Το 2020 ήταν μια από τις χειρότερες χρονιές των τελευταίων δεκαετιών, όσον αφορά την εκδήλωση επιθετικότητας από την πλευρά της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.
Σάββας Καλεντερίδης*
Μερικές από τις επιθετικές και προκλητικές ενέργειες είναι οι εξής:
-Εισβολή και έρευνες από το «Μπαρμπαρός» στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
-Εισβολή και γεωτρήσεις από το πλωτό γεωτρύπανο «Γιαβούζ» στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
-Εισβολή και έρευνες από το «Ορούτς Ρέις» στην υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας και της Κύπρου υπό τη συνοδεία δεκάδων φρεγατών και πυραυλάκατων του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού.
-Εισβολή Ερντογάν στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου.
-Πολλαπλές αναφορές για τα δικαιώματα της Τουρκίας στη «Γαλάζια Πατρίδα».
-Πολλαπλές αναφορές για τα δικαιώματα της Τουρκίας στην περιοχή του τουρκολυβικού μνημονίου.
-Σωρεία NAVTEX και δηλώσεις επισήμων για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του βορείου Αιγαίου και των Δωδεκανήσων.
-Απόπειρα κατάληψης της συνοριακής πύλης στις Καστανιές του Έβρου με αλλοδαπούς μουσουλμάνους και στη συνέχεια εισβολής στην Ελλάδα 800.000 αλλοδαπών με στόχο τη δημογραφική αλλοίωση του νομού Έβρου.
-Οργανωμένη από το τουρκικό κράτος διακίνηση αλλοδαπών μουσουλμάνων με τελευταίο παράδειγμα το γραφείο ταξιδιών «Η Τουρκία» που μετέφερε Σομαλούς με αεροσκάφη της κρατικής ΤΗΥ από το Μογκατίσου στη Σμύρνη και από εκεί στην Ελλάδα.
-Δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων για ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης.
-Δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων για «18 νησιά του Αιγαίου που είναι τουρκικά».
-Δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων για παραδοσιακά δικαιώματα της Τουρκίας στα Δωδεκάνησα.
Τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, ήταν μόνο οι κυριότερες προκλήσεις της Άγκυρας, με σοβαρότερη –κατά την ταπεινή μου άποψη– την απόπειρα κατάληψης της συνοριακής πύλης στις Καστανιές του Έβρου, αφού, σύμφωνα με άρθρο σοβαρού Τούρκου ακαδημαϊκού, το σχέδιο προέβλεπε την εισβολή σε πρώτη φάση 800.000 μουσουλμάνων και σε επόμενες φάσεις –αφού πλέον ο Έβρος θα ήταν «μουσουλμανικός» και η συνοριακή πύλη υπό κατάληψη– εισβολή στην Ελλάδα και εκείθεν στην Ευρώπη 10 εκατομμυρίων μουσουλμάνων. Σχέδιο το οποίο έχει εξυφάνει η Τουρκία από κοινού με το Ιράν.
Αν είχε πετύχει το σχέδιο εκείνο, θα μιλούσαμε πλέον για άλλη Ελλάδα ή μάλλον για το Γιουνανιστάν.
Η εκδήλωση όλης αυτής της επιθετικότητας της Τουρκίας αφύπνισε το ελληνικό πολιτικό σύστημα, το οποίο με τις πολιτικές του έσκαβε το δικό του λάκκο. Όταν κατάλαβε ότι κινδυνεύει και απειλείται η ίδια η ύπαρξή του, αφυπνίστηκε και άλλαξε πολιτική, κυρίως σε δύο τομείς.
Ο ΠΡΩΤΟΣ είναι ο τομέας της λαθραίας εισόδου αλλοδαπών, κυρίως των μουσουλμάνων στην Ελλάδα, μια κατάσταση που οφειλόταν βασικά στην πολιτική των ανοιχτών συνόρων που υιοθέτησε μεγαλοφώνως η τότε ελληνική κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να καταστεί η Ελλάδα ο πιο εύκολος «στόχος» για την Τουρκία και για τους αλλοδαπούς ο πιο «δημοφιλής» προορισμός. Μετά την απόπειρα κατάληψης της συνοριακής πύλης των Καστανιών, η Ελλάδα πήρε μέτρα, έκλεισε τα σύνορα και περιόρισε αρκετά τη σχεδιασμένη παραβίαση των ελληνικών συνόρων.
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ τομέας είναι η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων. Η Ελλάδα μετά το Ελσίνκι (1999) και μετά την έναρξη των διερευνητικών επαφών (2002) έβαλε «όλα τα αυγά» στο καλάθι της Ευρωπαϊκής Ένωσης με σκοπό να εξουδετερώσει την τουρκική απειλή μέσω Βρυξελλών. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει κάποια λογική αυτή η επιλογή, υπό τον όρο ότι θα ισχύουν δύο προϋποθέσεις:
-ΠΡΩΤΟΝ ότι η Τουρκία έχει ως πρώτη προτεραιότητα της εξωτερικής της πολιτικής την είσοδο στην ΕΕ και άρα για να πετύχει το στόχο μπορεί να προβεί σε υποχωρήσεις έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου.
-ΔΕΥΤΕΡΟΝ ότι η Ελλάδα παράλληλα με τις διερευνητικές και το καλό κλίμα που θα είχε δημιουργηθεί μέσω της ευρωπαϊκής προοπτικής, θα έπρεπε να παρακολουθεί τα εξοπλιστικά προγράμματα και τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της Τουρκίας απέναντι τόσο στην ίδια όσο και στην Κύπρο και την Ελλάδα, και αναλόγως να προετοιμάζεται, για να μην ξυπνήσει ένα πρωί και διαπιστώσει ότι η Τουρκία έχει υπεροπλία και δι’ αυτής θα προσπαθήσει να υφαρπάξει αυτά που διεκδικεί δεκαετίες τώρα.
Τώρα, το πολιτικό σύστημα που αποκοιμήθηκε και αποκοίμισε την Ελλάδα επί 20 χρόνια, έστω και αργά ξύπνησε από το λήθαργο, γιατί είδε και πάλι να απειλείται η ύπαρξή του κυρίως λόγω της εισβολής του «Ορούτς Ρέις» στην υφαλοκρηπίδα μας, αλλά και του κινδύνου να έχουμε επέκταση των ερευνών νοτίως της Κρήτης και μετά να ακολουθήσουν και γεωτρήσεις.
Κατάλαβε το πολιτικό σύστημα ότι αν δεν αντιδράσει και η Τουρκία συνεχίσει να αλωνίζει στα νερά της «Γαλάζιας Πατρίδας» και νοτίως της Κρήτης, όσο και να έχει αποχαυνωθεί αυτός ο λαός από αποπροσανατολισμό ετών, θα αντιδρούσε και δε θα είχε μείνει κολυμπηθρόξυλο από τα υφιστάμενα κόμματα και… τζάκια.
Εδώ είμαστε λοιπόν. Ξυπνήσαμε μετά από 20 χρόνια και διαπιστώσαμε ότι η Τουρκία αφενός δε δίνει δεκάρα για την ΕΕ και αφετέρου, όλα αυτά τα χρόνια ανέπτυσσε την αμυντική της βιομηχανία και εξοπλιζόταν.
Και έτσι, αντί να εξοπλίζεται η Ελλάδα με βάση καλά επεξεργασμένα πενταετή και δεκαετή προγράμματα, που θα ανταποκρίνονται στους εθνικούς σχεδιασμούς και την εθνική στρατηγική, τώρα τρέχουμε να προλάβουμε να μπαλώσουμε τις «τρύπες» της εθνικής μας άμυνας.
Αν και δεν υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο που να συμπεριφέρεται έτσι, αν και οι κινήσεις και στο Μεταναστευτικό και στο θέμα της αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής δε γίνονται με βάση στρατηγικό σχεδιασμό, αλλά για να διασωθεί το πολιτικό σύστημα από την επερχόμενη καταστροφή, καλοδεχούμενος και ο έλεγχος των συνόρων και η ενεργός διπλωματία και η σύναψη συμμαχιών και η υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Καλοδεχούμενα, με μία προϋπόθεση: Ότι τα υπερσύγχρονα όπλα, τα αεροπλάνα και τις φρεγάτες θα ξέρουμε γιατί τα παίρνουμε και πώς θα τα χρησιμοποιήσουμε, για να ενισχύσουμε την αποτρεπτική ισχύ και τη διπλωματική θέση της Ελλάδας.
Αν τα κάνουμε όλα αυτά και δεχόμαστε διερευνητικές χωρίς κατάργηση του τουρκολυβικού μνημονίου, χωρίς κατάργηση του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας» και αποχώρηση του «Μπαρμπαρός» και του «Γιαβούζ» από την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτό που θα πετύχουμε είναι να γεμίσουμε τα ταμεία των βιομηχανιών όπλων και να αδειάσουμε τα ταμεία της Ελλάδας.
Τέλος, η Ελλάδα πρέπει να ανακαλύψει την τακτική του «μαστίγιου και του καρότου».
Δηλαδή, πρώτα μαστίγιο στην Τουρκία πανταχόθεν, από ΗΠΑ, ΕΕ και από Ελλάδα, μετά πάλι μαστίγιο και μετά λίγο καρότο.
Τώρα, με διερευνητικές, με μεθόδευση συνάντησης του Ερντογάν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και με χάδια από την ΕΕ είμαστε στο «καρότο, καρότο, καρότο» χωρίς καθόλου μαστίγιο.
Αλλάξτε τροπάρι κύριοι, γιατί οι απειλές παραμένουν και δεν είναι απειλές μόνο για την Ελλάδα, είναι και για το πολιτικό σύστημα. Έστω υπόψιν.
*Ο Σάββας Καλεντερίδης (Βέργη Σερρών, 1960) είναι Έλληνας αξιωματικός εν αποστρατεία, πρώην πράκτορας της ΕΥΠ και μετέπειτα συγγραφέας και γεωστρατηγικός αναλυτής.
