Τοπίο στην ομίχλη

Αυτός ήταν ο τίτλος της πολυβραβευμένης ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όπου δύο παιδιά, η Βούλα και ο Αλέξανδρος, αποφασίζουν να ταξιδέψουν μόνα τους στη Γερμανία, πιστεύοντας ότι εκεί θα βρουν τον πατέρα τους, τον οποίο επιθυμούν να συναντήσουν.
Στο μυαλό μου ήρθε αυτός ο τίτλος, όταν η κυβέρνηση του Κεμπέκ ανακοίνωσε, ότι θα επιτρέπεται πλέον οι συναντήσεις 10 τόμων προερχόμενα από 3 οικογένειες, μόνο όμως στους εξωτερικούς χώρους του σπιτιού και πάντα κρατώντας τα δύο μέτρα αποστάσεις.
Όπως λοιπόν τα δύο μικρά παιδιά, που θέλουν να βρουν το πατέρα τους, έτσι κι εμείς μετά από δυο μήνες κυβερνητικούς περιορισμούς θα «ταξιδέψουμε» για να βρεθούμε -και πάλι περιοριστικά- λίγο πιο κοντά σε δικά μας άτομα. Θα προσπαθήσουμε να ξαναζωντανέψουμε την κοινωνικότητα που μας «έκλεψαν» από την καθημερινή μας ζωή οι καταστάσεις, που εφαρμόστηκαν για την ασφάλεια μας κατά του Κορωνοϊού.
Αλλά οι επιβαλλόμενοι περιορισμοί που συνεχίζονται -καλώς ή κακώς- μας απαγορεύουν όλα αυτά που μάθαμε από μικρά παιδιά από τους γονείς μας, να δείχνουμε την αγάπη και τα φιλικά μας αισθήματα σε συγγενείς και φίλους. Δηλαδή: να αγκαλιαζόμαστε, να φιλιόμαστε, να χαιρετάμε με τις παλάμες μας με αγάπη, χαρά και πάθος.
Το να βλέπεις και να μιλάς με τους δικούς σου δύο μέτρα μακριά, δεν είναι καθόλου το ίδιο.
Το να φωνάζει το εγγόνι στον παππού και στη γιαγιά «σ’ αγαπώ» – που πολλές φορές λόγω προβλήματος ακοής ούτε κι’ αυτό δε θα το ακούσουν καθαρά… – δεν είναι το ίδιο, με το να αγκαλιαστούν σφιχτά και να παίξουν μαζί.
Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά δε θα καταλάβουν το γιατί και θα αναρωτηθούν, παρόλο τις εξηγήσεις των γονιών τους, «γιατί ο παππούς και η γιαγιά δε μ’ αγκαλιάζει;». «Μήπως δε μ’ αγαπά πια;».
Όπως έχω γράψει παλιότερα σε άλλα άρθρα, ο ιός αυτός θα αλλάξει ριζικά τη ζωή της ανθρωπότητας.
Πολλοί λίγοι θα είναι αυτοί που θα τη… σκαπουλάρουν, προπαντός στον ψυχολογικό τους τομέα.
Κανείς, ακόμα κι αυτοί – αν είναι αλήθεια – που συνετέλεσαν στον ιό, δεν είχαν προβλέψει τις συνέπειες που θα έχει για το μέλλον του ανθρώπου.
Η «ομίχλη» λοιπόν που έχει εγκατασταθεί γύρω από τον ιό, πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να μας αφήσει να δούμε το «τοπίο» όπως το βλέπαμε το 2019.
Σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις απέδειξαν, ότι έχουν τη δύναμη να μας «κλειδώσουν» στα σπίτια μας ή το λιγότερο να μας «παρακολουθούν» 24 ώρες το εικοσιτετράωρο για το… καλό μας και των συνανθρώπων μας.
Ακόμα και η νομική ένσταση που έγινε για τα περιοριστικά μέτρα στο Κεμπέκ, απορρίφτηκε από το δικαστήριο, δίδοντας πλήρη δικαιοδοσία στην επαρχιακή κυβέρνηση.
Αν και 140 και πλέον εργαστήρια δουλεύουν εντατικά για την εύρεση εμβολίου κατά του ιού, και πάλι η «ομίχλη» του δεν πρόκειται να μας αφήσει ξανά να δούμε το «τοπίο» της ζωής μας όπως το βλέπαμε πριν.
Όλα σχεδόν άλλαξαν ή θα αλλάξουν γύρω μας. Τα εγγόνια μας θα ζήσουν σε ένα κόσμο, που μόνο η φαντασία σεναριογράφων θρίλερ και επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε να επινοηθεί.
Οι κυβερνήσεις, μη έχοντας άλλη εκλογή, προσπαθούν να συντηρήσουν ότι μπορούν από το χάσμα που δημιούργησε ο ιός στην οικονομία, με «ενέσεις» εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων ή ευρώ. Αυτά όμως κάποτε όλοι μας, θα τα ξοφλήσουμε θέλουμε δε θέλουμε, με τους γνωστούς τρόπους της άμεσης ή έμμεσης φορολογίας.
Τουλάχιστον από ότι λένε οι ειδικοί οικονομολόγοι, το συνολικό έλλειμα στον Καναδά θα ξεπεράσει το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια και θα χρειαστούν τουλάχιστον 15 χρόνια για την αποπληρωμή του.
Αλλά δεν υπήρχε κι άλλη επιλογή. Έπρεπε να γίνουν αυτές οι οικονομικές… ενέσεις, για μπορέσει κάπως ο «ασθενής» – βλέπε Καναδός πολίτης – να επιζήσει.
Αναρωτιέμαι, πόσο πυκνή θα ήταν η «ομίχλη» του ιού γύρω μας, αν εδώ και 40 χρόνια (στις 20 Μαΐου 1980) είχε κερδίσει το δημοψήφισμα του διαχωρισμού από τον υπόλοιπο Καναδά η τότε κυβέρνηση του Κεμπέκ υπό την αιγίδα του Ρενέ Λεβέκ. Θα «έπεφτε» το ανάλογο παραδάκι από την Καναδική κυβέρνηση προς την επαρχία του Κεμπέκ και στους κατοίκους της; Αμφιβάλω γι αυτό. Μπορεί όμως, αν είχε γίνει αυτός ο διαχωρισμός, η επαρχία του Κεμπέκ να είχε προσκομίσει στην «αγκαλιά» της Αμερικής και σήμερα να ήταν υπό την κηδεμονία της με όλα τα καλά ή κακά που χαρακτηρίζουν τις ΗΠΑ: Όπλα να φάνε και οι κότες, έλλειψη συστήματος δημόσιας υγείας κ.λπ.…
Επανερχόμενος στη μείωση των περιοριστικών μέτρων, σας ικετεύω, προσέξτε το εαυτό σας! Κρατείστε τις αποστάσεις. Μην κάνετε αυτό που δεν πρέπει. Ξέρω, το «τοπίο» έχει ακόμα πολύ «ομίχλη» για να το δούμε καθαρά. Για να ξαναβρούμε αυτό που είχαμε και το χάσαμε λόγω του ιού, και για πολλούς από εμάς που χάσαμε για πάντα τους δικούς μας, όπως εγώ τη μητέρα μου…
Όμως, μην ξεχνάμε. Ο άνθρωπος σαν ον έχει αποδείξει από την αρχή της ύπαρξης του πάνω στη γη, ότι μπορεί να προσαρμοστεί σε κάθε περίπτωση που του έχει παρουσιαστεί. Κρατώντας σφικτά το ραβδί της ελπίδας και για πολλούς από εμάς την Πίστη στον Παντοδύναμο, πιστεύω ότι και αυτή την πρόκληση θα την ξεπεράσουμε. Αλλά χρειάζεται πολύ υπομονή και εσωτερική δύναμη…