ΑΝΙΣΤΟΡΗΣΙΑ: Ένα φαινόμενο με ανησυχητικές διαστάσεις…

Πριν λίγες μέρες σερφάροντας στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σ’ ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Ειρήνης Κατσούλα, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.
Η συνάδελφος ρωτούσε μαθητές της Άρτας τι γνωρίζουν για την εθνική επέτειο του ΟΧΙ. Οι απαντήσεις των μαθητών, οφείλω να ομολογήσω, με άφησαν κυριολεκτικά άφωνο…
Δεν είναι υπερβολή το γεγονός, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών στην Ελλάδα δε γνωρίζει ίχνος ιστορίας. Ούτε καν τα βασικά κοσμοϊστορικά γεγονότα που μετέβαλαν τον ρουν της ιστορίας και σχετίζονται άμεσα με το κράτος στο οποίο ζουν.
Και μπορεί εύκολα κανείς να το διαπιστώσει τόσο από τις απαντήσεις των μαθητών για τις γνώσεις που κατέχουν όσον αφορά εθνικές και άλλες επετείους, όσο και από τη στάση τους απέναντι στο συγκεκριμένο μάθημα και γενικότερα στην κοινωνία.
Παραθέτω μερικές από τις απαντήσεις (σε παρένθεση) των ερωτηθέντων μαθητών.
Τι γιορτάζουμε αύριο; (Την 25η Μαρτίου…). Ποιά ήτανε η γνωστή ερμηνεύτρια και ηθοποιός που χαρακτηρίστηκε ως η τραγουδίστρια της Νίκης; (Αν και το κάναμε στο σχολείο σήμερα, δε θυμάμαι…). Ο Ιωάννης Μεταξάς ποιός ήταν; (Κάηκα…). Τι κάνατε στο σχολείο σήμερα; (Κάτι ποιήματα, δεν τα πολυκατάλαβα…). Τι γιορτάζουμε αύριο; (Το ΟΧΙ που είπαμε στους Τούρκους…). 28η Οκτωβρίου, ποιο έτος; (Το 1821…). Ποιός είπε το ΟΧΙ; (Νομίζω ο Βενιζέλος…). Ποιός ήταν τότε πρωθυπουργός; (Ο Ιωάννης Καποδίστριας…). Τι συνέβη την 28η Οκτωβρίου, 1940; (Πολλά ζητάτε…). Πότε τελείωσε επίσημα ο ελληνο-ιταλικός πόλεμος; (Μία πολύ καλή ημέρα…). Ποιά ήταν η τραγουδίστρια της Νίκης; (Η Foureira…). Σε ποιόν λαό είπαμε το ΟΧΙ; (Στους Πέρσες…). Τι έγινε μετά που είπαμε το ΟΧΙ; (Ωραίος καιρός…).
Αξίζει εδώ να επισημανθεί, ότι οι απαντήσεις των μαθητών προκαλούν ιδιαίτερο προβληματισμό και θα πρέπει να αποτελέσουν τροφή για σκέψη τόσο για τους εκπαιδευτικούς όσο και για τους γονείς.
Οι εποχές αλλάζουν, η εκπαίδευση νοσεί και πάντως το απόλυτο μερίδιο ευθύνης δε συνάδει απαραίτητα στους μαθητές. Κάποιες άλλες, όχι και τόσο μακρινές εποχές, οι μαθητές ήταν ειδήμονες της ιστορίας μας. Οι γονείς και οι παππούδες μας, αν και δεν είχαν όλοι τη δυνατότητα να πάνε σχολείο, γνώριζαν από ιστορία πολύ καλύτερα από τους σημερινούς μαθητές. Ζούσαν όμως και μεγάλωναν μαζί με την ιστορία.
Οι πληγές ήταν ακόμα νωπές από τις εθνικές τραγωδίες, αφού ο όλεθρος είχε κτυπήσει την πόρτα σχεδόν κάθε σπιτιού, διαπερνούσε κάθε κατώφλι. Τα σχολεία ήταν μυημένα σε εθνιστικές ιδεολογίες που πολλές φορές γίνονταν εθνικιστικές μπροστά στο φόβο αφανισμού του έθνους ή του λαού.
Αντίθετα, στις μέρες μας ο μαθητόκοσμος έχει εφησυχαστεί μπροστά στο νεοπλουτισμό και τον υλικό ευδαιμονισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες ζωής, ο κόσμος αποκολλήθηκε από τις πνευματικές αξίες και ιδεώδη και τυφλώθηκε από το φως της κατανάλωσης και της πολυτέλειας.
Γιατί ο μαθητής ν’ ασχοληθεί με την ιστορία, αφού βρίσκεται προσκολλημένος σε «ανούσια» υλικά που του προσφέρουν πρόσκαιρη συγκίνηση;