Του Martin C. Barry
Ένας εκλεπτυσμένος τραπεζίτης, με καλά εδραιωμένες διασυνδέσεις στην παγκόσμια σφαίρα της υψηλής χρηματοδότησης – αλλά με πιθανές συγκρούσεις συμφερόντων σχετικά με τις προσωπικές του επενδύσεις – κάνει έναν καλό πρωθυπουργό; Ή μήπως οι Καναδοί θα ήταν καλύτερα με έναν κάποτε σκοτεινό κοινοβουλευτικό πολιτικό, ο οποίος είχε αρκετή ωμή φιλοδοξία για να γίνει ηγέτης του κόμματός του, αλλά αγκάλιασε ακροδεξιούς πολιτικούς σκοπούς, ενώ ανέβηκε στην πολιτική σκάλα;
Καθώς πλησιάζουμε στην ημέρα των εκλογών του Καναδά στις 28 Απριλίου, αυτές είναι ίσως οι μόνες πραγματικές επιλογές που θα έχουν οι ψηφοφόροι. Ειδικά λαμβάνοντας υπόψη ότι το NDP θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτό που ήδη προβλέπεται, ως εκλογική εξαφάνιση ιστορικών διαστάσεων.
Με την ξαφνική και μάλλον απότομη απόρριψη του πρώην πρωθυπουργού Justin Trudeau τον Ιανουάριο, ακολουθούμενη από σχεδόν εξίσου ξαφνική άφιξη του Mark Carney, ο οποίος παραμόνευε για χρόνια στην… άκρη του πάγκου για να μπει στο «παιχνίδι», μας υπενθυμίζεται ότι σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που οι Φιλελεύθεροι ακολουθούν αυτόν το δρόμο.
Αν υπάρχει ένα μάθημα, ακόμη και μία ημέρα πριν τις εκλογές, είναι ίσως ότι οι αρχικές εμφανίσεις τείνουν να εξαπατούν – ειδικά στη σφαίρα της πολιτικής.
Όταν ο Paul Martin στις αρχές της δεκαετίας του 2000 άρχισε… ύπουλα να αφήνει να κυκλοφορεί η είδηση, ότι μπορεί να ενδιαφερόταν να «χαλαρώσει» στη θέση που ο πρωθυπουργός Jean Chrétien δεν είχε καμία αρχική πρόθεση να εγκαταλείψει, ο πρώην υπουργός Οικονομικών δύσκολα θα μπορούσε να υποψιαστεί ότι οι Φιλελεύθεροι θα ήταν τόσο αποδυναμωμένοι, που θα άνοιγαν την πόρτα σε μια κοινοβουλευτική ήττα και μια συντηρητική κυβέρνηση. Ή τότε υπήρξε η περίπτωση του Michael Ignatieff, που καθιέρωσε ότι ένας σεβαστός επαγγελματίας (είτε πρόκειται για πανεπιστημιακό ακαδημαϊκό, είτε για τραπεζίτη) δεν είναι απαραίτητα πάντα αποκομμένος για την πολιτική.
Αφού επιστρατεύτηκε από τους Φιλελεύθερους, οι οποίοι φαινομενικά περίμεναν από τον Ignatieff να αντιγράψει αυτό που είχε κάνει ένας άλλος διανοούμενος, ο Pierre Elliott Trudeau, για να αυξήσει το προφίλ του κόμματος στη στρατόσφαιρα, ο Ignatieff αποδείχθηκε ότι ήταν μία περίπτωση… status, με άλλα λόγια, που δεν επιδέχεται αλλαγές. Μετά από τρία χρόνια ως ηγέτης της αντιπολίτευσης των Φιλελευθέρων, το υποτιθέμενο αστέρι των Φιλελευθέρων απλώς εξαφανίστηκε πίσω στις εξυψωμένες αίθουσες της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Όσο για τον Poilièvre, αυτό που μπορεί να του λείπει σε χάρισμα και κοσμοπολίτικο ταλέντο, το αναπληρώνει με απόλυτη θρασύτητα. Το είδος που τον οδήγησε να αγκαλιάσει τους συμμετέχοντες στις διαμαρτυρίες του Κομβόι Ελευθερίας το Φεβρουάριο του 2022 στην Οτάβα.
Διατάραξαν την τοπική οικονομία της εθνικής πρωτεύουσας και οδήγησαν τους κατοίκους σε εγρήγορση. Και ας μην ξεχνάμε τις έντονες απειλές που απευθύνονταν από τους συμμετέχοντες στο Κομβόι της Ελευθερίας εναντίον βουλευτών, καθώς προσπαθούσαν να εισέλθουν στα κτίρια του Κοινοβουλίου. Εξάλλου, ο Poilièvre ήταν εκεί ανάμεσά τους.
Είναι αξιοσημείωτο ότι, σύμφωνα με αυτό που φαίνεται να είναι η προφανώς καιροσκοπική φύση του, ούτε μια λέξη για το επεισόδιο δε λέγεται κατά τη διάρκεια των σημερινών εκλογών (εκτός ίσως από μερικές φευγαλέες αναφορές από τους Φιλελεύθερους). Ούτε φαίνεται πλέον να δείχνει μεγάλο ενθουσιασμό για την υποκείμενη ακροδεξιά.
Όπως και ο Ignatieff, ο Carney μπορεί να έχει διεθνή αναγνώριση. Αλλά ταυτόχρονα, μπορεί επίσης να γνωρίζει κατάληψη για την πολιτική. Και για ό,τι αξίζει, το τελευταίο ταλέντο (το οποίο μπορεί να συγκριθεί με τη φυσική ικανότητα ενός σκακιστή) είναι κάτι που δεν μπορείτε απαραίτητα να μάθετε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Αλλά κατά ειρωνικό τρόπο, είναι κάτι που ο Justin Trudeau κατάλαβε ενστικτωδώς. Αυτός είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο επέζησε για σχεδόν μια δεκαετία ως πρωθυπουργός. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η πολιτική είναι κάτι που ο Pierre Poilière φαίνεται επίσης ενστικτωδώς να κατανοεί στενά, έχοντας μαθητεύσει σε αυτήν από τότε που ήταν έφηβος.
Εάν κερδίσει ο Carney (κάτι που προβλέπουν πολλές δημοσκοπήσεις – μαζί με μια κυβέρνηση μειοψηφίας ή πλειοψηφίας των Φιλελευθέρων), η πραγματική δοκιμασία θα είναι, αν έχει το σθένος να επιμείνει με θάρρος και πεποίθηση ενάντια στους ισχυρούς αντίθετους ανέμους. Διαφορετικά, μπορεί απλώς να ξεθωριάσει πίσω εκεί από όπου ήρθε. Ένα μέρος όπου – όπως ο Ignatieff – αισθάνεται πιο άνετα.