Στη γαλήνια περιοχή του Montérégie, η αναταραχή μιας οικογένειας έχει ρίξει σκιά στη ζωή της, οδηγώντας σε μια πρωτοποριακή νομική μάχη ενάντια στο τοπικό σχολικό κέντρο εξυπηρέτησης (Centre de services scolaire des Hautes – Rivières CSSDHR) για αποζημίωση 18 εκατομμυρίων δολαρίων.
Αυτή η μήνυση προέρχεται από τις οδυνηρές εμπειρίες των πέντε παιδιών τους, που υπέφεραν από εκφοβισμό και αυθαίρετη κακομεταχείριση σε τρία διαφορετικά σχολεία, ένα έπος που παρουσιάζει μια θλιβερή εικόνα συστημικής αποτυχίας στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Η απόφαση της οικογένειας De Celles-Côté να κινηθεί νομικά, είναι μια ιστορία ανθεκτικότητας απέναντι στις αντιξοότητες. Η Marie-Josée De Celles, η μητριάρχης, συγκινήθηκε από ένα περιστατικό που αφορούσε έναν πατέρα που αντιμετώπισε το νταή του γιου του, το οποίο είχε απήχηση στη δεινή κατάσταση της οικογένειάς της. Ωστόσο, αντί για άμεση αντιπαράθεση, η οικογένεια επέλεξε το δρόμο της νομικής προσφυγής, σηματοδοτώντας μια κομβική στιγμή στην προσπάθειά της για δικαιοσύνη.
Η μήνυση, που κατατέθηκε στο δικαστήριο Saint-Jean-sur-Richelieu το Σεπτέμβριο 2023, εξιστορεί περιστατικά που εκτείνονται από το 2003 έως το 2021 σε τρία εκπαιδευτικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένου του δημοτικού σχολείου Napoléon-Bourassa και του γυμνασίου Joséphine-Dandurand. Οι συναντήσεις των παιδιών με τον εκφοβισμό, τόσο από συνομηλίκους όσο και από ενήλικες, περιγράφονται λεπτομερώς σε ένα ογκώδες έγγραφο 140 σελίδων, ρίχνοντας φως στη συστημική παραμέληση και κακοποίηση που έχει αφήσει βαθιά ψυχολογικά σημάδια.
Μία από τις πιο συγκλονιστικές αφηγήσεις περιλαμβάνει ένα παιδί που σπρώχνεται στο έδαφος κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, παρατηρείται από επόπτες που δεν κατάφεραν να επέμβουν και ένα άλλο παιδί ξυλοκοπήθηκε από πέντε συνομηλίκους, υπογραμμίζοντας την τρομακτική έλλειψη προστασίας και λογοδοσίας μέσα στα σχολεία. Ο Μάρεκ, τώρα 15 ετών και φοιτά σε ιδιωτικό κολέγιο, κουβαλά τις τραυματικές αναμνήσεις των χρόνων του δημοτικού σχολείου, παλεύοντας με την κοινωνική ένταξη και τις παρατεταμένες συνέπειες του μετατραυματικού στρες.
Η μήνυση υπογραμμίζει επίσης μια σειρά σωφρονιστικών μέτρων κατά των παιδιών, τα οποία εκλαμβάνονται ως αντίποινα για τη συνηγορία της μητέρας τους κατά των σχολικών πολιτικών και κακών χειρισμών. Αυτό περιλάμβανε αναγκαστικά push-ups μπροστά σε συμμαθητές, ως τιμωρία για μικρές παραβάσεις, μια ταπεινωτική εμπειρία που αποτελεί παράδειγμα της εκδικητικής κουλτούρας που διαπερνούσε το εκπαιδευτικό τους περιβάλλον.
Ο ακτιβισμός και η προθυμία της Marie-Josée De Celles να αμφισβητήσει το status quo προκάλεσε την οργή των σχολικών αρχών, οδηγώντας σε μια μεροληπτική απεικόνιση της οικογένειας και στη διάδοση ψευδών ισχυρισμών. Το νομικό έγγραφο κατηγορεί τους σχολικούς λειτουργούς για χειραγώγηση και απόκρυψη αρχείων, που σχετίζονται με τα παράπονα της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένης μιας αναφοράς από το Διαμεσολαβητή μαθητών, που δικαίωσε εν μέρει τους ισχυρισμούς τους, αλλά ανακαλύφθηκε μόλις μια δεκαετία αργότερα.
Η αφήγηση εκτείνεται πέρα από τα τείχη του δημόσιου σχολικού συστήματος, αντιπαραβάλλοντας τις εμπειρίες των παιδιών στην ιδιωτική εκπαίδευση, όπου ευδοκίμησαν χωρίς την τοξική δυναμική που μάστιζε τα προηγούμενα εκπαιδευτικά τους ταξίδια. Παρά την οικονομική επιβάρυνση, η οικογένεια De Celles-Côté έδωσε προτεραιότητα στην ευημερία και την ακαδημαϊκή επιτυχία των παιδιών τους, βαρύνοντας με χρέη για να ξεφύγουν από ένα αποτυχημένο δημόσιο σύστημα.
Αυτή η αγωγή δεν είναι απλώς μια αναζήτηση οικονομικής αποκατάστασης, αλλά μια ξεκάθαρη έκκληση για συστημική μεταρρύθμιση και λογοδοσία. Υπογραμμίζει τη βαθιά επίδραση του εκφοβισμού και της θεσμικής αμέλειας στην ψυχική υγεία και τα ακαδημαϊκά επιτεύγματα των παιδιών, προτρέποντας την επανεκτίμηση των πολιτικών και πρακτικών για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των μαθητών.
Η νομική μάχη της οικογένειας De Celles-Côté ενάντια στο Centre de services scolaire des Hautes-Rivières (CSSDHR) είναι εμβληματική των αγώνων Δαβίδ εναντίον Γολιάθ που αντιμετωπίζουν πολλές οικογένειες, όταν αντιμετωπίζουν παγιωμένα εκπαιδευτικά συστήματα. Καθώς η υπόθεση εξελίσσεται, χρησιμεύει ως μια οδυνηρή υπενθύμιση της επείγουσας ανάγκης για μια πιο συμπονετική, ανταποκρινόμενη και χωρίς αποκλεισμούς προσέγγιση στην εκπαίδευση, όπου η ασφάλεια και η ευημερία κάθε παιδιού είναι πρωταρχικής σημασίας.
Η ιστορία τους είναι απόδειξη του θάρρους και της ανθεκτικότητας όσων τολμούν να σταθούν ενάντια στην αδικία, προσφέροντας ελπίδα και αλληλεγγύη σε άλλους που αντιμετωπίζουν παρόμοιες μάχες. Υπογραμμίζει τον κεντρικό ρόλο του νομικού συστήματος στην αντιμετώπιση των παραπόνων και στον καταλύτη θετικών αλλαγών, επιβεβαιώνοντας εκ νέου το θεμελιώδες δικαίωμα κάθε παιδιού σε ένα ασφαλές και φροντισμένο εκπαιδευτικό περιβάλλον.
© Journal de Montréal
 για αποζημίωση 18 εκατομμυρίων δολαρίων.){kind=link}