Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 60 ετών, ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές –αν όχι ο μεγαλύτερος– που έχουμε δει ποτέ. Αλλά ο Αργεντίνος ήταν κάτι παραπάνω από ποδοσφαιριστής. Ήταν ένα παγκόσμιο είδωλο, ένας ήρωας επικών διαστάσεων γεμάτος απίστευτες αρετές και τρομακτικές αμαρτίες. Έζησε πολλές ζωές λένε. Κι όμως ήταν μία…
Είχε γλιτώσει πολλές φορές από το θάνατο. Οι θρίαμβοι και οι τραυματισμοί στα γήπεδα, οι καταχρήσεις έξω από αυτά, μια άνιση ζωή και ένα όμορφο παιχνίδι διαρκώς στα όρια, με τα πόδια, με τα χέρια, με τις λέξεις, χωρίς κανόνες: όλα στοιχεία ενός μοναδικού θρύλου του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και όχι μόνο, ενός παγκόσμιου φαινομένου.
Αλλά αυτή τη φορά το θάνατο δεν τον ντρίμπλαρε. Σε ηλικία 60 ετών, ο μέγας Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έφυγε από τη ζωή, όπως ανέφερε πρώτη η Clarin κηρύσσοντας εθνικό πένθος στην Αργεντινή.
Στις 30 Οκτωβρίου είχε γιορτάσει τα 60 του χρόνια, αλλά στις αρχές Νοεμβρίου είχε υποβληθεί σε επιτυχημένη εγχείρηση αφαίρεσης αιματώματος στον εγκέφαλο. Σύμφωνα με τα αργεντίνικα ΜΜΕ, ο Ντιέγκο έσβησε από ανακοπή καρδιάς στο σπίτι του.
Το να γράψεις για τον Μαραντόνα είναι σα να κάθεσαι πάνω σε ένα βουνό από δημοσιεύματα, από ύμνους και από κατάρες και να υποκρίνεσαι ότι αυτό το βουνό δεν υπάρχει. Το υπέροχο γκολ στον προημιτελικό του Μουντιάλ του Μεξικού με την Αγγλία, η κραυγαλέα απατεωνιά με το περιβόητο «χέρι του Θεού» που είχε προηγηθεί στο ίδιο ματς, ο θρίαμβος του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986, το κλάμα στον τελικό του Μοντιάλε ’90, οι εφεδρίνες στο Μουντιάλ του ’94. Η ποδοσφαιρική επανάσταση με τη φτωχή Νάπολη στην Ιταλία. Οι σχέσεις του με την Καμόρα που του έφερνε την κοκαΐνη σε ασημένιο πιάτο και με τον Φιντέλ Κάστρο που τον βοήθησε να απεξαρτηθεί – τραγική σύμπτωση, ο Φιντέλ πέθανε και αυτός μια μέρα σαν κι αυτή, 25 Νοεμβρίου του 2016.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα υπήρξε κάτι μοναδικό για το ποδόσφαιρο. Ακόμα και οι επικριτές του, αυτοί που διαμαρτύρονταν για την παροιμιώδη απαξίωσή του στους κανόνες του αθλήματος, αποδέχονταν ότι είναι ένας ποδοσφαιριστής που δε χωράει σε κανόνες. Ότι ήταν μεγαλύτερος από το ίδιο το άθλημα. Και σαν ήρωας της μυθολογίας ήταν τόσο απερίγραπτα τέλειος, όσο και βασανιστικά φθαρτός, θεϊκά προικισμένος αλλά και μιαρός. Μπορούσε να κάνει τα πάντα με τη μπάλα, αλλά και να πυροβολήσει εν ψυχρώ δημοσιογράφους που θεωρούσε ότι τον ενοχλούσαν. Μπορούσε να ανυψώσει μόνος του ένα ολόκληρο έθνος, να πάρει εκδίκηση μέσα στο γήπεδο για ήττες στο πεδίο της μάχης, αλλά και να αφεθεί τόσο πολύ στις αμαρτίες του, να παχύνει τόσο, που να μη μπορεί να μιλήσει. Μεγαλοφυής αλλά την ίδια ώρα στα όρια της παράνοιας. Ένας Τσε Γκεβάρα της μπάλας. Αλλά και ένας Καλιγούλας μαζί.
Όλα άρχισαν στην ταπεινή συνοικία Βίλα Φιορίτο, στις παρυφές του Μπουένος Άιρες. Εκεί ανακάλυψαν το μικρό Ντιέγκο οι κυνηγοί ταλέντων της Αργεντίνος Τζούνιορς. Λένε ότι εκείνη την εποχή, δωδεκαετής, ο Ντιέγκο έκανε στο ημίχρονο τέτοια κόλπα με τη μπάλα, που η κερκίδα πήγαινε περισσότερο γι’ αυτόν παρά για την ομάδα. Λένε. Προσχέδια ενός μύθου.
Στη συνέχεια όλα έγιναν πολύ γρήγορα: στα 15 του ο Μαραντόνα άρχισε να παίζει στην πρώτη ομάδα, στα 16 έκανε ντεμπούτο με την Εθνική Αργεντινής, στα 17 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και στα 19, για πρώτη φορά, «ποδοσφαιριστής της χρονιάς» στη Λατινική Αμερική. Οι δημοσιογράφοι τον ρωτούσαν αν θέλει να γίνει ο νέος Πελέ —ο οποίος προ λίγων ετών μόλις είχε εγκαταλείψει τη μπάλα— αλλά εκείνος, θρασύτατα απαντούσε: «Είμαι ο Μαραντόνα, δεν είμαι ο νέος οτιδήποτε, θέλω απλά να είμαι ο Μαραντόνα». Ήξερε.
Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή. Το 1982 ο «Ντιεγκίτο» παίρνει μεταγραφή στη Μπαρτσελόνα, εισπράττοντας ένα ποσό-ρεκόρ. Τα δύο χρόνια στην Ισπανία είναι μια περιπέτεια, ίσως μια προ-οικονομία των όσων θα ακολουθούσαν. Πρώτα προσβάλλεται από ηπατίτιδα και μετά, τo Σεπτέμβριο του 1983, σε ένα ματς με την Ατλέτικ στο «Καμπ Νου», τού σπάει το πόδι ο Άντονι Γκοϊκοετσέα, ο «χασάπης του Μπιλμπάο». Επιστρέφει, αλλά η Βαρκελώνη είναι πολύ σνομπ και αθεράπευτα γοητευμένη από την αύρα του Κρόιφ για να αντέξει τον Αργεντίνο και να την αντέξει και αυτός.
Νέα μεταγραφή και νέο ρεκόρ, με τον Μαραντόνα να μετακομίζει στην Ιταλία, όχι όμως στις μεγάλες ομάδες του Βορρά —η Γιουβέντους των Ανιέλι είχε ήδη τον Μισέλ Πλατινί για 10άρι—, αλλά στην περιφρονημένη Νάπολη, όπου η τοπική ομάδα παλεύει με τον υποβιβασμό. «Απόπατο της Ιταλίας» την αποκαλούν οι αφιονισμένοι οπαδοί της Γιουβέντους και της Μίλαν, αλλά ο Μαραντόνα αλλάζει και πάλι τους κανόνες του παιχνιδιού.
Το 1987 και το 1990 οδηγεί τη Νάπολη στην κατάκτηση του Καμπιονάτο. Είναι τα μοναδικά πρωταθλήματα που έχει κατακτήσει αυτή η ομάδα μέχρι σήμερα. Οι Ναπολιτάνοι τον τιμούν σαν άγιο. Ο Μαραντόνα ανταποκρίνεται στην αποθέωση του πλήθους, γίνεται όλο και καλύτερος.
Το 1986 αναδεικνύεται πρωταθλητής κόσμου με την Εθνική Αργεντινής. Τρία χρόνια αργότερα κερδίζει το κύπελλο UEFA με τη Νάπολη. «Στο γήπεδο ξεχνάς τα προβλήματα της ζωής, σου φαίνονται ασήμαντα» έλεγε ο ίδιος ο Μαραντόνα σε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, μία παραγωγή της Amazon. Και πράγματι, τα προβλήματα ήταν πολλά εκτός γηπέδου.
Το είδωλο των Ναπολιτάνων άρχισε να εθίζεται στην κοκαΐνη σε μια πόλη που το οργανωμένο έγκλημα αγκαλιάζει το λαϊκό ήρωα. Πολλές φορές ξενυχτούσε από Δευτέρα μέχρι Τετάρτη, για να επιστρέψει στις προπονήσεις ενόψει του παιχνιδιού της Κυριακής.
Το 1994 η καριέρα του στην Εθνική Αργεντινής τερματίστηκε άδοξα, όταν βρέθηκε ντοπαρισμένος μετά το παιχνίδι με τη Νιγηρία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από τη FIFA. Στο αμέσως προηγούμενο παιχνίδι ο Μαραντόνα είχε οδηγήσει την Αργεντινή σε νίκη επί της Ελλάδας με 4-0.
«Ο Ντιέγκο έζησε μια ζωή σαν όνειρο, αλλά και σαν εφιάλτη», έλεγε ο γυμναστής του Φερνάντο Σινιορίνι. Αξέχαστο θα μείνει το «χέρι του Θεού» που έγραψε το 1-0 απέναντι στην Αγγλία στο Μουντιάλ του 1986, αλλά και το 2-0 στο ίδιο παιχνίδι, όταν ο Μαραντόνα ντρίμπλαρε τη μισή Εθνική Αγγλίας και σχεδόν μπήκε μαζί με τη μπάλα στα δίχτυα του Πίτερ Σίλτον, πετυχαίνοντας το «γκολ του αιώνα».
Αξέχαστες παραμένουν όμως και οι εικόνες του υπέρβαρου Μαραντόνα με βαμμένα, πλατινέ μαλλιά, ή ενός Μαραντόνα να θεατρινίζει στις εξέδρες των γηπέδων, μια καρικατούρα ενός ένδοξου παρελθόντος.
Ο El Pibe de Oro («το χρυσό παιδί») δεν κατάφερε να σταδιοδρομήσει ούτε ως τηλεοπτικός παρουσιαστής, ούτε ως προπονητής στην Εθνική Αργεντινής. Για πολλούς μήνες μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, έκανε εγχείρηση στομάχου, κοίταξε στα μάτια το θάνατο αλλά κατάφερε να επιζήσει.
«Μάλλον νομίζει ότι είναι Θεός και αυτός είναι ένας από τους λόγους για όλα αυτά τα προβλήματα», έλεγε το 2007 ο Έκτορ Πετσέλα, διευθυντής της κλινικής Γκιέμες στο Μπουένος Άιρες. Ο γιατρός δεν είχε τόσο άδικο.
Στην Αρχαία Ρώμη οι αυτοκράτορες είχαν συνεχώς ένα σκλάβο δίπλα τους για να τους υπενθυμίζει: «Δεν είσαι θεός, δεν είσαι θεός». Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο άνθρωπος που γεννήθηκε σε μια λαϊκή γειτονιά του Μπουένος Άιρες, είχε συνεχώς ένα πλήθος δίπλα του που του έλεγε: «Είσαι θεός, είσαι θεός»…
Ο Ντιέγκο δε μένει πια εδώ…
«Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 60 ετών ο Ντιέγκο Μαραντόνα από ανακοπή καρδιάς
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, για ορισμένους ο μεγαλύτερος, πέθανε την Τετάρτη (25/11) σε ηλικία 60 ετών, ύστερα από ανακοπή.
Στις αρχές Νοεμβρίου ο θρύλος του ποδοσφαίρου της Αργεντινής είχε κάνει επέμβαση στον εγκέφαλο, ενώ οκτώ μέρες μετά την εγχείρηση, είχε πάρει εξιτήριο από την κλινική στην οποία νοσηλευόταν για να συνέχιζε σπίτι την ανάρρωσή του.
Γεννημένος στις 30 Οκτωβρίου 1960 στο Μπουένος Άιρες, όχι μόνο άφησε το στίγμα του στην ιστορία του ποδοσφαίρου αλλά συναγωνίστηκε με τον Πελέ για τον τίτλο του κορυφαίου όλων των εποχών, στο «βασιλιά των σπορ» και είχε αμέτρητους θαυμαστές σε κάθε γωνιά του πλανήτη, προκαλώντας απέραντη θλίψη με τον αδόκητο χαμό του.
Την είδηση της απώλειας του «Ντιεγκίτο» ή αλλιώς του αγαπημένου όλων «Πίμπε Ντ’ Όρο» (Χρυσού Παιδιού) την έδωσε πρώτη η εφημερίδα της πατρίδας του «Clarin» το απόγευμα της Τετάρτης (25/11) και την αναδημοσίευσαν όλα σχεδόν τα αθλητικά μέσα του πλανήτη.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά «ο Μαραντόνα, ενώ ήταν στο σπίτι του στο προάστιο Σαν Αντρές του Μπουένος Άιρες», είχε πρόβλημα αναπνευστικό. Έξι ασθενοφόρα έσπευσαν στην κατοικία του για να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Με τον Μαραντόνα ήταν μαζί η κόρη του Ντάλμα».
Όπως σημειώνει η εφημερίδα, μετά από την εγχείρηση στον εγκέφαλό του, υπήρχε ιατρικό προσωπικό που παρέμεινε στο σπίτι του Μαραντόνα για να επιβλέπει την κατάσταση της υγείας του, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να τον κρατήσουν στη ζωή όταν υπέστη καρδιακή ανακοπή.
«Εις το επανιδείν Ντιέγκο. Θα είσαι αθάνατος σε κάθε καρδιά του ποδοσφαιρικού πλανήτη», ανέφερε χαρακτηριστικά το Τweet της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Αργεντινής λίγο μετά την επιβεβαίωση του θανάτου του 60χρονου θρύλου της μπάλας.
Ο διεθνής Τύπος θρηνεί την απώλεια του Ντιέγκο Μαραντόνα. Η κορυφαία γαλλική εφημερίδα έγραψε χαρακτηριστικά στον τίτλο: Ο θάνατος ενός Θεού.
Οι πρώην του ομάδες, η Μπόκα, η Μπαρτσελόνα και η Νάπολι. Οι μεγάλοι του αντίπαλοι Πελέ, Ρεάλ και Ρίβερ, όλοι είπαν το ύστατο χαίρε στον Ντιέγκο.
Η παγκόσμια ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) κοινότητα παραμένει συγκλονισμένη, από την απώλεια ενός μεγάλου του αθλήματος που λατρεύτηκε όσο κανείς.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Λιονέλ Μέσι τον αποχαιρέτησαν από τους επίσημους λογαριασμούς τους στα social media. Ο Πορτογάλος έγραψε χαρακτηριστικά ότι το κενό που αφήνει δε θα αναπληρωθεί, ενώ ο συμπατριώτης του ανέφερε -μεταξύ άλλων- στη λεζάντα με την οποία συνόδευσε την κοινή τους φωτογραφία ότι «μας αφήνει, αλλά δε φεύγει γιατί είναι αιώνιος». Και όχι μόνον αυτοί. Ο Πελέ σε ανάρτησή του στο Twitter υποστήριξε ότι «μια μέρα θα παίξουμε μπάλα στον ουρανό».
Ναπολιτάνοι έσπευσαν στο σημείο της πόλης κάτω από το γιγαντιαίο γκράφιτι και άναψαν καπνογόνα και εκρηκτικά στο άκουσμα της θλιβερής είδησης. Η ομάδα με την οποία συνδέθηκε σε συλλογικό επίπεδο στην Ευρώπη ήταν από τις πρώτες που εξέφρασε τα συλλυπητήριά της. Άλλωστε έγινε γνωστό ότι σκέφτεται να μετονομάσει το Σαν Πάολο σε γήπεδο «Ντιέγκο Μαραντόνα».
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960 στο Μπουένος Άιρες.
Έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Αρχεντίνος και το 1981 φόρεσε τη φανέλα της Μπόκα. Το 1982 έκανε για πρώτη φορά το βήμα για την Ευρώπη. Υπέγραψε στην Μπαρτσελόνα και από το 1984 έως το 1991 φόρεσε τη φανέλα της Νάπολι. Επέστρεψε στην Ισπανία για σύντομη θητεία στη Σεβίλλη, όπως εξίσου σύντομη ήταν η θητεία του στη Νιούελς. Έκλεισε την καριέρα του στη Μπόκα Τζούνιορς. Με την Μπόκα κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1981, με την Μπαρτσελόνα ένα κύπελλο, ένα Λιγκ καπ και ένα σούπερ-καπ Ισπανίας. Με τη Νάπολι δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και ένα σούπερ-καπ Ιταλίας, καθώς και το κύπελλο UEFA.
Ξεχωριστό κεφάλαιο αποτέλεσε η εθνική Αργεντινής. Με την αλμπισελέστε κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986.
Δημήτρης Σαμόλης
