Σε λίγο ίσως θα είναι αργά…
Το Κυπριακό ως διεθνές πρόβλημα, δε δημιουργήθηκε ούτε το 1963 ούτε το 1974. Ξεκίνησε όταν άρχισε ο απελευθερωτικός αγώνας των Ελληνοκυπρίων, στον οποίο δε συμμετείχαν και ήταν προφανώς αντίθετοι οι Τουρκοκύπριοι.
Βενιαμίν Καρακωστάνογλου*
© slpress.gr
Ως ιδέα, η διχοτόμηση υπήρχε ήδη από το 1948 (Χουριέτ), το 1956 (New York Times, Χάρτης του Αττίλα), το 1956 (Σχέδιο Ανάκτησης της Κύπρου, Νιχάτ Ερίμ και Γραφείο Ειδικού Πολέμου του Τουρκικού Στρατού και ΤΜΤ – Τουρκική Αντιστασιακή Οργάνωση του Ντενκτάς). Το 1956-1964 συζητείτο στο Λονδίνο (Foreign Office), ενώ ήταν ο στόχος τής τουρκικής εισβολής το 1974.
Από το Νοέμβριο του 1974 φαίνεται ότι έγινε δεκτή από την ελληνοκυπριακή πλευρά η διζωνική – δικοινοτική λύση (Συμφωνίες 1977 Μακάριου – Ντενκτάς και 1979 Κυπριανού – Ντενκτάς) και τελικά (αφού μεσολάβησε η ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983) το ψήφισμα 694/1990 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ πρόβαλε τη διζωνική – δικοινοτική λύση.
Άρα υπήρξε: συνεχής διολίσθηση προς τις τουρκικές θέσεις που αργά και μεθοδικά οδήγησαν στο σχέδιο του Ανάν το 2003-2004. Είτε λόγω ευσεβών πόθων για δήθεν καλόπιστη λύση από τους Τουρκοκύπριους και τους Τούρκους, είτε λόγω κόπωσης των Ελληνοκυπρίων και σταδιακής προσαρμογής στα τετελεσμένα της εισβολής – κατοχής, είτε λόγω πίεσης ξένων δυνάμεων (για προώθηση ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ και παραμονής της στη Δύση γενικότερα), είτε ακόμη και λόγω πίεσης των εκτοπισμένων – προσφύγων Ελληνοκυπρίων.
Είναι θεμελιώδες λάθος να συζητούνται σχέδια που, αν και με οριακές βελτιώσεις, έχουν στη βάση τους τη λογική του σχεδίου Ανάν! Δηλαδή ένα κρατικό μόρφωμα που δεν αρμόζει σε κράτος-μέλος της ΕΕ, δεν είναι δημοκρατικό, δεν είναι πλήρως ανεξάρτητο και κυρίαρχο. Η διατήρηση των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και το καθεστώς εγγυήσεων και παρεμβατικών δικαιωμάτων μπορούσε να σταθεί ίσως το 1960 (και τότε μόνο μεταβατικά) όχι όμως το 2017-2021 (60 χρόνια μετά).
ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Επιπλέον, η συνέχιση παρουσίας των κατοχικών στρατευμάτων της Τουρκίας αποδεικνύει:
-Την ανυπαρξία βούλησης της Διεθνούς Κοινότητας (ΟΗΕ, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ) να εφαρμόσουν τη διεθνή νομιμότητα.
-Την απόλυτη άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει την ελεύθερη και δημοκρατική εξέλιξη ενός ανεξάρτητου και ακηδεμόνευτου Κυπριακού Κράτους, προφανώς λόγω των δικών της στρατηγικών συμφερόντων και όχι, δήθεν, για την ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων. Η μόνη απειλή στην Κύπρο προέρχεται από την Άγκυρα προς τους Ελληνοκύπριους!
-Η συζήτηση με τους αχυράνθρωπους της Άγκυρας στην Κύπρο δεν έχει κανένα νόημα. Απλώς βοηθάει την απενοχοποίηση της Τουρκίας.
-Η διαμορφωθείσα κατάσταση στην Κύπρο και η προωθούμενη λύση, πρέπει να συγκριθεί με προβλήματα όπως της Βοσνίας και ιδίως του Κοσσυφοπεδίου, για να καταδειχθούν οι κραυγαλέες αντιφάσεις (τα διπλά κριτήρια) και η υποκρισία της διεθνούς διπλωματίας και των ισχυρών παραγόντων της Διεθνούς Κοινότητας.
Η ελληνοτουρκική πλευρά (πλειοψηφία 80%) καλείται να επιλέξει μη δημοκρατικές λύσεις, δηλαδή μη βιώσιμες προτάσεις διακυβέρνησης, που αργά ή γρήγορα θα προκαλέσουν εμπλοκές και ρήξεις. Καλείται επίσης να εξισωθεί και ποσοτικά με τη μειοψηφία και να ανοίξει την πόρτα της Τουρκίας στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους του νησιού, αλλά και στα θεσμικά δικαιώματα που έχει ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Κύπρος.
-Το όφελος, η αντιπαροχή, θα είναι το πολύ ένα 8% του εδάφους (που υποτίθεται θα προστεθεί στο 67% που ελέγχουν οι Ελληνοκύπριοι). Χωρίς βέβαια αντίστοιχη αναλογία ακτών (μόνο 50,5%) και με ανισομερή κατανομή των πόρων και πλεονεκτημάτων του Κυπριακού εδάφους, που το πιο πλούσιο, εύφορο, κ.λπ. τμήμα του ανήκει στα κατεχόμενα.
Αξίζει; Όταν μάλιστα το αντάλλαγμα είναι:
α) Η νομιμοποίηση της εισβολής-κατοχής (γιατί άραγε να μην το επιχειρήσει ξανά η Τουρκία;).
β) Η νομιμοποίηση της παράνομης κάρπωσης των Ελληνοκυπριακών ιδιοκτησιών, κ.λπ., επί 47 χρόνια.
γ) Η νομιμοποίηση των περισσοτέρων εποίκων, που είναι διεθνές έγκλημα, αλλά ίσως και η μελλοντική είσοδος νέων εποίκων με αποφάσεις του Τουρκοκυπριακού Ομόσπονδου Κράτους.
δ) Η κατάργηση (και όχι η εσωτερική μετεξέλιξη) του Κυπριακού κράτους, που αποτελεί το βασικό διεθνές πλεονέκτημα των Ελληνοκυπρίων, δηλαδή της νομικής προσωπικότητας ως διεθνούς υποκειμένου του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, κράτους μέλους του ΟΗΕ, πολλών Διεθνών Οργανισμών και βέβαια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ε) Η αβεβαιότητα για τη μελλοντική συμπεριφορά της Τουρκίας ως προς την τήρηση των συμφωνηθέντων, ιδίως αν διατηρήσει, έστω και ως μεταβατικό, δικαίωμα εγγύησης, με δικαίωμα παρέμβασης με τα κατοχικά στρατεύματα με πρόσχημα που θα προκαλέσει…!
ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ
Ως Έλληνες γνωρίζουμε καλύτερα παντός άλλου παγκοσμίως τη στρεψοδικία, την καταδολιευτική τακτική, την αναξιοπιστία και ασυνέπεια του κακού μας γείτονα (πονηρού και πλεονέκτη): Τη σταδιακή ανατροπή της Συνθήκης της Λοζάνης, τη μη εφαρμογή κάθε Συμμαχικής Συμφωνίας (1930, 1950, κ.λπ.) την τακτική σαλαμοποίησης κ.λπ. (στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο, Αιγαίο, Δυτική Θράκη και βέβαια στην ίδια την Κύπρο, ιδίως με το δεύτερο Αττίλα του Αυγούστου του 1974).
Μήπως πρέπει να αναφερθούμε και στο οθωμανικό παρελθόν, για το οποίο τόσο υπερήφανοι είναι οι σύγχρονοι Τούρκοι: Ρωμιοί, Αρμένιοι, Ασσύριοι, Κούρδοι, Αλεβίτες μουσουλμάνοι, γνώρισαν τη βία και τον αυταρχισμό του Οθωμανικού Σουλτανάτου, από το οποίο μάλλον χειρότεροι είναι οι σημερινοί Τούρκοι ιθύνοντες, αναλογικά του αιώνα που βρισκόμαστε!
Άλλο πράγμα η συζήτηση για δημιουργία ενός προνομιακού καθεστώτος μειονοτικού, έστω δικοινοτικού, και άλλο η καθυπόταξη της πλειοψηφίας στη μειοψηφία και στον παράνομο, εκβιαστικό και δυναστικό γείτονα. Γείτονα που βρίσκεται δυστυχώς πολύ κοντά στα βόρεια της Κύπρου, έχοντας έτσι ένα φυσικό και μόνιμο γεωστρατηγικό πλεονέκτημα. Δε χρειάζεται άλλες προσθήκες για να παραγάγει ασφάλεια για τους Τουρκοκύπριους από την ύπαρξη στον κυπριακό Βορρά του τουρκοκυπριακού ομόσπονδου κρατιδίου.
Μία νέα απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων θα είναι περίπατος, ιδίως μάλιστα αν αποστρατιωτικοποιηθεί η νέα Κύπρος και καταργηθεί η Εθνοφρουρά! Δυστυχώς, οι εγγυήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ή της ΕΕ, θα αργήσουν δραματικά για να σώσουν την κατάσταση! Ας γίνουμε λοιπόν, επιτέλους, Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι Έλληνες, Προμηθείς και όχι Επιμηθείς! Πριν να είναι ανεπανόρθωτα αργά!
*Ο Βενιαμίν Καρακωστάνογλου είναι διεθνολόγος, μόνιμος λέκτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διδάσκει Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς Σχέσεις και Ελληνική Εξωτερική Πολιτική. Μεταξύ άλλων βιβλίων έχει συγγράψει τη μοναδική στην Ελλάδα επιστημονική μονογραφία για την ΑΟΖ 600 σελίδων. Διδάσκει, επίσης, στην Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου και στη Σχολή Μετεκπαίδευσης και Επιμόρφωσης Βορείου Ελλάδος της Ελληνικής Αστυνομίας.
