Ασφαλώς η ναυμαχία επιτάχυνε τις εξελίξεις, αλλά η ελληνική ανεξαρτησία μόνον ως παρενέργεια της ναυμαχίας μπορεί να εκληφθεί
Μελέτης Μελετόπουλος*
© in.gr
Η προσεκτική μελέτη των πηγών και των γεγονότων ανατρέπει τους αστικούς μύθους και οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα: η ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827), μία από τις μεγαλύτερες και τις σπουδαιότερες του 19ου αιώνος, δεν υπήρξε τυχαίο γεγονός ή θερμό επεισόδιο, αλλά προσεκτικά προσχεδιασμένη σύγκρουση. Δεν πραγματοποιήθηκε με σκοπό την απελευθέρωση της Ελλάδος, αλλά για πολύ ευρύτερους, παγκόσμιους γεωστρατηγικούς σκοπούς και κυρίως τον έλεγχο της Αιγύπτου άρα της (συντομοτέρας μέσω Μεσογείου) οδού προς την ινδική υπό-ήπειρο από τη Μεγάλη Βρετανία.
Ταυτόχρονα είχε στόχο την καταστροφή όχι της τουρκο-αιγυπτιακής δύναμης του ίδιου του Ιμπραήμ αλλά του πανίσχυρου πατέρα του Μοχάμεντ Αλί, ώστε να καταστείλει την προσπάθεια του Αλβανού κυβερνήτη της οθωμανικής Αιγύπτου να αποκτήσει τον έλεγχο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και να καταργήσει τα αποικιακά εμπορικά προνόμια των Μεγάλων Δυνάμεων, όπως είχε ήδη κάνει στην Αίγυπτο.
Η ναυμαχία, άλλωστε, δεν επέφερε αυτομάτως την ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους, ο σουλτάνος στις αρχές του 1828 απέρριψε το σχετικό διάβημα των πρεσβευτών των Μεγάλων Δυνάμεων με περιφρόνηση και αδιαλλαξία. Για την απελευθέρωση της Ελλάδος χρειάστηκαν ακόμα δύο πόλεμοι εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας: η γαλλική εκστρατεία του Μαιζώνος (Γάλλος στρατάρχης) το θέρος του 1828 και ο μείζων ρωσο-τουρκικός πόλεμος του 1828-30, που μάλιστα δεν έγινε πρωτίστως για να πεισθεί ο σουλτάνος να δεχθεί την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους αλλά για την επαναφορά της συνθήκης του Άκερμαν, που επέτρεπε τη διέλευση ρωσικών πλοίων από το Βόσπορο.
Μόνο μετά την προέλαση του ρωσικού στρατού μέχρι την Αδριανούπολη, ο σουλτάνος πανικόβλητος υπέκυψε και υπέγραψε τη Συνθήκη της Αδριανουπόλεως στις 14 Σεπτεμβρίου 1828, στην οποία πρωτίστως δέχθηκε την επαναφορά της συνθήκης του Άκερμαν και μαζί με αυτήν, την ίδρυση ελληνικού κράτους.
Ο Ιμπραήμ άλλωστε εγκατέλειψε την Πελοπόννησο μόνο τον Οκτώβριο του 1828, έναν ολόκληρο χρόνο μετά τη ναυμαχία. Η τελευταία (και νικηφόρα) μάχη της Επανάστασης δόθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1829, μία ολόκληρη διετία μετά τη ναυμαχία. Η Συνθήκη του Λονδίνου, με την οποία τελικώς ιδρύθηκε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, συνομολογήθηκε το Φεβρουάριο του 1830, δυόμισι χρόνια μετά το Ναβαρίνο.
Ασφαλώς η ναυμαχία επιτάχυνε τις εξελίξεις, αλλά η ελληνική ανεξαρτησία μόνον ως παρενέργεια της ναυμαχίας μπορεί να εκληφθεί. Οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν ήδη αποφασίσει ότι κάποιου τύπου ημι-ανεξάρτητο ελληνικό κράτος θα δημιουργείτο στη νότια Βαλκανική, αλλά η πολιτική τους έπασχε από αμφιθυμία και αβουλία. Την τελική έκβαση έκρινε η βρετανική πολιτική, οδηγώντας τις εξελίξεις στην κατεύθυνση της ίδρυσης ενός μη βιώσιμου εξαρτημένου κρατιδίου, βρετανικής βάσης στη γεωπολιτική αλυσίδα Γιβραλτάρ – Σουέζ. Από αυτά συνάγεται η πολυεπίπεδη, υβριδική, σύνθετη γεωπολιτική σημασία της ναυμαχίας.
Η απλουστευτική ανάδειξη της ναυμαχίας του Ναβαρίνου σε ιδρυτική πράξη του ελληνικού κράτους και η όλη σχετική θεώρηση της Ελληνικής Επανάστασης υπ’ αυτό το σχήμα (αρχική νικηφόρα φάση, εμφύλιος πόλεμος, εκστρατεία Ιμπραήμ, καταστολή, Ναβαρίνο, ανεξαρτησία) αποτελεί αστικό μύθο και εσκεμμένη παρερμηνεία.
Επ’ αυτής οικοδομήθηκε η αντίληψη της Απελευθέρωσης ως επιτυχίας οφειλόμενης στην ξένη παρέμβαση, ώστε να εμπεδωθεί στην ελληνική κοινωνία αίσθημα αδυναμίας αφενός (μόνοι μας δεν μπορέσαμε να απελευθερωθούμε) και αιώνιας ευγνωμοσύνης προς τους ξένους προστάτες αφετέρου. Ώστε να λειτουργεί εις το διηνεκές η σχέση εξάρτησης και η βαθιά ψυχική ανάγκη αναζήτησης πάτρωνα, που αναπαράγεται μέχρι τις μέρες μας, και μάλιστα με αυξανόμενη ένταση.
*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης
