Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα ζει ένα πρωτοφανές ολοκαύτωμα των πάντων. Μια ιστορική ανθρωπιστική καταστροφή που δεν έχει κανένα προηγούμενο στη σύγχρονη ιστορία της. Χιλιάδες πολίτες αυτοκτόνησαν και οικογένειες διαλύθηκαν ένεκα οικονομικών προβλημάτων. Καθημερινό πλέον φαινόμενο αποτελούν οι γυναικοκτονίες, οι ξυλοδαρμοί, οι βιασμοί, οι παρενοχλήσεις…
Αμέτρητες επιχειρήσεις έκλεισαν ή πτώχευσαν, νέοι επιστήμονες αυτοεξορίστηκαν για να βρουν αλλού καλύτερη τύχη, η κοινωνία διχάστηκε σε εμβολιαστές και αντιεμβολιαστές, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και ιδρύματα υπολειτουργούν, σπίτια δημοπρατήθηκαν, τα εθνικά θέματα εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους και η χώρα έγινε το κλοτσοσκούφι των γειτόνων της, που απρόκλητα πλέον διεκδικούν εδάφη, νησιά και τους φυσικούς της πόρους…
Παράλληλα, συνεχίστηκε και κορυφώθηκε η ανεξέλεγκτη ροή των λαθρομεταναστών, για να φορτωθούν στο ήδη λεηλατημένο δημόσιο σε βάρος όσων προσπαθούσαν ακόμα να ορθοποδήσουν.
Είναι αδύνατον να περιγράψει κάνεις σε όλο της το μεγαλείο τη θεομηνία που επέβαλε στην Ελλάδα το προδοτικό πολιτικό σύστημα, παραχώνοντας απλόχερα ιστορία, πολιτισμό, ελληνικές ονομασίες αιώνων, που κερδοσκόπησε ασυνείδητα εναντίον της εθνικής υπόστασης, μαζί με τους επιχειρηματίες που ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς, που υπέκυψε στους ευρωπαϊκούς εταίρους, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να δανείζουν για να επωφελούνται κερδοσκοπικά με την ουσιαστική υποδούλωση της πατρίδας μας.
Για όλα αυτά, το ερώτημα που μπαίνει αμείλικτο είναι το πώς θα κλείσουν όλες αυτές οι πληγές που αιμορραγούν ασταμάτητα, πως θα ορθοποδήσει ένας κόσμος απελπισμένος που φαντάζει χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον.
Πως θα σωθεί μια χώρα που χτυπήθηκε τόσο έντονα από τους συμμάχους της…
Οι υπεύθυνοι της μεγαλύτερης αυτής εθνικής συμφοράς κάποτε θα πρέπει να πληρώσουν. Είναι απαίτηση του ελληνικού λαού να επιστρέψουν εδώ και τώρα τα κλεμμένα, να κατάσχουν ότι έχουν και δεν έχουν, να μπει χέρι σε όλες τις λίστες (Λαγκάρντ κ.ά.) και για τους υψηλά ιστάμενους το τίμημα να είναι πιο βαρύ και πιο παραδειγματικό. Η δικαιοσύνη ας είναι επί τέλους αμείλικτη σε όσους χρεοκόπησαν τη χώρα και λεηλάτησαν το λαό. Μόνο έτσι η ταλαίπωρη πατρίδα θα μπορέσει κάπως να ξαναβρεί το ρυθμό της και να σταθεί ξανά στα πόδια της.
Εν τω μεταξύ, εν μέσω όλων αυτών των κρίσεων, σοβαρές διαφαίνονται οι άμεσες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα. Το δημόσιο χρέος (υψηλότερο της ευρωπαϊκής ένωσης) βρίσκεται γύρω στο 206% του ΑΕΠ, το σκληρό μνημόνιο με την Τρόικα, τα ευαίσθητα εθνικά θέματα (χάραξη ΑΟΖ, Θράκη, Αιγαίο, «Βόρεια» Μακεδονία, Κυπριακό και ορυκτός πλούτος) για τα οποία τα κόμματα ούτε καν ασχολούνται και ακόμα το πεσμένο ηθικό του απεγνωσμένου Έλληνα που στη φάση αυτή δεν αρκεί η οποιαδήποτε υποσχόμενη ελπίδα για να του το αναπτερώσει…
Το πιο επιεικώς ειρωνικό πάντως της όλης υπόθεσης, είναι ν’ ακούς τους τριακόσιους της βουλής (οι πλείστοι των οποίων είναι άμεσα υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάντια) να μιλούν για εθνική αξιοπρέπεια και για την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει…
