Είναι ένας από τους γηραιότερους μαραθωνοδρόμους στον κόσμο με πολλά αθλητικά ρεκόρ και επιδόσεις που θα ζήλευαν ακόμη και άνθρωποι με τα μισά του χρόνια
Συνέντευξη: Φανή Πλατσατούρα*
Ο 90χρονος δρομέας Στέλιος Πρασσάς συμμετείχε στο φετινό Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας αποσπώντας το πιο δυνατό χειροκρότημα και ας μην τερμάτισε πρώτος!
ΣΤΟΝ 38ο ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΡΕΞΑΤΕ ΟΝΤΑΣ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΕ ΗΛΙΚΊΑ ΔΡΟΜΕΑΣ. ΠΩΣ ΗΤΑΝ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
«Τρέχω σε μαραθώνιους από τα 59 μου χρόνια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό – Ολλανδία, Φινλανδία, Νορβηγία, Αμερική, Βραζιλία, Καναδά. Φέτος πρώτη φορά στα χρονικά έκανα δέκα ώρες μέχρι τον τερματισμό γιατί με πόνεσε η μέση μου. Νευρίασα πολύ με τον εαυτό μου αλλά χάρηκα όταν κοίταξα πίσω μου και είδα πως δεν τερμάτισα τελευταίος. Είχα αφήσει άλλους πιο πίσω, νέους και νέες».
ΤΡΕΞΑΤΕ 42 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ;
«Καθόλου δε σταμάτησα, ούτε δευτερόλεπτο. Όταν πόνεσε η μέση μου, έκανα ένα περπάτημα, γρήγορο όμως, γιατί δε θα προλάβαινα να τερματίσω (γελάει)».
ΘΕΛΑΤΕ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕΤΕ – ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ;
«Ναι, η αγάπη μου είναι να τερματίζω στο ναό. Έχω τρέξει σε είκοσι χώρες, σαν το Καλλιμάρμαρο και τα μάρμαρά του δεν υπάρχει στον κόσμο. Γι’ αυτό ξετρελαίνονται οι ξένοι να έρθουν στην Αθήνα να τρέξουν».
ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ;
«Ήταν πολλοί δημοσιογράφοι εκεί και με περίμεναν, όλοι τραβούσαν με τις κάμερες. Ήταν εκεί και τα δύο μου εγγόνια. Κάθε χρόνο, από μικρά παιδάκια, με περιμένουν στον τερματισμό. Συγκινήθηκα και έκλαψα λιγάκι…».
ΕΙΧΑΤΕ ΑΓΧΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ;
«Κανένα άγχος! Το βράδυ πριν από το Μαραθώνιο κοιμήθηκα πολύ ωραία και ξύπνησα στις 6.00 το πρωί. Καθημερινά πέφτω για ύπνο στις 10.00 το βράδυ. Παρακολουθώ πρώτα το δελτίο ειδήσεων, του ΣΚΑΪ συνήθως, για να βλέπω τι γίνεται στον κόσμο – που κατά διαόλου πάμε, αλλά τέλος πάντων!».
ΚΑΝΑΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΤΕ;
«Μένω στο Βρανά του Μαραθώνα, σε ένα κτήμα που είναι πάνω από 100 μέτρα σε μάκρος. Εκεί έτρεχα. Κανονικά προπονούμαι στο στάδιο της Νέας Μάκρης αλλά δεν είχα αυτοκίνητο για δύο μήνες – μου είχε χαλάσει – και αναγκάστηκα να κάνω προπονήσεις για το μαραθώνιο μέσα στο χωράφι μου. Μάλλον εκεί τραυματίστηκα στη μέση».
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΩΝ ΤΡΕΧΕΤΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ;
«Τρέχω κάθε μέρα τουλάχιστον πέντε χιλιόμετρα, το θεωρώ απαραίτητο. Με τον αθλητισμό δε σε αγγίζει ούτε γιατρός. Άμα αθλείσαι, είσαι και υγιής. Κάνω γενικές εξετάσεις κάθε έξι μήνες, δε δείχνουν τίποτα ανησυχητικό. Και τρώω τα πάντα, ό,τι υπάρχει μπορώ να το φάω, δε μου το απαγορεύει κάποια αρρώστια».
ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ, ΚΡΑΤΑΤΕ ΝΕΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ.
«Νέα; Νεότατη! Μόνο έτσι νικιέται ο χρόνος, παιδάκι μου, κάνοντας αυτό που αγαπάς. Εγώ αγαπώ με πάθος τον αθλητισμό. Και αγαπώ και το συνάνθρωπό μου. Και θα συνεχίσω να τρέχω για όσο το λέει η καρδιά μου».
ΜΕΧΡΙ ΠΟΙΑ ΗΛΙΚΙΑ ΕΧΕΤΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΤΡΕΧΕΤΕ;
«Και σήμερα πήγα για ένα τρεξιματάκι εδώ στο χωράφι, είναι καλύτερα η μέση μου. Και στα 100 μου θα προσπαθήσω να τρέχω. Γιατί αυτό αγαπώ να κάνω, δεν έχω κάτι άλλο να μου αρέσει».
ΦΙΛΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ;
«Είκοσι φίλους είχα, από μικρά παιδιά ήμασταν μαζί, και έχουν πεθάνει όλοι. Κάθε πρωί ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και τους σκέφτομαι. Όλους τους θυμάμαι με τα ονόματά τους. Μαζί μεγαλώσαμε…».
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΙ ΣΧΟΛΙΑ ΑΚΟΥΤΕ ΣΥΝΗΘΩΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΣΕ ΑΓΩΝΕΣ;
«Όλοι καλά λόγια μού λένε! Είμαι σοβαρός άνθρωπος και δεν επιτρέπω τα πειράγματα».
ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΑΣ;
«Η γυναίκα μου ξέρει το χούι μου! (γελάει…)».
ΩΣΤΟΣΟ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΤΕ ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΗΛΙΚΙΑ.
«Και νέος ήμουν ποδοσφαιριστής. Έχω πάρει και Πρωτάθλημα Αθηνών το 1949 με τη Νίκη Πλάκας στην οποία έπαιζα. Όσοι έχουν έρθει στο σπίτι μου έχουν συγκινηθεί γιατί έχω κρατήσει τις φωτογραφίες, τα κύπελλα και τα μετάλλια. Είμαι γυμνασμένος από ξυπόλυτο παιδάκι ακόμη, στην Κατοχή. Όταν ήρθαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, εγώ ήμουν 10 χρόνων…».
ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΑΤΕ;
«Εγώ στο Καλλιμάρμαρο μεγάλωσα, που συνορεύει με το Νέο Κόσμο όπου ζούσα και το Α’ Νεκροταφείο. Και από μικρός ήμουν ποδοσφαιριστής. Έπαιξα και στη Β’ Εθνική, ενώ για ένα διάστημα δούλεψα ως οικοδόμος. Τώρα έχουμε ένα μαγαζί με εργαλεία, μηχανήματα και σιδηρικά στο Βύρωνα, στην οδό Κύπρου. Έχω χτίσει καλό όνομα εκεί – αν ρωτήσεις για τον Πρασσά, θα σου πουν».
ΚΑΙ ΣΤΑ 59 ΣΑΣ ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑΤΕ ΝΑ ΤΡΕΧΕΤΕ ΣΕ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥΣ;
«Μέχρι τα 59 μου πήγαινα κάθε απόγευμα στον Άγιο Κοσμά να κάνω προπόνηση στο ποδόσφαιρο. Μια μέρα ένας γείτονάς μου μού είπε: «Τι πας και παίζεις μπάλα; Πήγαινε να τρέξεις πέντε χιλιόμετρα να δούμε τι χρόνο θα κάνεις». Και κάπως έτσι μπήκα στον αθλητισμό του στίβου και άρχισα να τρέχω σε αγώνες. Δε θέλω να κάνω φιγούρα, αλλά στο Μουσείο του Μαραθώνα που είναι οι αθλητές του στίβου έχω κύπελλα και μετάλλια. Η Ελλάδα με έχει τιμήσει. Ακόμη δεν πέθανα και με έχουν στο μουσείο! (γελάει)».
ΙΣΧΥΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΔΡΟΜΕΑΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥΣ;
«Και στην Ελλάδα, και στα Βαλκάνια, και στην Ευρώπη είμαι ο μεγαλύτερος σε ηλικία μαραθωνοδρόμος!».
ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ, ΤΙ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΘΑ ΔΙΝΑΤΕ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΤΕΡΟΥΣ;
«Όσοι κάνουν καθιστική εργασία και δισεκατομμύρια να βγάζουν το χρόνο, θα έχουν το σώμα τους πιασμένο. Δεν μπορεί να είσαι υπάλληλος τριάντα χρόνια και να κάθεσαι σε μια καρέκλα, πόσο να αντέξει το σώμα σου; Χρειάζεται περπάτημα και τρέξιμο. Από εκεί και πέρα, θέλω να πω σε όλο τον κόσμο «Να χαίρεστε τη ζωή! Να μη θέλετε να αποκτήσετε πολλά υλικά πράγματα γιατί όλα εδώ θα μείνουν. Να χαίρεστε τη μέρα που ξημερώνει!».
*Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφόρησε με τα «Νέα Σαββατοκύριακο (20-26 Νοεμβρίου)
