Εις μία καθημαγμένη Ελλάδα όπου οι Θεσμοί, πέραν από την ακαδημαϊκή ρητορική και τη συνακόλουθη συγγραφή βιβλίων, περί της ορθής, λυσιτελούς και ευρύθμου λειτουργίας τους, εις τον αντίποδα και εν τοις πράγμασι καρκινοβατούν και δυσλειτουργούν, εξ αυτού του λόγου αφενός η ίδια η Δημοκρατία μας νοσεί εκ βάθρων, αλλά και εξ ετέρου, ουδόλως λαμβάνεται υπόψιν η τυπική ισχύς της Συνταγματικής έννομης τάξεως.
Γράφει ο δικηγόρος
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Ασφαλώς ο δικαστικός έλεγχος της Συνταγματικότητας ενός νόμου κατ’ άρθρο 93 του Συντάγματος ελέγχεται και αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο, εν τω πλαισίω εκδίκασης μίας εξατομικευμένης υπόθεσης, όμως ο οικειοθελής σεβασμός προς τις επιτακτικές ή απαγορευτικές διατάξεις του Συντάγματος, εν Ελλάδι, παρέλκει σφόδρα, γεγονός το οποίο καταδηλοί την εγγενή κρατική αντίληψη περί της εννοίας της Δημοκρατίας μας, παρά τις επιφαινόμενες στεντόρειες δήθεν φωνές, του εκάστοτε πολιτικού περί του αντιθέτου.
Η ελευθερία και το Δημοκρατικό Πολίτευμα προϋποθέτει κοινωνίες πολιτισμένες και ώριμες να αποδεχθούν ή και να προστατεύσουν τη διαφορετική άποψη της μειοψηφίας, ή να προστατεύσουν τα φρονήματα της, καίτοι προσκρούουν προς το ιδεολογικό πρόσταγμα των κατεστημένων κομμάτων.
Εν Ελλάδι, η έλλειψη ορθής λειτουργίας των θεσμών, ως θεμελιακών πυλώνων του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και της εν γένει λαϊκής κυριαρχίας και του έθνους εσχάτως, ανάγεται εκ του γεγονότος ότι η λειτουργία τους, ως θεσμοί της Πολιτείας, έχει αντικατασταθεί καθ’ ολοκληρίαν από τα «συντεταγμένα κοινοβουλευτικά κόμματα» τα οποία δρουν ως οιονεί «μαφιόζικες φράξιες», διαβρώνοντας κατ’ ουσίαν το θεσμικά ανεξάρτητο, αυτοδύναμο και αυτόνομο Κράτος.
Οι χρόνιες σοβούσες παθογένειες του συστήματος, οι οποίες ενδημούν και επί των ημερών μας έχουν παγιώσει την ανίατη εν γένει καχεξία της δημόσιας διοίκησης, η οποία δρα ωσεί πραξικοπηματικά, υπό την έννοια ότι ουδόλως εξυπηρετεί το συμφέρον του πολίτη, ούτε δρα χρηστά ως επιτάσσει το Σύνταγμα, καθώς και ο κώδικας διοικητικής διαδικασίας, αλλά καταφάσκει και εκλαμβάνει εξυπαρχής και προοιμίου το κράτος ως αναπόσπαστο μέρος και οργανικά συνδεδεμένο τμήμα του βαθέους κράτους, εν άλλοις λόγοις της στυγνής επικρατούσας κομματοκρατίας.
Ως εκ τούτου, το Ελλαδικό Κράτος είναι ένα ολοκληρωτικό κράτος, με μία επίφαση Δημοκρατίας, όπου τα πάντα λειτουργούν τελεσφόρως μόνο ως υποκείμενα σε έμμεσο έλεγχο από τα υφιστάμενα κόμματα και τους διάσπαρτα εγκατεστημένους και ακροβολισμένους έμμισθους εγκαθέτους τους.
Το κράτος ως προαγωγός προδήλως αντισυνταγματικών νόμων, κατ’ ουσίαν αποφασίζει και διατάζει, καθότι για τα καίρια ζητήματα άπαντα τα κοινοβουλευτικά κόμματα κωφεύουν περί της αληθείας και του δημόσιου συμφέροντος συμμορφούμενα, πέραν από το επίχρισμα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αμελλητί και άνευ αντιλογίας, προς τις επιταγές των υπερεθνικών διευθυντηρίων.
Εν κατακλείδι, ουδείς ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα αλλά και την αληθή και ανιδιοτελή βούληση των πολιτών, τούτο επισφραγίζεται ανυπερθέτως, εκ της εν γένει υπάρξεως ενός οιονεί σιδηρούν παραπετάσματος παρασιώπησης γεγονότων και εν γένει καταστάσεως, έτι δηλαδή περαιτέρω, η δομή του κράτους με ορισμένα συστήματα εξουσίας ελέγχου της διαδικασίας των εκλογών, με μη διαφανής διαδικασίες υπό ορισμένων αδήλων προς το λαό εταιριών, οι οποίες εκτελούν το εκ της εκάστοτε κυβερνήσεως εκτελούν έργο τους, με αποτέλεσμα όμως, να επέρχεται αυτοδικαίως μία συσκότιση της αντικειμενικής και διαφανούς λειτουργικής διαδικασίας εξαγωγής των αποτελεσμάτων, άνευ της ενδεδειγμένης λογοδοσίας προς τον κυρίαρχο λαό.
