Συμπληρώθηκαν οκτώ μήνες από την εισβολή στην Ουκρανία και είναι φανερό ότι η αποκαλούμενη «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» της Ρωσίας έχει αποτύχει. Η πρόσφατη ενέργεια της Μόσχας να προσαρτήσει στη Ρωσική Ομοσπονδία τις περιοχές (περίπου 15% της ουκρανικής επικράτειας) που ελέγχουν τα στρατεύματά της, καταδεικνύει τα όρια των στόχων και των επιχειρησιακών δυνατοτήτων της.
Του Νίκου Ιγγλέση*
Σημειώνουμε ότι, όπως είχε διακηρύξει ο πρόεδρος Πούτιν, βασικοί στόχοι της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης ήταν η αποτροπή της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η προστασία του ρωσικού πληθυσμού που κατοικεί σ’ αυτήν και η «αποναζιστικοποίηση» του καθεστώτος. Σε σχέση με αυτούς τους τρεις στόχους και μετά από οκτώ μήνες στρατιωτικών επιχειρήσεων, τα αποτελέσματα για τη Μόσχα είναι απογοητευτικά:
ΠΡΩΤΟΝ. Η Ουκρανία έχει καταστεί de facto νατοϊκή χώρα. Στο έδαφός της έχουν αναπτυχθεί σύγχρονα οπλικά συστήματα, προερχόμενα από διάφορα νατοϊκά κράτη, που σήμερα σκοτώνουν Ρώσους. Ο στρατός της εκπαιδεύεται στη χρήση των όπλων και στις στρατιωτικές τακτικές από νατοϊκούς ειδικούς. Οι δορυφόροι και τα ηλεκτρονικά συστήματα πληροφοριών του ΝΑΤΟ έχουν τεθεί στην υπηρεσία των ουκρανικών δυνάμεων. Μόνο οι ΗΠΑ, από την έναρξη των εχθροπραξιών, έχουν προσφέρει στην Ουκρανία στρατιωτική και οικονομική βοήθεια περίπου 65 δις δολαρίων.
Η οικονομική βοήθεια στηρίζει δημοσιονομικά την κυβέρνηση του Κιέβου, ώστε να μπορεί να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους, τους συνταξιούχους και τους στρατιωτικούς, να αγοράζει τρόφιμα, καύσιμα και άλλα απαραίτητα εφόδια για τη συνέχιση του πολέμου. Ουσιαστικά πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ σε ουκρανικό έδαφος.
Ο στόχος αποτροπής της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ώστε αυτό να μη βρεθεί σε «απόσταση αναπνοής» από τα ζωτικά διοικητικά, στρατιωτικά και οικονομικά κέντρα της Ρωσίας, έχει αποτύχει πλήρως. Επιπλέον, η Σουηδία και η Φιλανδία, η τελευταία με εκτεταμένα σύνορα με τη Ρωσία, πρόκειται να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Τελικά, η ρωσική εισβολή έφερε πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα το ΝΑΤΟ.
Όπως εξελίχθηκε η κατάσταση επί του πεδίου, έχει επιταχυνθεί η ενσωμάτωση της Ουκρανίας στις νατοϊκές δομές. Αυτό οφείλεται στη ρωσική αδυναμία, όπως αποδείχτηκε, κατά τις επιχειρήσεις. Ανεπαρκείς δυνάμεις, ελλείψεις εφοδιασμού και κάκιστοι στρατιωτικοί σχεδιασμοί, έδωσαν και δίνουν άπλετο χρόνο στις νατοϊκές χώρες να μετατρέψουν την Ουκρανία σε «αστακό». Χρειάστηκαν οκτώ μήνες σκληρών μαχών και μια ουκρανική αντεπίθεση στην περιοχή του Χαρκόβου, για να αντιληφθεί η Μόσχα την αναγκαιότητα μιας περιορισμένης επιστράτευσης.
Ο ουκρανός Πρόεδρος, μετά την εξαγγελία προσάρτησης στη Ρωσία των τεσσάρων επαρχιών της χώρας του, ζήτησε την ένταξη, με συνοπτικές διαδικασίες, στο ΝΑΤΟ. Παρ’ όλο που οι πρώτες αντιδράσεις από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία είναι επιφυλακτικές, αυτό δεν αλλάζει επί της ουσίας τα πράγματα. Ακόμη και να ενταχθεί de jure η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ δε θα μεταβληθεί ουσιαστικά η κατάσταση επί του πεδίου. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί, με τους Ουκρανούς να επιδιώκουν την απελευθέρωση των εδαφών τους και τους Ρώσους να υπερασπίζονται τα ρωσικά πλέον, μετά την προσάρτηση, εδάφη.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Η Ρωσία κατέλαβε εδάφη, στα ανατολικά και νότια, που κατοικούνται πλειοψηφικά από ρωσικό πληθυσμό. Σήμερα κατέχει το 100% του Λουγκάνσκ, το 60% του Ντονέτσκ, το 72% της Ζαπορίζια και το 88% της Χερσώνας. Όμως, μεγάλο μέρος του ρωσικού πληθυσμού εξακολουθεί να διαβιεί σε εδάφη που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Κιέβου. Πρόκειται για εδάφη δυτικά της γραμμής αντιπαράθεσης, στην κεντρική Ουκρανία και εδάφη στο Νότο από το Νικολάγιεφ και την Οδησσό μέχρι τα σύνορα με τη Μολδαβία. Τι θα γίνει με αυτούς τους Ρώσους; Θα τους εγκαταλείψει η Μόσχα στην τύχη τους;
Βέβαια, ο πόλεμος συνεχίζεται και δε γνωρίζουμε την τροπή και την έκταση που μπορεί να λάβει, αλλά, φαίνεται ότι η Ρωσία, τη στιγμή που δέχεται ισχυρή ουκρανική αντεπίθεση, περιορίζεται στο Ντομπάς και στη στρατηγική προάσπιση της Κριμαίας, με την εξασφάλιση της ενδοχώρας της (Χερσώνα). Ο στόχος της προστασίας του ρωσικού πληθυσμού της Ουκρανίας έχει επιτευχθεί, αλλά, μόνο εν μέρει.
ΤΡΙΤΟΝ. Η ρωσική εισβολή έχει σκληρύνει και ενδυναμώσει την κυβέρνηση του Κιέβου και δεν την έχει αποδυναμώσει όπως προσδοκούσε η Ρωσία. Η «αποναζιστικοποίηση» δεν μπορεί να επιτευχθεί όσο ο πρόεδρος Ζελένσκι, η κυβέρνησή του και όλος ο κρατικός μηχανισμός παραμένουν στη θέση τους. Αντίθετα, ο πόλεμος με τους Ρώσους, με τις τραγικές ανθρώπινες και υλικές απώλειες, ενισχύει το πατριωτικό φρόνημα, τη συνοχή και την αποφασιστικότητα των Ουκρανών. Ο ρωσικός στόχος της «αποναζιστικοποίησης» έχει αποτύχει πλήρως.
Από τη στιγμή που η Ρωσία «διέβει το Ρουβίκωνα» στις 24 Φεβρουαρίου 2022 όφειλε να γνωρίζει ότι είτε θα νικήσει είτε θα ηττηθεί. Μια μερική – περιορισμένη νίκη, θα ισοδυναμεί με ήττα. Αν η Ρωσία δε θέλει να ηττηθεί, πρέπει να ελέγξει, όχι κατ’ ανάγκη να καταλάβει, όλη την Ουκρανία. Ακόμα και μια δυτική επαρχία να μείνει υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης Ζελένσκι, ο πόλεμος θα συνεχίζεται, με την παροχή άφθονης δυτικής βοήθειας, προκειμένου η Ρωσία να «αιμορραγεί» συνεχώς.
Η αδυναμία που έχει επιδείξει μέχρι στιγμής επί του πεδίου η Μόσχα, μειώνει το κύρος και την αξιοπιστία της ως μεγάλη δύναμη. Οι ένοπλες δυνάμεις της αδυνατούν να καταβάλουν το μικρότερο ουκρανικό στρατό και μάλιστα δέχονται επώδυνες αντεπιθέσεις αναγκαζόμενες σε υποχώρηση (π.χ. Λιμάν). Ακόμα και οι πολιτικοί και τα κόμματα στην Ευρώπη, που έβλεπαν τη Ρωσία ως πόλο αντιπαράθεσης απέναντι στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, κρατάνε πλέον αποστάσεις. Όλοι καταδικάζουν την προσάρτηση των τεσσάρων ουκρανικών επαρχιών, που φαίνεται να έγινε βιαστικά για να αλλάξει τις εντυπώσεις, από την αδυναμία και την ανικανότητα που επιδεικνύουν οι Ρώσοι επί του πεδίου. Την προσάρτηση καταδίκασε υποκριτικά και η Τουρκία.
Ασφαλώς, ο πόλεμος δεν έχει κριθεί. Όλα, ακόμα και οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης, εξαρτώνται από τις μελλοντικές εξελίξεις επί του πεδίου. Η Ρωσία όμως ήδη έχει χάσει πολύτιμο χρόνο.
«Όλα ανακτώνται εκτός από το χρόνο» | Ναπολέων Βοναπάρτης.
Υ.Γ. Η ελληνική Κυβέρνηση όφειλε να κρατήσει τις μέγιστες δυνατές αποστάσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία και να μην αποστείλει όπλα στο Κίεβο. Ο πόλεμος αυτός υπερβαίνει κατά πολύ τις ελληνικές δυνατότητες. Χώρες όπως η Ουγγαρία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος ακόμη και η Τουρκία, κράτησαν τέτοιες αποστάσεις. Την ελληνική και κυπριακή κυβέρνηση θα έπρεπε να τις απασχολεί αποκλειστικά η αντιμετώπιση της απέραντης τουρκικής απειλής και όχι η «κήρυξη πολέμου» κατά της Ρωσίας. Ο εχθρός για τον Ελληνισμό δεν είναι η Ρωσία, αλλά, η Τουρκία.
* Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος, μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ)
