Related Posts

Οργή: Ζούμε σε μια μπανανία πουπαρακολουθείται η μισή χώρα αλλά δεν έχουμε υποδομές να εντοπίζουμε ένα τρένο 350 ανθρώπων!

• Για παρακολουθήσεις και πλειστηριασμούς είμαστε η επιτομή της αποτελεσματικότητας
• Για να προστατευτούν ζωές πολιτών είμαστε η επιτομή του τρίτου κόσμου

Γράφει ο συντάκτης
του
SPORTIME.GR
Ελευθέριος Ανδρώνης

Η ανείπωτη τραγωδία με τη σύγκρουση τρένων στα Τέμπη, έπνιξε την Ελλάδα στο αίμα, τη θλίψη και τη βουβή οργή. Γι’ αυτή τη φρίκη, σε ανθρώπινο επίπεδο δεν υπάρχουν λόγια. Είναι ασύλληπτο και μόνο να σκεφτείς πως το (υποτίθεται) ασφαλέστερο μέσο κυκλοφορίας έγινε καρμανιόλα για δεκάδες νέα παιδιά, μόνο και μόνο επειδή αυτή η χώρα λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο.

Να αφήνεις αμέριμνος το παιδί σου να ταξιδέψει με το τρένο και λίγες ώρες μετά να σε καλούν να το νεκροφιλήσεις ή ακόμα χειρότερα να μην υπάρχει καν η δυνατότητα να αναγνωριστεί. Φρίκη. Φρίκη ανείπωτη!

Βουβή οργή για ένα εγκληματικό κράτος του «πάμε και όπου βγει», αυτό δηλαδή που άκουσε ένας επιβάτης στον ασύρματο, σε μια συνομιλία μεταξύ του οδηγού του μοιραίου τρένου και του υπεύθυνου εισιτηρίων. Ολόκληρη η χώρα είναι ένας χαοτικός συρφετός του «πάμε και όπου βγει». Κάνε το κορόιδο και ό,τι γίνει. Ασ’ το να περάσει και ας αναλάβει τα σπασμένα ο επόμενος. Η ίδια ιστορία δεκαετίες τώρα.

Λίγο – λίγο ξεπουλήθηκαν όλες οι μεγάλες υποδομές της χώρας και αφέθηκαν στο έλεος των εργολαβικών συμφερόντων. Η ασφάλεια των πολιτών έγινε θυσία στο βωμό της ρεμούλας, της λαμογιάς, της μίζας και των επενδυτικών συμποσίων στις σάρκες του λαού.

ΣΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΠΡΩΤΟΙ – ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ

Ζούμε σε μια χώρα που διαθέτει ένα απαρχαιωμένο, σχεδόν παλαιολιθικό σιδηροδρομικό δίκτυο και ο ΟΣΕ παραμένει για δεκαετίες μια ανοιχτή πληγή. Κρατικές επιχειρήσεις βαφτίζονται ως «προβληματικές» αφού αφεθούν να γίνουν τέτοιες, πωλούνται για ένα κομμάτι ψωμί και στη συνέχεια μετατρέπονται σε ένα τριτοκοσμικό ρημάδι που «κόβει» από παντού τα λειτουργικά κόστη για να θησαυρίζουν οι «επενδυτές». Σήμερα υπάρχουν σταθμοί του οργανισμού που δεν υπάρχει ούτε ένας υπάλληλος του ΟΣΕ για την επιτήρηση τους, ενώ δίνεται μόνο το 1/10 των απαιτούμενων πόρων για την ετήσια συντήρηση του δικτύου.

Ζούμε σε μία χώρα στην οποία ο Άρειος Πάγος βγάζει απόφαση – express μέσα σε μερικές βδομάδες για να πλειστηριάζονται ελεύθερα οι πρώτες κατοικίες, αλλά τα προβλεπόμενα συστήματα ασφαλείας για το σιδηροδρομικό δίκτυο μπορούν να παραμένουν στα αζήτητα για παραπάνω από δύο δεκαετίες. Και καμία κυβέρνηση, κανένα υπουργείο, κανένας εισαγγελέας, κανένας υπεύθυνος φορέας δεν ασχολήθηκε με τις εκκλήσεις των εργαζομένων που προειδοποιούσαν για επερχόμενο δυστύχημα, επειδή βίωναν καθημερινά το μπάχαλο στη λειτουργία του δικτύου.

Όλα είναι θέμα προτεραιότητας, και σε αυτή τη μπανανία των Βαλκανίων η ευημερία των funds και των επενδυτών έχει μεγαλύτερη αξία από τις ζωές των πολιτών, είτε αυτές χάνονται σε μια κατοικία που εκπλειστηριάζεται, είτε σε ένα τρένο που μετατρέπεται σε ένα φέρετρο από παλιοσίδερα.

Ζούμε σε μια χώρα που εν έτει 2023 μπορούμε να βλέπουμε μέσω GPS το που βρίσκεται η παραγγελία με τα… σουβλάκια μας, αλλά δεν έχουμε εξασφαλίσει τα μέσα ώστε να εντοπίζουμε την ακριβή θέση μιας επιβατικής αμαξοστοιχίας 352 ατόμων. Γιατί «πάμε και όπου βγει».

Ζούμε σε μια εποχή που παρακολουθείται από τελευταίας τεχνολογίας κακόβουλα λογισμικά η μισή Ελλάδα, μέχρι και οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά δεν έχουμε τα απαραίτητα ηλεκτρονικά συστήματα κυκλοφορίας για να μας προειδοποιούν ότι δύο αμαξοστοιχίες κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση πάνω στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή.

Σε αυτή τη χώρα ζούμε, ας το πάρουμε είδηση πως τα συντρίμμια του κρατικού μηχανισμού μεταφράζονται σε συντρίμμια πραγματικά, που μέσα τους χάνονται ανθρώπινες ζωές.

ΘΑ ΚΡΥΦΤΟΥΝ ΠΑΛΙ

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΤΟΥΣ

Με επικοινωνιακά μαγειρέματα και κροκοδείλια δάκρυα από τους ανευθυνοϋπεύθυνους, πάνε να ρίξουν όλες τις ευθύνες σε ένα σταθμάρχη, ενώ αν είχαν εγκατασταθεί τα συστήματα ασφαλείας θα επέτρεπαν στον υπεύθυνο κάθε σταθμού να παρακολουθεί σε ζωντανό χρόνο ποια τρένα υπάρχουν πάνω στη γραμμή και προς τα πού κινούνται.

Ένας υπάλληλος, ένα «ανθρώπινο λάθος», μια «αμέλεια», ένας αποδιοπομπαίος τράγος θα επωμιστεί όλες τις ευθύνες γι’ αυτή την ανείπωτη τραγωδία και οι – πολιτικά – υπεύθυνοι θα κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, γι’ αυτό το χάλι που παρέδωσαν στην υπηρεσία των πολιτών. Το είδαμε στην Ηλεία, στο Μάτι, στη Μάνδρα, το βλέπουμε να γίνεται και τώρα.

Ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής, είχε αρχικά την εντύπωση πως μερικά σφιγμένα δάκρυα είναι αρκετά για να καμουφλάρουν τις τραγικές ευθύνες του. Είναι ο ίδιος πολιτικός που πριν από μία εβδομάδα παρουσιαζόταν ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας ως εγγυητής της ασφάλειας των επιβατών στα τρένα και δήλωνε ότι «δεν παίζουμε με την ασφάλεια των επιβατών στα τρένα».

Στη συνέχεια, υπό το βάρος των καταιγιστικών εξελίξεων, ο κ. Καραμανλής υπέβαλε την παραίτηση του μιλώντας για… «πολιτική ευθύνη», και μένει να δούμε πως θα χειριστεί αυτό το θέμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γιατί στο κάτω – κάτω έρχονται και… εκλογές, οπότε δεν είναι ώρα για επικοινωνιακές απώλειες που θα μας χαλάσουν τη… συσπείρωση, ε;

Στη Μάνδρα και στο Μάτι έφταιγε η… άναρχη δόμηση. Στην Ηλεία έφταιγε ο στρατηγός άνεμος. Στα Τέμπη θα φταίει κάποιος σταθμάρχης ή – ποιος ξέρει – τι άλλο θα σκαρφιστούν, γι’ αυτό το διαχρονικό έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού…

Και αν έφυγαν δεκάδες ψυχές τόσο άδικα, τίποτε δεν αλλάζει γι’ αυτούς. Θα προβάρουν το ύφος της συντριβής για λίγες μέρες και μετά πάλι θα αντιμετωπίζουν την ασφάλεια των πολιτών ως «κόστος». Στα σιδηροδρομικά δίκτυα, στα νοσοκομεία, στα αστικά ΜΜΜ, στις φυσικές καταστροφές, στην εγκληματικότητα, σε δημόσια έργα, παντού υπάρχει «κόστος» που πρέπει να περιοριστεί.

Ένα διαρκές έγκλημα χωρίς τιμωρία…

Exit mobile version