Η ποιότητα της Δημοκρατίας κρίνεται εκ του γεγονότος της ύπαρξης εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών και του Κράτους, πλην όμως τούτο συμβαίνει όταν υφίσταται εν τοις πράγμασι συντεταγμένο Κράτος και δεσπόζει το Κράτος Δικαίου, όπως αναφέρεται σαφώς εις την θεωρία του Συνταγματικού Δικαίου αλλά και εν γένει εις τις πολιτικές επιστήμες και ειδικότερον την Πολιτειολογία.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Το μέτρο της εξέλιξης της Δημοκρατίας, καθίσταται η δυνατότητα του πολίτη να κρίνει και η άποψη του να εισακούγεται ούτως ώστε δια της αμέσου αυτής αμφιδρόμου και άμεσης σχέσεως να επιτυγχάνεται η διαρκής εξέλιξη και πρόοδος ενός κραταιού πολιτεύματος ερειδομένου σε αρχές και αξίες.
Τα ως άνω αποδεικνύουν πανηγυρικά την ύπαρξη της Δημοκρατίας ως ένα διαρκές εκκρεμές, ένα ύπατο διακύβευμα, το οποίο καίτοι φαίνεται εν πρώτοις παγιωμένο εις την κείμενη νομοθεσία, εις την τρέχουσα όμως πραγματικότητα, ισχύει ακριβώς το ενάντιο, δηλονότι η ζωή εξελίσσεται, δηλαδή ότι η πρόοδος της δημοκρατίας μας καθίσταται ρευστή διότι από ημάς εξαρτάται να συμβάλλουμε αδιαλείπτως προς την κατεύθυνση αυτή.
Τούτο απαιτεί μη διεφθαρμένους χαρακτήρες, συγκροτημένες προσωπικότητες, αξιοσύνη, αξιοκρατία, πίστη σε αρχές, αγάπη για την πατρίδα και τη Μεγάλη ιδέα ανασύστασης της Ρωμιοσύνης, όπου επιβάλλεται τούτο να αποτελεί το διαρκές όραμα δια την διαφύλαξη της γρηγορούσας ατομικής συνειδήσεως, διότι μόνον κατά αυτόν τον τρόπο η ασφάλεια της πατρίδας μας θα παραμένει ζωντανή και συν τοις άλλοις θα ανατροφοδοτείται εις το διηνεκές.
Ασφαλώς τα ως άνω εν σπέρματι και εν ψήγματι συνιστούν τα υλικά, περί της ανάνηψης του Γένους προς σκοπό θεμελίωσης μίας ποιοτικής δημοκρατίας, η οποία όμως επιβάλλεται να οικοδομηθεί επί στέρεας βάσεως και ουχί από αμμώδες και σαθρό υπόβαθρο, διότι θα κλυδωνίζεται και νομοτελειακά θα καταβαραθρωθεί από τον πρώτο κλονισμό, ως εκ τούτου απαιτεί δηλαδή ως θεμελιακά υποβαστάγματα δύο ισχυρές θεραπαινίδες, αφενός τον πυλώνα της παιδείας και εξ ετέρου τον πυλώνα της Δικαιοσύνης.
Εν τη πατρίδι μας, έχουν αμφότερα καταβαραθρωθεί, αφενός η εκπαίδευση η οποία έχει αλωθεί, προάγοντας ανθελληνική κατεύθυνση κατά των εντολών έτερων διευθυντηρίων, ερειδομένα εις τον πολιτισμικό μαρξισμό της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως, αλλά και η Δικαιοσύνη, η οποία καθυποτάσσεται εις την βούληση της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας.
Ως εκ τούτου, ένας λαός ο οποίος αυτό – υπονομεύεται ένδον και αυτό ακριβώς, διότι υφίσταται όπως πλειστάκις έχω επισημάνει ευθαρσώς και δια του βήματος τούτου, ότι υφίσταται σοβούν διάκενο μεταξύ κράτους και έθνους.
Το κράτος κηδεμονεύεται από τα υπερεθνικά διευθυντήρια ακροβολίζοντας ανθελληνικούς Δούρειους ίππους σε καίριες θέσεις, δοτούς δήθεν καθηγητές, ούτως ώστε να περιάπτονται της αυθεντίας των επί τω τέλει να ασκούν πειθώ και φορτικότητα προς της διανοητικά λοβοτομημένης μάζας των Ελλήνων, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αφενός στερούν την παιδεία εις την κοινωνία και κρατούν ως φρούρια ορισμένα σχολεία, δια των οποίων εκτρέφουν τους εκλεκτούς του μέλλοντος υπό την ιδική της πλήρη καθοδήγηση.
Ο σχεδιασμός καθίσταται η εκπαίδευση ασφαλώς να είναι ανθελληνική εις τις επιταγές τις παγκοσμιοποίησης και να προάγονται καθηγητές οι οποίοι θα προπαγανδίζουν τα παιδιά και θα ρυθμίζουν προς μια εσφαλμένη κατεύθυνση, να μισούν τη γλώσσα, τον Ελληνισμό και την Πατρίδα τους.
Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση, ο λαός απαίδευτος, σύρεται από τη φληναφηματολογία του εκάστοτε έμμισθου φερέφωνου δοκησίσοφου δήθεν περισπούδαστου του κατεστημένου.
Ως εκ τούτου, η Δημοκρατία άνευ ουσιαστικής εθνικής και συλλογικής παιδείας να γαλουχήσουν Έλληνες εις τη βάση της παράδοσης μας δημιουργεί μία κόλουρη αντικειμενική πραγματικότητα και μία τραυματισμένη Δημοκρατία.
Εις την κατάσταση αυτή προστίθεται η έλλειψη Δικαιοσύνης, καθότι σύρεται υπό τις άνωθεν εντολές της εκάστης εκτελεστικής εξουσίας, ιδίως όταν πρόκειται δια ζητήματα τα οποία άπτονται δημοσίου ενδιαφέροντος.
Τρανή απόδειξη ότι η Εισαγγελία στρουθοκαμήλισε δια το μείζον και ακανθώδες ζήτημα της δημόσιας υγείας, ούχ ήττον υπάρχει ειδική εντολή περί αυτού, ήτοι να παρέμβει αυτεπαγγέλτως δια την απρόσκοπτη συγκέντρωση των Πακιστανών παραμονή της Πρωτοχρονιάς, άνευ της λήψεως των προστατευτικών μέτρων προστασίας προς αποσόβηση διασποράς του ιού, με αποτέλεσμα να διασπαρεί ο ιός εις όλους τους Έλληνες πολίτες.
Εν κατακλείδι, το κράτος καθίσταται αδιάφορο για το έθνος και το λαό, πρόσφατο, απτό και αδιαμφισβήτητο παράδειγμα το ως άνω περί της εγκληματικής αδιαφορίας του έθνους προς το λαό, ως εκ τούτου ένας έθνος με δοτό κράτος και άνευ παιδείας και δικαιοσύνης καθίσταται καταδικασμένο εις την αφάνεια και την υπό-ανάπτυξη, εναποθέτοντας τις ελπίδες του μόνον εις την εξ ουρανού αρωγή.
