Το να πούμε ότι σχεδόν δεν είχαμε γνωρίσει την Dominique Anglade μέχρι τη στιγμή που η ηγέτης του Φιλελεύθερου Κόμματος του Κεμπέκ ανακοίνωσε την παραίτησή της τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου, δεν είναι καθόλου υποτιμητικό.
Του Martin C. Barry
Η Anglade ανακοίνωσε εδώ και λίγες μέρες την απόφασή της σε συνέντευξη Τύπου στο Μόντρεαλ. Η αποχώρησή της έρχεται λίγο περισσότερο από ένα μήνα μετά τις εκλογές στην επαρχία του Κεμπέκ.
Η τελευταία δεκαετία σηματοδότησε ένα αρκετά μακρύ και κυκλικό ταξίδι για την Anglade. Μπορούμε να θυμηθούμε ότι το 2012, ήταν μια από τους λίγους υποψηφίους του Συνασπισμού Avenir Québec (CAQ) που συμμετείχε σε μια συνέντευξη Τύπου πριν από τις επαρχιακές εκλογές εκείνης της χρονιάς.
Αν και έχασε στην περιοχή του Λαβάλ Fabre από τους Gilles Ouimet των Φιλελεύθερων του Κεμπέκ, η Anglade ξεχώριζε εκείνη την εποχή μεταξύ των άλλων κυρίως ήπιων υποψηφίων του CAQ.
Ενώ απαντούσαν σε ερωτήσεις με τυπικές κοινοτοπίες, η Anglade εκφράστηκε με κάποιες πρωτότυπες σκέψεις και ιδέες, διακρίνοντας τον εαυτό της ως κάποια που φαινόταν να έχει περισσότερες δυνατότητες να αναλάβει κάποια ενδεχόμενη μορφή ανώτερης ηγεσίας.
Έτσι, η ειρωνεία είναι ότι μετά την απόφασή της να ενταχθεί στο Φιλελεύθερο Κόμμα του Κεμπέκ το 2015, ακολουθούμενη από τη σχεδόν αδιαμφισβήτητη προσπάθειά της να γίνει ηγέτης του PLQ το Μάιο του 2020, όποια υπόσχεση και αν είχε η Anglade ως η πρώτη γυναίκα που ηγήθηκε του κόμματος (και η πρώτη έγχρωμη που ηγήθηκε ενός επαρχιακού κόμματος στο Κεμπέκ, αποδείχθηκε (στη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα των ζωντανών πυρών) ότι ήταν στην πραγματικότητα αποτυχημένη.
Αν και η Anglade κατάφερε να εξασφαλίσει για το PLQ το κλονισμένο καθεστώς της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στην Εθνοσυνέλευση μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου, δεν μπορεί να παρακάμψει το γεγονός ότι υπό την ηγεσία της, οι Φιλελεύθεροι κέρδισαν λίγο λιγότερο από το 15 τοις εκατό των λαϊκών ψήφων. Το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του κόμματος.
Η αθώα απόδοσή της κατά τη διάρκεια των εκλογών πρόδιδε μια φαινομενική έλλειψη προσωπικής εμπιστοσύνης, τη στιγμή που ο νυν πρωθυπουργός του CAQ, Φρανσουά Λεγκό, έλαμπε σαν σουπερνόβα και οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν πολύ πριν την ημέρα των εκλογών ότι θα κέρδιζε εύκολα μια δεύτερη θητεία.
Αν και οι Φιλελεύθεροι κράτησαν τις περισσότερες από τις έδρες προπύργιο τους στο νησί του Μόντρεαλ, αλλά αντίθετα τους απόφυγε η μεγάλη πλειοψηφία των γαλλόφωνων ψηφοφόρων, το κόμμα κατέληξε να κερδίσει μόλις 21 έδρες.
Σε ένα άλλο παράδειγμα από την Anglade, οι 21 έδρες μειώθηκαν σε 20 μετά την αποβολή από την Anglade, της βουλευτού στην περιοχή Vaudreuil, Marie-Claude Nichols, συμβάλλοντας περαιτέρω σε εικασίες σχετικά με το ταπεραμέντο της Anglade και το μέλλον της ως ηγέτης του κόμματος.
«Το κόμμα μας βρίσκεται αντιμέτωπο με πολλές προκλήσεις», είπε η Anglade τη Δευτέρα7 Νοεμβρίου. Παραδέχτηκε ότι αποχωρεί και ταυτόχρονα παραδέχτηκε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση θα ήταν σε ιδιαίτερα ευάλωτη θέση εάν παρέμενε και επέτρεπε το προφανές ρήγμα να συνεχίσει.
Οι εκλογές του 2018 συχνά ερμηνεύονται ως ένα σημείο καμπής στην πολιτική του Κεμπέκ, σηματοδοτώντας το τέλος της παραδοσιακής συζήτησης για το φεντεραλισμό και την κυριαρχία στην επαρχία. Πολλοί ειδικοί έχουν πει ότι οι Φιλελεύθεροι, υπό την Anglade, δεν κατάφεραν να επανατοποθετηθούν σε αυτή τη νέα πολιτική πραγματικότητα.
Τον τελευταίο ενάμιση αιώνα από την ύπαρξη του Φιλελεύθερου Κόμματος του Κεμπέκ, το PLQ είδε την προτίμηση των ψήφων να ανεβαίνουν και να πέφτουν, με μεγάλες περιόδους εκτός εξουσίας, όταν το Union National του Maurice Duplessis κυβερνούσε για αρκετές αδιάκοπες δεκαετίες.
Αργότερα, το Parti Québécois φαινόταν να κυβερνά ατελείωτα μέχρι που τελικά διακόπηκε, από την επιστροφή των επαρχιακών Φιλελεύθερων.
Ωστόσο, οι Φιλελεύθεροι διατηρούσαν πάντα πιστά τη βασική τους πεποίθηση ότι ήταν σε θέση να παράσχουν μια λογική και σταθερή μέση λύση πολιτικά, όταν οι πολώσεις στο πολιτικό φάσμα ρίχνουν άλλα κόμματα σε κάθε άκρο με ασυμβίβαστες διαφορές.
Ίσως, υπό αυτή την έννοια, οι Φιλελεύθεροι, υπό ένα νέο ηγέτη και ένα ανανεωμένο όραμα, θα μπορέσουν και πάλι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να διαδραματίσουν χρήσιμο ρόλο ως συμφιλιωτές και μεσολαβητές στην πολιτική του Κεμπέκ.
