Η θεσμική ελίτ της Εκκλησίας, συντάσσεται με τις εκάστοτε κρατικές επιταγές αναφανδόν, απεμπολώντας παν ηθικό ψήγμα προασπίσεως του καθημαγμένου ποιμνίου.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Β. ΚΑΤΣΙΒΑΡΔΑΣ*
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Ο ενεστώς παθητικός ρόλος της Εκκλησίας, ήτοι η περιθωριοποίηση της, εκ της ζώσας κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, έχει δημιουργήσει ένα χαίνον κενό, μεταξύ της επισήμου Θεσμικά Εκκλησίας και τους πολίτες, καθότι η Εκκλησία χρησιμοποιείται με τη συγκατάθεση της, υπό της Πολιτείας, ως εργαλείο κατευνασμού των μαζών και ενίοτε κυματοθραύστης, των αντι-Ορθόδοξων επιλογών της.
Είναι πρόδηλο ότι Η Εκκλησία, υποβαθμίζεται εκουσίως ως ένα θεσμό ο οποίος πρεσβεύει δήθεν αμιγώς το αόριστο επέκεινα και διευθετεί οτιδήποτε σχετίζεται με συναφείς προς τούτο διαδικαστικές ενέργειες, στυγνά επαγγελματικά, αφιστάμενη πλήρως από την ιστορική της διαδρομή, η οποία καθίσταται αναπόσπαστα και αρρήκτως συνδεδεμένη με τη Συνταγματική έννομη τάξη του έθνους και της Πατρίδας μας, εξού και η Ελληνική Σημαία με το μαρτυρικό Σταυρό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.
Η εκκωφαντική απουσία της Εκκλησίας από την καθημερινότητα, η πνευματική αφυδάτωση, ο πλήρης Χριστιανικός αποχρωματισμός και η μη προβολή του βίου των Αγίων, ως ενάρετα πρότυπα για τη νέα γενιά, δημιουργεί μία κόλουρη εθνικά και ακρωτηριασμένη συνειδησιακά κοινωνία, η οποία εκλαμβάνει την Εκκλησία αποκλειστικά και μόνο ως έναν απονεκρωμένο φολκλορικό και άνευρο θεσμό, ο οποίος δεν ομιλεί εις την Καρδιά των ανθρώπων, δεν τους ψηλαφεί τις πληγές, δεν τους καθοδηγεί, δε φέρει εξ ορισμού επαναστατικό ρόλο, τόσο ηθικά εντός της κοινωνίας, αλλά και εν γένει οντολογικά, διότι ο άνθρωπος ως κατ’ εικόνα του Τριαδικού Θεού, γεννιέται δια να ζώσει το θνησιγενή βίο της χοϊκής του φύσεως και ύστερα δυνητικά να καταστεί καθ’ ομοίωση, απολαμβάνοντας εις το διηνεκές την αιώνια Ζωή, συνεπεία της συντριβής του Θανάτου και ένεκεν ταύτης, δια της καταλυτικής Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού, την Τρίτη Ημέρα κατά τας Γραφάς, μετά τη Σταύρωση – Αποκαθήλωση και Ταφή.
Η παγκοσμιοποίηση, οργανικό εξάρτημα της οποίας, καθίσταται και η παρούσα κυβέρνηση, ως αποδεικνύεται πανηγυρικά δια των πράξεων και παραλείψεων της, επιβάλλει την απάλειψη της ζώσης Ορθόδοξης παράδοσης με όλα τα συνακόλουθα ελληνοχριστιανικά νάματα, αρχής γενομένης εκ της επαναστάσεως του 1821 και εντεύθεν, λόγω του γεγονότος ότι η Εκκλησία αφυπνίζει και φωτίζει, δια μιας, τους Έλληνες Πολίτες, από τον καλλιεργούμενο «νήδυμο ύπνο» της ιστορικής λήθης και της θρησκευτικής απαξίας.
Ο συνεχής και αδικαιολόγητος ενδοτισμός της Εκκλησίας, δια τα ακανθώδη και καίρια πολιτικά – κοινωνικά και ουχί κομματικά ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας, απονεκρώνει το ζωτικό ρόλο της προς την κοινή γνώμη, με αποτέλεσμα να πλήττεται το κύρος και να κλονίζεται η εμπιστοσύνη του κόσμου και ιδίως της νεολαίας.
Τα σκοτεινά σχέδια των κοσμο-εξουσιαστών, έχουν ήδη εγκαθιδρύσει άτυπα εν Ελλάδι, ήδη ένα ουδετερόθρησκο και ένα ουδετερο – εθνές κράτος, πράγμα το οποίο οσονούπω θα το πραγματώσουν και επί τη πράξει, αμβλύνοντας ή εκμηδενίζοντας ως ένα βαθμό, εις το μέτρο το οποίο επιθυμούν κατά το δοκούν, το Σύνταγμα το οποίο το «γε νυν έχον»*, συνιστά μία μορφή αναχώματος προς την ολετήρα της παντελούς ισοπέδωσης πάσας θεσμικής αξίας και Αρχής.
Ήδη δρομολογείται και υποστηρίζεται κιόλας από εξωνημένους έμμισθους κήνσορες του διεφθαρμένου συστήματος, ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας, πράγμα το οποίο αντίκεται κατά εμέ εις την ιστορική παράδοση του τόπου όπου διατρέχει το Σύνολο της Συνταγματικής εννόμου τάξεως, αρχής γενομένης εκ της προμετωπίδας η οποία αναφέρει: «εις το Όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», έως και το άρθρο 3 περί της εννοίας της Κρατούσας Θρησκείας.
Συνεκδοχικώς, ο δρομολογούμενος διαχωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας, δια μέσου της επικείμενης Αναθεωρήσεως του Συντάγματος, θα επιφέρει μία σωρεία τεκτονικών αλλαγών εις τα δομικά θεμέλια του έθνους, αποσχίζοντας το Σταυρό ως Σύμβολο από την Ελληνική σημαία, διότι μετά ταύτα και κατά ταύτα, δε θα μπορεί να υπάρχει βάσει των ανωτέρω επαγωγικώς και επαλλήλως, ένα θρησκευτικό σύμβολο εις ένα Κρατικό. Το «γε νυν έχον»* τελούμε εν εγρηγόρσει ενόψει των εξελίξεων.
*όπως έχουν τώρα τα πράγματα
