Σχεδόν σε όλους όσοι ασχολούνται με τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και γενικώς με τα εθνικά θέματα, υπάρχει μια ταύτιση: Ότι η Ελλάδα έχει έλλειμμα εθνικής στρατηγικής. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι αυτό αποτελεί και την «Αχίλλειο πτέρνα» της χώρας. Κατ’ αρχάς να πούμε, ότι η βασικότερη προϋπόθεση για την ύπαρξη εθνικής στρατηγικής, είναι η εθνική συνοχή και εθνική συνεννόηση, στους βασικούς εθνικούς στόχους της εξωτερικής μας πολιτικής.
Σάββας Καλεντερίδης*
© pontosnews.gr
Όταν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις, το επόμενο βήμα είναι η ύπαρξη θεσμικού φορέα, ο οποίος θα λειτουργεί έξω από κάθε κομματική ή άλλη εξάρτηση, και θα συντάσσει τα θεσμικά κείμενα της εθνικής στρατηγικής, που θα δεσμεύουν όλες τις κυβερνήσεις αλλά και όλα τα κόμματα που αποδέχονται την αστική δημοκρατία.
Αν ικανοποιηθούν οι παραπάνω προϋποθέσεις και η Ελλάδα αποκτήσει επιτέλους εθνική στρατηγική, τότε αυτή, πέρα από κατευθυντήριο άξονα της εξωτερικής πολιτικής, θα αποτελέσει και κινητήριο δύναμη του έθνους, για την εκπλήρωση των εθνικών στόχων που τίθενται στα δεσμευτικά θεσμικά κείμενα που καθορίζουν την εθνική στρατηγική.
Αν δει και μελετήσει κανείς την πορεία της Ελλάδας, κυρίως τον 20ό αιώνα, θα διαπιστώσει ότι η έλλειψη εθνικής στρατηγικής μάς οδήγησε σε τεράστιες εθνικές καταστροφές, όπως:
-Ο εθνικός διχασμός.
-Η εγκατάλειψη της Ανατολικής Θράκης.
-Η υπογραφή Συμφωνίας Ανταλλαγής των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας, η οποία ενσωματώθηκε στη Συνθήκη της Λοζάνης.
-Η μη διεκδίκηση της διεθνούς καταδίκης της Τουρκίας και αντ’ αυτού η υπογραφή Ελληνοτουρκικού Συμφώνου Φιλίας το 1930, το οποίο δεν τήρησε ποτέ η Τουρκία.
-Η μη διεκδίκηση της συμπερίληψης της Λήμνου και της Σαμοθράκης, στη Συνθήκη του Μοντρέ, για ταυτόχρονη άρση της δέσμευσης της αποστρατιωτικοποίησής τους με τα Στενά των Δαρδανελίων.
-Η, σωστή κατά τ’ άλλα, απόφαση Μεταξά, να συμμετέχει η Ελλάδα στο πλευρό της Αγγλίας και της Γαλλίας, στον Β’ΠΠ, ήταν προσωπική απόφαση, που έλαβε μετά από διαβουλεύσεις με τους θεσμικούς φορείς, αλλά δεν ήταν απόφαση που στηρίχτηκε στην ούτως ή άλλως ανύπαρκτη εθνική στρατηγική.
-Ο διχασμός που παρατηρήθηκε στη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης, που οδήγησε στον πρώτο εμφύλιο, που ξέσπασε κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
-Ο καταστροφικός εμφύλιος πόλεμος, που ξέσπασε σε μια περίοδο που η Ελλάδα, ως ηθική υπερδύναμη και ως η χώρα που πλήρωσε τεράστιο τίμημα στον Β΄ΠΠ, και θα έπρεπε να διεκδικήσει τη Βόρειο Ήπειρο και την Κύπρο.
-Οι προσφυγές της Ελλάδας στον ΟΗΕ για την «αυτοδιάθεση» της Κύπρου, η έναρξη του αντιαποικιακού αγώνα της ΕΟΚΑ, ήτοι:
1] η ακύρωση του ηρωικού αυτού αγώνα με την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου,
2] η πρόθεση του Μακαρίου να τροποποιήσει το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας τα Χριστούγεννα του 1963, που οδήγησαν στην προαποφασισμένη τουρκοανταρσία,
3] η αποστολή της Μεραρχίας στην Κύπρο και η απόσυρσή της,
4] η επιβολή της πρώτης και της δεύτερης χούντας,
5] το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974,
6] η εισβολή του Αττίλα,
7] η αυτοεξουδετέρωση της Εθνικής Φρουράς, που δεν εφάρμοσε τα υφιστάμενα σχέδια για να αποτρέψει την εισβολή,
8] η απόφαση της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, να μην επέμβει στην Κύπρο, για να αποτρέψει το δεύτερο Αττίλα.
Όλα αυτά, ήταν αποτέλεσμα έλλειψης δεσμευτικής για όλους εθνικής στρατηγικής, όπως επίσης και:
-Οι «παλινωδίες» όλων των κυβερνήσεων στο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, που είναι αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδος.
-Οι «παλινωδίες» όλων των κυβερνήσεων στο θέμα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων που βρίσκονται στις ελληνικές θάλασσες.
-Η τραγική κατάσταση της Ελληνικής μειονότητας της Βορείου Ηπείρου και η τραγική στάση της Ελλάδας απέναντι στις παραβιάσεις των δικαιωμάτων της εκ μέρους των κυβερνήσεων των Τιράνων.
– Η αποφυγή οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ μεταξύ της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
– Η υπογραφή της προδοτικής, επονείδιστης και καταστροφικής για τα εθνικά μας συμφέροντα Συμφωνίας των Πρεσπών, με μια χώρα πολύ πιο ανίσχυρη από την Ελλάδα, που είναι στην ουσία μια πράξη συνθηκολόγησης.
– Η δέσμευση της Ελλάδας να στηρίξει την ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας και των Σκοπίων άνευ όρων, χωρίς να διασφαλίσει τα εθνικά μας συμφέροντα.
– Η έλλειψη συναίνεσης στο θέμα της ψήφου των Ελλήνων που ζουν εκτός των ελληνικών συνόρων και η έλλειψη πολιτικής παραμονής τος στον εθνικό κορμό.
– Το απαράδεκτο και εθνικά καταστροφικό άνοιγμα των συνόρων στους αλλοδαπούς, το 2015 και οι φωνές που ακούγονται από το στόμα πολιτικών αξιωματούχων, ακόμα και από το στόμα του σημερινού πρωθυπουργού, για πολυπολιτισμική Ελλάδα, χωρίς να ρωτηθούν οι Έλληνες αν επιθυμούν η πατρίδα τους να γίνει μια ημι-μουσουλμανική χώρα, είναι αποτέλεσμα έλλειψης δεσμευτικής για όλους εθνικής στρατηγικής.
Θα μπορούσαν να γραφούν και άλλα. Αρκεστήκαμε στα κυριότερα, για να αναδείξουμε αυτό το έλλειμμα, που επιτρέπει στους πολιτικούς που μας κυβερνούν να λαμβάνουν αποφάσεις καταστροφικές για το Έθνος και την Πατρίδα, και να μην υπάρχει θεσμική δυνατότητα να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους.
Ας ελπίσουμε το κείμενο αυτό, μαζί με άλλα, να προβληματίσει τους πολίτες και να επιδιώξουμε να αποκτήσει επιτέλους η Ελλάδα τον τόσο αναγκαία και πολυπόθητη εθνική στρατηγική.
*Ο Σάββας Καλεντερίδης (Βέργη Σερρών, 1960) είναι Έλληνας αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της ΕΥΠ και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής.
