Η ανεπαίσχυντη άνωθεν επιβεβλημένη νοοτροπία αντικατάστασης του Ελληνικού πληθυσμού, δήθεν δια της μεταναστευτικής πολιτικής, τοσούτον υπό την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όσον και από την παρούσα κυβέρνηση αλλά και υπό όλα τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα, συνιστά μία κατάπτυστη ρητορική, η οποία ακριβώς αποδεικνύει το μέγεθος της μισελληνικής νοοτροπίας, η οποία διέπει μακράν τα εν Ελλάδι, ξενοκίνητα κόμματα.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
© ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Είμεθα φρονώ, η μοναδική χώρα, η οποία καλλιεργεί ως επίσημη εθνική γραμμή τον εθνομηδενισμό και συνειδητά την εθνική αποδόμηση, επί ήμισυ περίπου του διαδαρομόντος αιώνος, επιβεβαιώνοντας επί τη πράξει την ήδη πιστή εφαρμογή του εν εξελίξει σχεδίου «Καλλέργη» εν τη πατρτίδι μας, αλλά και πανταχού εις την Ευρώπη.
Ωστόσο, ιδίως εις την Ελλάδα, το συνειδητό πλήγμα προέρχεται διαχρονικά από τα ετερόδουλα δομικά ανθελληνικά αριστερά κόμματα της μαρξιστικής φληναφηματολογίας, διότι κατ’ ουσίαν πρόκειται εξ ορισμού δια δούρειους ίππους εξουσίας εξω-εθνικών συμφερόντων, εξ αυτού του λόγου πλήττουν ανέκαθεν παλαιόθεν, λίαν ενσυνειδήτως τον πυρήνα της διαχρονικής μας εθνικής ιδιοπροσωπίας.
Εντούτοις, σήμερον, τη διαχρονική πρωτοκαθεδρία της ανθελληνικής αριστεράς έχει λάβει προσηκόντως άπαν το οργανωμένο σύστημα, ως φορέας επελάσεως της παγκοσμιοποιήσεως της εγκαθιδρύσως της παγκοσμιοποιήσεως και την επελαυνούσης Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία δια της κατάλυσης των επιμέρους παραδόσεων θα επιβληθεί μία ενιαία αγορά και μία ενιαία θρησκεία, υπό τον πλήρη ασφαλώς έλεγχο μίας παγκόσμιας δικτατορικής διακυβέρνησης, μίας συγκεκριμένης μερίδας εκλεκτών κατ’ αυτούς μικρούς θεούς, υπό τις επιταγές και τα κελεύσματα των οποίων υποχρεούμεθα άνευ ετέρου τινός, πέραν πάσης αμφιβολίας και κατ’ αδίστακτη βεβαιότητα να τους υπακούμε, όντες απολύτως εξανδραποδισμένοι.
Τα ως άνω, κατά το μάλλον ή ήττον καθίστανται εν ολίγος γνωστά, όμως το μέγεθος της ανυπέρβλητης υποτιμήσεως του Ελληνικού λαού καθίσταται μείζον ζήτημα προσβολής της τιμής και της υπολήψεως του, όπου οι ίδιοι οι πολιτικοί μας εις ένα ανεξάρτητο έθνος, διαμηνύουν επονείδιστα και ανερυθρίαστα, ότι δήθεν θα επιλυθεί το ζήτημα του οξέους και ακανθώδους δημογραφικού προβλήματος, δια των επιδοτούμενων επήλυδων, οι οποίοι δια του συστήματος, αποτελούν σιδηρό πολιορκητικό κριό αλώσεως των εθνών, και απτό δε τεκμήριο τούτο καθίσταται, αφενός μεν η αφανής επιδότησή τους, η ασυλία την οποία απολαμβάνουν, εις διακριτική μεταχείριση προς τον Ελληνικό πληθυσμό και εξ ετέρου, η μη δημιουργία των προαπαιτουμένων δια την ενίσχυση και συνεπικούρηση προς τις Ελληνικές οκογένειες, προκειμένου να αποκτήσουν τέκνα.
Η προδοσία ως προς τον Ελληνισμό λαμβάνει χώρα εκ βάθρων, διότι πέραν της πτωχοποιήσεως, της σωρείας των πλειστηριασμών και την παραχάραξη της Ελληνικής ιστορίας, εκ παραλλήλου επέρχεται ο διωγμός των Ελλήνων και κατά αυτόν τον τρόπο, τη στιγμή την οποία οι νέες οικογένειες αδυνατούν αντικειμενικά ελλείψει πόρων να αποκτήσουν περισσότερα του ενός τέκνου και άλλες ενίοτε ουδένα, εις τον αντίποδα όμως και όλως τουναντίον, όλοι οι εισερχόμενοι μετανάστες έχουν περισσότερα από τρία παιδιά, όντες και Μουσουλμάνοι εις το θρήσκευμα.
Η ιταμή λοιπόν αυτή προσβολή προς τον Ελληνικό λαό συνιστά ομολογία εκδήλωσης μίσους προς τον Ελληνισμό, όπου το Κράτος επιδιώκει ευθαρσώς την αντικατάσταση του Ελληνικού πληθυσμού καθοιονδήποτε τρόπο, εκτελώντας αμελλητί τις άνωθεν εντολές των διευθυντηρίων των κοσμο-εξουσιαστών.
Είναι πρόδηλο, ότι η Ελλάς πολιτισμικά φυλλοροεί, ο πληθυσμός της φθίνει εξ υπαιτιότητας και εξ αμέσου δόλου απάντων των ανθελληνικών και μισελληνικών κυβερνήσεων και παρά ταύτα, οι πολιτικοί της ταλαίνης και καθημαγμένης πατρίδας μας, υβρίζουν ανενδεοίαστα τον Ελληνικό λαό, καθότι ευρίσκουν ευήκοα ώτα εις την φυλή των κομματανθρώπων, οι οποίοι, δρουν ως θεραπαινίδες των εξ-εθνικών κομμάτων, προκρίνοντας αμιγώς ωφελιμιστικά την εξυπηρέτηση του ατομικού τους συμφέροντος, θυσίαζοντας ουχί μόνο το συλλογικό, αλλά και αδιαφορώντας δια την εξακολούθηση και πορεία του έθνους διαχρονικά και εις το μέλλον.
Ο έσχατος βαθμός κατάπτωσης της παρακμιακής αποσύνθεσης και της δυσώδους σήψεως καθίσταται πνιγηρός και ανυπέρβλητος ως εκ τούτου επιτάσσεται, είπερ παν άλλο, να ωθηθούμε υπό μία εσώτατη υπαρξιακή ανάγκη, αντίστασης κατά του κατεστημένου, η οποία θα μετουσιωθεί εις μία ακατανίκητη ψυχική ορμή και απαρέγκλιτη υπαρξιακή αναζήτηση προς την άρδην ανατροπή των διαχρονικών εχθρών, οι οποίοι κηδεμονεύουν τον Ιερό τόπο μας.
Ο εχθρός μετά τω εκγόνων του, κείται επί θύραις, αρκεί να ενωτιστούμε τις εξελίξεις και να αντισταθούμε συν Θεώ, επί τω τέλει ίνα αντισταθμούμε.
