Η στέρηση της οντολογικής αναζητήσεως ή η έλλειψη της ουσιαστικής πνευματικότητας, σηματοδοτεί τη σημερινή άνυδρη και καταναλωτική πραγματικότητα, η οποία λίαν σκοπίμως, αποδομεί τις κοινωνίες, μετατρέποντας της σε άτομα μυωπικά προσκολλημένα εις την ύλη, άνευ της υπάρξεως ουδενός ουσιαστικού πνευματικού ενδιαφέροντος, διά την εξέλιξη του εαυτού της και εν γένει της κοινωνίας.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
Είναι πρόδηλο, ότι η έλλειψη πνευματικών στοχασμών ή αναζητήσεων, όχι μόνο φιλοσοφικών αλλά ουσιαστικά υπαρξιακών καταδυόμενων εκ των ναμάτων της ζώσης και δαψιλώς (=γενναιόδωρα) Ορθοδόξους παραδόσεως, δημιουργεί ανθρώπους στείρους και κόλουρους (=κολοβούς), στερούμενων της αρμονίας, της χαράς και της αναγεννήσεως, διά μέσου της θυσιαστικής αυταπαρνήσεως και της ανιδιοτελούς προσφοράς προς την κοινωνία.
Σήμερον, τα ζωτικά χριστιανικά ιδεώδη έχουν καταδήλως αντικατασταθεί από τα κίβδηλα νοσηρά πρότυπα του ψευδεπίγραφου οικουμενισμού και της αλλοίωσης εν μέρει και ταυτότητας της ορθόδοξης παραδόσεως, η οποία ενίοτε εργαλειοποιείται προς όφελος των θεσμικών ελίτ και των πολιτικά ισχυρών του Κόσμου, προκειμένου, τοιουτοτρόπως να δικαιολογηθούν οι επονείδιστες πολιτικές τους ασχημονίες και αήθεις απάνθρωπες επιμελείς μεθοδεύσεις τους, υπέρ της ισοπεδωτικής προελαυνούσης παγκοσμιοποιήσεως.
Η σύγχρονη αυτή νοσηρά στάση, δικαιολογείται ασύγγνωστα κατ’ εμέ, άτοπα και αντιεπιστημονικά εξ ορισμένων ευηθών θεωριών, περί του ανεδαφικού και αόριστου ισοπεδωτισμού, εν ονόματι του οποίου, ή εν άλλοις λόγοις, διά της οιονεί «σταυροφορίας» του δικαιωματισμού, υπό του μανδύα τού ως άνω ιδεολογήματος επιτρέπονται άπαντα, με αποτέλεσμα να αποθεώνεται ο άκρατος ατομοκεντρισμός, απελευθερώνοντας δήθεν τον άνθρωπο από πάσα φυσικό προορισμό ή κοινωνική υποχρέωση, με αποτέλεσμα το ανθρώπινο πρόσωπο διά της αφεύκτως ως άνω καθόλα διαβρωτικής και αλλοτριωτικής θεωρίας να εκπίπτει, αμαυρώνοντας το κατ’ εικόνα του Θεού ενόψει του καθ’ ημέραν προς την καθ’ ομοίωση.
Ο βαθμός της παρακμιακής σήψης της Δύσεως, ή έλλειψη προτύπων, ιδεωδών, η υπόληψη του εκκλησιαστικού βίου, ως μία μορφή ανυπόληπτης ορθολογιστικής διαδικασίας, η απομόνωσή της εκ των κοινωνικών δρωμένων και πολιτικών τετκαινομένων, αλλά και εις τον αντίποδα, ο σφετερισμός της Εκκλησίας προς εξυπηρέτηση μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, δημιουργεί μία κοινωνία πλήρως κατακερματισμένη και εγκλωβισμένη προς ανούσιες πολιτικές ιδεοληψίες.
Η έκλειψη του μυστηριακού βίου, η έλλειψη εκκλησιαστικής παιδείας, η μη επίγνωση ότι, κάθε ημέρα, εορτάζει κάποιος ή κάποια, η οποία θυσιάσθηκαν για την Πίστη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ούτως ώστε να τους τιμώμεν δεόντως, απομακρύνει σκοπίμως το ποίμνιο εκ της εκκλησιαστικού γίγνεσθαι αλλά και την έτι περαιτέρω ώσμωση του σύγχρονου ανθρώπου με την εκκλησιαστική παράδοση.
Είμεθα η πρώτη Ορθόδοξη χώρα, ένθα η Εκκλησία συνέβαλε προς την απελευθέρωση του έθνους και μολονότι περιέχεται ως δομική σταθερά συνιστώσα εις την πολιτισμική μας ταυτότητα αλλά και εις την προμετωπίδα του Συντάγματος, παρά ταύτα όμως λοιδορείται, περιφρονείται και καταφρονείται.
Εν ταυτώ όμως ένιοι (=μερικοί) σοβούντες (=κάτι που εξελίσσεται σε κακό) μηχανισμοί, υποστηρίζουν την έξαρση του Ισλάμ, αλλά και των λοιπών θρησκειών επ’ ονόματι του θρησκευτικού πλουραλισμού, με υπερβάλλοντα ζήλο και υπερεκχειλίζοντα θαυμασμό, υποτιμώντας την Ορθόδοξη παράδοση.
Οι εχθροί της Πατρίδας μας ευρίσκονται εντός των πυλών και ουχί εις τις παρυφές της κερκόπορτας επί θύραις, με αποτέλεσμα ο πολίτης να μη δύναται να αντιλαμβάνεται τους προβατόσχημους ελληνόφωνους άθεους λυκοποιμένες, οι οποίοι συνιστούν έμμισθα φερέφωνα έξω-εθνικών συμφερόντων.
Η παράδοση μας έχει τρωθεί εκ βάθρων, συνεργεία της επισήμου Ελλαδικής Εκκλησίας, η οποία συμπλέει με τα πάσης φύσεως και λογής συμφέροντα, αφήνοντας έκθετη την κληρονομία αξιών και την πνευματική παρακαταθήκη των προγόνων μας, αντί να σπεύσει αυτοκλήτως και σιδηρώς να την περιφρουρήσει μέχρι τελευταίας θεσμικής αλλά και ουσιαστικής ρανίδας αγωνιστικού φρονήματος.
Ας προσπορίσουμε και ημείς εις τους εαυτούς μας διά της σπουδής, εις τη ζώσα Ορθόδοξη παράδοση το επίτευγμα της πνευματικής ανάτασης, η οποία θα μας θεραπεύσει ψυχικά και θα μας καταστήσει διορατικούς και οξυδερκείς.
Είναι πρόδηλο ότι διά της Χάρις του Θεού, γαληνεύει η ψυχή μας διά της προσευχής και διασκορπίζεται ο βόρβορος των δαιμονίων τα οποία μας κατακλύζουν, υπονομεύοντας πάσα προσπάθεια της αταλάντευτου προσπάθειας ίνα προσευχηθούμε με προσήλωση προς τους Αγίους μας και τον Τριαδικό Θεό.
Η διάβαση διά μέσου της πνευματικής Προσευχής, μάς διδάσκει την οδό της Αληθείας και της Αρετής, διότι συνειδητοποιούμε εναργώς (=με διαύγεια) την καμπή της Ιστορίας εις την οποία ευρισκόμεθα, χαράσσοντας και οριοθετώντας το μέλλον της πεπερασμένης φύσεως του θνησιγενούς σαρκίου μας.
Κατά συνέπεια, η πνευματική θωράκισή μας, διά της δεούσης Προσευχής, συνιστά ένα ζωτικό ιδεώδες και αγαθό το οποίο επιβάλλεται, ιδίως εις τις σύγχρονες άνυδρες εποχές, ένθα, ημείς οι άνθρωποι έχουμε ακουσίως απεμπολήσει επί της καθημερινότητας της Ζωής μας, δηλονότι τα απαράγραπτα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα εκ θεού ορμώμενα και απορρέοντα από το κατ’ εικόνα της φύσης μας.
