Είναι πολύ εύκολο αυτή η σειρά που άρχισα να καταλήξει σε σήριαλ. Αλλά μην ανησυχείτε, τελειώνει εδώ.
Έλεγα λοιπόν, ότι με τη πάροδο του κόσμου ο άνθρωπος θα χάσει πολλές από τις ικανότητες που απόκτησε όλους αυτούς τους αιώνες. Από το να οδηγεί αυτοκίνητο ως ακόμα και το να σκέφτεται, διότι κάτι άλλο θα σκέφτεται γι αυτόν, αλλά όχι πάντα για το καλό του. Και μια που θα χάσει σχεδόν όλες τις ικανότητες του και την ελευθερία σκέψης, θα είναι πολύ πιο εύκολα να ακολουθεί τις εντολές αυτών που θα τον διοικούν. Τέρμα τα συλλαλητήρια, οι διαμαρτυρίες στο μέλλον, όχι επειδή θα απαγορεύονται αλλά επειδή θα φτάσει ο άνθρωπος να αδιαφορεί για ουσιώδεις ελευθερίες. Θα έχει χάσει όλη τη θέληση αντίδρασης σε οτιδήποτε και θα αποδέχεται τα πάντα που του επιβάλουν να κάνει.
Δημοκρατία είπατε;
Όταν φτάσει λοιπόν σε αυτό το στάδιο, θα πάψει να ενδιαφέρεται ποιοι τον κυβερνούν και τι συμφέροντα έχουν. Αν νομίζεται ότι τώρα υπάρχει αποχή στις κάλπες, σκεφτείτε το ποσοστό αποχής που θα υπάρχει στο μέλλον. Και όταν φτάσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, τότε θα μας δώσουν τη δικαιολογία ότι δε θα γίνονται πια εκλογές αλλά θα μπει ένα σύστημα -μπορεί ηλεκτρονικής λαχειοφόρου- που θα διαλέγει τα άτομα της νέας κυβέρνησης σύμφωνα με τα προσόντα -θέλω να πιστεύω- που θα διαθέτουν ή μάλλον σύμφωνα με την αποδοχή της ατζέντας των διοικούντων.
Η Κυβέρνηση που σχεδόν ήδη ξέρει, θα «επιβλέπει» που και πως ξοδεύεται τα χρήματα σας. Και δε θα εκπλαγώ. αν μόνο οι προσηλωμένοι στις κυβερνητικές εντολές θα έχουν δικαίωμα αγοράς και κατανάλωσης αγαθών και υπηρεσιών. Οι αντιδραστικοί και αναρχικοί δε χωρούν στη «Νέα Τάξη Πραγμάτων», η οποία θα βρει τον τρόπο να τους εξολοθρεύσει ή τουλάχιστον να τους απομονώσει.
Όσο για τους κριτικούς –και όχι τους… Κρητικούς, που τη φιλοξενία γνώρισα πέρσι στην Αμμουδάρα και στο Ηράκλειο– δε θα υπάρχουν, διότι ότι θα πράττουν οι κυβερνήσεις της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» δε χρειάζεται ή μάλλον δε θα επιτρέπεται κριτική, που σημαίνει μια είδους δικτατορία.
Σύνορα; Ήθη και έθιμα; Θρησκεία;
Όλα αυτά θα είναι απλώς μνήμες του παρελθόντος. Τα σύνορα όλο και πιο πολύ θα εξαφανίζονται γίνοντας εύκολη λεία στις πολυεθνικές εταιρείες που διοικούν τους πλανητάρχες. Τα ήθη και έθιμα μας, λόγω των περιοριστικών μέτρων, έχουν σχεδόν χαθεί, διότι δε μπορούν να τα μάθουν όπως πριν τα μικρά παιδιά, μαζί τους όλες οι ομαδικές διασκεδάσεις και εκδηλώσεις που ζούσαμε πριν την εποχή της πανδημίας. Από χορούς συλλόγων, πανηγύρια, ακόμα και τα προγράμματα που μας έφερναν οι Κουρεμπανάς, Παπαδάκος και Βαλσάμης. Η δε θρησκεία μας, διατρέχει και αυτή κίνδυνο. Τα περιοριστικά μέτρα μας απαγόρευσαν να πηγαίνουμε στις εκκλησίες, τον ασπασμό Ιερών Εικόνων, και πιο πολύ τη σχεδόν απαγόρευση της Θείας Κοινωνίας. Σε λίγο μια και δε μπορούμε να ασκήσουμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα όπως κάναμε πριν, με την πάροδο του χρόνου θα τα ξεχάσουμε και αυτά. Εύχομαι όχι…
Επίλογος
Θέλω όμως ακόμα να πιστεύω στη θέληση του ανθρώπου να μείνει ελεύθερος και απαγκιστρωμένος απ’ όλα αυτά που προανέφερα. Εύχομαι η σημερινή νεολαία να δει που την οδηγούν και μόνη της να βάλει φράγμα στα μεγαλεπήβολα σχέδια αυτών που θέλουν τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων». Ας Ελπίσουμε…
Προδοσία το ανάγνωσμα
Μεγάλος ντόρος έγινε με το δημοσίευμα στην ιστοσελίδα γαλλικής δικτυακής εφημερίδας -μια και δεν υπάρχει άλλο σαν εφημερίδα-, όταν δημοσιογράφος της εντόπισε παραβίαση του νόμου, καθώς οι πιστοί έπαιρναν τη Θεία Κοινωνία από ένα μοναδικό κουτάλι στον Τίμιο Σταυρό.
Ξέρω ότι αυτό θεωρητικά είναι απαράδεκτο, μια και υπάρχει φόβος μετάδοσης αρρώστιας. Νομίζω το έχω ξαναγράψει και το έχω αναφέρει και στην εκπομπή μου στο ραδιόφωνο. Η Θεία Κοινωνία έχει μια «υπέρ-μυστικότητα» που κανένας δε μπορεί να εξηγήσει. Αλήθεια, αν υπήρχε φόβος μετάδοσης ασθενειών και ιών, στις εκκλησίες μας δε θα είχαμε παπάδες, διότι όλοι θα ήταν άρρωστοι στο κρεβάτι με διάφορες αρρώστιες μια και κάνουν κατάλυση, δηλαδή καταναλώνουν ότι έχει μείνει στο Άγιο Δισκοπότηρο της Θείας Κοινωνίας.
Αλλά αυτά τα γνωρίζουν μόνο οι πιστοί, όσοι υπάρχουν ακόμη.
Πάμε πίσω στη λεγόμενη δημοσιογράφο. Την αποκαλώ λεγόμενη, διότι η ειδικότητα της είναι συνταγές και άλλα παρεμφερή που δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοσιογραφική έρευνα που έκανε και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της διαδικτυακής εφημερίδας.
Παράξενο λοιπόν μου φαίνεται. Ποια… μύγα την τσίμπησε και έγραψε αυτά που έγραψε; Μήπως αλλού είναι η αλήθεια; Μήπως τη λεγόμενη τάση που έχουν δυστυχώς κάποιοι «Έλληνες» να ρουφιανεύουν και να προδίδουν, όπως γινόταν με τους κουκουλοφόρους της κατοχής, συνέβη κι εδώ; Ας μην ξεχάσουμε ότι η μείωση χρημάτων επιχορήγησης των ημερήσιων σχολείων μας οφείλεται σε παρόμοιους προδότες – ρουφιάνους που κάλεσαν σε συνέλευση των γονέων τα Καναδικά Κανάλια. Και τα αποτελέσματα τα ξέρετε…
Βάση αυτών και μια το άρθρο δεν ήταν από γνωστές δημοσιογράφους, σίγουρα έπεσε «Ελληνική Ρουφιανιά».
Το λάθος της κοινοτικής διοίκησης ήταν που ευθύς απάντησε χωρίς να εξετάσει περεταίρω. Το πολύ αν δεν απαντούσε -που συχνά συνηθίζεται- στο τέλος του άρθρου θα έγραφε: «δεν απάντησε ακόμη η Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ». Έτσι το δημοσίευμα θα παγίωνε και δε θα γίνονταν πρώτο σχόλιο ακροατών στις ραδιοφωνικές εκπομπές. Αν η διοίκηση δεν έχει απαντήσει σε ορισμένα ερωτήματα των μέσων ενημέρωσης της παροικίας, τότε καταλαβαίνω γιατί βιάστηκε να απαντήσει στη λεγόμενη δημοσιογράφο.
Μη νομίζεται που άλλα δόγματα δε συνεχίζουν να ασκούν τα δικά τους θρησκευτικά καθήκοντα, αγνοώντας τα περιοριστικά μέτρα. Αλλά αυτά δεν έχουν προδότες ανάμεσα τους όπως εμείς!
