Τα εφαρμοστικά πρωτόκολλα της Συμφωνίας των Πρεσπών διαφαίνεται ότι θα λειτουργήσουν ως καταλύτης στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας. Μπορούμε να θεωρούμε βέβαιο ότι θα ψηφιστούν από την ελληνική Βουλή, αφού θα ψηφιστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, κι έτσι, όσες απώλειες και να έχει από τους σαμαρικούς βουλευτές ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα υπερκαλυφθούν.
Μάκης Ανδρονόπουλος*
© slpress.gr
Τώρα, το αν θα πάει να καταψηφίσει ο Σαμαράς ή θα κάτσει σπίτι του ή θα βρίσκεται στο εξωτερικό, είναι ένα θέμα. Αν δεν πάει όμως, ξέρει ότι θα αρχίσει να φθίνει η όποια επιρροή διαθέτει ακόμα. Το πιθανότερο είναι να πάει, για την τιμή των όπλων. Εκεί έχει δύο δυνατότητες, να πει στους δικούς του να υπερψηφίσουν για να μην έχει πρόβλημα η παράταξη, ή να τους εξωθήσει στην καταψήφιση.
Στην πρώτη περίπτωση είναι απλώς μια συμβολική κίνηση που παίρνει απάνω του, στη δεύτερη είναι κοινοβουλευτικό «πραξικόπημα», διαδικασία οικεία. Βέβαια, υπάρχει και το πολιτικό άλλοθι που πάντα βολεύει τους πάντες, «ψήφος κατά συνείδηση». Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πέφτει έτσι, παρά μόνο αν, οι νεοδημοκράτες βουλευτές που θα καταψηφίσουν είναι περισσότεροι από αυτούς που θα υπερψηφίσουν.
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ
ΚΑΙ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ
Η αριθμητική δε βγαίνει για ανατροπή της «οικογένειας», αντίθετα μπορεί ένα συμβολικό αντάρτικο να οδηγήσει σε ενίσχυσή της, καθώς θα ανοίξουν νέες δυνατότητες για τον πρωθυπουργό, όπως θα δούμε παρακάτω. Υπάρχει βέβαια και ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, που φέρεται διατεθειμένος να παραδώσει τη βουλευτική του έδρα, προκειμένου να μην ψηφίσει τη συμφωνία, διότι, ως γνωστόν, είναι του πολιτικού δόγματος «αφήνουμε τους εκλεγμένους πρωθυπουργούς να εξαντλήσουν την 4ετία τους».
Με δύο λόγια, δε ρίχνω τον Μητσοτάκη, αν κάτι δε μου αρέσει, φεύγω. Κάπου εκεί παρενέβη η Ντόρα, διεκδικώντας για λογαριασμό της Νέας Δημοκρατίας την πατρότητα του σχεδίου της συμφωνίας των Πρεσπών. Σε κάθε περίπτωση, με μια παραίτηση Καραμανλή τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται δύσκολα για την «οικογένεια», ίσως και για την κυβέρνηση.
Από την άλλη, ο Κώστας Καραμανλής υποτίθεται ότι θέλει να φύγει από την πολιτική, ίσως και να μην είναι υποψήφιος βουλευτής στις επόμενες εκλογές. Αυτό που του πάει είναι η θέση του προέδρου της Δημοκρατίας, θέση που μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί πλέον να του προσφέρει, κάποτε. Άλλωστε, ο Κ.Κ. φέρεται να συμπαθεί τον Αλέξη Τσίπρα… ενώ κάποιοι καραμανλικοί δουλεύουν πολιτικά ατύπως για τον Τσίπρα.
ΤΟ ΚΕΦΑΛΟΚΛΕΙΔΩΜΑ
ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Εδώ είναι σκόπιμη μια θεωρητική παρένθεση. Τόσο ο Κώστας Καραμανλής, όσο και ο Σαμαράς, δεν είναι νεοφιλελεύθεροι. Είναι ιδεολογικά παιδιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού και μάλλον δε συμφωνούν με τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική και το σχέδιο «Ελλάδα 2.0». Υπενθυμίζεται ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε κατηγορηθεί για «σοσιαλμανία»…
Ο Μητσοτάκης όμως θεσμικά είναι από πάνω, σε ό,τι αφορά τους «Μακεδονομάχους». Σημειωτέων ότι, η Συμφωνία των Πρεσπών δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κάποια άλλη συμφωνία ή συνθήκη και δεν μπορεί να ανακληθεί. Οι διατάξεις της είναι νομικά δεσμευτικές και για τα δύο μέρη από άποψη Διεθνούς Δικαίου και θα παραμείνει σε ισχύ επ’ αόριστον. Συνεπώς, ο Μητσοτάκης στηρίζει «την πλήρη, συνεπή και καλή τη πίστει εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών, ως μέρος της ενταξιακής διαδικασίας».
Εδώ υπάρχει και ένα ακόμη πολύ ισχυρό επιχείρημα, που δεν έχει ακόμη χρησιμοποιηθεί: Εφόσον η συμφωνία που έγινε με την ευλογία του ΟΗΕ και εντάσσεται πλέον στη χωρία του διεθνούς δικαίου, δεν μπορεί η Ελλάδα που επικαλείται το διεθνές δίκαιο για τα άλλα εθνικά της ζητήματα και να καταψηφίζει τα εφαρμοστικά πρωτόκολλα μιας συμφωνίας διεθνούς δικαίου. Συνεπώς, Σαμαράς και ενδεχομένως Κ. Καραμανλής είναι off.
ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Αν το πει αυτό ο Μητσοτάκης στη Βουλή τους καθάρισε όλους. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση οι «Μακεδονομάχοι» θα πάνε για μπάνιο, εκτός αν μετρηθούν και αποτολμήσουν το κοινοβουλευτικό «πραξικόπημα». Βέβαια, ο Μητσοτάκης δε θα τους προκαλέσει και μάλλον θα προσπαθήσει να μην τους εκθέσει. Θα φέρει τα πρωτόκολλα το καλοκαίρι στη Βουλή, εξ ου και η ολομέλεια, όταν δηλαδή ο λαός θα κάνει τα μπάνια του. Και μαζί με αυτά, θα περάσει όλα τα εφαρμοστικά νομοσχέδια του «Ελλάδα 2.0».
Στο πλαίσιο αυτής της τακτικής, επειδή υπάρχει και η «συνεπιμέλεια» αλλά και τα πρωτοσέλιδα για τους σημιτικούς εξωκοινοβουλευτικούς συνεργάτες του πρωθυπουργού και η «συριζίτιδα» της ΝΔ, το Μαξίμου διέρρευσε το φόβητρο του ανασχηματισμού, τον οποίο όμως μάλλον δε θα κάνει τώρα αλλά το Σεπτέμβριο. Ανασχηματισμός τώρα θα σημάνει, για την αγορά και τους έξω, διπλές εκλογές το Σεπτέμβριο – Οκτώβριο. Ο τουρισμός δε θέλει τέτοια προοπτική. Οι αγορές επίσης. Άλλωστε, άμα δεν μπορεί να αλλάξει το Θεοχάρη και τον Κικίλια λόγω συγκυρίας, τί ανασχηματισμός θα’ ναι;
Όμως, το Σεπτέμβριο τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Ο λαός θα έχει μπανιαριστεί, οι νέοι θα έχουν πιει τα σφηνάκια τους στις… πυλωτές, ο τουρισμός θα έχει κάνει ταμείο, ο Μητσοτάκης θα έχει περάσει τα δύσκολα νομοσχέδια κρατώντας όλους σε προσμονή υπουργοποίησης (Όλγα κ.ά.) και ίσως έχει κάνει το deal για τις φρεγάτες. Τότε, θα κάνει ένα δομικό ανασχηματισμό απεξάρτησης από τους σαμαρικούς. Ψάχνει, λέγεται, να βρει και τον… «Πιερρακάκη» για Παιδεία και Πολιτισμό… Κι αν του κουνηθούν, πάει σε εκλογές, αλλιώς εξαντλεί την 4ετία εδραιώνοντας τη «σταθερότητα» που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος.
*Ο Μάκης Ανδρονόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Διετέλεσε διευθυντής σύνταξης στη «Ναυτεμπορική», στον «Κόσμο του Επενδυτή», στην «Απογευματινή της Κυριακής» και αρχισυντάκτης στο «Κέρδος». Εργάστηκε ως οικονομικός συντάκτης στην «Καθημερινή», το «Έθνος», το «Ποντίκι» και παρουσίασε οικονομικές εκπομπές στα κανάλια ΜΕGA, TEMPO, SevenX. Εργάστηκε, επίσης, στο χώρο της πολιτικής επικοινωνίας. Έχει γράψει τα βιβλία «Η Ελλάδα στο ντιβάνι – Διεργασίες ανατροπής γύρω από την ιστορία, τη γλώσσα και τα κοινωνικά στερεότυπα» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2011), «Το γερμανικό σύνδρομο – Η Ελλάδα και η Ευρώπη απέναντι στη γερμανική ιδιαιτερότητα» (εκδόσεις Ταξιδευτής, 2013) και έχει μεταφράσει το φουτουριστικό μυθιστόρημα του Τσέχου συγγραφέα Γιαν Βάις «Το σπίτι με τα χίλια πατώματα» (εκδόσεις Οδυσσέας, 1982).
