Του Σάββα Καλεντερίδη*
Μετά την τραγωδία της Κύπρου το 1974 η Ελλάδα προδομένη από συμμάχους, αποφάσισε να θέσει ως πρώτη προτεραιότητα την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Την επιλογή αυτή στήριξε το πολιτικό σύστημα για λόγους γεωπολιτικούς, και όχι οικονομικούς.
Να εξηγήσω γιατί: Η Ελλάδα μετά την είσοδό της στο ΝΑΤΟ ταυτόχρονα με την Τουρκία, το 1952, μετρούσε μόνο εθνικές ήττες και εξευτελισμούς από τη γειτονική χώρα, η οποία όταν δεν είχε τη στήριξη είχε την ανοχή της Συμμαχίας στις επιθετικές κινήσεις και στα εγκλήματα που διέπραξε εναντίον του ελληνισμού.
Το γιατί η Συμμαχία –δηλαδή οι ΗΠΑ και η Αγγλία– έκαναν τα στραβά μάτια ή στήριζαν την Τουρκία, οφείλεται στο γεγονός ότι είχε μεγαλύτερη αξία ως χώρος σε σχέση με την Ελλάδα για την αντιμετώπιση της σοβιετικής απειλής, κάτι που είχαν καταλάβει και εκμεταλλεύονταν τα γεράκια –ή μάλλον οι γκρίζοι λύκοι– της Άγκυρας.
Έτσι, ενώ Ελλάδα και Τουρκία ήμασταν σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, η Τουρκία το διάστημα αυτό διέπραξε τα εξής εγκλήματα:
-Σεπτεμβριανά το 1955 εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης
-Απελάσεις το 1946 των εταμπλήδων Ελλήνων υπηκόων της Κωνσταντινούπολης.
-Κλείσιμο των σχολείων και εφαρμογή του σχεδίου αφελληνισμού της Ίμβρου και της Τενέδου (Eritme Planı), το 1964.
-Εισβολή και κατοχή της Κύπρου το 1974, επιχείρηση που εξυπηρετούσε και τα σχέδια της Αγγλίας.
-Δημιουργία μηχανισμών παράλληλου παρακράτους στη Δυτική Θράκη.
Η Ελλάδα, μετά την τραγωδία της Κύπρου, θέλοντας να ξεφύγει από το δίπολο ΝΑΤΟ-Σύμφωνο της Βαρσοβίας (δηλαδή ΗΠΑ-Ρωσίας), το οποίο τη συνέθλιβε σα μέγγενη ή σα μυλόπετρα, αναζήτησε έναν τρίτο πόλο, ο οποίος ήταν η ΕΟΚ και αργότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γι’ αυτό είπα παραπάνω, ότι οι λόγοι προσανατολισμού της Ελλάδας προς τις Βρυξέλλες ήταν γεωπολιτικοί και όχι οικονομικοί.
Και είναι γεγονός, ότι η επιλογή αυτή προσέδωσε στην Ελλάδα γεωπολιτική αλλά όχι στρατιωτική ισχύ, αφού η Ευρώπη δε θέλει –ή δεν την αφήνουν– να αποκτήσει ενιαία αμυντική πολιτική και στρατό, για να προστατεύει τα σύνορα των κρατών-μελών της από εξωτερικές επιβουλές.
Όλα αυτά τα χρόνια, η Ελλάδα ανέπτυξε ένα δόγμα εξωτερικής πολιτικής, το οποίο προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη γεωπολιτική ισχύ που της δίνει η συμμετοχή της στην ΕΕ και στηρίζεται κυρίως στην επίκληση του διεθνούς δικαίου. Το ίδιο διάστημα, η Τουρκία ανέπτυξε ένα δόγμα εξωτερικής πολιτικής, το οποίο στηρίζεται κυρίως στην ισχύ αλλά και στη γεωπολιτική αξία που έχει ο χώρος που καταλαμβάνει, όχι μόνο για το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ –όπως αποδείχτηκε πρόσφατα με τα «παιχνίδια» που κάνει ο Ερντογάν με τη Ρωσία–, αλλά εσχάτως και με την Κίνα.
Και όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα, το δόγμα της Ελλάδας μειονεκτεί έναντι εκείνου της Τουρκίας, με την Άγκυρα να θεωρεί ότι η Αθήνα με τη συνεχή επίκληση του διεθνούς δικαίου (χωρίς την ταυτόχρονη επίδειξη ισχύος) είναι στην ουσία μια ανυπεράσπιστη χώρα.
Πάνω σ’ αυτή τη διαπίστωση, η Τουρκία προβαίνει στις εξής ενέργειες τα τελευταία χρόνια:
-Συνεχίζει την παράνομη κατοχή της Κύπρου, ενισχύοντας τις δυνάμεις κατοχής.
-Εισβάλλει πειρατικά στην κυπριακή ΑΟΖ.
-Σφετερίζεται τεράστιες περιοχές στις θαλάσσιες ζώνες της Κύπρου και της Ελλάδας, με μονομερή οριοθέτησή τους.
-Παραβιάζει τις ελληνικές θαλάσσιες ζώνες υπογράφοντας μνημόνιο με τη Λιβύη.
-Εξαγγέλλει και υλοποιεί το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας, με το οποίο καλύπτει το μισό Αιγαίο μαζί με τα νησιά του.
-Μετά τις παραβιάσεις του εναερίου χώρου, πραγματοποιεί πλέον και εκατοντάδες υπέρ-πτήσεις πάνω από κατοικημένα νησιά του Αιγαίου.
-Παρενοχλεί και προσπαθεί να εμβολίσει σκάφη του Λιμενικού και βάρκες ψαράδων, ακόμα και μέσα στα χωρικά μας ύδατα.
-Προωθεί [με σχέδιο] στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς, μουσουλμάνους στο θρήσκευμα, με στόχο την άλωση της πατρίδας μας από πληθυσμούς φίλα προσκείμενους στην Τουρκία.
-Συνεχίζει να χτίζει τους μηχανισμούς παρακράτους στη μουσουλμανική μειονότητα Δυτική Θράκη.
-Διεκδικεί πλέον ανοικτά την Κρήτη, τα Δωδεκάνησα, τα νησιά του Β. Αιγαίου.
Σημειώνεται ότι όλα τα παραπάνω γίνονται κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου υπό τα όμματα του θεματοφύλακά του, του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της διεθνούς κοινότητας.
Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα συνεχίζει να επικαλείται το διεθνές δίκαιο και να μην προβαίνει στις ενέργειες εκείνες που θα της επέτρεπαν να κάνει παράλληλα επίδειξη ισχύος, δηλαδή να υιοθετήσει αντί του κατευνασμού που εκτρέφει την τουρκική επιθετικότητα, το δόγμα της αποτροπής, για να αποτρέψει την καταστροφή που έρχεται.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το ΓΕΕΘΑ για τις υπέρ-πτήσεις τουρκικών αεροσκαφών σε ελληνικά νησιά και στον εθνικό εναέριο χώρο στο Αιγαίο: 39 το 2017, 47 το 2018, 124 το 2019 και 302 έως τις 31 Μαΐου 2020. Οι περισσότερες που έχουν καταγραφεί στο παρελθόν είναι το έτος των Ιμίων (1996, 538 υπέρ-πτήσεις), ενώ η αμέσως επόμενη χρονιά ήταν το 2002 με 285 υπέρ-πτήσεις.
Δηλαδή, τη στιγμή που η Τουρκία κατέρριψε ρωσικό αεροσκάφος επειδή παραβίασε τον τουρκικό εναέριο χώρο για 17 δευτερόλεπτα, η Ελλάδα δέχεται να της παραβιάζουν τον εναέριο χώρο τουρκικά αεροσκάφη εκατοντάδες φορές το χρόνο, γεγονός που αποτελεί απόδειξη ότι δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί την επικράτειά της.
Εάν δε, νομίζουν κάποιοι, ότι οι αναχαιτίσεις είναι το «φάρμακο», έχουμε να τους πούμε ότι αν ήταν, δε θα συνέχιζαν οι Τούρκοι να εξευτελίζουν διεθνώς την Ελλάδα επί χρόνια με συνεχείς παραβιάσεις. Άλλο είναι το «φάρμακο» και πρέπει να το ανακαλύψει επιτέλους η Ελλάδα.
Φίλη από τη Μυτιλήνη με ενημέρωσε ότι φιλοξενεί στο σπίτι της πολίτη των ΗΠΑ που εγκλωβίστηκε στο νησί λόγω κορωνοϊού, ο οποίος όταν είδε τουρκικά αεροσκάφη πάνω από την πόλη, είπε ότι δε μπορεί να πιστέψει ότι είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο και να το ανέχεται μια χώρα.
Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, φθάσαμε στο τέλος, ή τέλος πάντων, είμαστε κοντά. Η Αθήνα συνεχίζει να επικαλείται το διεθνές δίκαιο και η Τουρκία να επιδεικνύει την ισχύ της και να προωθεί τις διεκδικήσεις της σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας, γράφοντας στα νέο-οθωμανικά της στιβάνια το διεθνές δίκαιο.
Είναι προφανές ότι πρέπει να αλλάξουμε ρότα. Το δόγμα που ακολουθεί η πατρίδα μας οδηγεί στην πλήρη καταστροφή. Διεθνές δίκαιο χωρίς στρατιωτική ισχύ, είναι μια παγίδα για τον ελληνισμό και πρέπει να το αλλάξουμε, αν δε θέλουμε να γίνουμε μάρτυρες της καταστροφής της χώρας μας.
*Ο Σάββας Καλεντερίδης (Βέργη Σερρών, 1960) είναι Έλληνας αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της ΕΥΠ και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής
