Η υπαρξιακή μας ανασφάλεια δημιουργεί ορισμένες φορές αναστοχασμό και αναδρομές προς το παρελθόν, ίνα εύρομε κατά το μάλλον ή ήττον, τον εαυτό μας, τούτο ασφαλώς φαίνεται ή φέρεται ως φιλοσοφικό, πλην όμως συνιστά την έγκατη και μύχια ανάγκη παντός ανθρωπίνου προσώπου.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
Όταν ιχνηλατείς τα υπαρξιακά σου όρια, ή ερμηνεύεις ολιστικά τον ίδιο τον εαυτό σου, ανακαλύπτεις άρδην την ύπαρξη ενός μείζονος κενού, το οποίο υπερβαίνει το επέκεινα, πρόκειται για μία μισγάγκεια μεταξύ του κτιστού και του άκτιστου, ένας αναφής αρμός, του αισθητού κόσμου και του αδιόρατου.
Εν πάση περίπτωση, η φιλοσοφία ή ορθολογισμός ως εργαλεία ερμηνείας παρελκύουν, διότι κατ’ ουσίαν, αναζητάς το Θεό, τη μεγάλη και θερμή αυτή λάμψη, η οποία σε αγκαλιάζει οντολογικά και δύνασαι να του εξομολογηθείς εκ βαθέων, μείζονος και καίριας σημασίας ζητήματα, τα οποία σε βαραίνουν κάμπτοντας τη δυναμική σου.
Είναι πρόδηλο ότι πρόκειται για την αναζήτηση της δροσιάς της ψυχής, την οποία σου καταλείπει η ελπίδα για την αιώνια ζωή, το γεγονός ότι το παρόν, δοθέντος ότι συν τω χρόνω προϊόντι, φυλλοροεί, μεταλλασσόμενο εις μέλλον εν ριπή οφθαλμού, ως εκ τούτου επιβάλλεται η εκζήτηση και η εύρεση ενός σταθερού αρμού, μίας ορισμένης αταλάντευτης σταθεράς.
Ο Κύριος Ημών Ιησού Χριστός, ήλθε δια την ημετέρα Σωτηρία, και δια ημάς τους θνησιγενείς ανθρώπους, όπως καταστεί ανυπερθέτως οδοδείκτης του βίου μας, τόσον δια τη μεταθανάτια αιώνια Ζωή, καθότι κατήργησε το Θάνατο με το Θάνατο, δια της Σταυρικής του Θυσίας και μετά ταύτα, της Αναστάσεως σας, συγκλονίζοντας το σύμπαν και διασκορπίζοντας Ζωή του Μέλλοντος Αιώνος.
Ο Θεός μας δίδαξε την αγάπη, με διάκριση και προπαντός δικαιοσύνη, όχι την παθητική αγάπη ή την τεχνική υπόσταση αυτής, όπου η σύγχρονη Νέα Τάξη πραγμάτων, προάγει υποκριτικά εν τω πλαισίω της εγκαθίδρυσης της παγκόσμιας θρησκείας, εις τον αντίποδα εν προκειμένω, απαιτείται η άδολη και ανιδιοτελής αγάπη της αυτοθυσίας και προσφοράς προς τον πλησίον.
Η αυθυπέρβαση αλλά και η ολοκλήρωση επέρχεται δια της συνεισφοράς, την τιθάσευση των παθών μας, τα οποία οδηγούν προς την αμαρτία το σύγχρονο αλαζονικό άνθρωπο, εάν δεν τα ελέγξει δια της προσευχής.
Η νοερά προσευχή συνιστά τον επουράνιο δίαυλο ή αλλέως ειπείν, την κλίμακα προς τον Ουρανό, το Γεννήτορά μας, διότι δυνάμεθα να αιτηθούμε προς τον Κύριο παρακλητικά, τις αξιώσεις μας, τα θέλω μας, να συνομιλήσουμε μαζί του, να εξομολογηθούμε εκ βαθέων ψυχής και εξ όλης της καρδιάς μας, άνευ ετέρου τινός, επί τω τέλει να επέλθει η ποθητή πλήρωσις και η ένδον ανακούφισης από τα καθημερινά βάρη της ψυχοφθόρου ζωής μας.
Η ιδρυθείσα τοιαύτη σχέση, συνιστά τρόπο ζωής, μαζί με τη νηστεία, το μέγα Ιερό, μεταξύ άλλων μυστήριο, της εξομολογήσεως, η οποία προσαπαιτεί απόλυτη σοβαρότητα δια εσωτερική κάθαρση ενόψει της θείας μεταλήψεως, το ύπατο και άχραντο Μυστήριο κοινωνίας με τον Κύριο.
Η εσωτερική κάθαρση και η ανακαίνιση δια της Θείας Κοινωνίας, συνιστά την πεμπτουσία του ζητήματος, διότι μέσω τής ως άνω πνευματικής διαδικασίας, εξυγιαίνεσαι και προστρέχεις προς τον Κύριο, εντάσσεσαι εις ένα έτερο περιβάλλον, το οποίο επιδρά προς τη διαμόρφωση της καθημερινότητάς σου.
Εν κατακλείδι, θεωρώ, ότι εις αυτήν την διελκυστίνδα της σωρείας των ερωτημάτων, τα οποία νομοτελειακά βασανίζουν τον εκάστοτε άνθρωπο, η μοναδική αξιόπιστη οδός διαφυγής είναι ο Θεός, ο οποίος ουδέποτε μας προδίδει αλλά ούτε μας ασκεί πίεση, μας αναμένει αρκεί να τον αναζητήσουμε, ενωτιζόμενοι τη διδασκαλία και καλώντας τον να εισέλθει πανηγυρικά εις τη ζωή μας.
Η πορεία της Ζωής μας καθίσταται καθόλα μαρτυρική, αντιφατική και αποπνικτική, ιδίως με το διάβα των χρόνων, άρα όλοι μας ως Χριστιανοί αναζητούμε να προσδράμουμε προς τον Πνευματικό μας Πατέρα, όπως περιπτωσιολογικά και με διάκριση μας συμβουλεύσει καθοδηγώντας και φωτίζοντας μας, εις το σημερινό έρεβος της κατακερματισμένης πραγματικότητας.
