Στην Ελλάδα, ποτέ δε βαριέσαι. Είναι σαν να έχεις συνδρομή διαρκείας σε ένα reality δράσης, μόνο που δεν παίζει στο Netflix, το ζεις live. Διεκδικήσεις, μεταναστευτικές ροές, σκάνδαλα που σπάνε ρεκόρ ευρηματικότητας, εμπρησμοί, κρίση, αβεβαιότητα…
Οι συνάδελφοι με ρωτούν: «Τι γίνεται εκεί κάτω; ζείτε; υπάρχετε;», λες και είμαστε κάποια χαμένη αποστολή στον Άρη. Η αλήθεια; Ναι, υπάρχουμε, ζούμε και ευημερούμε… Άλλωστε, δεν είμαστε πλέον οι μόνοι που έχουμε τα θέματά μας. Κοιτάξτε γύρω: Ουκρανία, Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή, κρίσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ε, κάπως ανακουφίζεσαι όταν τα βλέπεις, τουλάχιστον δεν είμαστε οι «μοναδικοί προβληματικοί».
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, η Ελλάδα φέτος πάλι γέμισε τουρίστες. Εκατομμύρια! Ειλικρινά τους θαυμάζω. Αν ήμουν στη θέση τους, ίσως και να το σκεφτόμουν: μπλοκαρισμένα λιμάνια, καθυστερήσεις, συλλαλητήρια, τιμές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πλήρωσες καφέ ή… μετοχές στον καφέ!
Κι όμως, αυτοί έρχονται. Και όταν τους ρωτάνε πώς περνάνε, λένε: «Ναι, είναι ακριβά, έχετε τα προβλήματά σας… αλλά όλα είναι υπέροχα».
Διάβασα για τις δύο βρετανίδες τουρίστριες που πλήρωσαν 600 ευρώ για δύο καβουροπόδαρα στη Μύκονο. Ούτε γκρίνια, ούτε φωνές, ούτε κιχ, τσιμουδιά. Εμείς στη θέση τους θα προσφεύγαμε στο ανώτατο δικαστήριο…
Ο Έλληνας ωστόσο, περνά το δικό του «ιδιαίτερο» καλοκαίρι. Κάποιοι πήραν άδεια κανονικά, άλλοι την ανέβαλαν «μέχρι να περάσει η κρίση», δηλαδή πιθανόν μέχρι να επιστρέψουν οι δεινόσαυροι… Υπάρχει και μια κατηγορία που συνεχίζει ατάραχη, σαν να μην τρέχει τίποτα: νησί, θάλασσα, ταβερνάκι… και ας πληρώνουν το μπαρμπούνι από χρυσάφι.
Παρά τις διογκωμένες τιμές σε όλα, τα πλοία του Αυγούστου ήταν και φέτος φίσκα. Γιατί; Επειδή στην Ελλάδα έχουμε το γνωστό τρίπτυχο επιβίωσης: «Έχει ο Θεός», «Αύριο ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» και «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση».
Η Ελλάδα είναι δεμένη με το καλοκαίρι, όσο το σουβλάκι με το τζατζίκι. Ίσως γιατί όπου κι αν σταθείς βλέπεις θάλασσα, ίσως γιατί η ζέστη σε κάνει να θέλεις να ξεχάσεις τη δουλειά και να πιάσεις μια ξαπλώστρα. Ο κόσμος έχει κουραστεί από τις καταστροφολογίες της τηλεόρασης και των social και ο Αύγουστος είναι ο μήνας που το τηλεκοντρόλ βάζει «mute» στα δελτία. Κι έτσι, ο Έλληνας αφήνει το μυαλό του να ταξιδέψει: στο κύμα που σκάει στα πόδια του, στο αλμυρό αεράκι του μελτεμιού, στη χρυσή άμμο που καίει, στο φραπεδάκι με θέα το απέραντο γαλάζιο, στη βόλτα κάτω από τον Αυγουστιάτικο ουρανό, στο ολόγιομο φεγγάρι που φωτίζει σαν σκηνικό από ταινία…
Κι όσο οι πολιτικοί προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή με πάνελ και αναλύσεις, αυτός κοιτάει τη θάλασσα και σκέπτεται: «Άσ’ το για το Σεπτέμβρη…».
Ελλαδίτες και Ελλαδίτισες, αξιότιμοι 300 της Βουλής, αφήστε μας στην ησυχία μας που μας έχει αποβλακώσει η δορυφορική, να πάρουμε κι εμείς λίγη καλοκαιρινή ανάσα στο λειψό καναδέζικο καλοκαίρι…
