Η Ελληνική Κυβέρνηση, δια της κυφορηθείσας τροποποίησης εις τον Ποινικό Κώδικα, περί του άρθρου 191 του Π.Κ., εισάγει μία νεοπαγή κερκόπορτα εις τον Ποινικό Νόμο, ούτως ώστε να εφαρμόζει αμελλητί και απρόσκοπτα τα σκοτεινά σχέδια της, δίχως να προσκρούει εις οιαδήποτε διαφορετική επιστημονική άποψη, η οποία θα αφυπνίζει συλλογικά την κοινή γνώμη, διότι θα την έχει εκ των προτέρων δια του ποινικού νόμου, εξαρθρώσει και εξουδετερώσει.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Η εν θέματι τροποποίηση θέτει ταφόπλακα προς την ελευθερία του λόγου, διότι, τοιουτοτρόπως επιβάλλει, τον αποκλεισμό οιασδήποτε διαφορετικής εκ της κρατικής άποψης, καθότι τη στιγματίζει ως διασπορά ψευδής είδησης και την ποινικοποιεί, δίχως όμως να διασαφηνίζει τι είναι ικανό και πρόσφορο, να προκαλέσει φόβο και να κλονίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου, ως προς την εθνική οικονομία, την αμυντική ικανότητας της χώρας αλλά και τη δημόσια υγεία, τούτο παντελώς αυθαίρετα το αφήνει εις τη διακριτική ευχέρεια των Εισαγγελικών αρχών, ήτοι αυτές να κρίνουν, ανά περίσταση, με μία απλή πιθανολόγηση τι είναι αληθές ή ψευδές.
Η κατάλυση της ελεύθερης διάδοσης ιδεών και η στανική επιβολή ωμής και ιταμής λογοκρισίας, επαναφέρει το θεσμό του πιστοποιητικού φρονημάτων, όπου οι μη «ημέτεροι» διώκονται και εκτοπίζονται πλέον, υπό τη σύγχρονη προκρούστεια λογική της καινοφανούς Ιεράς εξέτασης της νεοπαγής Θρησκείας της πολιτικής ορθότητας του κατεστημένου συστήματος.
Το έλλειμα μίας κυβερνήσεως να επιστρατεύει επιστημονικά επιχειρήματα ή να διαβουλευτεί με τους πολίτες και η άμεση επίθεση δια του ποινικού νόμου αλλά και τις λοιπές θεραπαινίδες, αστυνομία, εισαγγελία κ.λπ., πέραν ότι βαίνουμε πρόσω ολοταχώς προς μία ιδιότυπη δικτατορία, αποδεικνύει ότι το Κράτος τελεί εν πανικό, έχει απωλέσει εν τοις πράγμασι την πηδαλιούχηση εξουσίας, εξ αυτού του λόγου, αδυνατεί να τιθασεύσει τον, δικαιολογημένως αγανακτισμένο κόσμο, ως εκ τούτου δρα αυταρχικά δια να αποδείξει πανηγυρικά ότι είναι παντοδύναμο και κραταιό.
Η πρόθεσή του καθίσταται να επιβάλλει τη μονομερή άποψη του και να προπαγανδίζει ασύστολα δια μέσου των αργυρώνητων ψευδολόγων των μέσων μαζικής εξαπατήσεως, άνευ αντίρροπου ερείσματος αντιλόγου, ούτως ώστε να εξαλειφθεί καθοιονδήποτε τρόπο, οιαδήποτε διαφορετική γνώμη και άποψη προσκρούει εις την καθεστωτική.
Η ως άνω επιλήψιμη και καθόλα αντιδημοκρατική πρακτική της κυβερνήσεως, συνάδει προς τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του μεσοπολέμου και πόρρω απέχει από την κοινοβουλευτική δημοκρατία, κατά συνέπεια, τούτο δε πιστοποιείται από τις ρήσεις πρωτουργών ολοκληρωτικών καθεστώτων, διαρκούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφενός του Ι.Β. Στάλιν: «Οι προπαγανδισταί είναι οι μηχανικοί των ανθρώπινων ψυχών», καθώς και του Α. Χίτλερ: «Θεμελιώδες όρος επιτυχίας μιας Προπαγάνδας είναι μία συστηματικώς μονόπλευρη στάσις απέναντι σε κάθε πρόβλημα».
Είναι πρόδηλο ότι η κυβέρνηση δια των πράξεων και παραλείψεών της, ενστερνίζεται εξ ολοκλήρου τις ως άνω ρήσεις εξ ου και τις εφαρμόζει, ασφαλώς για να μην εξαπατόμαστε, τούτο το πράττει με την πλήρη συγκατάθεση του συνόλου του δοτού Κράτους, ήτοι του κίβδηλου κοινοβουλευτισμού, ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης των κομμάτων, τα οποία συμπράττουν, ανεξαρτήτως των ψευδεπίγραφων αντιδικιών και της ασκούμενης δήθεν ρητορικής περί του αντιθέτου, προς τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, όπου υποκριτικά διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους.
Ασφαλώς, προϋπόθεση για να επιτευχθεί τούτο είναι να εξανδραποδιστείς πλήρως, να δώσεις γη και ύδωρ, να αυτό-εξευτελιστείς και να απεμπολήσεις την ελευθερία της ψυχής σου, πράγμα το οποίο οι πολιτικοί ασμένως και γηθοσύνως το πράττουν και δη ανενδοίαστα εξ αυτού του λόγου, καθίστανται ανεκκλήτως οργανικά γρανάζια του συστήματος δίχως επιστροφή.
Όμως το τρωτό τους καθίσταται ότι δεν είναι οι ίδιοι ελεύθεροι, διότι εξαρτώνται πλήρως από τους ιθύνοντες νόες που τους εντέλλονται, ως εκ τούτου ο υπερεκχειλίζον φόβος του συστήματος είναι η ελευθερία του άλλου, εξ αυτού του λόγου σπεύδουν να κολάσουν ποινικά πάσα διαφορετική φωνή αντίδρασης και αντίστασης.
Περαιτέρω, ο αόρατος σύγχρονος εχθρός και η άλογη και ακατάληπτη αυτή πραγματικότητα μάς παραπέμπει αφεύκτως εις το μυθιστόρημα του 1984 του Τζώρτζ Όργουελ, όπου περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής το Μεγάλο αδελφό και με βασικά συνθήματα, «ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη».
Το καθεστώς στηρίζεται στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, την οποία οφείλουν να εμπεδώνουν καθημερινώς οι υπήκοοί του. Η αστυνομία της σκέψεως είναι μία από τις τέσσερις βασικές υπηρεσίες του Κράτους (οι άλλες τρεις είναι το υπουργείο ειρήνης, το υπουργείο αληθείας και το υπουργείο αγάπης). Ο ρόλος της αστυνομίας της σκέψεως παρακολουθεί επισταμένως το πώς σκέπτονται οι πολίτες, ώστε να μην έχουν άλλη άποψη από την άποψη του Κράτους.
Εις τον αντίποδα του σχεδιασμού εξόντωσης της ελευθερίας του λόγου, παραθέτω το εξής: «Η ελευθερία της έκφρασης περιλαμβάνει όχι μόνο πληροφορίες και ιδέες που γίνονται ευμενώς δεκτές και θεωρούνται ουδέτερες ή αδιάφορες αλλά και εκείνες που προσβάλλουν, σοκάρουν ή αναστατώνουν… Το επιβάλλει ο πλουραλισμός, η ανεκτικότητα και το ευρύ πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία».
ΕΔΔΑ, handyside v. The United Kingdom, 7.12.1976, (1979-80), 1.E.H.R.R, 737, &49.
