Στις 9 Φεβρουαρίου γιορτάσαμε την «Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας». Οι δυτικοί λαοί, στην πλειοψηφία τους, αναγνωρίζουν πλέον τη χρησιμότητα και σπουδαιότητα της ελληνικής γλώσσας, που παράγει αναμφίβολα επιστήμη και τεχνολογία.
Δυστυχώς, δε συμβαίνει το ίδιο με τους έλληνες τις διασποράς, οι οποίοι λόγω του ραγδαίου αφομοιωτικού ρυθμού, τείνουν να την περιθωριοποιήσουν. Ζωντανό παράδειγμα οι Έλληνες της Αμερικής. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα πρόσφατης απογραφής των ΗΠΑ, οι ομιλούντες την ελληνική στο σπίτι είναι 325.747 άτομα, ενώ δήλωσαν ως ελληνικής καταγωγής 1.390.000. Σε σύγκριση με την προηγούμενη απογραφή, ο αριθμός των ομιλούντων την ελληνική στο σπίτι μειώθηκε αισθητά, σε ποσοστό 21%, και αυτή θεωρείται η μεγαλύτερη μείωση σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη εθνική ομάδα.
Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια, τέσσερα ελληνικά ημερήσια σχολεία στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης, όπου και ο μεγαλύτερος αριθμός ομογενών, έκλεισαν. Αλλά και σε άλλες δραστήριες πολιτείες, σχολεία και νηπιαγωγεία σχεδόν εξαφανίστηκαν…
Εν τω μεταξύ, τ’ αποτελέσματα της απογραφής του Καναδά δε διαφέρουν κατά πολύ και πολύ φοβάμαι πως εάν δε λάβουμε εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα, το ίδιο μάλλον θα συμβεί και εδώ.
Λέγεται ότι «πρέπει» να μιλάμε μόνο ελληνικά με τα παιδιά στο σπίτι. Συμφωνώ, όμως ο σημερινός τρόπος ζωής και οι διαμορφωθείσες ανάγκες, σίγουρα δεν ευνοούν. Παλιότερα τα γλωσσικά καθήκοντα αναλάμβαναν η γιαγιά και ο παππούς, μετανάστες πρώτης γενιάς. Οι τωρινές γενιές των γιαγιάδων και παππούδων δε μιλούν καν τα ελληνικά και σπάνια θ’ ακούσετε γονείς που έτυχε να φοιτήσουν σε ελληνόφωνα σχολεία να μιλάνε στα παιδιά τους ελληνικά, έστω και σπασμένα.
Πιστεύουμε ακόμη, ότι πηγαίνοντας τα παιδιά στις εκκλησίες μας παραμένουν Έλληνες. Μα, στις περισσότερες εκκλησίες η λειτουργία γίνεται πλέον στην Αγγλική. Μπορεί μεν να γίνονται ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί στο θρήσκευμα, αλλά όχι Έλληνες, κατά μία έννοια.
Το ίδιο συμβαίνει και στα ελληνικά μας σχολεία, των κοινοτήτων και των ενοριών, τα οποία θεωρούνται αμιγή ελληνικά. Ακόμη και σ’ αυτά, τα παιδιά μεταξύ τους προτιμούν να μιλάνε αγγλικά, παρουσία μάλιστα των δασκάλων και συχνά κατά την ώρα διδασκαλίας των ελληνικών…
Παραδοσιακά ως λαός, δημιουργούμε μύθους για να καλύπτουμε τις παραλείψεις μας. Και πάντα έχουμε έτοιμες δικαιολογίες, αρνούμενοι να δούμε την ωμή πραγματικότητα, να την εξετάσουμε και να βρούμε λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα.
Η ελληνική γλώσσα αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο που διαθέτει σήμερα ο ελληνισμός και αδιαμφισβήτητα συνέβαλε στον εμπλουτισμό του λεξιλογίου άλλων γλωσσών.
Η δύναμη του Έλληνα είναι η γλώσσα του και ο ρόλος των ελληνικών οργανώσεων στο σοβαρό αυτό θέμα θα πρέπει να είναι ενεργός και ουσιαστικός.
Παρά ταύτα, οι «μεγάλοι» οργανισμοί μας, που βασικά θα έπρεπε να παίξουν έναν ενεργότερο ρόλο στο συγκεκριμένο τομέα, όπως διαπιστώνουμε, έχουν «σοβαρότερα» προβλήματα να επιλύσουν.
Και δε χρειάζεται να σας τα ονομάσω. Τα διαβάζετε στις εφημερίδες και τ’ ακούτε στα ραδιόφωνα…
