Το Αιγαίο πέλαγος δεν είναι μια θάλασσα ειρήνης που πρέπει να ενώνει τις δύο χώρες, όπως ισχυρίζεται ο Ερντογάν. Με βάση το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, που εμείς έχουμε υπογράψει και κυρώσει, έχουμε κυριαρχικά δικαιώματα που ακόμη δεν έχουμε εξασκήσει.
Γράφει ο Ηρακλής Καλογεράκης*
© slpress.gr
Το Αιγαίο έχει από αρχαιοτάτων χρόνων κατοικημένα νησιά. Δεν είναι το Αιγαίο ένας ωκεανός με μόνο θάλασσα. Έχει χιλιάδες νησιά, που όλα όσα απέχουν τρία μίλια από τις μικρασιατικές ακτές, εκτός από την Ίμβρο, την Τένεδο και τις Λαγούσες, είναι ελληνικά. Δε θέλω να κάνω μαθήματα γεωγραφίας, αλλά όποιος ρίξει μια ματιά σε ένα γεωγραφικό χάρτη, το καταλαβαίνει. Η Ελλάδα ξεκινά από τη γραμμή μέσης απόστασης από τη μικρασιατική ακτή και τα νησιά μας, ή όπου δεν έχει απέναντι της νησιά, από τα τρία μίλια (όχι ναυτικά μίλια) από τις τουρκικές ακτές, όπως ακριβώς το προσδιορίζει η Συνθήκη της Λοζάνης.
Από αρχαιοτάτων χρόνων «αρχιπέλαγος του Αιγαίου» το έλεγαν, το έγραφαν και το αποτύπωναν, απλά και μόνο επειδή είχε πλήθος διάσπαρτων νησιών και μάλιστα κατοικημένων. Μια ματιά στην ιστορία από την εποχή του χαλκού, αρκεί για να το κατανοήσουμε. Δεν μπορεί ο γείτονας να μας απειλεί για την ιδιοκτησία μιας περιοχής και μετά να μας επιβάλει τη γραμμή του, συμφωνώντας πως «για χάρη της ειρήνης» δεν πρέπει να κάνουμε κανένα βήμα που θα ταράξει το κατεστημένο! Η γειτονική μας Τουρκία έχει προσπαθήσει να μας επιβάλει καταστάσεις και ιδέες, τα οποία «για χάρη της ειρήνης» προσπερνούμε και συμφωνούμε στο ότι, οποιαδήποτε αλλαγή στο status quo θα θεωρηθεί «επιθετική ενέργεια» και εμείς πανηγυρίζουμε και το δεχόμαστε με ευχαρίστηση! Απλά δεν είναι ορθό!
«ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ»;
Το ότι μας χωρίζει «μια θάλασσα» που ο Τούρκος πρόεδρος τη θέλει να είναι θάλασσα ειρήνης και εύχεται να είναι μια γέφυρα φιλίας, αποτελεί στην ουσία προέκταση της πλειστάκις εκπεφρασμένης θέσης από πολλά στόματα, ότι «τα ελληνικά νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, γιατί κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας».
Δεν μπορείτε κ. πρόεδρε στο όνομα της «ειρήνης» να αγνοείτε μια συνθήκη που η χώρα σας υπέγραψε και να απαιτείτε την αποδοχή παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας, τυλίγοντας με την πολύ όμορφη φαινομενικά δήλωση αποφυγής προκλητικών ενεργειών.
Δεν μπορείτε κ. πρόεδρε να ξεχνάτε θέματα για τα οποία, σύμφωνα με το άρθρο 16 της συνθήκης της Λοζάνης, η χώρα σας έχει «παραιτηθεί παντός τίτλου και δικαιώματος». Δεν μπορείτε κ. πρόεδρε να κυκλοφορείτε χάρτες από τους οποίους παραλείπονται τα μισά νησιά του Αιγαίου.
Υπάρχει παρελθόν και υπάρχουν εκπεφρασμένες στο παρελθόν θέσεις, όπως π.χ. η «Γαλάζια Πατρίδα», ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ, ότι υπάρχουν τουρκικά νησιά υπό ελληνική κατοχή και βεβαίως υπάρχει η απειλή του casus belli. Όλα αυτά πρέπει να τα μνημονεύσουμε ή να τα αποσύρει η Τουρκία, αν θέλουμε πραγματικά να προχωρήσουμε ειρηνικά. Αλλιώς εθελοτυφλούμε.
Εκτός των προαναφερθέντων, η Άγκυρα προσπαθεί να μετατρέψει τη μουσουλμανική μειονότητα σε «τουρκική» και θέλει να μας βάλει χαλινάρια ή φρένο στη διεκδίκηση νόμιμων δικαιωμάτων μας. Θέλει, επίσης, να μας επιβάλει την αποδοχή της δημιουργίας άλλου ενός σταθμού παραγωγής πυρηνικής ενέργειας στην περιοχή, κάνοντας μας τη χάρη να μας πουλήσει μετά φθηνή ηλεκτρική ενέργεια!
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ»
Η «Διακήρυξη της Αθήνας» αποτυπώνει τη συνήθη πονηρή τακτική των γειτόνων. Στο κείμενο της, λοιπόν, υπάρχουν πολλές ασάφειες και πουθενά δεν καθορίζονται όρια ή προϋποθέσεις. Όλα όμως έχουν κάποιο όριο. Αναφέρει η συνθήκη: «Τα μέρη δεσμεύονται να απέχουν από κάθε δήλωση, πρωτοβουλία ή ενέργεια, που θα μπορούσε να υπονομεύσει ή να απαξιώσει το γράμμα και το πνεύμα αυτής της Διακήρυξης ή να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή». Αυτά θα ήταν πράγματι εποικοδομητικά αν διευκρινίζονταν τα παραπάνω.
Η Διακήρυξη θέλει διατύπωση σαφών θέσεων και προθέσεων. Μπορεί να προβλέπει ότι «δεν αποτελεί διεθνή συμφωνία, δεσμευτική για τα μέρη κατά το διεθνές δίκαιο. Καμία πρόνοια της Διακήρυξης αυτής δεν πρέπει να ερμηνεύεται ότι παράγει νομικά δικαιώματα ή υποχρεώσεις για τα μέρη», αλλά το κείμενό της παράγει πολιτικές δεσμεύσεις που χρειάζονται ανάλυση, σαφή προσδιορισμό και χάραξη των ορίων.
Ας μην πανηγυρίζουμε λοιπόν γι’ αυτή τη «νέα εποχή» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, 93 χρόνια μετά το «Σύμφωνο Φιλίας» της 30ής Οκτωβρίου του 1930, μεταξύ Ελευθερίου Βενιζέλου και Μουσταφά Κεμάλ. Υπενθυμίζουμε ότι εκείνο το σύμφωνο παραβιάστηκε αρκετές φορές από την τουρκική πλευρά. Ευχής έργο θα ήταν η επαναφορά και υπογραφή του ίδιου συμφώνου, που οι δύο χώρες υπέγραψαν αργότερα στις 14 Σεπτεμβρίου 1933, σχετικά με την εγγύηση των κοινών μας συνόρων. Ας πορευτούμε λοιπόν εν ειρήνη και ας φροντίσουμε να επωφεληθούμε όλοι από τη χάραξη μιας νέας πορείας που θα έπεται μιας ειλικρινούς δήλωσης μετάνοιας, από αυτούς που κατά καιρούς εκτρέπονται και κάνουν εμπρηστικές δηλώσεις.
*Ο Ηρακλής Καλογεράκης φοίτησε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και υπηρέτησε το Πολεμικό Ναυτικό επί 37 χρόνια. Μετεκπαιδεύτηκε στις Η.Π.Α στον Ανθυποβρυχιακό πόλεμο και υπήρξε για τρία χρόνια Σύμβουλος Ναυτικών Επιχειρήσεων και Υπεύθυνος προγραμματισμού του Κέντρου Yποθαλάσσιων Ερευνών του ΝΑΤΟ (SACLANTCENT), στην Ιταλία. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο Aberdeen σε θέματα Διαχείρισης Κρίσεων και Επίλυση Συγκρούσεων. Διετέλεσε κυβερνήτης σε 3 πολεμικά πλοία, στη Ναρκοθέτιδα ΑΜΒΡΑΚΙΑ, στο Αρματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ και στο Αντιτορπιλικό ΤΟΜΠΑΖΗΣ. Υπηρέτησε ως τμηματάρχης Επιχειρήσεων του Αρχηγείου Στόλου, τμηματάρχης Ασκήσεων ΝΑΤΟ στο ΓΕΕΘΑ και Διευθυντής των Ναυτικών Επιχειρήσεων στο Ανώτατο Στρατηγείο Συμμαχικών Δυνάμεων Ευρώπης (SHAPE). Επίσης, διετέλεσε διευθυντής της Διεύθυνσης Επιχειρησιακής Υποστήριξης του ΓΕΕΘΑ και ήταν επί 3τία ο Εθνικός Αντιπρόσωπος της χώρας μας, στις επιτροπές Σχεδίασης Ασκήσεων, Θαλάσσιων Μεταφορών και Επιχειρησιακής Υποστήριξης στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Το 2002, τοποθετήθηκε Διευθυντής Επιχειρήσεων στη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας για την προετοιμασία και την εκτέλεση των Ολυμπιακών αγώνων. Κατά τη θητεία του εκεί, αναθεώρησε το Σχέδιο Αντιμετώπισης καταστροφών ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ και συνέταξε τα Εθνικά Σχέδια Αντιμετώπισης Φυσικών και Τεχνολογικών καταστροφών. Μετά την αποστρατεία του διετέλεσε επί τριετία σύμβουλος του δημάρχου Βάρης – Βάρκιζας και ασχολήθηκε με την αναδιοργάνωση του δήμου και την οργάνωση της Πολιτικής Προστασίας.
