Ο αγών δια τα αυτονόητα, ορισμένες φορές αποδεικνύουν το γεγονός, ότι το εποικοδόμημα της Δικαιοσύνης καθίσταται ατελές, ακριβώς δια το λόγο ότι αντανακλά προδήλως την υφιστάμενη πραγματικότητα, δοθέντος ότι εκ της φύσεως μας καθιστάμεθα διαρκώς εξελίξιμα όντα, εγκλωβισμένα εις τη φυσική αναγκαιότητα της φύσεως μας.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Η φθορά του αδυσώπητου χρόνου επιδρά αναποδράστως εις τη θνησιγενή φύση μας ούτως ώστε, προϊόντος του χρόνου, να εξελισσόμαστε, άγοντας τη ζωή μας εκόντες άκοντες προς τη μία άγνωστη κατεύθυνση, προς μία σκοτεινή άβυσσο.
Ουδείς ασφαλώς γνωρίζει το πέρας και την έξοδο της πορείας αυτής προς το ακατάληπτο άγνωστο, όμως οφείλει να συνειδητοποιήσει με πιστότητα, συνέπεια, λυσιτέλεια και ενάργεια την υφιστάμενη αντικειμενική πραγματικότητα, διότι μόνο τοιουτοτρόπως θα αποκτήσει άμεσα επίγνωση της κοινωνικής του αποστολής.
Ο καθείς εξ ημών, συνειδητά ή τυχαία, καθίσταται ταγμένος προς την εκπλήρωση ενός ορισμένου στόχου, αρκεί να τον εντοπίσει, να τον αφουγκραστεί και να τον καλλιεργήσει ενόψει της εκπληρώσεώς του.
Η διαδρομή αυτή της αέναης αυτογνωσίας καθίσταται ανυπερθέτως λίαν δυσχερής και περίπλοκη, διότι αδιαλείπτως ακροβατείς εις την κόψη του επισφαλούς και υπόκεισαι εθελουσίως, εν είδει άσκησης ψυχής, εις τη μέγγενη, ή αλλέως ειπείν, εις την κλίνη του προκρούστη του ιδικού σου εαυτού, ίνα ελέγξεις και επαληθεύεις τη δυναμική σου ή τη δυνατότητα πραγμάτωσης των σκέψεων και αποφάσεων σου.
Η διελκυστίνδα αυτή του ύπατου διακυβεύματος, σφυρηλατεί ένα τρόπο ζωής, ο οποίος μετουσιώνει εμπράκτως τη Χριστιανικά Ορθόδοξη παράδοση, διότι διά μέσου αυτής, ο άνθρωπος ευρίσκεται εις μία διηνεκή στάθμιση περί των επιλογών του και αναγκάζεται, εκών άκων, ίνα διατηρήσει την ακεραιότητά του και να διασφαλίσει τις αρχές και τις αξίες του, να περιάγεται εις διαρκείς αξιολογικές σκέψεις, σταθμίσεις, αποτιμήσεις και ενέργειες, εξ αυτού του λόγου, εν περιπτώσει, όπου κάποιος εξ ημών, ανθρωπίνως διολισθήσει εις ένα επιλήψιμο παράπτωμα, το οποίο στοιχειοθετεί μία τρόπον τινά αξιοκατάκριτη συμπεριφορά, σπεύδει ευθέως να προσφύγει εις το Ιερό Μυστήριο της εξομολογήσεως, αφενός δια να δηλώσει την ανομία και να εξωτερικεύσει εκ βαθέων τα ελατήρια της πράξης του, καταδεικνύοντας τις προκληθείσες συνέπειες των ενεργουμένων πράξεων του ως προς τους τρίτους αλλά εν ταυτώ, αφού αποδεχθεί την πράξη του αυτή καθ’ αυτή, εξ ετέρου να επανορθώσει, έχοντας αποκρυσταλλώσει βαθιά μέσα του διάθεση εντίμου, ειλικρινούς και βαθείας εμπράκτου μετανοίας.
Η κορύφωση αυτή της εξ ορισμού ατελής ανθρώπινης φύσεως συνιστά μία τραγική στιγμή, διότι μέσω των διαρκών εσωτερικών συγκρούσεων, οι οποίες με καθαρότητα ψυχής τον βασανίζουν και αφότου αντιληφθεί ύστερα το σφάλμα του προβαίνει, προς την καθαρτική και λυτρωτική διαδικασία της εξομολογήσεως, αιτούμενος από τον Τριαδικό Θεό τη συγχώρεση, δίδοντας υπόσχεση μη επανάληψης της πράξεως αυτής καθώς και παράλειψη της, εις το παρελθόν, εξοβελίζοντας δηλαδή την προοπτική τυχόν υποτροπής του.
Εντούτοις ενταύθα, ο συνειδητός αυτός άνθρωπος απογυμνώνεται ενώπιον του θεού, ανοίγει την καρδιά του και ζητά το έλεος του Θεού, να τους δώσει δύναμη δια να συνεχίσει ανορθωτικά τη ζωή του, αποκαθιστώντας την αδικία την οποία δημιούργησε.
Η ιερότητα αυτής της στιγμής, της μετάνοιας και της συγχώρησης, συνιστά μία θεμελιώδη πυξίδα ζωής και για το Δικαστικό σύστημα, διότι βεβαίως οι κανόνες είναι διαφορετικοί αλλά και ημείς ως άνθρωποι, προκειμένου να διευκολύνουμε το έργο της Δικαιοσύνης, οφείλουμε τουλάχιστον ηθικά και πνευματικά να δικάσουμε αντικειμενικά τον εαυτό μας, να τον κηρύξουμε ένοχο ή αθώο, αναγνωρίζοντας του απροσωπόληπτα και αντικειμενικά τυχόν ελαφρυντικές περιστάσεις ή αναγνωρίζοντας του, το «άλλως δύνασθαι πράττειν» και ούτω καθ’ εξής.
*η μίξη, η ανάμιξη, το σημείο συνάντησης πολιτισμών, ανάμιξης ιδεών
