Είναι πρόδηλο, ότι η Ελλάς βαίνει εις κρημνόν και ο λαός στενάζει υπό το ζυγό της φαιάς προπαγάνδας των μηχανισμών τού συστήματος, καθότι αδυνατεί να αντιληφθεί τη μηχανιστική λειτουργία τής εκάστοτε κυβερνήσεως και δη της παρούσης, η οποία εντέλλεται από τα άνωθεν διευθυντήρια ως προς την ασκούμενη πολιτική της.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
[Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω]
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Οι περίπυστοι πολιτικοί μας, πρόκειται ευθέως δια εύλαλες μαριονέτες, έμμισθα φερέφωνα της Νέας Τάξης πραγμάτων, οι οποίοι άγονται και φέρονται ευθέως, υπό των εντολέων τους επαίσχυντα, αδιαφορώντας παντελώς δια την πορεία απάντων των πολιτικών ζητημάτων, καθότι η πυξίδα και η κατευθυντήρια γραμμή χαράσσεται άνωθεν.
Εξ αυτού του λόγου, η συντριπτική πλειονοψηφία περιέρχεται σε αμηχανία δια τη διακυβέρνηση της χώρας περί των ακανθωδών τοιαύτων και καίριων ζητημάτων, περί της τρεχούσης πολιτικής πραγματικότητας.
Η σημερινή βουλή συνιστά ένα κουκλοθέατρο, όπως πλειστάκις έχω επισημάνει, καθότι άπαντα τα συμπράττοντα κόμματα υπηρετούν τις ίδιες διεφθαρμένες αξίες και λογοδοτούν αμελλητί και υποτελώς προς την ίδια υπερεθνική αρχή.
Το εργαλείο του συστήματος καθίσταται η φαιά προπαγάνδα, η οποία δια της διασποράς ψευδών ειδήσεων και της κατά συρροή επιστράτευσης της κουλτούρας εν γένει του φόβου, εν συνδυασμώ με τη συνακόλουθη άσκηση ιδεολογικής τρομοκρατίας, καλλιεργείται μία παραίσθηση ανησυχίας εις το συλλογικό υποσυνείδητο, η οποία ενθαρρύνεται και εντείνεται με τη ρητορική ψεύδους υπό των πολιτικών εν αγαστή συμπνοία μεθ’ όλου του σαναφούς εξωνημένου συρφετού (καλλιτέχνες, αθλητές κ.λπ.).
Η έννοια λοιπόν της αντιδημοκρατικής προπαγάνδας ενέχει ευθέως πληθώρα στοιχείων ολοκληρωτισμού, παρά το γεγονός ότι οι κατ’ επίφαση δημοκρατικές κυβερνήσεις της πολύφερνης μεταπολιτεύσεως το αποκρύπτουν επιμελώς.
Εν άλλοις λόγοις, ο στόχος της προπαγάνδας προϋποθέτει ότι καταφρονούν δολίως τον πολίτη εκδηλώνοντες απερίφραστα ασέβεια ως προς αυτόν, καθότι τον αντιμετωπίζουν ευθέως ως συστατικό στοιχείο μίας πνευματικά ευνουχισμένης και ευήθους μάζας, η οποία σκέπτεται αγεληδόν και χειραγωγείται από τον εκάστοτε επίδοξο πολιτικό ταγό, προς ορισμένη κατεύθυνση πολιτικής ορθότητας.
Ο κρατικός πατερναλισμός εξαναγκάζει δηλαδή έμμεσα, να ωθήσει τους πολίτες προς την αδιαμφισβήτητη αυθεντική και δεσπόζουσα εξουσία της εκάστοτε κυβέρνησης, η οποία καθίσταται άνευ ετέρου τινός, άκρως ολοκληρωτική, αυταρχική και πρόδηλα τυρρανική εξ αυτού του λόγου, σήμερον ορισμένοι Υπουργοί της κυβερνήσεως, δρουν αυτοκλήτως ως διαπρύσιοι κήρυκες της αληθείας και δια ανυπερβλήτου αλαζονείας υβρίζουν τους πολίτες και τους χαρακτηρίζουν ως απατεώνες και ότι απαγορεύεται να διαφωνούν και οσάκις αυτοί το πράττουν (εννοείται οι πολίτες), λογίζονται ότι ανήκουν εις την τρομοκρατική οργάνωση.
Η καταγέλαστη αυτή πραγματικότητα της ιδιότυπης δικτατορίας, όπου υπό τις ερπύστριες της πολιτικής ορθότητας απόλλυνται όλες οι Συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες και συνακολούθως τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, ασφαλώς απάδουν του Δημοκρατικού πολιτεύματος και όλη η προρρηθείσα στάση των πολιτικών, αποδεικνύει απερίφραστα, ότι οι έμμισθοι αυτοί (πολιτικοί) εντολοδόχοι, ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα έχουν και καθίστανται εν τέλει αναλώσιμοι εις την πολιτική σκακιέρα.
Η θρασύτητά τους ασφαλώς απορρέει εκ του γεγονότος, ότι ανήκουν εις ισχυράς δομάς εξουσίας, οι οποίες τους εξασφαλίζουν το εφαλτήριο και τα εχέγγυα να υψώνουν τη φωνή τους εκ του ασφαλούς, αφενός διότι απολαμβάνουν σκανδαλωδώς αδιαφανή ασυλία και εξ ετέρου, διότι κύπτουν υποτακτικά το γόνυ σε ισχυρούς συνασπισμούς συμφερόντων, οι οποίοι τους αξιοποιούν ακολούθως ως τους πρόθυμους του συστήματος, ή υπό άλλη διατύπωση τους αργυρώνητους προδότες αντί τριάκοντα αργυρίων.
Η πολιτική πραγματικότητα καθίσταται εξ ορισμού σύνθετη, περίπλοκη, δυσχερής και αυταρχική, εξ αυτού του λόγου επιδιώκει να κηδεμονεύσει κατόπιν ασφαλώς ικανοποιητικών ανταλλαγμάτων, την ευεπίφορη Εκκλησιαστική Ιεραρχία προς το χρήμα, ούτως ώστε να επιδαψιλεύσει σε έτι περαιτέρω, ασφαλή τεκμήρια ηθικής εγκυρότητας της ασκούμενης πολιτικής εσχάτης προδοσίας.
Διότι, είδαμε μεσούσης της πανδημίας και διαρκούντος του περιμάχητου «αόρατου» εχθρού, η κρατική τρομοκρατία να συμπορεύεται με την Εκκλησιαστική προπαγάνδα και δη κατασταθήκαμε, εκόντες άκοντες, κοινωνοί, της εν γένει αφωνίας της δεύτερης (ήτοι της Εκκλησίας) ως προς τις αντιφάσεις της επιβαλλόμενης αυτής υγειονομικής δικτατορίας, υπό της πρώτης (ήτοι της Πολιτείας)…
Εν κατακλείδι, το ζήτημα είναι να εκδηλώνουμε εμπεδώς, κατ’ επίκληση του άρθρου 120 του Συντάγματος μία νομιμόφρονα ανυπακοή, εν είδει νομίμου αμύνης κατά της ωμής, κυνικής και ιταμής θεσμικής βίας, η οποία μας πλήττει εκ βάθρων, ως μείζονα έκφανση της πολιτικής αυθαιρεσίας και του κρατικού εν γένει αυταρχισμού.
