Πάντοτε μου την… έδινε με τις παγκόσμιες ημέρες. Αν δεν το ξέρετε, υπάρχει παγκόσμια ημέρα για οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε. Παγκόσμιες μέρες που δημιουργήθηκαν χωρίς πραγματικά να είναι ουσιαστικές. Μια απ’ αυτές είναι και η «Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, που εορτάζεται στις 9 Φεβρουαρίου».
Όπως και οι περισσότερες παγκόσμιες ημέρες, προπαντός αυτή η παγκόσμια ημέρα, είναι απλώς μια επίσημη δικαιολογία για να γίνονται φιέστες μικρές ή μεγάλες, να απαγγέλλονται μακροσκελής λόγοι και να πέφτουν παλαμάκια. Όμως, τίποτε το ουσιαστικό δε γίνεται για την περιφρούρηση της Ελληνικής Γλώσσας, είτε εδώ είτε στην πατρίδα Ελλάδα. Συγκεκριμένα, κάθε χρόνος που περνάει η Ελληνική Γλώσσα «ξεθωριάζει» σαν ένα πανί που δεν αντέχει στο χρόνο.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελληνική Γλώσσα είναι η διαιώνιση ξενομανίας και ξενογλωσσίας, προπαντός της αγγλικής γλώσσας, μέσα στο λεξιλόγιο της καθημερινότητας. Σε αυτό βοηθούν πάντα τα ελλαδικά ενημερωτικά μέσα και οι διαφημίσεις που προβάλλονται στο κοινό.
Το πρόβλημα αυτό δεν είναι πρόσφατο, υπάρχει εδώ και δεκαετίες, και καμιά κυβέρνηση δεν προσπάθησε να το λύσει. Θα έλεγα επίσης, ότι ένας νόμος προφύλαξης της Ελληνικής Γλώσσας είναι απαραίτητος.
Το δεύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελληνική Γλώσσα, είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες – μη Ελλήνων και μη Χριστιανών – που εισέβαλαν και θα εισβάλουν με άδεια της Ελληνικής Κυβέρνησης στην πατρίδα, αυξάνοντας δραστικά τον αριθμό πολιτών – άσχετοι με την Ελληνική Γλώσσα – σε αντίθεση των Ελλήνων, που λόγω μειωμένης γεννητικότητας το ποσοστό τους στον πληθυσμό της πατρίδας μειώνεται κάθε μέρα που περνάει.
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις ποτέ δεν είχαν διορατικότητα για να προβλέψουν τι θα απογίνει η Ελληνική Γλώσσα μέσα στην πατρίδα Ελλάδα, αν αυξηθεί ο αριθμός των μην Ελλήνων και μη Χριστιανών. Ήδη τα τελευταία χρόνια υπήρξαν επεισόδια καταπάτησης Ελληνικών και χριστιανικών θεσμών, όπου οι αρχές (με διαταγή ανωτέρων) κάνουν τα «στραβά μάτια».
ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΙΚΙΑ ΜΑΣ
Μη νομίζεται ότι τα πράγματα είναι πιο ρόδινα εδώ. Κάθε μέρα που περνάει ελαττώνεται ο αριθμός αυτών που γνωρίζουν και χρησιμοποιούν την Ελληνική Γλώσσα όταν το καλούν οι περιστάσεις. Η προηγούμενη γενεά δεν έκανε προσπάθειες να κρατήσει την Ελληνική Γλώσσα. Θα μου πείτε ότι κάνω λάθος, μια και έχουμε τους μαθητές των Ελληνικών μας Ημερησίων Σχολείων.
Δεν αρκεί όμως καθόλου. Τα παιδιά μας, οι μαθητές, βρίσκονται σε Ελληνικό πλαίσιο μόνο τις ώρες που διδάσκονται Ελληνικά στα ημερήσια και απογευματινά σχολεία μας. Τον υπόλοιπο καιρό, και προπαντός στο σπίτι τους, βρίσκονται σ’ ένα περιβάλλον αγγλόφωνο. Ακόμα και οι παππούδες και οι γιαγιάδες παρασύρονται και μιλούν στα εγγόνια τους αγγλικά αντί ελληνικά. Εδώ πρέπει να πούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις τα εγγόνια δε θα πήγαιναν στα Ελληνικά σχολεία αν οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν πλήρωναν τα δίδακτρα. Ή κάνω λάθος…;
Θα ήταν παράλειψη μου να μην αναφερθώ και στους συλλόγους της παροικίας μας, που εδώ και πολύ καιρό, ακόμα και οι ανακοινώσεις ορισμένων συλλόγων δεν έχουν ούτε μια λέξη Ελληνικά.
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι η αφίσα για τη συναυλία ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ είχε μόνο 11 λέξεις στα Ελληνικά. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι καταστροφές και οι σφαγές από τους Κεμάλιδες έγιναν, διότι οι ρωμιοί εκείνης της περιόδου κρατούσαν ΥΨΗΛΑ την Ελληνική Γλώσσα και Ορθόδοξη Πίστη! Εμείς όμως, εδώ στον Καναδά, έχοντας πλήρη ελευθερία έκφρασης στη γλώσσα μας, αγγλοποιήσαμε την αφίσα για την εκδήλωση της ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ. Εύγε μας…
Αντιθέτως, η αφίσα για το θεατρικό ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ που θα παρουσιάσει το Λύκειο Ελληνίδων στις 18 Φεβρουαρίου στο PALACE, είναι στην Ελληνική Γλώσσα.
Τελευταίως άφησα την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μόντρεαλ. Κι εδώ τα πράγματα – όσον αφορά την Ελληνική Γλώσσα – δεν πάνε καλά. Έχοντας συνεδριάσεις όπου ο διάλογος όλο «γέρνει» προς την Αγγλική, συνεδριάσεις που γίνονται οι εκθέσεις και παρουσιάσεις σε οτιδήποτε άλλη γλώσσα παρά στην Ελληνική Γλώσσα, και άλλα πολλά του είδους, αναρωτιέμαι τι το Ελληνικό θα υπάρξει μετά από λίγα χρόνια.
Όπως στην πατρίδα δεν έγιναν οι ανάλογες προσπάθειες για τη διαφύλαξη της Ελληνικής Γλώσσας, έτσι και στην παροικία μας ποτέ δεν πάρθηκε ή μάλλον ποτέ δε μελετήθηκε τι πρέπει να κάνουμε για τη διαφύλαξη της, με απώτερο σκοπό όλο και περισσότεροι να την ομιλούν (τουλάχιστον).
Με το μόνο να γιορτάζουμε τα τελευταία χρόνια, στις 9 Φεβρουαρίου, την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, δεν αρκεί καθόλου. Το γνωρίζουμε όλοι αλλά δεν κάνουμε τίποτα το ουσιαστικό. ΤΙΠΟΤΑ. Με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια να μιμηθούμε τους Ελληνοαμερικανούς, όπου στις περισσότερες πολιτείες δεν μπορούν να εκφράσουν ούτε μια Ελληνική Λέξη.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις φιέστες και ας επικεντρωθούμε ως οργανωμένη παροικία χέρι – χέρι, να βρούμε έμπρακτες λύσεις πως θα κρατήσουμε την Ελληνική μας Γλώσσα.
Μια διαφημιστική καμπάνια προώθησης της Ελληνική Γλώσσας, που πιστεύω όλοι οι συνάδελφοι θα συμμετέχουν αφιλοκερδώς, θα έπαιζε σημαντικό ρόλο. Θυμάμαι τον Γιάννη Δαπέρη που βροντοφώναζε από το ραδιόφωνο κάθε μέρα: Γονείς μιλάτε στα παιδιά σας Ελληνικά. Ναι, είχε διορατικότητα, για το τι θα αντιμετωπίζαμε στο μέλλον για τη Γλώσσα μας.
Ας μην ξεχνάμε ότι η γλώσσα είναι σκέψη. Κι αν χάσουμε την Ελληνική μας Γλώσσα, θα χάσουμε όχι μόνο την Ελληνική μας σκέψη αλλά και την Ελληνική μας ψυχή και σίγουρα μετά το Ελληνικό μας Έθνος!
