Κάθε φθινόπωρο λαβαίνω τις νέες θεματικές προτάσεις του διαδικτυακού βιβλιοπωλείου στο οποίο είμαι συνδρομητής. Ψάχνοντας ανάμεσα σε αμέτρητους τίτλους, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ένα επανεκδοθέν εικονογραφημένο βιβλίο ομοφυλοφιλικού περιεχομένου που απευθύνεται κυρίως σε νεαρά ελληνόπουλα.
Οι εκδόσεις Ίκαρος, όπως πληροφορήθηκα, προχώρησαν στην έκδοση του εν λόγω βιβλίου, ύστερα από πιέσεις «προοδευτικών» ομάδων, γεγονός που δημιούργησε πολυποίκιλες αντιδράσεις.
Με τίτλο «Το πιο μεγάλο βιβλίο για τις οικογένειες», περιλαμβάνει σκηνές με δύο ομόφυλα ζευγάρια και παρουσιάζει το σύγχρονο τρόπο ζωής. Το συγκεκριμένο βιβλίο μάλιστα κέρδισε το βραβείο School Library Information Book Award για ηλικίες παιδιών κάτω των 7 ετών…
Άλλο ένα εικονογραφημένο βιβλίο που κυκλοφορεί με παραμύθια και τιτλοφορείται «Η Αλίκη κοιτάζει τον καθρέπτη», απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Το παραμύθι μιλάει για μια μικρούλα που βρίσκει την αγάπη, τη χαρά και την ασφάλεια, βρίσκει δηλαδή την οικογένειά της σε ένα ζευγάρι γκέι ανδρών που την αγαπούν άνευ όρων.
Ένα τρίτο βιβλίο έχει σαν γενικό τίτλο «Μικρές Οικογενειακές Ιστορίες» και απευθύνεται σε εφήβους και ενήλικες. Πρόκειται για μια επίσης ιστορία μιας μικρούλας που μεγαλώνει σε μια οικογενειακή «κολεκτίβα» και ήρθε στον κόσμο ως το παιδί δύο λεσβιών και δύο γκέι ανδρών.
Τέλος, άλλο ένα παραμύθι για μικρά παιδιά που προωθεί την ομοφυλοφιλία (υπό την αιγίδα μάλιστα του Υπουργείου Πολιτισμού) πωλείται ήδη από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος, η οποία από το 2012 επιχορηγείται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως…
Βιβλία ομολογουμένως πρωτόγνωρα για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.
Εκείνο πάντως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι όσο κι αν έψαξα στο βιβλιοπωλείο δε βρήκα ούτε ένα βιβλίο που να αναφέρεται στο ρόλο και την αξία της παραδοσιακής οικογένειας.
Η οικογένεια που είναι για τον καθένα μας οι γονείς, η μητέρα, ο πατέρας, τα αδέλφια.
Η οικογένεια εκείνη που μας φέρνει στον κόσμο, η μητέρα που μας δίνει το δικαίωμα και την ευκαιρία στη ζωή, που μας κυοφορεί εννέα μήνες, μας νιώθει μέσα της να μεγαλώνουμε, τρέφεται για να τραφούμε, ζει για να ζήσουμε και ζούμε μέσα από αυτήν. Και ύστερα έρχεται και ο ρόλος του πατέρα, διόλου ευκαταφρόνητος και όχι λιγότερο σημαντικός.
Από τη στιγμή που η μητέρα αποφασίζει συνειδητά για εμάς και μαζί με τον πατέρα γίνονται βιολογικοί γονείς που μας φέρνουν σε αυτό τον κόσμο και σε αυτή τη ζωή, είναι οι μόνοι αυστηρά υπεύθυνοι για εμάς και οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι. Είμαστε αίμα τους, σάρκα από τη σάρκα τους.
Πολύ φοβάμαι ότι η σημερινή κοινωνία είναι στο έλεος μιας επιβαλλόμενης ιδεολογίας μεταμφιεσμένη ως «προοδευτική» που επιχειρεί να αναδιοργανώσει την ανθρώπινη φυλή και κοινωνία για να υπηρετήσει τη νέα τάξη πραγμάτων. Ο θεσμός και η αξία της αληθινής οικογένειας είναι ότι μας έχει απομείνει. Ας μην αφήσουμε κι αυτό να χαθεί…
