Κρατικοί θύλακες λογοκρισίας

Η ελευθερία του λόγου, συνιστά καίριο χαρακτηριστικό ενός πολιτικά φιλελεύθερου κράτους, με δημοκρατική μορφή πολιτεύματος, εδράζεται αναμφίβολα εις την ελευθερία εκφράσεως (διάδοσης και λήψεως στοχασμών και πληροφοριών) δια του εν-τύπου.

Χαράλαμπος  Β. Κατσιβαρδάς

[Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω]

Η ελευθερία δε εκφράσεως των στοχασμών περιλαμβάνει εν προκειμένω όλες τις δυνατές μορφές τύπου, την παραδοσιακή (του εντύπου), τις απεικονίσεις ή ακόμη και μέσω ηχητικής αποτύπωσης της φωνής. Κάθε μορφή δηλαδή αναπαραγωγής σε όμοια αντίτυπα του αποτυπώματος έκφρασης. Συνιστώσες του δικαιώματος είναι η ελευθερία σύνταξης, έκδοσης και κυκλοφορίας του εντύπου αλλά στη σύγχρονη κοινωνία και δια μέσου των μέσων κοινωνικής δικτυώσεως.

Εξάλλου, κατά το άρθρο 14 παράγραφος 1 του Συντάγματος, καθένας μπορεί να εκφράζει ελεύθερα και να διαδίδει, προφορικά, γραπτά και διά του Τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους, ενώ κατά την παράγραφο 2 του ιδίου άρθρου, ο τύπος είναι ελεύθερος, η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύεται. Επίσης, κατά το άρθρο παρ. 1 της ΕΣΔΑ (κύρωση με το Ν. 53/1974) «Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα εις την ελευθερίαν εκφράσεως. Το δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελευθερίαν γνώμης ως και την ελευθερίαν λήψεως ή μεταδόσεως πληροφορικών ή ιδεών άνευ επεμβάσεως των δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων».

Το δικαιολογημένο δε ενδιαφέρον κατά την ως άνω διάταξη του άρθρου 367 του Π.Κ είναι και αυτό που, σύμφωνα με τις ως άνω διατάξεις, πηγάζει από την προστατευμένη από το Σύνταγμα (άρθρο 14), την ΕΣΔΑ (άρθρο 10) και του Διεθνούς Συμφώνου για τα ανθρώπινα Δικαιώματα (άρθρο 19) ελευθερία εκφράσεως και την κοινωνική αποστολή του Τύπου, το έχουν δε και τα πρόσωπα που συνδέονται με τη λειτουργία (εκδότες, διευθυντές εφημερίδων, δημοσιογράφοι) για τη δημοσίευση ειδήσεων, σχετικών με τις πράξεις και τη συμπεριφορά φυσικών ή νομικών προσώπων, ή ομάδων προσώπων που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για το κοινωνικό σύνολο, όπερ και τούτο συνεπάγεται: «στο πλαίσιο της βαθιάς εθνικής δέσμευσης στην αρχή ότι ο διάλογος πάνω σε δημόσια θέματα πρέπει να είναι δίχως αναστολές ζωηρός και ανοιχτός στα πάντα», ο συνταγματικά προστατευόμενος λόγος «μπορεί να περιλαμβάνει σφοδρές, καυστικές και κάποιες φορές δυσάρεστα οξείες επιθέσεις σε κυβερνητικούς και δημόσιους λειτουργούς».

Περαιτέρω: The New New York Times Co.v.Sullivan, 376 U.S 254,270 (1964)

Επιπλέον: «…δεν υφίσταται η έννοια της εσφαλμένης ιδέας. Όσο ολέθρια και να φαίνεται μία γνώμη, βασιζόμαστε για τη διόρθωση της, όχι στη συνείδηση των δικαστών και των ενόρκων αλλά στον ανταγωνισμό με άλλες ιδέες…» | Gertz v. Robert  Welch, Inc, 418 U.S. 323,339-340 (1974)

Η πολυφωνική πληροφόρηση από τη φαιά καθεστωτική προπαγάνδα, συνιστά μία δυσδιάκριτη έννοια, η πρώτη συνάδει προς, την εν τοις πράγμασι κοινοβουλευτική δημοκρατία η οποία σέβεται επί τη πράξη το δημόσιο συμφέρον, η δεύτερη δε, συνιστά το κίβδηλο πρόσχημα της κατ’ επίφαση δημοκρατίας, καθότι αποτελεί εργαλείο ολοκληρωτικών καθεστώτων να ασκήσουν συνειδησιακή βία, αντιμετωπίζοντας τον πολίτη ως υδαρή πνευματικά ευνουχισμένη μάζα.

Εις το σημείο αυτό παραθέτω ένα απόσπασμα το οποίο αναγνωρίζει το διακύβευμα να είναι κανείς ελεύθερος αλλά και να στοχάζεται ελεύθερα: «…ότι κανένας δεν μπορεί να μας αναγκάσει να είμαστε ευτυχισμένοι με το δικό του τρόπο (όπως αυτός στοχάζεται την ευτυχία άλλων ανθρώπων), αλλά ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέξει την ευτυχία του με το δικό του τρόπο, αρκεί να μην εμποδίζει την ελευθερία των άλλων να επιδιώξουν, όμοιο σκοπό, που μπορεί να υπάρχει μαζί με την ελευθερία οποιουδήποτε σύμφωνα με το γενικό νόμο» απόσπασμα του Kant 1793 εις το δοκίμιο «Τούτο είναι ορθό στη Θεωρία, αλλά για την πράξη δεν ισχύει», και ειδικότερα εις το μέρος του δοκιμίου του «Η σχέση προς την πράξη μέσα στο δημόσιο δίκαιο».

Εν συντομία, ας θυμηθούμε το μυθιστόρημα του 1984 του Τζώρτζ Όργουελ, όπου περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής το Μεγάλο αδελφό και με βασικά συνθήματα «ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη»…

Το καθεστώς στηρίζεται στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, την οποία οφείλουν να εμπεδώνουν καθημερινώς οι υπήκοοί του. Η αστυνομία της σκέψεως είναι μία από τις τέσσερις βασικές υπηρεσίες του Κράτους (οι άλλες τρεις είναι το υπουργείο ειρήνης, το υπουργείο αληθείας και το υπουργείο αγάπης). Ο ρόλος της αστυνομίας της σκέψεως παρακολουθεί επισταμένως το πώς σκέπτονται πολίτες, ώστε να μην έχουν άλλη άποψη από την άποψη του Κράτους.

© ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ

Exit mobile version