Η φράση αυτή, προέρχεται από την αρχαία φράση «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και αποδίδεται στο Σωκράτη, έναν από τους ιδρυτές της δυτικής φιλοσοφίας. Νομίζω λοιπόν πως αυτή η φράση ταιριάζει απόλυτα στο έτος που περάσαμε, ή αν θέλετε, στους τελευταίους 9 μήνες.
Η αβεβαιότητα, η παραπληροφόρηση και η ανάλογη «ξερόλα», που ενδυναμώνει περισσότερο την αβεβαιότητα που ζούμε στις μέρες μας, μάς προτρέπουν να πάμε στο ρητό του ΣΩΚΡΑΤΗ που με λίγα λόγια λέει ότι δεν ξέρουμε τίποτα. Ναι, τίποτα. Απολύτως τίποτα!
Στο θέμα της πανδημίας, δεν ξέρουμε ακριβώς τη δημιουργία της αν ήταν «τεχνητή» ή «μη θέλοντας» από ατύχημα. Δεν ξέρουμε την αλήθεια περί κρουσμάτων, θανάτων και τρόπο μετάδοσης του κορωνοϊού, ούτε αν μπορεί αποτελεσματικά να αντιμετωπιστεί ακόμα και με τα εν λόγω εμβόλια.
Δεν ξέρουμε ακόμη, αν τα διάφορα μέτρα που πήραν οι κυβερνήσεις ήταν επιπόλαια ή αναγκαία.
Δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει αυτή η πανδημία, κι αν ποτέ εξολοθρευθεί ή θα μάς κυνηγά όπως η ετήσια περίοδος της γρίπης.
Όσο για τα εμβόλια, δεν έχει εξακριβωθεί πως δημιουργήθηκαν τόσο γρήγορα, ενώ συνήθως χρειάζονται πέντε με οκτώ χρόνια…
Το παράξενο είναι – τροφή για τους συνωμοσιολόγους – ότι ο Μπιλ Γκέιτς δήλωσε, πως η ομαλότητα θα επιστρέψει όχι νωρίτερα από την άνοιξη του 2022… Τι ξέρει άραγε; Και πως ξέρει;
Αυτό όμως που… ξέρουμε, είναι ότι στο Κεμπέκ ως τις 30 Ιουνίου, από τα 5.600 θύματα του ιού τα 3.890 βρισκόντουσαν στα διάφορα γηροκομεία, είτε αυτά ήταν κυβερνητικά (CHSLD) είτε ιδιωτικά. Αυτό είναι το τραγικό πόρισμα της γενικής ελεγκτής του Κεμπέκ, κα Rinfret. Και αυτό, οφείλεται στην άθλια και σχεδόν απάνθρωπη κατάσταση που υπάρχει, προπαντός στα κυβερνητικά γηροκομεία, με μερικές εξαιρέσεις.
Τα δε περιοριστικά μέτρα, απομονώνουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες από τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, δε βοηθούν καθόλου στον ψυχολογικό τους κόσμο και πολλοί από αυτούς, που τους τρώει η μοναξιά, δεν έχουν πια όρεξη για ζωή.
Φυσικά, τα της πανδημίας οδηγήσαν τα κράτη να ανοίξουν σεντούκια από λεφτά που δεν είχαν, σχεδόν 400δις στον Καναδά για την ώρα, όπου κι εδώ αρμόζει το ίδιο ρητό «ότι δεν ξέρουμε τίποτα». Τίποτα, το πως και πότε θα τ’ αποπληρώσουμε. Για την ώρα, τα ξοδεύουμε. Υπενθυμίζω για όσους από εσάς λάβατε την έκτακτη χορηγία οικονομικής ενίσχυσης – στις αρχές τα $2000 μηνιαίως – ότι το ποσό αυτό είναι φορολογήσιμο. Άγνωστο επίσης παραμένει, το πραγματικό αντίκτυπο που είχε και έχει στην οικονομία η εν λόγω πανδημία.
ΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΗΤΟ
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ με το ανάλογο ρητό και για τα παροικιακά. Και πρώτα απ’ όλα η «Κογκρεσομαχία». Κανείς δεν ξέρει, μόνο όσοι παρακολούθησαν από κοντά τις νομικές διαδικασίες, ποια είναι η πραγματική ωμή αλήθεια. Προς το παρόν, τα αντίπαλα «στρατόπεδα» επανδρωμένα με οργανισμούς, κοινότητες και ενημερωτικά μέσα, συνεχίζουν τη διαμάχη τους. Το καλύτερο θα ήταν να βάλουν τέλος στους διαξιφισμούς και να δημιουργήσουν ένα και μοναδικό οργανισμό, που θα αντιπροσωπεύει επάξια όλο τον Ελληνισμό του Καναδά.
Ας πάμε τώρα στην Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μόντρεαλ.
Εκεί είναι που το ρητό αρμόζει τέλεια, μια και ουδέν νεότερο για κοινοτικό προϋπολογισμό, ουδέν νεότερο από εξελεγκτική επιτροπή της κοινότητας και ουδέν νεότερο για τη μεταβίβαση της στέγης ηλικιωμένων προς την Κοινότητα.
Επιπλέον, έχουμε το «πέπλο» άρνησης της γενναιόδωρης προσφοράς των $95 χιλιάδων δολαρίων του κ. Γιάννη Μανίκη για την ασφαλτόστρωση του «Αγίου Γεωργίου». Πρόσφατα, έχουμε και το «πέπλο» σιωπής για τα έργα δεκάδων χιλιάδων δολαρίων στον Ιερό Ναό Του Τιμίου Σταυρού, που έκανε ως δωρεά ο συμπάροικος κ. Ευθύμιος Τομαδάκης.
Θα θυμάστε, ότι ο ίδιος συμπάροικος στα 25 χρόνια εορτασμού του Ιερού Ναού Του Τιμίου Σταυρού, είχε κάνει δωρεά ύψους $200.000 και «ξέχασαν» να τον τιμήσουν. Γιατί άραγε;
Η πανδημία όμως, εκτός από την οικονομική ενίσχυση που πρόσφερε στην Κοινότητα, πρόσφερε και κάτι που έπεσε… κουτί. Την απομάκρυνση -λόγω κορωνοϊού- από τα μέλη της και προπαντός από τα παροικιακά μέσα ενημέρωσης.
Πιο συγκεκριμένα, η απαγόρευση συγκεντρώσεων ήταν χέρι βοήθειας στη διοίκηση, το να αποφεύγει όσο μπορεί τα μέλη της και τα παροικιακά ενημερωτικά μέσα. Ναι μεν τελευταίως, έδωσαν την ευκαιρία στα ενημερωτικά μέσα να θέσουν ερωτήσεις, αλλά και αυτές είναι όχι μόνο περιορισμένες αλλά και πολλές φορές μένουν αναπάντητες.
Άφησα τελευταίως όλους τους παροικιακούς οργανισμούς και συλλόγους μας. Οι περισσότεροι, λόγω της πανδημίας, βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, δηλαδή της εξαφάνισης τους. Ένας χρόνος χωρίς εκδηλώσεις και συναντήσεις των μελών, αυξάνει το κενό και την απάθεια των μελών.
Κι εδώ δεν ξέρουμε τίποτα, ποιο δηλαδή θα είναι το μέλλον των συλλογικών φορέων της παροικίας. Άγνωστο επίσης παραμένει, τι θα γίνει με τα λεφτά που έχουν σε λογαριασμούς σύλλογοι, που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά. Θα συνιστούσα, το συντομότερο δυνατόν, τα λεφτά που βρίσκονται σε τραπεζικές θυρίδες και τα γνωρίζουν μόνο τα εκτελεστικά μέλη, να δοθούν ως προσφορά σε οργανισμούς που τα χρειάζονται και θα πιάσουν τόπο. Υπενθυμίζω, ότι η κατάχρηση χρημάτων μη κερδοσκοπικού οργανισμού τιμωρείται στο Κεμπέκ.
ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ
Όμως ο άνθρωπος είναι ένα ον που ελπίζει για ένα καλύτερο αύριο. Όσες φορές και αν έπρεπε να αντιμετωπίσει κακουχίες πάντα τα κατάφερνε να επιζήσει, διότι έχει οδηγό αυτό που μερικοί ονομάζουν ελπίδα και άλλοι πίστη.
Με αυτά τα λόγια, ελπίζω και εύχομαι σε όλους σας το 2021 που έρχεται ναι είναι πολύ καλύτερο από φέτος.
Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!
