Η Τουρκία, μετά από ένα τρίμηνο προκλήσεων, εργαλειοποιεί κάθε συζήτηση που γίνεται στο τρίγωνο Αθήνα – Άγκυρα – Βρυξέλλες, ώστε να κερδίσει χρόνο σε σχέση με τις αποφάσεις της προσεχούς συνόδου των ηγετών, σώζοντας ταυτόχρονα την οικονομία της, εκμεταλλευόμενη την «κατευναστική» πολιτική της Ελλάδας
Μόνο… νηστίσιμος δεν ήταν ο 62ος γύρος των διερευνητικών επαφών Ελλάδας – Τουρκίας που πραγματοποιήθηκε την επομένη της Καθαράς Δευτέρας στην Αθήνα, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι και το επόμενο ραντεβού των διερευνητικών στην Κωνσταντινούπολη ανανεώθηκε και «ψήνεται» –υπό προϋποθέσεις– συνάντηση του Νίκου Δένδια με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου στις 14 Απριλίου.
Νίκος Τσαγκατάκης
Οι πύλες του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετάνια» άνοιξαν – το πρωί της Τρίτης 16 Μαρτίου 2021 – με άκρα μυστικότητα, για να φιλοξενήσουν έξι διπλωμάτες, οι οποίοι κάθισαν αντικριστά στο μεγάλο τραπέζι με τις οβάλ γωνίες. Από τη μία πλευρά οι Έλληνες διπλωμάτες, με επικεφαλής τον πρέσβη επί τιμή Παύλο Αποστολίδη. Από την άλλη, η τριμελής διπλωματική ομάδα της Τουρκίας, από την οποία έλειπε το «βαρύ» όνομα του εκπροσώπου του «σουλτάνου» Ερντογάν, Ιμπραχήμ Καλίν, αλλά ήταν παρών ο Τούρκος υφυπουργός Εξωτερικών, Σεντάτ Ονάλ.
Για μία διαδικασία που ευθύς εξαρχής έχει ξεκαθαριστεί ότι είναι και άτυπη και μη δεσμευτική, η μεγάλη διάρκεια των ελληνοτουρκικών συζητήσεων της 16ης Μαρτίου –6 ώρες κράτησαν– μαρτυρά ότι το τενεκεδάκι έχει πάει παρακάτω. Απόδειξη, ότι μετά τις πρώτες διερευνητικές επαφές και τις πολιτικές διαβουλεύσεις που τις ακολούθησαν (σ.σ. την Τετάρτη 17/3 διαβουλεύτηκε ο γ.γ. του ελληνικού ΥΠ.ΕΞ, Θεμιστοκλής Δεμίρης, με τον Τούρκο ΥΦΕΞ, Σ. Ονάλ), τώρα στρώνεται ο δρόμος για την επόμενη πίστα: το ραντεβού του Απριλίου ανάμεσα στους ΥΠ.ΕΞ. των δύο χωρών.
Μέχρι τότε, φυσικά, ποιος ζει ποιος πεθαίνει, που λέει και η λαϊκή σοφία, αφού:
Οι συγκρατημένες ελπίδες του Νίκου Δένδια για «εξεύρεση κοινού εδάφους για την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο» μοιάζουν βγαλμένες περισσότερο από το διπλωματικό savoir vivre παρά από πολιτικό ρεαλισμό.
Πριν από το πιθανολογούμενο ραντεβού Δένδια – Τσαβούσογλου στις 14 Απριλίου υπάρχει το κομβικό διήμερο των Βρυξελών στις 25 και 26 Μαρτίου, όπου το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα αποφανθεί, αν πρέπει να επιβληθούν κυρώσεις στη διαρκώς προκαλούσα εντάσεις Τουρκία.
Οι συγκρατημένες ελπίδες του Νίκου Δένδια για «εξεύρεση κοινού εδάφους για την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο» μοιάζουν βγαλμένες περισσότερο από το διπλωματικό savoir vivre παρά από πολιτικό ρεαλισμό.
Ειδικά για το τελευταίο, πάντως, το πιθανότερο είναι, ότι η Ελλάδα θα φύγει ξανά από το Βέλγιο με τις αποσκευές της γεμάτες από λόγια συμπαράστασης και όχι από έμπρακτη αλληλεγγύη, καθώς ούτε το αυτί της Άγκυρας ιδρώνει από απειλές αλλά ούτε διαφαίνεται στον ορίζοντα διάθεση σωφρονισμού της εκ μέρους της Ε.Ε.
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ
Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ειδωθεί και η… ανεμελιά του Ταγίπ Ερντογάν να ξεδιπλώνει όλο το εύρος του τακτικισμού του: ότι δεν έχει να χάσει τίποτα. Δεν είναι τυχαίο, ότι ελάχιστα 24ωρα πριν ξεκινήσουν οι διερευνητικές συνομιλίες στην Αθήνα, η Τουρκία «μοίρασε» ρηματικές διακοινώσεις, διαμαρτυρόμενη ότι δεν ενημερώθηκε για τη συμφωνία Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ να διασυνδεθούν ηλεκτρικά με υποθαλάσσιο καλώδιο, στο πλαίσιο του διακρατικού πρότζεκτ «Euroasia Interconnector». Μάλιστα, η Τουρκία ισχυρίζεται ότι το θαλάσσιο οικόπεδο μεταξύ Κύπρου και Κρήτης, από όπου προβλέπεται να περάσει το Euroasia Interconnector, εφάπτεται με την τουρκική υφαλοκρηπίδα.
Είναι αυτή η τουρκική «διαμαρτυρία» ακόμη μια απόδειξη, ότι οι γείτονες από την άλλη πλευρά του Αιγαίου εργαλειοποιούν κάθε ευκαιρία που τους δίνεται (ή την εφευρίσκουν) προκειμένου με όχημα τις συζητήσεις που γίνονται στο τρίγωνο Αθήνα – Άγκυρα – Βρυξέλλες να κερδίσουν χρόνο, σε σχέση με τις αποφάσεις της προσεχούς συνόδου των ηγετών της Ε.Ε. Όσο, δε, η Άγκυρα βλέπει ότι το ευρωπαϊκό κονκλάβιο δυσκολεύεται να της τρίξει τα δόντια, τόσο εξελίσσει το διπρόσωπο ρόλο του Ιανού που έχει υιοθετήσει: εμφανίζεται υπέρμαχος του διαλόγου και της συνεννόησης στο υψηλότερο δυνατό πολιτικό επίπεδο, την ίδια ώρα που εγγράφει τις υποθήκες των μαξιμαλιστικών απαιτήσεών της.
Σημειώνεται ότι, ενόψει της Συνόδου Κορυφής το μεσημέρι της Παρασκευής 19/3 ήταν προγραμματισμένη τηλεδιάσκεψη ανάμεσα στον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ και την πρόεδρο της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Την ώρα που γραφόταν το ρεπορτάζ δεν είχαν καν ξεκινήσει οι συνομιλίες, αλλά αυτό που έλεγαν οι πληροφορίες ήταν ότι το «τρίο» θα συνομιλούσε για τη σχέση της Τουρκίας με την Ε.Ε. Μια σχέση, που στις Βρυξέλλες δεν κρύβουν ότι είναι κομβικότατη, δεδομένου ότι η υποψηφιότητα της Τουρκίας για ένταξη στην Ένωση παραμένει στις ράγες, «βλέποντας» παράλληλα ότι η τουρκική συμπεριφορά στην Ανατολική Μεσόγειο έχει βελτιωθεί!!!
Η «ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ» ΤΟΥ ANADOLU
Πού τη «βλέπουν» αυτή τη βελτίωση οι Ευρωπαίοι παραμένει άγνωστο, αλλά όχι ανεξήγητο. Και την εξήγηση τη δίνει μία είδηση που αναρτήθηκε την Τετάρτη 17/3 στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική έκδοση του τουρκικού πρακτορείου ειδήσεων ANADOLU, που αφορά μία συνέντευξη Τύπου που έδωσε στο Βερολίνο η Γερμανίδα κυβερνητική εκπρόσωπος, Ulrike Demmer. Σε αυτή τη συνέντευξη, η Demmer εξέφρασε τη δέσμευση της Γερμανίας για μια συμφωνία προσφύγων Ε.Ε.-Τουρκίας του 2016, η οποία σταμάτησε αποτελεσματικά τη ροή των συριακών προσφύγων στην Ευρώπη.
«Η Δήλωση Ε.Ε. – Τουρκίας της 18ης Μαρτίου 2016 είναι η κοινή μας επιτυχία και είναι προς το αμοιβαίο συμφέρον της Ε.Ε. και της Τουρκίας», υπογράμμισε η εκπρόσωπος της κυβέρνησης Μέρκελ, συμπληρώνοντας ότι η Ένωση και η Τουρκία είναι αποφασισμένες για τη συνέχιση της εφαρμογής της. Επιπρόσθετα, επαίνεσε την Τουρκία για τη φιλοξενία περίπου 4.000.000 προσφύγων που διέφυγαν από εμφύλιο πόλεμο στη γειτονική Συρία – παρέχοντας βασικές υπηρεσίες, στέγαση, υγεία και εκπαιδευτική υποστήριξη. «Αυτό που κάνει η Τουρκία αξίζει μεγάλη αναγνώριση», είπε χαρακτηριστικά η Demmer.
Προς γνώση, να πούμε ότι αυτή η ευρωπαϊκή αναγνώριση έχει μεταφραστεί σε χρηματική βοήθεια της Τουρκίας ύψους 6 δισεκατομμυρίων ευρώ (7,1 δισ. δολάρια). Προς… ελληνική συμμόρφωση; Όσο η Ελλάδα θα παραμένει κατευναστική και μερικές φορές δίγλωσση (σ.σ. το Μαξίμου χρησιμοποιεί συχνά τον όρο «θαλάσσιες ζώνες» για να περιγράψει τη διαφορά ΑΟΖ – υφαλοκρηπίδας, αφήνοντας όμως εξ αντικειμένου ανοιχτό και το θέμα της αιγιαλίτιδας), τότε θα επιστρέφει με άδεια χέρια από τα στρογγυλά τραπέζια και τις συνόδους.
