Η Ελλαδική κυβέρνηση, επιχειρεί ξύλοις και ροπάλοις να εξαλείψει την εθνική συνείδηση παντί τρόπω, καθότι ακρωτηριάζει πάσα μορφή μνήμης, τόσον δια της εκπαιδεύσεως όσο δια της ιστορικής μνήμης, διότι αντιβαίνει καταδήλως εις τα σκοτεινά σχέδια των παγκοσμιοποιητών.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
[Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω]
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Υπό το πρόσχημα της πανδημίας ακρωτηριάζει τις παρελάσεις, κατακρεουργεί τη θρησκευτική συνείδηση, αποδεικνύοντας δια πολλοστή φορά ότι υφίσταται ένα αβυσσαλέο διάκενο ανάμεσα στη δοτή θεσμική ελίτ και εις το Έθνος.
Το κράτος καθίσταται στενά εναγκαλισμένο και λογοδοτεί εις τους χρηματοδότες των υπερεθνικών διευθυντηρίων, εκδηλώνοντας ευθέως εμπάθεια προς οτιδήποτε καθίσταται Ελληνικό.
Οι παρελάσεις κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Επετείου του 1940, όπου ο Ελληνικός Στρατός, με την Ψυχή την οποία διαθέτει και υπό την πηδαλιούχηση του Μεγάλου Ιωάννη Μεταξά, κατόρθωσε με γενναιότητα να εξουδετερώσει τις δυνάμεις του άξονα και να εγχαραχθεί εις την ιστορία το έπος του ‘40, όπου πέραν από την πρωτόγνωρη νίκη της Πατρίδας μας, αποτέλεσε παγκόσμιο παράδειγμα.
Η προπαγάνδα του ανθελληνικού δοτού κράτους, επιχειρεί να προτάσσει εκμαυλισμένα πρότυπα, υποθάλποντας προκλητικά τις αρετές του έθνους, ίνα διατηρεί το φρόνημα των Ελλήνων, εις χαμηλό επίπεδο, ούτως ώστε ο Έλληνας να εξαντλείται εις φαύλη φθορά της πραγματικότητας δίχως ουδεμία ελπίδα ανάνηψης και προκοπής.
Εξ αυτού του λόγου, εκλείπουν τα ιδανικά και οι αξίες, και συνεκτικού ανανηπτικό πνευματικοί παράγοντες κατασυκοφαντούνται και εξοβελίζονται παραχρήμα.
Η πολιτεία, προλειάνοντας το έδαφος της παγκοσμιοποίησης επιχειρεί να καταργήσει τα έθνη και να νοθεύσει τους πληθυσμούς με μετανάστες, το αυτό επικροτεί η δοτή Ελλαδική κυβέρνηση, η οποία στρέφεται κατά των παραδόσεων, ευνοώντας μονομερώς τους αλλογενείς, τους αλλόθρησκους και εν γένει τους επήλυδες.
Η βακτηρία και η κραταιά θεραπαινίδα του συστήματος καθίσταται ανυπερθέτως η τηλεόραση, ήτοι τα εξωνημένα μέσα μαζικής ενημερώσεως τα οποία ενεργούν εκ των ών ούκ άνευ, ως παραμορφωτικοί φακοί κατά της τρέχουσας πραγματικότητας, ασκώντας φαιά προπαγάνδα εις την πνευματικά ευνουχισμένη μάζα.
Εις το σημείο τούτο, εις επίρρωση των ως άνω, παραθέτω τις ρήσεις πρωτουργών ολοκληρωτικών καθεστώτων, διαρκούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφενός του Ι.Β. Στάλιν: «Οι προπαγανδισταί είναι οι μηχανικοί των ανθρώπινων ψυχών». Καθώς και του Α. Χίτλερ: «Θεμελιώδες όρος επιτυχίας μιας Προπαγάνδας είναι μία συστηματικώς μονόπλευρη στάσις απέναντι σε κάθε πρόβλημα».
Εις τον αντίποδα της πραξικοπηματικής αυθαιρεσίας της κυβέρνησης, παραθέτω ορισμένες αποφάσεις – σταθμό, οι οποίες λογίζονται κατευθυντήριες γραμμές για την εμπέδωση των Δημοκρατικών Θεσμών.
«Η ελευθερία της έκφρασης περιλαμβάνει όχι μόνο πληροφορίες και ιδέες που γίνονται ευμενώς δεκτές και θεωρούνται ουδέτερες ή αδιάφορες αλλά και εκείνες που προσβάλλουν, σοκάρουν ή αναστατώνουν… Το επιβάλλει ο πλουραλισμός, η ανεκτικότητα και το ευρύ πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία» – ΕΔΔΑ, handyside v. The United Kingdom, 7.12.1976, (1979-80), 1.E.H.R.R, 737, & 49 όπως ωσαύτως και «στο πλαίσιο της βαθιάς εθνικής δέσμευσης στην αρχή ότι ο διάλογος πάνω σε δημόσια θέματα πρέπει να είναι δίχως αναστολές, ζωηρός και ανοιχτός στα πάντα», ο συνταγματικά προστατευμένος λόγος «μπορεί να περιλαμβάνει σφοδρές, καυστικές και κάποιες φορές δυσάρεστα οξείες επιθέσεις σε κυβερνητικούς και δημόσιους λειτουργούς» – The New York Times Co.v.Sullivan, 376 U.S.254, 270 (1964).
Εξάλλου, κατά το άρθρο 14 παράγραφος 1 του Συντάγματος, καθένας μπορεί να εκφράζει ελεύθερα και να διαδίδει, προφορικά, γραπτά και δια του Τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους, ενώ κατά την παράγραφο 2 του ιδίου άρθρου, ο Τύπος είναι ελεύθερος, η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύεται.
Επίσης κατά το άρθρο παρ. 1 της ΕΣΔΑ (κύρωση με τον Ν. 53/1974) «Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα εις την ελευθερίαν εκφράσεως. Το δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελευθερίαν γνώμης ως και την ελευθερίαν λήψεως ή μεταδόσεως πληροφορικών ή ιδεών άνευ επεμβάσεως των δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων».
Το δικαιολογημένο δε ενδιαφέρον κατά την ως άνω διάταξη του άρθρου 367 του Π.Κ. είναι και αυτό που, σύμφωνα με τις ως άνω διατάξεις, πηγάζει από την προστατευμένη από το Σύνταγμα (άρθρο 14), την ΕΣΔΑ (άρθρο 10) και του Διεθνούς Συμφώνου για τα ανθρώπινα Δικαιώματα (άρθρο 19) ελευθερία εκφράσεως και την κοινωνική αποστολή του Τύπου, το έχουν δε και τα πρόσωπα που συνδέονται με τη λειτουργία (εκδότες, διευθυντές εφημερίδων, δημοσιογράφοι) για τη δημοσίευση ειδήσεων, σχετικών με τις πράξεις και τη συμπεριφορά φυσικών ή νομικών προσώπων, ή ομάδων προσώπων που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για το κοινωνικό σύνολο.
Εξ αυτού λοιπόν του λόγου δύνανται να δημοσιεύουν ειδήσεις και σχόλια για τη σχετική πληροφόρηση και ενημέρωση του κοινού και με οξεία κριτική ή δυσμενείς χαρακτηρισμούς.
Η έννοια επομένως του δικαιολογημένου ενδιαφέροντος του κοινού για πληροφόρηση, συνδέεται άρρηκτα με τη λειτουργία της ελευθερίας της πολιτικής έκφρασης ως μέσο πραγμάτωσης της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, η οποία εις το πλαίσιο μίας φιλελεύθερης δημοκρατίας, πραγματώνεται με τη Δημοκρατία της πολιτικής διαδικασίας, διότι δε συμβιβάζονται με μία Δημοκρατική Κοινωνία μέτρα που αίρουν ή περιορίζουν σημαντικά τη δημοσιότητα του πολιτικού βίου, αρκεί να μην ασκούνται καταχρηστικά παραβιάζοντας την κείμενη νομοθεσία.
Στο ως άνω πλαίσιο γίνεται δεκτό, ότι ο Δημοσιογράφος λόγω της ιδιότητας του Τύπου ως φορέα του γενικού συμφέροντος, το οποίο συνίσταται στην ελεύθερη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, διαφυλάσσει συμφέροντα της ολότητας όταν μεταδίδει ειδήσεις, εκφράζει απόψεις και ασκεί κριτική σε δημόσια πρόσωπα για ζητήματα σχετικά με το αξίωμά τους ή ακόμη και σε ιδιωτών, των οποίων η δράση ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο και άπτονται του δημοσίου συμφέροντος.
Στο άρθρο 14 παρ. 1 και 2 του Συντάγματος και 10 της Ε.Σ.Δ.Α, κατοχυρώνεται το θεμελιώδες για μια Δημοκρατική κοινωνία δικαίωμα της ελεύθερης εκφράσεως και διαδόσεως των στοχασμών, μεταξύ των άλλων και δια του τύπου (ελευθεροτυπία). Κατά τις διατάξεις αυτές, ο Τύπος, ως θεσμός, είναι ελεύθερος για να μπορεί να επιτελεί τη δημόσια αποστολή του, που συνίσταται στην ακώλυτη αλληλεπίδραση αυτού και της κοινής γνώμης. Στο πλαίσιο αυτό απαγορεύεται η λογοκρισία και κάθε άλλη επέμβαση της Πολιτείας, η οποία μπορεί να αναιρέσει ή να παρακωλύσει ουσιωδώς την άσκηση του δικαιώματος αυτού, η δε πολιτεία λαμβάνει τα κατά περίπτωση πρόσφορα μέτρα, για τη διευκόλυνση της ασκήσεως του δικαιώματος και την προαγωγή της αποστολής του τύπου.
Σήμερον, τα πάντα διυλίζονται και λογοκρίνονται, υπό την προκρούστεια λογική της σύγχρονης Ιεράς Εξέτασης της πολιτικής ορθότητας του νεοπαγούς ολοκληρωτισμού, η ελεύθερη έκφραση, η πραγματική δημοσιογραφία, οτιδήποτε εν γένει αφυπνίζει την κοινή γνώμη. Το γε νυν έχον, νυν εν παντί και πάντοτε και υπέρ πάντων ο αγών!
*Ο Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς είναι δικηγόρος Παρ΄Αρείω Πάγω. Σπούδασε Νομικά στη Νομική Αθηνών Ε.Κ.Π.Α και Δημοσιογραφία στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας και έκανε το πρώτο μεταπτυχιακό του στην Πάντειο Σχολή, στο Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα με τίτλο «Νομικός Πολιτισμός» (Αστικό, Διοικητικό, Ποινικό Δίκαιο και η Ε.Σ.Δ.Α) και το δεύτερο μεταπτυχιακό του, στη Νομική Σχολή Αθηνών στο Δίκαιο της Πληροφορικής, Κοινωνιολογία του Δικαίου και Εκκλησιαστικό Δίκαιο (Ε.Κ.Π.Α). Εκπαιδευθείς ως διαμεσολαβητής στην επίλυση ιδιωτικής φύσεως διαφορών, αστικού και εμπορικού δικαίου, κατά το Ν.3898/2010 κατ’ εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας 2008/52/ΕΚ, Διαπιστευμένος Διαμεσολαβητής στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε εφαρμογή του άρθρου 7 παράγραφος 1 του Ν. 3898/2010 (Α’211).
