Η σημερινή κατάσταση χρήζει ιδιαίτερης έρευνας αναφορικώς προς τα διεθνή θέματα και τον εν γένει ρόλο της Ελλάδας ως προς την έκρηξη του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας όχι καθ’ όσον αφορά μόνο τις οικονομικές συνέπειες αλλά και εν γένει το διπλωματικό ρόλο της Ελλάδας.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Είναι σαφές πέραν από άσκοπες περιστροφές, ότι η Ελλάς είναι ιδίως μετά το πέρας του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και επέκεινα, άρρηκτα συνδεδεμένη εις το άρμα των Η.Π.Α. ακριβώς για το λόγο αυτό, οι ενέργειες της ως προς τη διεθνή σκακιέρα αλλά ενίοτε και ως προς τις εκ των ενόντων πράξεις ή παραλείψεις της (εννοείται εντός της Ελλάδας) δρα στείρα και καθ’ υπόδειξη των ξένων πολλές φορές συμφερόντων, γεγονός το οποίο δημιουργεί αρκετές φορές τριγμούς εις τον πυρήνα ορισμένων θεσμών.
Τηρουμένων των αναλογιών, εις το διεθνές αυτό παίγνιο συμβάλλει προσηκόντως και η εργαλειοποίηση της Εκκλησίας, της εκάστοτε ανά τον κόσμο, όπου είθισται να ταυτίζεται ή άλλως να καθίσταται δούρειος ίππος πολιτικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα εις τοιαύτες περιπτώσεις, ο πνευματικός χαρακτήρας των Εκκλησιών να τίθεται εις δεύτερη μοίρα και να προτάσσεται δεόντως ο πολιτικός – επεκτατικός ρόλος της, ο οποίος πραγματοποιείται εμμέσως πλην σαφώς, μέσω των δημιουργούμενων, κατά περίπτωση, διοικητικών τετελεσμένων, επί των εδαφών που δρουν θεσμικά ως Εκκλησίες.
Είναι πρόδηλο ότι ο εκάστοτε πνευματικός χαρακτήρας των χωρών βάσει Θρησκείας, δεν παίζει ενωτικό πάντοτε ρόλο ένεκεν ορισμένων πολιτικών, ιστορικών ή εδαφικών διαφορών, τα οποία υπερτερούν, ούτως ώστε πλειστάκις να εγείρονται καίρια ζητήματα Εκκλησιαστικής έριδας εισέτι και μεταξύ των Ομόδοξων, χάριν της πρωτοκαθεδρίας των πολιτικών συμφερόντων.
Η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει την ύπαρξη του σχίσματος, η οποία ασφαλώς πέραν από πνευματικές έχει εν μέρει και προεκτάσεις συμφερόντων, επεκτατισμού αλλά και οικονομικές διεκδικήσεις.
Άρτι προσφάτως βιώσαμε το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ουκρανίας, γεγονός το οποίο προκάλεσε τη μήνη της Ορθόδοξης Ρωσίας, ο οποίος εξαπέλυσε δριμεία επίθεση και πνευματικές κυρώσεις, ούτως ώστε να επέλθει μεταξύ της ζώσης Ορθοδόξου παραδόσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας ένα νεοπαγής ρήγμα.
Η ως άνω διχοστασία μεταξύ των Ορθοδόξων, ασφαλώς υποδαυλίζεται υπό διάφορης φύσεως ετερόκλητα συμφέροντα, τα οποία κείνται εκ της παγκόσμιας σφαίρας διεθνών σχέσεων και θέτουν ως άξονα την ανακατανομή ισχύος, τον ανταγωνισμό συμφερόντων, καθώς και το ρόλο της Εκκλησίας εν γένει ως διοικητικού εν προκειμένω θεσμού, ο οποίος αναγορεύεται ως πολιορκητικός κριός και ως μία πρόσθετη επίδειξη ισχύος, της εκάστοτε χώρας έναντι της άλλης.
Η συμπλοκή των Εκκλησιών εις τα συμφέροντα ισχύος και εξουσίας των Μεγάλων Χωρών, συνιστά μια διαχρονική πραγματικότητα, όπου η Εκκλησία χρησιμοποιείται ως θεσμικό νομιμοφανές εργαλείο να απειλήσει ή να μετουσιώσει μέσω αυτής παίγνια εξουσίας, διακινώντας υπόρρητα μηνύματα εξουσίας.
Οι Εκκλησίες ως οργανισμοί προσαρτώνται εις τη διεθνή γεωπολιτική και γεωστρατηγική σκακιέρα, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των «Μεγάλων Δυνάμεων», με αποτέλεσμα να προτιμούν τη διχοστασία μεταξύ ομόδοξων, αντί να εναντιωθούν κατά των Δυνάμεων οι οποίες τις εμπλέκουν θέτοντας εν τοις πράγμασι, σε δεύτερη μοίρα, το μείζον και ακανθώδες ζήτημα της πνευματικής διάστασης και της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, πράγμα το οποίο, εις τη διαιώνια σύγκρουση εξουσιών, λογίζεται ως ιδεαλισμός και ουτοπία.
Υπό όλες τις ως άνω συνθήκες, η Ελλάδα καλείται να λάβει την κατάλληλη θέση με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα της και όχι να υπηρετεί τυφλά τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, ενώ έχει την ευκαιρία να αξιοποιήσει υπέρ αυτής και το συμφέρον της Πατρίδας της, εξ αφορμής του πολέμου της Ουκρανίας μέγιστα οφέλη.
Εν κατακλείδι, φρονώ ότι τόσο η Ελλαδική ή Κυπριακή Κυβέρνηση αλλά εν προκειμένω εκάτερες εκ των αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δέον όπως συντείνουν, δεδομένου ότι αμείλικτα ρεαλιστικά συνιστούν το ασθενές μέρος γεωπολιτικά εν σχέσει με τις άλλες χώρες του Ν.Α.Τ.Ο. αλλά και της Ευρωπαϊκής ενώσεως και εν γένει της «τιτανομαχίας» ανάμεσα αφενός του Κινεζικο-Ρωσικού άξονα και εξ ετέρου του συνασπισμού των Η.Π.Α. – Ευρώπης, προς παντί τρόπο τη διασφάλιση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων, ως Ελληνισμός, ούτως ώστε κατά αυτήν την πρακτική να ενδυναμωθεί ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, εντός του πλαισίου του συνασπισμού εις τον οποίο ανήκουμε, καθότι ημείς εν προκειμένω, έχουμε τον κοινό ατίθασο εχθρό ο οποίος παραβιάζει ευθαρσώς το Διεθνές Δίκαιο και είναι η Τουρκία.
Συνελόντι ειπείν, καθίσταται πρόδηλο ότι καθίσταται αναγκαίο η Ελλάς να έχει τεταμένα αντανακλαστικά, επί τω τέλει ίνα εξαχθεί εκ του άκαμπτου και παρωχημένου δόγματος, η Ελλάς ανήκει εις την Δύση ή εις την Ανατολή, αλλά να υιοθετήσει η Ελλάδα ανήκει εις τους Έλληνες.
