Η δυσώδης οσμή σήψεως αναδύεται από την κατάφωρα και αυτόχρημα στρεβλή κοινωνική πραγματικότητα την οποία βιώνουμε όπου, δια του προσχήματος της ασύμμετρης απειλής, επιβάλλονται έτι περαιτέρω περιστολές στα ατομικά μας δικαιώματα, υποκείμενοι ακουσίως προς μία μορφή κοινωνικού διαχωρισμού και απροκάλυπτου κοινωνικού ρατσισμού.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Εξ αφορμής της υφιστάμενης πανδημίας κατακρεουργήθηκαν τα ατομικά δικαιώματα, όπως επίσης καταλύθηκε και το Σύνταγμα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι ο ολετήρας του Σιδηρούν παραπετάσματος εις το οποίο βιώνουμε, αποκλείει την επικύρωση μίας τέτοιας αποφάσεως από την εν μέρει κηδεμονευόμενη δικαστική εξουσία, καθότι μία τέτοια ανατρεπτική εξέλιξη, θα κλυδωνίσει ευδήλως το κίβδηλο αφήγημα της παντοκρατορίας της κυβερνήσεως και θα προκληθεί τεκτονικό ρήγμα εις την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης προς αυτήν (νοείται της κυβερνήσεως).
Το πλέον απογοητευτικό καθίσταται, η ακραία υποτίμηση την οποία επιδεικνύουν (οι κυβερνώντες) προς τους πολίτες, η οποία απορρέει αντιστρόφως ανάλογα από την ιδική τους υπερφίαλη αλαζονεία, φρονώντας ότι ο λαός καθίσταται μία συσσωματωμένη, άμορφη υδαρή μάζα, η οποία δρα αγεληδόν με πλήρως εξαρθρωμένη κριτική σκέψη, καθότι καθεύδει τον νήδυμον ύπνο, αποτελώντας εσχάτως μία ευνουχισμένη μάζα, μη ούσα ικανή να αντιληφθεί τα ασύστολα ψεύδη που πλημμυρίζουν καταιγιστικά την κοινωνία.
Ωσαύτως, γνωστό είναι, ότι έχουν δημιουργήσει μία μορφή θεσμικής ελίτ, δηλαδή μία κάστα, η οποία λογοδοτεί ιεραρχικά εις μία ορισμένη δομή ελέγχου, η οποία με τη σειρά της ελέγχει ασφυκτικά και εντέλει τους υφιστάμενους της επί ποινή αποκλεισμού διασυρμού, ποινής ή τιμωρίας.
Άρα λοιπόν, εάν διασκεδάζει κανείς την κίβδηλη εικόνα των μέσων περί των πολιτικών, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται δια «στρατιώτες» του συστήματος, οι οποίοι υπηρετούν επί ποινή εξοβελισμού τους μία ορισμένη πολιτική, ανεξαρτήτως εάν καθίσταται ηθική ή αντικειμενικά υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, αρκεί να εξυπηρετεί κατά ορισμένο τρόπο τα συγκεκριμένα συμφέροντα.
Ασφαλώς δια να ενταχθεί κανείς εις αυτή την εθνική δομή με υπερεθνικές προεκτάσεις, ως ισότιμο μέλος της κάστας, προαλειφόμενος να αναλάβεις καίριες θέσεις εις τον κρατικό μηχανισμό, αναγορευόμενος οργανικό εξάρτημα της περιλάλητης αυτής θεσμικής ελίτ, ασφαλώς δέον όπως έχει προηγουμένως απεμπολήσεις την ελευθερία του και τη διεκδίκηση της αληθείας, διότι η συνθηκολόγηση προς το δρόμο των κρατικών αξιωμάτων και η συνθηκολόγηση προς τους μηχανισμούς αυτούς, απαιτούν αφοσίωση και προσήλωση προς τον ένα Θεό, αυτό τον οποίο αρχικά δεν ξέρεις, όμως σε δελεάζουν με πολύφερνες θεσμικές θέσεις μέχρις ότου, εν ευθέτω χρόνο, τον μάθεις.
Ως εκ τούτου λοιπόν, δια μέσου ενός ακανθώδους και σύνθετου οργανογράμματος, η θεσμική ελίτ έχει «δικούς της», όπως και προεξέθεσα, ακροβολισμένους πιστούς ανθρώπους σε καίριες θέσεις, ακριβώς δια να υποστηρίζεται η πολιτική της με συνέπεια, λυσιτέλεια και εγκυρότητα.
Τούτο συμβαίνει σήμερα, με τους πολιτικούς, τους καθηγητές πανεπιστημίων – παρεκτός ελαχίστων εξαιρέσεων –, δηλαδή συστρατεύονται από ορισμένους μηχανισμούς να υποστηρίξουν, δήθεν τη συνταγματικότητα της πανδημίας, με αποτέλεσμα τοιουτοτρόπως να θεμελιώνεται αυτόματα μία οιονεί αυθεντική γνωμάτευση περί της νομιμότητας πολλών πραγμάτων, άρα κατά αυτό τον τρόπο, αφού το σύστημα διασφαλίσει δια των εκπροσώπων του επί της θεσμικής ελίτ, την εγκυρότητα περί ενός ζητήματος, οποιαδήποτε άλλη άποψη καθίσταται αιρετική και μη σύννομη, αφενός διότι ο φορέας, ο οποίος ενδεχομένως την υποστήριξε, δεν εμπίπτει ως μέλος της περίκλειστης προρρηθείσης κάστας, συνεπώς καθίσταται μη αναγνωρίσιμος και εξ ετέρου, δεν καταλαμβάνει κρατικό αξίωμα.
Ως εκ τούτου λοιπόν, οι μηχανισμοί του συστήματος λειτουργούν ισοπεδωτικά, δημιουργώντας την επίφαση της δημοκρατίας ή τη φενάκη της ελευθερίας προς τους αδαείς πολίτες, προκειμένου να τους χειραγωγούν πατερναλιστικά περί του τι ισχύει και τι δεν ισχύει.
Η θέσπιση ακαταδίωκτου προς ορισμένους ιατρούς, δηλαδή του αλάθητου, συνιστά σύμπτωμα βαθείας αποσύνθεσης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Ως έπος ειπείν, ας γρηγορούμε και ας οδυνώμεθα, φρυκτωρούντες περί της ακεραιότητας της αληθείας, αίροντας την ασυλία της ευήθειας.
