Επιστρέφουν σιγά-σιγά και οι τελευταίοι από τις καλοκαιρινές διακοπές και το κυρίαρχο θέμα συζήτησης είναι οι εντυπώσεις από την Ελλάδα και τους Έλληνες. Για τους Ελλαδίτες, τα συμπεράσματα για τον τρόπο σκέψης, τη νοοτροπία, τη συμπεριφορά και τις πεποιθήσεις των, είναι διιστάμενα.
Τι σημαίνει όμως Έλληνας, Γραικός ή Greek, όπως μας αποκαλούν οι ξένοι; Κατά μία έννοια βέβαια, Έλληνας είναι αυτός που έχει ελληνικά γονίδια, δηλαδή ανήκει στην ελληνική φυλή, έχει ελληνική συνείδηση ή ακόμη και ελληνική ιθαγένεια.
Κάποιοι θεωρούν πως είναι ανυπόστατος ο ισχυρισμός ότι «Έλληνας είναι όποιος σκέφτεται και αντιδρά σαν Έλληνας». Στην αρχαιότητα, Έλληνες ήταν οι Αθηναίοι, Έλληνες ήταν και οι Σπαρτιάτες. Στην κατοχή, Έλληνες ήταν οι αντάρτες Έλληνες ήταν και οι χίτες…
Έλληνες πάντως γεννηθήκαμε κατά τύχη, όπως και οι υπόλοιποι λαοί. Μεγαλώσαμε σ’ αυτό το πολιτισμικό περιβάλλον και εξελιχθήκαμε μαζί του, όπως συμβαίνει στο κάθε ανθρώπινο ομαδικό περιβάλλον.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι δεν είμαστε απαραίτητα Έλληνες από το DNA αλλά από την κοινωνία. Κατ’ αυτή την έννοια λοιπόν είμαστε όλοι Έλληνες διότι, συν τοις άλλοις, τυγχάνει να είμαστε και άκρως αντιφατικοί! Θέλουμε δηλαδή να έχουμε την τελευταία λέξη, διαλέγουμε τον εύκολο δρόμο, καμαρώνουμε για τις εμπειρίες και τις γνωριμίες μας, νιώθουμε περήφανοι για τους προγόνους μας, ζηλεύουμε τις επιτυχίες των άλλων, αγανακτούμε με αυτούς που μας εκνευρίζουν, εθελοτυφλούμε στα λάθη των φίλων μας αλλά και δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας.
Στρογγυλοκαθόμαστε στο λεωφορείο αγνοώντας τους ηλικιωμένους και τις εγκυμονούσες, πετάμε στο δρόμο τα αναμμένα αποτσίγαρα για να τα πατήσει ο επόμενος, δίνουμε δυναμικό παρών στα συλλαλητήρια του ΟΧΙ για να ψηφίσουμε την επόμενη ΝΑΙ μόλις θιγούν τα συμφέροντά μας!
Ταυτόχρονα όμως – όπως θεωρούν οι στοχαστές – ανήκουμε και στο άλλο «είδος» του Έλληνα, που δυστυχώς τείνει να εκλείψει. Του γνήσιου πατριώτη Έλληνα, που είναι η πατρίδα, είναι τα χώματα ποτισμένα από νερά κρυστάλλινα που γενναιόδωρα τα θεϊκά όροι χαρίζουν στους καταπράσινους κάμπους…Του άξιου απόγονου Έλληνα, που οι αιώνες χάραξαν στο αίμα του το φως το Αττικό, τους μύθους για τους αρχαίους θεούς…
Του ονειροπόλου Έλληνα, που το βράδυ όταν κοιμάται εικόνες από την Αγιά Σοφιά τού έρχονται στο μυαλό και ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς τού μιλάει ψιθυριστά στο αφτί, λέγοντάς του «σώπασε κυρά-Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι»…
Του γενναίου Έλληνα, που θυσιάζει τη ζωή του για τις αξίες και τα ιδανικά της φυλής… του αυθόρμητου Έλληνα, που λέει ΟΧΙ δίχως να αναλογιστεί τις συνέπειες των αποφάσεων του… του πεισματάρη, αποφασιστικού και δυναμικού Έλληνα, που βρίσκει πάντα τον τρόπο να επιβιώνει κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες και τις πλέον κρίσιμες καταστάσεις…
Όπως λέει και ο στιχουργός, Κώστας Χορλιαφάκης:
«Μα εγώ είμαι Έλληνας, ευλογημένος
Σ’ επαναστάσεις αναθρεμμένος
Μα εγώ είμαι Έλληνας, πάντα αντάρτης
Άνθρωπος δίκαιος και δημοκράτης»