Πολλά έχουν λεχθεί, καταγραφεί και ειπωθεί, για την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου 1955, ημέρα που σημάδεψε και έκρινε την πορεία της Κύπρου. Μια πορεία που πρέπει να προσεγγίζεται με πολύ προβληματισμό.
Την 1η Απριλίου 1955 οι ελληνοκύπριοι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν το βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωσιν» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα. Ο αγώνας τους έληξε με τις γνωστές «Συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης» (19 Φεβρουαρίου 1959), με τις οποίες η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος.
Πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλέχτηκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος το 1960 και παρέμεινε στο αξίωμα αυτό μέχρι το θάνατό του το 1977.
Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής στη Μεγαλόνησο και την ένωση με την Ελλάδα, ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1950 με το δημοψήφισμα, όπου το 95% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της ένωσης και την εκλογή του Μακαρίου Γ’ ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο απόστρατος συνταγματάρχης Γεώργιος «Διγενής» Γρίβας φθάνει στο νησί και συγκροτεί την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) η οποία αναλαμβάνει δράση κατά των Βρετανών αποικιοκρατών, σηματοδοτώντας την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων.
Παρά το αίμα που χύθηκε και τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους (Καραολής, Δημητρίου, Παλληκαρίδης, Αυξεντίου, κ.ά.) ο στόχος της ένωσης δεν επιτεύχθηκε.
Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης, το οποίο οργάνωσε η τότε στρατιωτική χούντα των Αθηνών, έδωσε στην Τουρκία το πρόσχημα που επιζητούσε από πολύ καιρό για να εισβάλλει στο νησί. Ως αποτέλεσμα, γύρω στο 36,2% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας κατελήφθη και βρίσκεται ακόμα υπό το στρατιωτικό έλεγχο της Τουρκίας.
Γεγονός είναι ότι λόγω της στρατηγικής της θέσης και του φυσικού της πλούτου, η Κύπρος υπήρξε σ’ όλη τη διάρκεια της μακραίωνης και πολυτάραχης ιστορίας της στόχος κατακτητών. Φοίνικες, Ασσύριοι, Πέρσες, Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Άραβες, η Φράγκικη δυναστεία των Λουζινιανών, Ενετοί, Οθωμανοί-Τούρκοι και Άγγλοι άφησαν τα ίχνη τους εκεί, καθιστώντας το νησί ένα μεγάλο υπαίθριο μουσείο.
Μέχρι την προδοσία του 1974 η Ελλάδα θεωρείτο το εθνικό κέντρο και οι αποφάσεις, οι οποίες αφορούσαν το Κυπριακό και τα της Κύπρου, αποφασίζονταν από αυτήν και η Κύπρος ήταν υποχρεωμένη να υπακούσει στο εθνικό κέντρο. Αυτό επέφερε εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ των δύο κυβερνήσεων με αποκορύφωμα το πραξικόπημα του Ιουλίου του 1974 και την τουρκική εισβολή που επακολούθησε. Αργότερα, με τη μεταπολίτευση, το «δόγμα» άλλαξε και μετατράπηκε στο δεύτερο, «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται».
Σημαντικές ελπίδες για το μέλλον της Κύπρου προσέφερε η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 με την κατοχύρωση της ασφάλειας, της ευημερίας και των δικαιωμάτων όλων των πολιτών της. Πιστεύεται ευρέως ωστόσο, πως μέχρι την επίλυση του, το Κυπριακό θα εξακολουθήσει να αποτελεί μία οδυνηρή ανοικτή πληγή για ολόκληρο το ελληνικό έθνος…
