Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα. Οι μπαμπάδες όλου του κόσμου έχουν και πάλι την τιμητική τους.
Η Ημέρα του Πατέρα, όπως καθιερώθηκε, γιορτάζει την πατρότητα και την επιρροή των πατέρων στην κοινωνία. Οι περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένου και του Καναδά, τη γιορτάζουν την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, ενώ σε άλλες χώρες γιορτάζεται σε διαφορετικές ημερομηνίες.
Ανατρέχοντας στην ιστορία, μαθαίνουμε ότι η γιορτή καθιερώθηκε στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα ως αντίποδας στην Ημέρα της Μητέρας προκειμένου να τιμήσει και τους πατέρες ως γονείς. Πιστεύεται πως η Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον εμπνεύστηκε από την εκστρατεία της Άννα Τζάρβις να καθιερώσει την Ημέρα της Μητέρας.
Η πρώτη «Ημέρα του Πατέρα» θεσπίστηκε στις 5 Ιουλίου 1908 στο Φέρμοντ της δυτικής Βιρτζίνια. Η Κλέιτον είχε πένθος για το χαμό του πατέρα της, ο οποίος έχασε τη ζωή του το Δεκέμβριο του1907 στο ατύχημα των ανθρακωρυχείων Μόνιγκα που σκότωσε 361 άνδρες, 250 από τους οποίους ήταν πατέρες, αφήνοντας πίσω του περίπου χίλια ορφανά παιδιά.
Η Κλέιτον τότε πρότεινε στον πάστορα Ρόμπερτ Τόμας Γουέμπ να οργανώσουν μία εκδήλωση για να τιμήσουν όλους εκείνους του πατέρες.
Το 1966 ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον εξέδωσε το πρώτο προεδρικό διάγγελμα προς τιμήν του πατέρα, στο οποίο προσδιορίζεται η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα. Έξι χρόνια αργότερα, η Ημέρα έγινε πλέον εθνική εορτή, όταν ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον υπέγραψε το σχετικό νόμο το 1972.
Αυτό, εν ολίγης το ιστορικό…
Σε όλους εμάς βέβαια, τους μπέιμπι μπούμερς, τέτοιου είδους γιορτές ήταν ανύπαρκτες. Οι ρόλοι άλλωστε των γονιών μας ήταν δεδομένοι. Πριν μερικές δεκαετίες, εξάλλου, ήταν πιο δεδομένες και ξεκάθαρες οι απαιτήσεις που υπήρχαν για το ρόλο του πατέρα και της μητέρας στην οικογένεια και για τα καθήκοντα τους δεν αμείβονταν με δώρα ή γεύματα… Σήμερα, κυρίως μετά την έξοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας, ο ρόλος του πατέρα έχει διαφοροποιηθεί.
Πέρασαν οι εποχές, που πατέρας σήμαινε κυρίως αυτός που έφερνε στο σπίτι τα αναγκαία για την επιβίωση της οικογένειας και όλα τα άλλα φορτώνονταν στους ώμους της μητέρας. Ο σύγχρονος πατέρας, παράλληλα με τη συζυγική σχέση, καλείται να καλύψει μια σειρά από ανάγκες του παιδιού.
Ωστόσο, ο τρόπος που οι πατεράδες ανατρέφουν τα παιδιά τους, είναι ποιοτικά διαφορετικός από τον τρόπο που σχετίζονται οι μητέρες με τα παιδιά τους. Δύσκολος πάντως ο ρόλος του πατέρα στην τωρινή απαιτητική κοινωνία, αφού η ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών έχει εξελιχθεί σε μία πολύπλοκη υπόθεση.
Θα ήταν παράληψη, αν δεν αναφερόμουν στην εσκεμμένη προώθηση τού αφύσικου ρόλου των ομοφυλόφιλων πατεράδων, με τις αναπόφευκτες αρνητικές συνέπειες στην ψυχική ανάπτυξη των υιοθετημένων παιδιών.
Δε θα επεκταθώ όμως περεταίρω, πάνω σε ένα θέμα το οποίο δεν είναι της ειδικότητάς μου.
Τελειώνω με μία απλή ευχή.
Χρόνια πολλά στους μπαμπάδες όλου του κόσμου!
