Η εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος αποτελεί ένα πολυσύνθετο φαινόμενο με βαθιές ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές ρίζες. Στο παρόν άρθρο, θα αναφερθώ εν ολίγοις στην εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος από τα δημόσια κυρίως πρόσωπα και τους αιρετούς άρχοντες.
Οι τελευταίοι, έχοντας διαγνώσει ότι το θρησκευτικό κομμάτι της κοινωνίας έχει πολύ ενδιαφέρον από ψηφοθηρική άποψη, δεν παραλείπουν να υποκρίνονται τους ευλαβείς χριστιανούς, κολακεύοντας τους ανύποπτους θρησκευόμενους, προκειμένου να αποσπάσουν εύνοια και… ψήφους.
Υπό το μανδύα του πατριωτισμού, διάφορα «πατριωτικά» σχήματα έκαναν την εμφάνισή τους στις εκλογές της 21ης Μαΐου και προς γενική κατάπληξη κατέγραψαν σημαντικά αυξημένα ποσοστά. Πρόκειται για νεότευκτα κόμματα που έκαναν τη μεγάλη έκπληξη και βρίσκονται οριακά εκτός Βουλής.
Αυτοπροσδιορίζονται εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και απευθύνονται κυρίως σε ευάλωτες και ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, υποσχόμενα να διασώσουν την Ελλάδα από την παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Μιλούν για ξεπούλημα της Ελλάδας, για προδότες πολιτικούς, για μασόνους εβραίους, για κατάσκοπους μετανάστες, για κάθε είδους συνωμοσιολογίες…
Στο καταστατικό τους γίνεται ελάχιστη αναφορά για οικονομική ανάκαμψη, για βελτίωση της δημόσιας υγείας ή προώθηση της εκπαίδευσης. Αντιθέτως, στο πρόγραμμα κυριαρχούν ο ρατσισμός και ο φανατισμός, εν ονόματι… Κυρίου!
Μία υποκριτική πολιτική εκμετάλλευση των βαθύτερων φόβων και συναισθημάτων ενός εκλογικού κοινού που δε βλέπει διέξοδο στις σύγχρονες προκλήσεις και αλλαγές.
Ωστόσο, η προσπάθεια πολιτικοποίησης του Θεού ξεκινά από την απώτερη αρχαιότητα και συνεχίζεται στις μέρες μας. Τα Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, παραδείγματος χάριν, υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν τις θρησκευτικές αξίες σηκώνοντας το λάβαρο του Χριστιανισμού ως μέρος της πολιτικής ταυτότητας, ενώ η πολιτική αυτών των κομμάτων συχνά δεν έχει να κάνει με την πίστη.
Οι λαϊκιστές πολιτικοί σπάνια είναι εκφραστές της πίστης στην πράξη και σε πολλές περιπτώσεις δεν εφαρμόζουν τους συντηρητικούς κανόνες της εκκλησίας στη δική τους ζωή. Μάλιστα, οι πιο πολλοί δεν έχουν παραδοσιακή οικογένεια.
Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφερόμουν στους αυτοδιορισμένους Ιεροκήρυκες της γείτονος που συγκινούν εκατομμύρια πλήθη αποσπώντας κραυγές έκστασης, καθώς και εκατομμύρια δολάρια, χάρη στη μαγεία του εμπνευσμένου λόγου τους, όπου σκηνοθετείται η πάλη μεταξύ Σατανά και Αγίου Πνεύματος…
Είναι οι «θεόπνευστοι» τηλευαγγελιστές, των οποίων η σταυροφορία εκτείνεται πέραν των συνόρων και σίγουρα δεν μπορούν να αγνοηθούν. Εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις βαθιές τάσεις μερίδας της κοινωνίας, της οποίας ο σκοταδισμός προάγει τις χείριστες πρακτικές.
Κοινωνιολόγοι ερευνητές ζήτησαν από ερωτηθέντες να φανταστούν, τι θα σκεφτόταν ο Ιησούς για τα σύγχρονα ζητήματα. Οι Χριστιανοί Ρεπουμπλικάνοι φαντάζονταν έναν Ιησού που έτεινε να είναι κατά της αναδιανομής του πλούτου, των παράνομων μεταναστών, των αμβλώσεων και των γάμων ομοφύλων, ενώ οι Χριστιανοδημοκράτες πίστευαν ότι θα είχε πολύ πιο φιλελεύθερες απόψεις, δίνοντας προτεραιότητα στη φιλανθρωπία προς τους μετανάστες παρά την αντίθεση στην ευθανασία…
Θα συνιστούσα, οι απλοί ευλαβείς άνθρωποι, να προφυλάξουν τους εαυτούς τους από τους κάθε μορφής σαλτιμπάγκους. Ο Θεός άλλωστε εκπροσωπείται μόνο από την επίσημη Εκκλησία…
