Στόχος του πολιτικού Ισλάμ είναι η παλινόρθωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην κατεύθυνση αυτή έχουν γίνει ήδη βήματα, όπως το τουρκολιβυκό μνημόνιο, η «Γαλάζια Πατρίδα», η άσκηση τρομοκρατίας στην Ελλάδα.
«Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως». Από αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στην κοσμοθεωρία του Ερντογάν, από την οποία εξαρτάται η εξωτερική του πολιτική. Επειδή όμως έχουμε ακούσει και διαβάσει πολλά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στη γειτονική χώρα, τα περισσότερα από τα οποία κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι θα είναι «καλύτερα με το διάβολο που γνωρίζουμε», καλό είναι να επαναλάβουμε βασικά στοιχεία αυτής της κοσμοθεωρίας.
Γράφει ο
Σάββας Καλεντερίδης*
Η κοσμοθεωρία του επανεκλεγέντος προέδρου της Τουρκίας αποτελεί σύνθεση τριών βασικών «πυλώνων» της: Παντουρκισμός – Πανισλαμισμός – Νέο-οθωμανισμός.
Παντουρκισμός: Ξεκίνησε ως «όραμα» του Τουργκούτ Οζάλ, ο οποίος, παρότι καθαρός Κούρδος, είναι ο πρώτος που έκανε βήματα προς την κατεύθυνση της υλοποίησής του. Ο Οζάλ, αμέσως μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, «οραματίστηκε έναν τουρκικό κόσμο από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος», ένα φιλόδοξο σχέδιο το οποίο είχε και τη στήριξη της Δύσης, αφού αποδυνάμωνε την επιρροή της Ρωσίας στη συγκεκριμένη περιοχή. Στο πλαίσιο αυτό ο Τουργκούτ Οζάλ, ως πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας, στις 21-23 Μαρτίου 1993, συγκάλεσε στην Αττάλεια την πρώτη σύνοδο των τουρκικών κρατών και κοινοτήτων. Αυτές οι συναντήσεις συνεχίστηκαν και έως το 2009 πραγματοποιήθηκαν 12 σύνοδοι του λεγόμενου «Τουρκικού Κόσμου». Σημειώνεται ότι ο Οζάλ κάλεσε και φοίτησαν στα τουρκικά πανεπιστήμια 30.000 φοιτητές από τις εν λόγω χώρες και κοινότητες, με γενναίες υποτροφίες. Στόχος ήταν η δημιουργία μιας τουρκικής «ιντελιγκέντσιας» που θα έκανε πράξη το παντουρκικό όραμα.
Το 2021 η κίνηση αυτή μετατράπηκε σε διεθνή οργανισμό, ο οποίος μετονομάστηκε σε Οργανισμό Τουρκικών Κρατών (Türk Devletleri Teşkilatı). Πρωταρχικός στόχος του είναι η προώθηση της συνολικής συνεργασίας μεταξύ των τουρκόφωνων κρατών Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιστάν, Τουρκίας και Ουζμπεκιστάν. Ο βασικός στόχος του οργανισμού είναι το 2040 να επιτευχθεί η ένωση του «τουρκικού κόσμου».
Πανισλαμισμός: Από το 1517 ο σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ, καταλαμβάνοντας την Αίγυπτο και διαλύοντας το κράτος των Μαμελούκων, μετέφερε την έδρα τού χαλιφάτου στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο καταργήθηκε με απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης στις 3 Μαρτίου 1924. Σημειώνεται, ότι το χαλιφάτο θεωρείται το κράτος που εκπροσωπεί διάφορους μουσουλμανικούς λαούς, ενώ ο χαλίφης θεωρείται «τοποτηρητής» του Προφήτη Μωάμεθ στη γη. Το πολιτικό Ισλάμ στην Τουρκία θεωρεί τον Μουσταφά Κεμάλ, που κατήργησε το χαλιφάτο, «όργανο» της Δύσης και βασικό ιδεολογικό αντίπαλο. Στόχος τού Ερντογάν είναι να καταστήσει σταδιακά την Τουρκία ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου, μία -διά της τεθλασμένης- παλινόρθωση του χαλιφάτου, ενώ φιλοδοξία του είναι να εκπροσωπήσει όλους τους μουσουλμάνους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, του οποίου την αναδόμηση απαιτεί με τις ομιλίες του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Νέο-οθωμανισμός: Το πολιτικό Ισλάμ στην Τουρκία θεωρεί ότι η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποτελεί έργο της «διαβολικής Δύσης» και των συνεργατών της στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, ήτοι των Νεοτούρκων και των κεμαλικών. Στόχος τού πολιτικού Ισλάμ, εκφραστής του οποίου είναι ο Ερντογάν, είναι η παλινόρθωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με όρους 21ου αιώνα. Στην κατεύθυνση αυτή έχουν γίνει ήδη βήματα, όπως η εισβολή στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, στην Κύπρο, η διεκδίκηση της ανατολικής Μεσογείου, το τερατούργημα που λέγεται τουρκολιβυκό μνημόνιο, η «Γαλάζια Πατρίδα», η άσκηση τρομοκρατίας στην Ελλάδα για να μην επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., η ευθεία αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου, υπό το πρόσχημα της «παραβίασης του καθεστώτος αποστρατιωτικοποίησης», η δημιουργία δικτύου παρακρατικών στην ελληνική Θράκη, η διεκδίκηση ρόλου στη Βουλγαρία, στα Σκόπια, στο Κοσσυφοπέδιο και στην Αλβανία…
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά μπροστά στα μάτια μας, με ορατό τον κίνδυνο για την Κύπρο και την Ελλάδα, είδαμε, ακούσαμε και διαβάσαμε ακόμα και πρόσωπα που υπηρέτησαν στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, να εκτοξεύουν ουρανομήκεις πολιτικές ανοησίες για το πόσο επικίνδυνος είναι ο Κιλιτσντάρογλου, ενώ δεν έκρυψαν την ανακούφισή τους για την επανεκλογή Ερντογάν. Δεν είναι γνωστό δε, αν μερικοί εξ αυτών άνοιξαν και καμιά σαμπάνια από τη χαρά τους.
Κανείς δε λέει ότι ο Κιλιτσντάρογλου (και η Ακσενέρ και τον Καραμολάογλου, από τους «Γκρίζους Λύκους» η πρώτη, από το πολιτικό Ισλάμ ο δεύτερος), ότι θα ήταν «άγγελος». Όμως, αν εκλεγόταν, αυτό θα γινόταν χάριν των Κούρδων, τους οποίους θα είχε ανάγκη όσο θα κυβερνούσε, αφού μόνο με τις 65 έδρες τους θα μπορούσε να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση.
Όσο για τη στάση που θα τηρούσαν οι Κούρδοι στη διακυβέρνηση Κιλιτσντάρογλου, ενδεικτική είναι η ανάρτηση του Μαχμούτ Αλινάκ, βετεράνου Κούρδου πολιτικού, που έκανε στις 29 Μαΐου, την ημέρα της άλωσης της Πόλης: «Η σημερινή ημέρα θα γιορταστεί ως επέτειος βιασμών, δολοφονιών και λεηλασιών! “Υπάρχουν εξαιρετικές παρθένες εκεί (στην Κωνσταντινούπολη). Άλλες θα γίνουν γυναίκες σας, άλλες θα τις πουλήσετε. Η ευχαρίστηση και ο πλούτος είναι όλα δικά σας. Υπάρχουν πολλοί ευγενείς άνδρες εκεί. Κάποιοι θα γίνουν σκλάβοι σας, κάποιους θα τους πουλήσετε. Υπάρχει μεγάλος πλούτος εκεί. Είναι όλος δικός σου”. Όταν ο Φατίχ Σουλτάν Μεχμέτ πολιόρκησε το σπίτι, την οικογενειακή φωλιά, την πατρίδα κάποιου άλλου, δηλαδή την Κωνσταντινούπολη, έκανε αυτήν την ομιλία για να ενθαρρύνει τους στρατιώτες του.
Όταν καταλήφθηκε η Κωνσταντινούπολη, οι υπερασπιστές της πόλης θανατώθηκαν και οι στρατιώτες αφέθηκαν ελεύθεροι για τρεις μέρες να διαπράττουν λεηλασίες και βιασμούς. Οι κραυγές των βιασμένων γυναικών έφθαναν μέχρι τον ουρανό. Η 29η Μαΐου είναι η επέτειος της άγριας κατοχής, της λεηλασίας και των βιασμών, που αυτοί αποκαλούν κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης και του κράτους γιορτάζουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα επί αιώνες αυτήν την ατιμωτική μέρα ως γιορτή και ο κόσμος χειροκροτεί. Μας έκαναν να γιορτάζουμε αυτήν την αιματηρή και επαίσχυντη ημερομηνία ως αργία. Εμείς θα ζητήσουμε ευθύνες γι’ αυτό το έγκλημα. Μας ξεγελούσατε ως τώρα, φτάνει!».
Ενώ υπάρχουν επιφανείς άνθρωποι στην Τουρκία που σκέφτονται και εκφράζονται με τον τρόπο που το έκανε δημοσίως ο Μαχμούτ Αλινάκ, αδυνατεί να κατανοήσει κανείς πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χειριστεί και χειρίζονται τις τύχες της Ελλάδας, να χαίρονται με την επανεκλογή του Ερντογάν. Εκτός κι αν ισχύει η λογική του συνδρόμου της Στοκχόλμης, δηλαδή το να ερωτεύεσαι το βιαστή σου. Δεν ήξεραν, δε ρώταγαν;
*Ο Σάββας Καλεντερίδης (Βέργη Σερρών, 1960) είναι Έλληνας αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της ΕΥΠ και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής.
