Με τις επόμενες εκλογές στο μακρινό ορίζοντα, η απόφαση να καθυστερήσει η επιλογή ενός νέου ηγέτη μπορεί να μην είναι τελικά τόσο κακή ιδέα…
Γράφει ο Robert Libman*
Οι περισσότεροι πολιτικοί παρατηρητές, συμπεριλαμβανομένου και εμού, έχουν επικρίνει τους Φιλελεύθερους του Κεμπέκ, ότι δε βιάζονται να επιλέξουν νέο ηγέτη για να αντικαταστήσει τη Dominique Anglade (φωτ.) μετά την αποχώρησή της, κατόπιν των κάκιστων επιδόσεών τους στις τελευταίες εκλογές.
Ο γνωστός σκιτσογράφος Aislin της Gazette, έκανε πρόσφατα δύο κινούμενα σχέδια γι’ αυτό. Το τελευταίο έδειχνε μια χελώνα στην πλάτη της και ρώτησε αν ήρθε η ώρα να την ξυπνήσει κάποιος. Σε αντίθεση με τη συμβατική σοφία, ωστόσο, αρχίζω να αναρωτιέμαι αν μπορεί να ήταν πιο έξυπνοι από εμάς οι υπόλοιποι στην κατανόηση του σημερινού πολιτικού zeitgeist (= το γενικό πολιτιστικό, πνευματικό, ηθικό ή και πολιτικό κλίμα).
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι το κόμμα μπορεί να αρχίσει να έχει διαρκή αντίκτυπο, μόνο όταν ένας νέος ηγέτης αναλάβει να σφραγίσει το αποτύπωμά του. Αλλά ο συγχρονισμός στην πολιτική, καθώς σχετίζεται με τους εκλογικούς κύκλους (δυναμική, κορύφωση πολύ νωρίς, πολιτικός μήνας του μέλιτος) είναι ένας κρίσιμος παράγοντας, που πρέπει να διαχειριστεί επιδέξια για να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες νίκης.
Με τις πιέσεις της ηγεσίας σήμερα, την άστατη φύση των ψηφοφόρων, τον σκεπτικισμό και την κόπωση, η έναρξη μιας νέας αρχής τώρα – με τις εκλογές τον Οκτώβριο του 2026 – μπορεί να εκθέσει υπερβολικά ένα νέο ηγέτη στη φθορά και τελικά να μετριάσει τον ενθουσιασμό. Τριάντα μήνες είναι πέντε αιωνιότητες, για να δανειστούμε τη συχνά αναφερόμενη παρατήρηση του Robert Bourassa ότι «έξι μήνες είναι μια αιωνιότητα στην πολιτική». Η επίτευξη του σωστού χρονοδιαγράμματος είναι ζωτικής σημασίας.
Στη συνεδρίαση του γενικού συμβουλίου των Φιλελευθέρων στο Bromont, πριν από περίπου δύο εβδομάδες, η αισιοδοξία ήταν στα ύψη, με περισσότερα ονόματα πιθανών υποψηφίων να κυκλοφορούν. Η εκστρατεία ηγεσίας θα ξεκινήσει επίσημα τον επόμενο Ιανουάριο, με το νικητή να επιλέγεται στις 14 Ιουνίου 2025. Ακόμα 16 μήνες πριν από τις εκλογές, ο νεόκοπος ηγέτης θα έχει άφθονο χρόνο για να αρχίσει να… φυτεύει ρίζες. Με το νικητή να είναι απίθανο να είναι ένας εν ενεργεία MNA, κάποιος πιθανότατα θα παραιτηθεί για να ανοίξει ένα δρόμο γι’ αυτούς στην Εθνοσυνέλευση μέσω αναπληρωματικών εκλογών και να αναλάβει το ρόλο του ως επίσημος ηγέτης της αντιπολίτευσης.
Το κλειδί, φυσικά, είναι η επιλογή του σωστού ατόμου.
Ένα άλλο πλεονέκτημα της καθυστέρησης είναι ότι επιτρέπει τη διεύρυνση του πεδίου. Πολλοί ποιοτικοί υποψήφιοι δεν μπορούν απλώς να αφήσουν τα πάντα πολύ νωρίτερα. Πολύ ενδιαφέροντα ονόματα έχουν αρχίσει τώρα να αναδύονται, συμπεριλαμβανομένου του Antoine Tardif, του δημάρχου της Victoriaville, του Charles Milliard, πρόεδρος της Fédération des chambres de commerce du Québec, καθώς και ο πρώην MNA Karl Blackburn, πρόεδρος του Conseil du patronat, της μεγαλύτερης ομάδας εργοδοτών της επαρχίας. Θα ήταν ένας συναρπαστικός αγώνας ηγεσίας αν έτρεχαν όλοι, μαζί με άλλους που είναι «σε προβληματισμό».
Εν τω μεταξύ, οι Φιλελεύθεροι μπορούν επίσης να δοκιμάσουν ορισμένους προσανατολισμούς για την επόμενη προεκλογική εκστρατεία, για να μετρήσουν την αντίδραση πριν επιλέξουν έναν ηγέτη για να αποφύγουν να καούν. Στο Bromont, για παράδειγμα, υιοθέτησαν ένα ψήφισμα ότι, εάν εκλεγούν το 2026, θα παρουσιάσουν ένα σχέδιο για την επιστροφή σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, διατηρώντας παράλληλα την εκπαίδευση, την υγεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες. Η αντίδραση ήταν γρήγορη – η τελευταία κυβέρνησή τους επέβαλε σκληρές περικοπές στον προϋπολογισμό σε αυτούς τους τομείς στο όνομα της λιτότητας, η οποία στη συνέχεια τους έβλαψε στις εκλογές – και μια έγκαιρη προειδοποίηση για προσεκτική πορεία σε αυτό το θέμα.
Ο πρώην γερουσιαστής André Pratte, ο οποίος ηγείται της επιτροπής πολιτικής του κόμματος, επιβεβαίωσε ότι το 2026 οι Φιλελεύθεροι θα προτείνουν μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση «που θα πηγάζει από το κόμμα της οικονομίας, των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, των περιφερειών, του περιβάλλοντος, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοσιονομικής σύνεσης». Εστιάζοντας σε θέματα ψωμιού και βουτύρου, ελπίζουν να απομακρύνουν τη βελόνα από τη γλώσσα και την ταυτότητα, την αχίλλειο πτέρνα τους.
Οι Φιλελεύθεροι είναι σήμερα καθηλωμένοι στο 6% μεταξύ των γαλλόφωνων ψηφοφόρων.
Με το όλο και πιο ασταθές Parti Québécois και τον κουρασμένο Συνασπισμό Avenir Québec να διασπούν δυνητικά τη σκληρή εθνικιστική γαλλόφωνη και δεξιά ψήφο, υπάρχει ελπίδα για τους Φιλελεύθερους. Υπάρχουν πολλά «αν», αλλά αν ένας σταθερός νέος ηγέτης με ισχυρά οικονομικά διαπιστευτήρια μπορεί να είναι μια φωνή λογικής από το κέντρο, επικρίνοντας ανοιχτά τις πολιτικές των άλλων κομμάτων, θα μπορούσε να έρθει στη μέση και ενδεχομένως να ανέβει ξανά, εμφανίζοντας όλους εμάς που αμφισβητήσαμε την ηγετική στρατηγική τους.
Πηγή: montrealgazette.com
*Ο Robert Libman είναι αρχιτέκτονας και σύμβουλος σχεδιασμού που έχει υπηρετήσει ως ηγέτης του Κόμματος Ισότητας και MNA, δήμαρχος της Côte-St-Luc και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του Μόντρεαλ. Ήταν υποψήφιος των Συντηρητικών στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2015.
