Όπως επανειλημμένα έχω πει, με τις Παγκόσμιες Ημέρες δεν τα πηγαίνω και πολύ καλά.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα, η «Κοινωνία των Εθνών» (ο μετέπειτα «Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών») άρχισε να γιορτάζει συγκεκριμένες Ημέρες, Εβδομάδες, Έτη, Δεκαετίες και Επετείους, ως αφορμές για την επισήμανση συγκεκριμένων γεγονότων ή θεμάτων, ώστε να προωθηθούν μέσω της ευαισθητοποίησης και της συντονισμένης δράσης οι στόχοι του Οργανισμού.
Συνήθως, ένα ή περισσότερα κράτη-μέλη προτείνουν αυτές τις διεθνείς περιστάσεις και η Γενική Συνέλευση τις θεσπίζει με ψήφισμα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι εορτασμοί ανακηρύσσονται από τις εξειδικευμένες υπηρεσίες των Ηνωμένων Εθνών, όπως η Οργάνωση του ΟΗΕ για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό (UNESCO), το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για Παιδιά (UNICEF), η Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), κλπ. – όταν αφορούν ζητήματα που εμπίπτουν στο πεδίο των αρμοδιοτήτων τους. Ορισμένες από αυτές μπορούν αργότερα να υιοθετηθούν και από τη Γενική Συνέλευση.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, το 1981 ορίστηκε και η Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, η οποία γιορτάζεται στις 21 Σεπτεμβρίου για να γνωστοποιήσει και να ενδυναμώσει τα ιδανικά της ειρήνης αλλά και να βοηθήσει να γίνουν αντιληπτά τα κακά αποτελέσματα της βίας, ανάμεσα στα έθνη.
Τη συγκεκριμένη ημέρα, πραγματοποιούνται από τον ΟΗΕ και από διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις, εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Όταν ανάμεσα στις χώρες και στους ανθρώπους των χωρών επικρατεί φιλική και αρμονική σχέση, ησυχία και γαλήνη, τότε οι λαοί ζουν μεταξύ τους ειρηνικά. Σε αντίθεση με τον πόλεμο, ο οποίος προκαλεί κοινωνική και οικονομική αναστάτωση, η ειρήνη θεωρείται μεγάλο αγαθό. Σε καιρούς ειρήνης οι λαοί ευημερούν, αναπτύσσεται το βιοτικό επίπεδο, παρατηρείται γενικά μία άνθιση σε όλους τους τομείς.
Παρόλο ότι γίνεται μεγάλη προσπάθεια για αποτροπή της βίας και επικράτηση της ειρήνης, αυτό φαίνεται να είναι μία ουτοπία. Καθημερινά παρακολουθούμε ανά το παγκόσμιο, συγκρούσεις ανάμεσα σε κράτη, εξαιτίας κοινωνικών και θρησκευτικών διαφορών. Κατασκευάζονται και πωλούνται νέα οπλικά συστήματα, σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι. Απτό παράδειγμα είναι η έξαρση της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την τουρκική ηγεσία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Και αναρωτιέται κανείς, πως είναι δυνατόν να στέλνονται μηνύματα για ειρήνη από τον ΟΗΕ και την ίδια την ώρα η Τουρκία, κράτος-μέλος του ΟΗΕ, με θρασύ και απροκάλυπτο τρόπο, να επινοεί και να καταστρώνει σχέδια με στόχο την πολεμική σύρραξη;
Ποιος τελικά είναι ο σκοπός ύπαρξης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, όταν η πληθώρα των ψηφισμάτων που εκδίδει για τα ανθρώπινα δικαιώματα – και όχι μόνο – συνεχώς παραβιάζονται; Πάνω από 50 χώρες μέχρι σήμερα, αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, με πρώτη και καλύτερη την Τουρκία.
Η Ειρήνη δεν είναι δωράκι που μπορεί να χαρίζεται, ούτε επιβάλλεται μέσα από προκατειλημμένες αποφάσεις.
Ας προβληματιστεί ο κάθε ηγέτης, τι μέλλον και τι ποιότητα ζωής θέλει να προσφέρει στο λαό του…
 άρχισε να γιορτάζει συγκεκριμένες Ημέρες, Εβδομάδες, Έτη, Δεκαετίες και Επετείους){kind=link}