Γράφει ο δημοσιογράφος
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ
Τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια βρίσκονται σε κατάσταση αναβρασμού. Η πλέον επίκαιρη εξέλιξη αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ αποχωρούν διαρκώς ομάδες, αμέσως μετά νέες ξεφυτρώνουν, για να μην υπάρχει αμφιβολία πως το σχήμα αυτό ποτέ δεν κατάφερε στην πραγματικότητα να ομογενοποιηθεί και να σοβαρευτεί, και παρά την κυβερνητική του εμπειρία, παρέμεινε καθηλωμένο από τα συμφέροντα και τις διαφορετικές απόψεις των μεγαλομετόχων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν έγινε κόμμα των μελών. Τα μέλη είχαν την εξουσία μόνο στη διαδικασία εκλογής προέδρου και δυστυχώς, ούτε αυτό έγινε σεβαστό, όπως αποδείχτηκε από τις αποχωρήσεις της «ομάδας της Έφης και του Ευκλείδη» και των 11 βουλευτών. Και τώρα η νέα ομάδα που βαφτίστηκε από τα ΜΜΕ «87» από όσους ζήτησαν συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, διαφωνώντας δημόσια με τον πρόεδρο Κασσελάκη για τα περί μαύρου χρήματος και αναστολής της καθημερινής έκδοσης της ΑΥΓΗΣ, ενώ είχαν προγραμματιστεί οι συνεδριάσεις τόσο της Πολιτικής Γραμματείας, όσο και της Κεντρικής Επιτροπής.
Στην πραγματικότητα, οι διαφωνίες ήταν αφορμές για νέα αμφισβήτηση του νεοεκλεγμένου προέδρου από προσκείμενα στον Αλέξη Τσίπρα στελέχη. Εξάλλου, η επιθετική παρέμβασή του πρώην προέδρου στο πρόσφατο συνέδριο, όπου ζήτησε επανάληψη εκλογής ηγεσίας, τέσσερις μόλις μήνες (!) από τη διαδικασία, όπου ο Κασσελάκης εξελέγη πανηγυρικά πρόεδρος με διαφορά 12 ποσοστιαίων μονάδων (56% – 44%), δεν ήταν τυχαία. Και παρόλα αυτά, δέχτηκε πόλεμο από την πρώτη κιόλας μέρα μετά την εκλογή του!
Και τώρα, μια νέα συγκροτημένη και χωρίς καμουφλάζ αντιπολίτευση αναστατώνει τη λειτουργία του κόμματος, που ήδη ήταν εσωστρεφές, με περιορισμένες γειώσεις στην κοινωνία. Φαίνεται πως η ανανέωση σε στελεχιακό δυναμικό, όπως εκφράστηκε στη συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου και ήταν αποτέλεσμα επιλογής των μελών του κόμματος, ενόχλησε το παλαιό κατεστημένο. Τι ακριβώς επιδιώκει όμως ο Αλέξης Τσίπρας; Να συρρικνωθεί το κόμμα με το οποίο έγινε πρωθυπουργός;
Και τι θα προκύψει, αν θέλει να έχει ρόλο; Η νέα μεγάλη Κεντροαριστερά; Είναι δεδομένο, πως οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ θα συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση; Αν μάλιστα στο ΠΑΣΟΚ διαπιστώσουν πως η δυναμική των πραγμάτων θα τους φέρει σύντομα ως δεύτερο κόμμα με απορρόφηση ψηφοφόρων από τον σπαρασσόμενο ΣΥΡΙΖΑ, το πιθανότερο είναι να ματαιώσει όνειρα και φιλοδοξίες από πρόσωπα που θεωρούν τον εαυτό του αδιαπραγμάτευτα πρωταγωνιστή;
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Στη ΝΔ, Καραμανλής και Σαμαράς με δικαίωμα να λένε ανοιχτά τη γνώμη τους, άσκησαν σκληρή κριτική στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο πρώτος για τα εθνικά θέματα και κυρίως για τις διαβουλεύσεις με την Τουρκία και ο δεύτερος, αυτός που έφερε τους Βορίδη, Γεωργιάδη και Πλεύρη στη ΝΔ, για στροφή του Μητσοτάκη προς τους εκ του ΠΑΣΟΚ κεντρώους, για το Μακεδονικό, το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, κατηγορώντας τον πρωθυπουργό πως υπηρετεί την αισχροκέρδεια των καρτέλ.
Με το νομοσχέδιο για την εξαήμερη εργασία σε χώρα της ΕΕ δεν ασχολήθηκαν, ούτε έκαναν νύξεις για τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης και την απειλητική υπογεννητικότητα στη χώρα και τη διάλυση του ΕΣΥ. Στην κριτική προστέθηκε και η διαπίστωση της Ντόρας Μπακογιάννη πως «δε θα έπρεπε να είχαμε εμπλακεί στον πόλεμο της Ουκρανίας», λες και οι Αμερικανοί θα το επέτρεπαν στον αδελφό της!
ΤΙ ΨΑΧΝΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ;
Στο ΠΑΣΟΚ, η διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας κινδυνεύει να εξελιχθεί σε φαρσοκωμωδία με τρεις υποψήφιους (Ανδρουλάκης, Γερουλάνος, Δούκας) και τέσσερις –μέχρι στιγμής– κομπάρσους/λαγούς, που απλά πιστεύουν ότι εκτός των άλλων αναβαθμίζονται ως στελέχη πρώτης γραμμής. Ο Ανδρουλάκης ισχυρίζεται πως πέτυχε, ανεβάζοντας το ΠΑΣΟΚ από το 8% στο 13%. Αυτό θεωρεί πως αρκεί. Πλην όμως δεν αρκεί στους άλλους, που θεωρούν ότι με το σπαρασσόμενο από διασπάσεις και εσωστρέφεια ΣΥΡΙΖΑ που παρόλα αυτά έμεινε στη δεύτερη θέση και διατηρεί, παρά τις 11 αποχωρήσεις, το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το 13% είναι αποτυχία και καθήλωση στη μετριότητα.
Κανείς ουσιαστικά δεν άσκησε συγκεκριμένη κριτική για το πόσο αποτελεσματική ήταν η αντιπολιτευτική τακτική του Ανδρουλάκη στις σαρωτικές καταστροφές που πραγματοποιεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, τόσο στην οικονομία, ανεβάζοντας τη χώρα ως την πλέον ακριβή στην Ευρώπη με ΑΕΠ ελάχιστα πάνω από την τελευταία Βουλγαρία, ενώ οι διεθνείς καταδίκες για το κράτος Δικαίου πέφτουν βροχή.
Δυστυχώς, σε όλους αυτούς τους προβληματισμούς και όλα τα σχέδια των φιλόδοξων πολιτικών παικτών, το ζητούμενο είναι απλά η εναλλαγή. Και όπως τόνισε ο Σωκράτης Φάμμελος σε τηλεοπτική του συνέντευξη: «Σκοπός της πολιτικής πρέπει να είναι τα συμφέροντα της κοινωνίας και όχι οι προσωπικές διαδρομές». Και δυστυχώς, κυβερνητική λύση έξω από το συγκεκριμένο τρικομματισμό, δεν υπάρχει. Ίσως μάλιστα το οικονομικό κατεστημένο να βολεύεται καλύτερα από τη συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση.
