Πολλά μπορούν να ειπωθούν και πολλά θα ειπωθούν γι αυτό που όλοι ανεξαιρέτως περάσαμε από τις 11 Μαρτίου 2020, ημέρα που ανακηρύχθηκε η πανδημία. Λες και είχε ανακηρυχθεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Επίσης, όλοι ξέρουμε κάποιο γνωστό μας, φίλο ή ακόμα συγγενή, που ήταν θύμα αυτής της πανδημίας. Προσωπικά, πέρσι τον Απρίλιο, έχασα τη μητέρα μου.
Ανέφερα πριν, ότι ζήσαμε κάτι παρόμοιο σαν Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν συγκρίνουμε τα γεγονότα, μπορούμε να πούμε -αυτό που έχει επαναλάβει ο γιατρός Γιώργος Τσούκας- «είμαστε σε πόλεμο μ’ έναν αόρατο εχθρό». Η ανακήρυξη ενός πολέμου παγκόσμιας εμβέλειας και διαστάσεων, γίνεται σταδιακά, έως ότου μια μέρα όλα τα κράτη συμμετέχουν. Το ίδιο και με την πανδημία. Άρχισε σταδιακά και κάλυψε όλα τα κράτη. Σ’ ένα παγκόσμιο πόλεμο υπάρχουν θύματα, τραυματίες και υλικές ζημιές. Η πανδημία σκότωσε, αρρώστησε ανθρώπους και είχε τρομακτικές υλικές ζημιές από τις συρρικνώσεις της οικονομίας γενικά των κρατών, ή ακόμα από τα χρέη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις για να αντιμετωπίσουν τον «αόρατο εχθρό».
Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν και οι επωφελούμενοι από τις καταστάσεις. Αν πιστέψουμε ότι η παραγωγή του κάθε εμβολίου κοστίζει από 15 ως 50 σεντς, αποδεικνύεται ότι οι φαρμακευτικές κάνουν αισχροκέρδεια στην πώληση των εμβολίων τους. Σας υπενθυμίζω, ότι οι τιμές των εμβολίων κυμαίνονται από 7 έως 37 δολάρια το ένα, ανάλογα ποιος το παράγει.
ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Αν μάθαμε κάτι όλη αυτή τη χρονιά της πανδημίας, είναι ότι τα συστήματα υγείας των κρατών έχουν πάρα πολλά τρωτά σημεία, παρόλα τα δισεκατομμύρια που ξοδεύουν. Ως παράδειγμα, και σύμφωνα με επίσημη διεθνή έκθεση, στη δημόσια υγεία η Αμερική ξοδεύει 11.071$ ανά κεφαλή, ο Καναδάς 5.418$ και η Ελλάδα 2.383$.
Σχεδόν σε όλη την επικράτεια του Καναδά, αποδείχθηκε ότι τα δημόσια γηροκομεία, καθώς και ορισμένα ιδιωτικά, δεν προστατεύουν τους ηλικιωμένους όσο θα έπρεπε. Ας μην ξεχνάμε ότι 70% των θυμάτων διέμεναν στα γηροκομεία ή νοσοκομεία χροναίων παθήσεων.
Μάθαμε επίσης, ότι όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις ήταν «μαθητευόμενες» στο τι μέτρα να επιβάλουν. Αν και δεν ήταν πανδημία, η επιδημία του SARS, έπρεπε να ωθούσε τις κυβερνήσεις να προετοιμαστούν για κάθε ενδεχόμενο άλλης επιδημίας και να έστρωναν σχέδιο, με αποφάσεις που θα έφερναν θετικά αποτελέσματα. Μια παροιμία λέει «πριν πεινάσεις μαγειρεύεις».
Οι τακτικές αλλαγές των κυβερνητικών μέτρων, δημιούργησε ένα κλίμα μη εμπιστοσύνης στους πολίτες, δίδοντας την ευκαιρία να επηρεαστούν από αμέτρητες -αληθινές ή μη- υποθέσεις γι αυτή την πανδημία, που διοχετεύονται μέσω των διαφόρων κοινωνικών δικτύων.
Την ίδια στιγμή, αποδείχτηκε ότι τα «όργανα τάξης» είναι όπως πάντα εγχειρίδια των κυβερνήσεων να επιβάλουν τη δική τους πολιτική, καταπατώντας σε πολλές περιπτώσεις κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα που κατοχυρώνονται με διεθνείς συμφωνίες.
Όσο για την παροικία μας, αποδείχτηκε ότι οι οργανισμοί που δημιουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαν ποτέ προετοιμαστεί, για να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες που δημιούργησε η κατάσταση της πανδημίας, προπαντός στους ηλικιωμένους μας.
Αν συγκρίνω και πάλι με άλλες εθνικότητες, η δικιά μας και πιο συγκεκριμένα η Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μόντρεαλ, δεν είχε τη δυνατότητα να παράσχει βοήθεια στα περισσότερα άτομα που είχαν ανάγκη. Ποτέ στην Ιστορία της κοινότητας, οι κοινωνικές υπηρεσίες είχαν τον ανάλογο προϋπολογισμό, προσωπικό και δομή, για να μπορέσουν να προσφέρουν αναγκαίες υπηρεσίες σε μια μερίδα συμπάροικων, που με την πάροδο του χρόνου ο αριθμός όλο και αυξάνεται. Η δημιουργία εδώ σχεδόν και 40 χρόνια του Οργανισμού Τρίτης Ηλικίας «Η ΦΙΛΙΑ» αποδεικνύει ακριβώς αυτό. Ο προϋπολογισμός των κοινωνικών υπηρεσιών έπρεπε να ήταν τουλάχιστον το 10% του όλου προϋπολογισμού της κοινότητας, για να προσφέρει τις ανάλογες υπηρεσίες στους ηλικιωμένους μας που αυτοί «έκτισαν» την παροικία μας.
Θέλω να ελπίζω, όπως όλοι σας, ότι κάποτε θα επανέρθουμε στην κανονικότητα. Το πότε όμως κανείς δεν το ξέρει.
Προς απάντηση ορισμένων μελών
του διοικητικού συμβουλίου
Η δημοσιογραφία δεν είναι «γλείψιμο» ή «ξεσκόνισμα». Η πρώτη ευθύνη των δημοσιογράφων είναι να βρουν την αλήθεια, βασισμένη σε στοιχεία, και όχι στα όσα δηλώνουν και προβάλουν οι οποιεσδήποτε κυβερνήσεις ή διοικήσεις οργανισμών.
Σε περίπτωση που αυτές οι κυβερνήσεις και οι διοικήσεις αποτρέπουν με οποιοδήποτε τρόπο, ακόμα και με «διπλωματικό» τους δημοσιογράφους το να ασκήσουν τα καθήκοντα τους, τότε βρισκόμαστε σε δικτατορία και λογοκρισία της κοινής γνώμης.
Ερχόμενος λοιπόν στην κοινοτική διοίκηση, παρόλο το «διπλωματικό» άνοιγμα προς τα μέσα ενημέρωσης, διαπιστώνεται ότι σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει, όσον αφορά τις σχέσεις ενημερωτικών μέσων και διοικούντων. Αυτό πηγάζει από τα σχόλια που έχουν ειπωθεί στα δύο τελευταία διοικητικά συμβούλια, από δύο μη ονομαζόμενους συμβούλους, που θέλουν… αμέτι μουχαμέτι, τα μέσα ενημέρωσης της παροικίας να αρκούνται και να περνούν την κοινοτική γραμμή της διοίκησης!
Τους υπενθυμίζω επίσης, ότι ο εθελοντισμός δεν ακυρώνει την κριτική προς τα πρόσωπα του διοικητικού συμβουλίου και στην κοινοτική διοίκηση.
Η δε επίθεση προς συναδέλφους ενημερωτικών μέσων είναι τελείως άδικη και μη εποικοδομητική για το σύνολο της παροικίας. Το ίδιο έργο ομοιότυπης συμπεριφοράς κατά των παροικιακών ενημερωτικών μέσων το έχουμε ξαναδεί, όταν κοινοτικές διοικήσεις αντιμάχησαν -εκτός από εμένα- κατά των Γιάννη Δαπέρη, Γιώργου Παπαδάκη, Κώστα Πετρογιάννη, Ρένας Παπαθανάκου, Δημήτρη Παπαδόπουλου και τελευταίως κατά του Μιχάλη Τελίδη. Τα όπλα που συνήθως χρησιμοποιούνται είναι και οικονομικού περιεχομένου, με το να μειώσουν τις διαφημίσεις στα αντιμαχόμενα ενημερωτικά μέσα μελών και φίλων της διοίκησης που έχουν επιχειρήσεις.
Φυσικά, πάντα υπήρχαν τα «νομοταγή» ενημερωτικά μέσα που περνούσαν την κοινοτική πολιτική, όπως προερχόταν από τη διοίκηση, με αντάλλαγμα πολλών χιλιάδων «δηναρίων». Αυτό λέγεται «συστημική δημοσιογραφία». Δηλαδή, πλήρη υποστήριξη στα όσα λέει το σύστημα εξουσίας, στην προκειμένη περίπτωση, το κοινοτικό διοικητικό σύστημα. Και μια που ανέφερα τον αείμνηστο Γιάννη Δαπέρη υπενθυμίζω το ρητό του: «Όποιος αρνιέται κριτική δημιουργεί υποψίες…».
Τέλος, υπενθυμίζω στους κοινοτικούς διοικούντες, ότι τα διοικητικά συμβούλια έρχονται και απέρχονται αλλά οι διοικούντες των ενημερωτικών μέσων της παροικίας παραμένουν επί δεκαετίες…
