Νοσοκόμοι ασθενοφόρων σε διαμαρτυρία έξω από το Κοινοβούλιο του Κεμπέκ (Φωτ., Ryan Remiorz/The Canadian Press)
Καθώς εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι του Κεμπέκ, εξακολουθούν να περιμένουν έναν οικογενειακό γιατρό, και τα νοσοκομεία να είναι συχνά υπερφορτωμένα και να λειτουργούν με υπερπλήρη χωρητικότητα, η υγειονομική περίθαλψη έχει εμφανιστεί σε εξέχουσα θέση στην προεκλογική εκστρατεία της επαρχίας.
Ωστόσο, παρά την έμφαση που δίνεται στις λύσεις υγειονομικής περίθαλψης, ελάχιστα έχουν ειπωθεί για το προνοσοκομειακό δίκτυο, το οποίο κοστίζει περισσότερα από μισό δισεκατομμύριο δολάρια ετησίως, και τις κρίσιμες ελλείψεις προσωπικού που απειλούν την ποιότητα της περίθαλψης, όπως δείχνουν οι εκθέσεις. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για πολλούς νοσοκόμους ασθενοφόρων που εργάζονται στο Μόντρεαλ, μια από τις περιοχές που πλήττονται σκληρά από τις ελλείψεις.
Η υπηρεσία ασθενοφόρων έχει τρομερές ελλείψεις σε εργατικό δυναμικό εδώ και αρκετούς μήνες, καθώς οι παραϊατρικοί παραιτούνται, συνταξιοδοτούνται ή πηγαίνουν σε άδεια. Αυτές οι αναχωρήσεις περιλαμβάνουν 24 που παραιτήθηκαν ή πήγαν σε προσωρινή άδεια από το Μάιο έως τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους – διπλάσιος από τον αριθμό που έφυγαν μεταξύ Αυγούστου και Οκτωβρίου του περασμένου έτους. Τις περισσότερες μέρες, το Urgences-santé λειτουργεί με μόνο το μισό προσωπικό από ότι χρειάζεται. Τα Σαββατοκύριακα είναι ακόμα χειρότερα, λέει η ένωσή τους, το Syndicat préhospitalier.
Ένα άλλο πλήγμα στον κλάδο ήρθε τον Αύγουστο, όταν το Université de Montréal ανέστειλε τις εισαγωγές στο προηγμένο πρόγραμμα επείγουσας προνοσοκομειακής περίθαλψης για το σχολικό έτος 2023-2024. Μια επιστολή προς τους φοιτητές ανέφερε την πρόθεση του υπουργείου Υγείας να μειώσει τον αριθμό των παραϊατρικών προηγμένης φροντίδας που εργάζονται εκτός Μόντρεαλ ως παράγοντα της απόφασης. Το νέο πρόγραμμα απέκτησε τους πρώτους του αποφοίτους μόλις το 2018.
Όσον αφορά την προεκλογική εκστρατεία, οι υποσχέσεις για προνοσοκομειακή περίθαλψη ήταν ελάχιστες – και πολλές από αυτές φαίνονται άσχετες με αυτό που ζητούν οι παραϊατρικοί, λένε οι ηγέτες συνδικάτων και εργαζόμενοι.
Οι εργαζόμενοι στο Urgences-santé λένε ότι είναι τόσο αδύνατοι όσο το υπόλοιπο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στο Κεμπέκ, αλλά ο τομέας τους δε φαίνεται να τραβάει πολύ την προσοχή στην τρέχουσα εκλογική εκστρατεία για την επαρχία.
ΤΙ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
Το Québec Solidaire (QS) θέλει να απαλλαγεί από το συνονθύλευμα των δημόσιων και ιδιωτικών υπηρεσιών ασθενοφόρων σε όλη την επαρχία, κάνοντάς τα όλα δημόσια. Αυτή τη στιγμή το Urgences-santé είναι η μόνη υπηρεσία στην επαρχία που ανήκει στο δημόσιο.
Το QS και το Parti Québécois (PQ) υποσχέθηκαν επίσης να καταργήσουν τον προγραμματισμό που ζητά από ορισμένους παραϊατρικούς να είναι διαθέσιμοι 24/7.
Εν τω μεταξύ, ο Συνασπισμός Avenir Québec (CAQ) και το Parti Québécois (PQ) υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός επαγγελματικού τάγματος για παραϊατρικούς, κάτι για το οποίο κάποιοι παραϊατρικοί έχουν πιέσει από τη δεκαετία του ’70.
Σε συνεντεύξεις τους στα ΜΜΕ ορισμένοι νοσοκόμοι ασθενοφόρων είπαν ότι οι παραϊατρικοί πιστεύουν, ότι μια επαγγελματική εντολή θα τους επέτρεπε να παρέχουν πιο προηγμένη περίθαλψη, ενώ άλλοι λένε ότι το μόνο πράγμα που απαιτείται είναι η πολιτική βούληση. Επί του παρόντος, οι παραϊατρικοί του Κεμπέκ δεν επιτρέπεται να θεραπεύουν ασθενείς με φάρμακα που χρησιμοποιούνται σε άλλες επαρχίες, όπως αυτά που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία μιας κρίσης ή τη διαχείριση του πόνου για ένα σπασμένο πόδι.
Το CAQ θέλει επίσης να διευρύνει το πεδίο πρακτικής των παραϊατρικών, αναθέτοντας τους κατ’ οίκον επισκέψεις και εργασίες σε ER για να μειώσουν την πίεση στα νοσοκομεία.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ή ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ;
Οι Φιλελεύθεροι λένε ότι είναι πρόβλημα χρηματοδότησης που δε συμβαδίζει. «Δεν είναι φυσιολογικό ότι η ζήτηση σε όλη την επαρχία έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία τέσσερα έως πέντε χρόνια και ότι οι προϋπολογισμοί να μην την ακολουθούν», είπε ο Αντρέ Φορτέν, ο επίσημος υποψήφιος των Φιλελευθέρων στο Pontiac.
Εκτός από το Urgences-santé, οι εταιρείες ασθενοφόρων στην επαρχία είναι ιδιωτικές, αλλά λαμβάνουν επαρχιακή χρηματοδότηση η οποία έχει ανέλθει στα 703 εκατομμύρια δολάρια, χωρίς αποτελεσματικό έλεγχο όμως, σύμφωνα με το γενικό ελεγκτή της επαρχίας.
«Η χρηματοδότηση για εταιρείες ασθενοφόρων δε βασίζεται στο πραγματικό κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών. Το Υπουργείο Υγείας και οι περιφερειακές αρχές υγείας δε γνωρίζουν ούτε την οικονομική κατάσταση αυτών των εταιρειών, ούτε το πραγματικό τους κέρδος», έγραψε ο γενικός ελεγκτής του Κεμπέκ το 2020.
Είναι πολύ παράξενο αλλά και παράδοξο, πως ο Καναδάς μέσα σε 20 σχεδόν χρόνια, κατάφερε και εκδίωξε τη φαρμακευτική βιομηχανία και προπαντός τις έρευνες, που σήμερα η χώρα θα μπορούσε να είχε τη λύση για τον Κορωνοϊό.
Του Γιώργου Στυλ. Γκιούσμα*
Ακόμα και σήμερα, η παράξενη στάση της καναδικής κυβέρνησης δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Πριν φτάσουμε όμως στα τελευταία λάθη, αξίζει να μάθουμε το ιστορικό της φαρμακευτικής βιομηχανίας στον Καναδά.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Για όσους δε γνωρίζεται, η πρώτη φαρμακευτική βιομηχανία στον Καναδά δημιουργήθηκε το 1879 στο Τορόντο, ενώ το 1887 εγκαταστάθηκε η αμερικανική φαρμακευτική βιομηχανία PARKE, εκμεταλλευόμενη τα προνόμια που της έδινε η τότε καναδική κυβέρνηση, όσον αφορά τους δασμούς και την προστασία από ξένες φαρμακευτικές. Με άλλα λόγια, η εγκατάσταση φαρμακευτικών στον Καναδά – ανοίγοντας παραρτήματα – επέτρεπε καλύτερο ανταγωνισμό στις τιμές φαρμάκων με άλλες ξένες φαρμακευτικές. Στα παραρτήματα όμως γινόταν απλώς η σμίξει ενεργών και μη ενεργών χημικών ουσιών για την παρασκευή φαρμάκων. Οι έρευνες όμως, εκείνη την εποχή, δε γινόντουσαν στα καναδικά παραρτήματα. Αυτό είχε αγνοηθεί από την τότε καναδική κυβέρνηση, που έδινε προτερήματα στις εργασίες των φαρμακευτικών. Ναι μεν δημιούργησαν δουλειές στον τομέα αυτό, αλλά δεν επωφελήθηκε ο Καναδάς και οι καναδοί πολίτες όπως θα έπρεπε: καλύτερες τιμές και ευθύς πρόσβαση στα φάρμακα. Με άλλα λόγια, οι φαρμακευτικές επωφελήθηκαν την αφέλεια της καναδικής κυβέρνησης, για να αυξήσουν τα παγκόσμια κέρδη τους.
Το 1940, οδήγησε πολλά εγχώρια φαρμακευτικά εργαστήρια να πουληθούν στα καναδικά παραρτήματα των ξένων φαρμακευτικών, για να επιζήσουν. Όσα δε δέχτηκαν να «ενσωματωθούν» αναγκάστηκαν να κλείσουν, μια και δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν εφόσον δε διέθεταν τον εξοπλισμό και την τεχνολογία, για να βγάλουν στο εμπόριο φθηνότερα φάρμακα. Για άλλη μια φορά, η καναδική κυβέρνηση δεν προστάτευσε την εγχώρια έρευνα και παραγωγή.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε μερικά από τα ξακουστά παγκόσμια επιτεύγματα Καναδικής Φαρμακευτικής Έρευνας. Τα φάρμακα όπως η Ινσουλίνη αλλά και τα φάρμακα για διφθέρα και πολιομυελίτιδα, βγήκαν χάρις τις έρευνες (και παρασκευάστηκαν για παγκόσμια διανομή) από τα εργαστήρια της Connaught Laboratories το 1922. Ήταν στην ίδια κατηγορία με το Ινστιτούτο Pasteur στο Παρίσι και το Ινστιτούτο Lister Institute του Λονδίνου.
Αυτό το μικρό παράδειγμα, αποδεικνύει ότι αν οι καναδικές κυβερνήσεις είχαν επενδύσει αποτελεσματικά στην Καναδική Φαρμακευτική Έρευνα, καθώς και στις δομές παραγωγής φαρμάκων, ο Καναδάς θα ήταν στις πρώτες χώρες στον τομέα αυτό και προπαντός αυτοσυντήρητος στα φάρμακα και στα εμβόλια. Αλλά δεν είναι, όπως θα δούμε στη συνέχεια…
Οι λανθασμένες κυβερνητικές αποφάσεις, μας οδήγησαν ως επί το πλείστων, στην αυτο-εξάρτηση από τους κολοσσούς των φαρμακευτικών της Γερμανίας και των ΗΠΑ. Μπορούσαμε όμως ακόμα κα σήμερα να ακολουθούσαμε το παράδειγμα της Αυστραλίας, η οποία απαίτησε από την Oxford και AstraZeneca, η παραγωγή εμβολίων να γίνει στη χώρα τους. Αλλά δεν το κάναμε…
Στη δεκαετία 1970 (Φιλελεύθερη κυβέρνηση Pierre Elliot Trudeau) και στη δεκαετία 1980 (Συντηρητική κυβέρνηση Brian Mulroney), τα πράγματα κάπως πήγαιναν να αλλάξουν.
Ήταν οι δεκαετίες, όπου οι τότε κυβερνήσεις επένδυσαν και βοήθησαν στη δημιουργία Καναδικών Φαρμακευτικών εταιρειών, οι οποίες πουλούσαν στο εμπόριο ισοδύναμα φάρμακα απ’ αυτά που είχαν οι ξένες φαρμακοβιομηχανίες, υπό την ονομασία τους. Αλλά αυτό άλλαξε με τη «Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου».
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ…
Η τότε Συντηρητική κυβέρνηση του Brian Mulroney πίστευε ότι «εφόσον μπορούμε να αγοράσουμε από αλλού πιο φθηνά, συμφέρει οικονομικά καλύτερα τους Καναδούς…».
Έτσι, στις 17 Δεκεμβρίου 1992, στο Σαν Αντόνιο του Τέξας, υπογράφτηκε η «Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου» από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπους, τον καναδό πρωθυπουργό Μαλρόνεϊ και τον πρόεδρο του Μεξικού Σαλίνας. Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ των τριών κρατών άρχισε να λειτουργεί στις 1 Ιανουαρίου 1994. Αφαιρούσε τους φόρους στα εμπορευόμενα προϊόντα μεταξύ των ΗΠΑ, του Καναδά και του Μεξικού. Επίσης, προστάτευε τα πνευματικά δικαιώματα, τις ευρεσιτεχνίες και τις εμπορικές επωνυμίες, μεταξύ αυτών των τριών κρατών. Υπάρχουν πολλά ερωτηματικά για τη ΣΥΜΦΩΝΙΑ αλλά αυτό είναι ένα πιο μεγάλο θέμα.
Το 1993 προεκλογικά, ο τότε φιλελεύθερος ηγέτης είχε υποσχεθεί να επανεξετάσει τη ΣΥΜΦΩΝΙΑ, η οποία είχε πολλά σημεία που δε βοηθούσαν τον Καναδά, όπως τη διοχέτευση καναδικού πετρελαίου και αερίου για να καλυφτούν οι ανάγκες πετρελαίου των ΗΠΑ σε περίπτωση εμπάργκο πετρελαίου. Όπως ξέρουμε όμως, όταν ανέλαβε πρωθυπουργός το 1993, όχι μόνο δεν άλλαξε τη ΣΥΜΦΩΝΙΑ αλλά και δεν ακύρωσε το φόρο πώλησης των συντηρητικών GST, του οποίου αύξησε το ποσοστό, βοηθώντας τη μείωση του καναδικού ετήσιου ελλείματος των 40 δις$ της προηγούμενης κυβέρνησης Mulroney. Η επικύρωση της ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, ήταν και η αρχή του «γκρεμίσματος» της Καναδικής Φαρμακευτικής Βιομηχανίας που κατάφεραν να δημιουργήσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Οι μεγάλες μη καναδικές φαρμακευτικές εταιρείες, ήθελαν να ρίξουν τις τιμές των φαρμάκων που πρόσφεραν οι καναδικές, όπως η APOTEX, χάρις την προστασία πατεντών που είχαν. Όμως με την πάροδο του χρόνου, κατάφεραν μέσω λόμπι και «κομματικών χορηγιών» να αλλάξουν το τοπίο. Υποσχέθηκαν στην κυβέρνηση Mulroney ότι, αν άρει την υποχρεωτική χορήγηση άδειας φαρμάκων, θα επενδύσουν σε φαρμακευτικές έρευνες. Η τότε κυβέρνηση τροποποίησε το εν λόγω νομοσχέδιο, δίδοντας περισσότερα προνόμια στις φαρμακευτικές των ΗΠΑ και της Ευρώπης, δημιουργώντας προβλήματα στις καναδικές εταιρίες, από τις οποίες οι περισσότερες, που δεν μπορούσαν πια να ανταγωνιστούν, πουλήθηκαν ως «παραρτήματα» των ξένων κολοσσών. Έτσι, για να έχουν το ολιγοπώλιο, αφού πρώτα αγόρασαν τα καναδικά εργοστάσια φαρμάκων, έκλεισαν τα περισσότερα…
ΜΕΤΟΧΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΠΛΟΚΕΣ
Ένα από τα παράδοξα της τότε συντηρητικής κυβέρνησης Harper, ήταν το 25% μετοχών που είχε ο τότε υπουργός υγείας – κυπριακής καταγωγής – Tony Clement στη φαρμακευτική χημική εταιρεία CHEM. Όσοι θυμάστε, οι επικρίσεις εκείνη την εποχή από τα καναδικά ενημερωτικά μέσα ήταν συνεχόμενες και αυστηρές, για τη σύγκρουση συμφερόντων του υπουργού. Ήταν βασισμένες στις αποφάσεις που έπαιρνε η αρμόδια υπηρεσία υγείας του Καναδά προς όφελος των φαρμακευτικών και της εταιρείας του υπουργού. Στο τέλος, μετά από πιέσεις του Τύπου και τις αντιπολίτευσης, ο Clement μετέφερε τις μετοχές του στον πρόεδρο της εταιρείας CHEM, χωρίς αποζημίωση.
Επίσης, το Μάρτιο του 2007, επί κυβέρνησης Harper, το λόμπι των φαρμακευτικών κατάφεραν να αποσπάσουν «αστραπιαία» 300 εκατομμύρια δολάρια για το αμφιλεγόμενο εμβόλιο αποτροπής καρκίνου της μήτρας «Gardasil» της φαρμακευτικής Merck-Frosst. Χρειάστηκε χρόνος – ρεκόρ μόνο 8 μηνών για να εγκριθεί το εμβόλιο…
Για να επισπεφτεί η αγωγή στις νεαρές κοπέλες, η φαρμακευτική, διόρισε την παγκόσμια εταιρεία δημόσιων σχέσεων Hill and Knowlton (την ίδια έχει και ο τέως Βασιλιάς Κωνσταντίνος), για να προωθήσει το εμβόλιο στις νεαρές κοπέλες. Όπως είχε αναφέρει τότε μια καναδική εφημερίδα, ο υπεύθυνος προώθησης του εμβολίου ήταν ο Ken Boessenkool (αντιπρόεδρος της Hill and Knowlton) που παρεμπιπτόντως, ήταν στενός φίλος και σύμβουλος του πρωθυπουργού Harper. Ήταν επίσης και ο κύριος σύμβουλος στην προεκλογική εκστρατεία του, το 2004. Μετά την επιτυχία που είχε με το εμβόλιο… κατάφερε και προώθησε τα ηλεκτροφόρα όπλα των αστυνομικών αρχών της χώρας TASER.
Τον Απρίλιο του 2007 η κυβέρνηση Harper έδωσε παράταση στις πατέντες που διαθέτουν οι φαρμακευτικές, που ήδη είχαν 20 χρόνια, δίνοντας τους μονοπώλιο στην πώληση των φαρμάκων τους. Το Νοέμβριο του 2007, το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά δικαίωσε την ένσταση που έκαναν σε αυτό το θέμα οι «μικρές καναδικές εταιρείες». Και πάλι η τότε κυβέρνηση πήρε την πλευρά των φαρμακευτικών κολοσσών, κάνοντας τροποποιήσεις στη νομοθεσία, πράγμα που δεν άρεσε στις κυβερνήσεις των επαρχιών.
Τον Απρίλιο του 2008 η κυβέρνηση κατέθεσε το νομοσχέδιο C-51 που ξανά-τροποποίησε τη χορήγηση άδειας φαρμάκων και πατεντών.
Εδώ χρειάζεται προσοχή: Σ’ ένα από τα άρθρα του νομοσχέδιου δίνεται πλήρη δικαιοδοσία στις φαρμακευτικές να μη δημοσιοποιήσουν τις επιδράσεις που έχουν τα φάρμακα τους, τηρώντας πλήρη… μυστικότητα, ενώ δεν ευθύνονται για τις ανθρώπινες επιδράσεις και προστατεύονται από οποιεσδήποτε μηνύσεις ατόμων και εταιρειών!
Με άλλα λόγια, οι φαρμακευτικές έχουν το δικαίωμα να εισάγουν νέα φάρμακα στην αγορά πριν ακόμα τελειώσουν οι έρευνες και οι μελέτες που χρειαζόντουσαν στο παρελθόν. Τα αποτελέσματα των μελετών θα αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου και τη χρησιμοποίηση τους από τους ασθενείς, ή αν θέλετε, από μη αμειβόμενα ανθρώπινα… πειραματόζωα.
Αυτό είναι φυσικά απαράδεκτο, όταν έχουμε συμβάντα όπου το φάρμακο Vioxx είχε ανακαλεστεί από την Υπηρεσία Υγείας του Καναδά το 2004, καθώς και στις ΗΠΑ, όπου δημιούργησε ως παρενέργεια μεταξύ 90 και 140 χιλιάδες καρδιακές προσβολές.
Αποδείχτηκε λοιπόν ότι κυκλοφορούσαν φάρμακα που προωθούσαν οι φαρμακευτικοί κολοσσοί με μεγάλες διαφημιστικές εκστρατείες και με τη «βοήθεια προώθησης ορισμένων συμφεροντολόγων γιατρών» χωρίς καν να έχουν τελειώσει οι μελέτες και χωρίς καν να έχουν γνώση ποιες είναι οι βλαβερές παρενέργειες. Αξίζει να μάθετε, ότι 10 φαρμακευτικές το 2017-2018, «λάδωσαν» με 151 εκατομμύρια ιατρούς και νοσοκομεία του Καναδά για να προωθήσουν τα προϊόντα τους… Στην Αμερική υπάρχει καταγραφή των μπόνους – λάδωμα, στον Καναδά όμως, ο νόμος δεν το επιτρέπει ποιοι τα… τσάκωσαν χονδρά. Ο καθένας λοιπόν μπορεί να διαπιστώσει πόσο «δουλεύουν» για την… υγεία της Κοινότητας.
Επανερχόμενοι στο νόμο C-51, πρέπει να προστεθεί, ότι η Υπηρεσία Υγείας του Καναδά (Health Canada) έχει τη δικαιοδοσία να βάλει πρόστιμο ως $5 εκατομμύρια, σε εταιρείες φυσικών προϊόντων που δεν έχουν εγκριθεί, μια και τις περισσότερες φορές η έγκριση έρχεται καθυστερημένη, και όταν έρχεται, η εταιρεία έχει ήδη κλείσει.
Επιπλέον, η κυβέρνηση Harper, έκοψε και μείωσε τις χορηγίες για έρευνα στους τελειόφοιτους μαθητές στους επιστημονικούς κλάδους. Αυτό οδήγησε πολλούς να εγκαταλείψουν τη χώρα και να πάνε εκεί που τα κράτη χρηματοδοτούν τις έρευνες, όπως η Αμερική. Αυτό που συνήθως γίνεται είναι ότι οι έρευνες στα πανεπιστήμια συνάμα χρηματοδοτούνται και από τις φαρμακευτικές βιομηχανίες για εύρεση νέων φαρμάκων. Η βάση όμως είναι οι κυβερνητικές χορηγήσεις. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους, που ο Καναδάς δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει έρευνες πάνω στα εμβόλια.
ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙ ΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ
Η εξάρτηση των Καναδών από τις ξένες φαρμακευτικές, έχει οδηγήσει στη συνεχή αύξηση των τιμών που πληρώνουμε για φάρμακα. Ένας από τους ποθητούς σκοπούς στο πρόγραμμα των φιλελεύθερων, στον εκλογικό αγώνα του Οκτώβρη 2019, ήταν η μείωση των τιμών των φαρμάκων.
Θέλοντας να βάλουν φρένο, τον Αύγουστο του 2019, πέντε φαρμακευτικές κατέθεσαν αγωγή κατά της κυβέρνησης, ότι αυτό που θέλει να κάνει η κυβέρνηση είναι αντισυνταγματικό. Η αγωγή έγινε στο Ανώτατο δικαστήριο του Κεμπέκ από τα καναδικά παραρτήματα των: αμερικανικών Merck & Co και Johnson & Johnson’sJanssenInc, των γερμανικών BayerAG και BoehringerIngelheim και της γαλλικής ServierInc.
Και οι δέκα, δικαιολογήθηκαν ότι οι τιμές των φαρμάκων θεσπίζονται από τις επαρχιακές κυβερνήσεις και ότι η μείωση των τιμών θα αποτρέψει περαιτέρω επενδύσεις στην έρευνα για νέα φάρμακα.
Υπενθυμίζουμε, ότι παρόμοιο πόλεμο έκανε ο Trump, κατά των φαρμακευτικών εταιριών, εισάγοντας στην αρχή τα προϊόντα των… καναδικών εταιρειών φαρμάκων! Άγνωστο όμως είναι, αν οι εισαγωγές προερχόντουσαν από τα καναδικά παραρτήματα των αμερικανικών εταιρειών…
Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη των φαρμακευτικών εταιρειών, που τον Οκτώβριο του 2020 απείλησαν την κυβέρνηση Trudeau, ότι δεν πρόκειται να λανσάρουν καινούργια φάρμακα στον Καναδά, που μπορεί να σώσουν ζωές, επειδή η κυβέρνηση συνεχίζει να βάζει πίεση για χαμηλές τιμές φαρμάκων.
Συγκεκριμένα, το 2019 ο οργανισμός της Αμερικής FDA, που ελέγχει και δίνει άδεια κυκλοφορίας στα φάρμακα, έχει δώσει το «πράσινο φως» σε 54 νέα φάρμακα, τα οποία μόνο 15 έχουν δοθεί για έλεγχο από την Υπηρεσία Υγείας του Καναδά (Health Canada). Τα υπόλοιπα οι φαρμακευτικές δεν πρόκειται να δώσουν για έγκριση, ως αντίποινα της προσπάθειας της Καναδικής Κυβέρνησης να μειώσει τις τιμές όλων των φαρμάκων που έχουν φτάσει στα ύψη. Με άλλα λόγια, εκβιάζουν!
Η κυβέρνηση όμως έχει απόλυτο δίκιο να θέλει να μειώσει τις τιμές των φαρμάκων. Σύμφωνα με στοιχεία, η τιμή τους έχει αυξηθεί μεταξύ το 1997 και το 2005 κατά 12,2%, και από το 2007 ως το 2020 άλλο 17%. Αυτό προτρέπει τις επαρχίες να ζητούν περισσότερα χρήματα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για την υγεία. Εδώ θα πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πληρώνει μόνο το 3% των φαρμακευτικών δαπανών των επαρχιών.
Η φαρμακευτική αγωγή είναι πολύ δαπανηρή για τους πολίτες. Μόνο στο Κεμπέκ, τα πράγματα είναι καλύτερα, μια και υπάρχει το κυβερνητικό πρόγραμμα φαρμάκων, κάτι που θέλει να θεσπίσει παν-καναδικά η Οτάβα, όπως και παρουσίασε στον πρόσφατο προϋπολογισμό, αν την «αφήσουν» οι φαρμακευτικοί κολοσσοί.
ΚΕΡΔΗ ΜΕ ΤΗ ΣΕΣΟΥΛΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ…
Το 2011, η αγορά φαρμάκων στον Καναδά ήταν η όγδοη σε πωλήσεις, αντιπροσωπεύοντας το 2,6% όλων των πωλήσεων στον κόσμο. Το 2013 οι 574 εκατομμύρια αγωγές – συνταγές φαρμάκων απέφεραν 29 δις. Τα πρωτεία είχε η Johnson & Johnson με 1,75 δις σε πωλήσεις. Η μοναδική καναδική εταιρεία Apotex που βρίσκεται στις πρώτες 10 (πέμπτη σε πωλήσεις) είχε 1,21 δις έσοδα. Από το 2011 ως το 2019 οι πωλήσεις φαρμάκων αυξήθηκαν κατά 35%.
Εδώ ανοίγουμε μία παρένθεση, για τον ανεξήγητο φόνο του ιδιοκτήτη της Apotex Barry Sherman και της συζύγου του, στις 15 Δεκεμβρίου 2017, στην οικία τους στο Τορόντο. Αν και υπάρχει αμοιβή 10 εκατομμύριων για εξυγίανση της υπόθεσης, ο φόνος του ζευγαριού Sherman παραμένει μυστήριο…
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τα κέρδη των φαρμακευτικών που προωθήθηκαν χάρις τον κορωνοϊό.
Ως τώρα, μιλάμε για 26 δις σε κέρδη. Να φανταστείτε ότι η ASTRAZENECA παρόλες τις επικρίσεις και τις ολίγες θρομβώσεις που δημιουργήθηκαν στους εμβολιασμένους από το εμβόλιο της, τριπλασίασε τα κέρδη της φτάνοντας στα 1,5 δις.
Και γιατί όχι, εφόσον αυτή και οι άλλες φαρμακευτικές έχουν ένα προϊόν που επιβάλλεται στους καιρούς μας, ακόμα και με «το ζόρι» από ορισμένες κυβερνήσεις. Μην αμφισβητείται ότι αργά η γρηγορά αυτή η επιβολή θα γενικευτεί…
ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΝΑΔΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Εδώ και δύο εβδομάδες, στο αμερικανικό τηλεοπτικό πρόγραμμα πολιτικού περιεχομένου του NBC, MeetthePress, ο πρωθυπουργός JustinTrudeau ανέφερε ότι ο Καναδάς θα είχε τα μέσα να αναπτύξει ένα εμβόλιο κατά του ιού COVID-19 πριν από μερικά χρόνια, αλλά εξήγησε ότι η παγκοσμιοποίηση είχε μειώσει σημαντικά τις δυνατότητες των καναδικών φαρμακευτικών εταιρειών.
«Είχαμε τις δυνατότητες τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως, η υπεξαίρεση και η παγκοσμιοποίηση, σήμαινε ότι δεν είχαμε πλέον την ικανότητα», δήλωσε ο πρωθυπουργός.
Αυτό που έπρεπε να τονιστεί στη συνέντευξη, ήταν η αποχώρηση της καναδικής κυβέρνησης επί σχεδόν τρεις δεκαετίες από τη χρηματοδότηση της επιστημονικής έρευνας, που γίνεται στα διάφορα πανεπιστήμια και εργαστήρια. Μόλις φέτος, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα επενδύσει σημαντικά στην εγχώρια φαρμακευτική έρευνα και βιομηχανία. Όπως ως τώρα αυτό δεν ισχύει.
Εμπράκτως, τα πράγματα δείχνουν, ότι ενώ η καναδική κυβέρνηση τα δίνει όλα στους ξένους γίγαντες της φαρμακοβιομηχανίας, οι χρηματοδοτήσεις στην εγχώρια φαρμακευτική βιομηχανία και στην εγχώρια έρευνα είναι λιγοστή ή σε πολλές περιπτώσεις ανύπαρκτη. Με άλλα λόγια, αγοράζουμε τα ξένα «προϊόντα» αλλά δεν προσπαθούμε να επενδύσουμε στα καναδικά, μη τυχόν και μας ξανακάνουν «νταντά».
Έτσι είχε γίνει με την επιμονή των Αμερικάνων να καταστρέψει ο Καναδάς το πρωτοπόρο και καταπληκτικό πολεμικό αεροπλάνο Arrow της αεροναυτικής καναδικής εταιρείας Avro. Το αεροπλάνο αυτό πετούσε σε ύψος 50.000 πόδια και σε υπέρ-ταχύτατα Max 1,9 – σχεδόν δύο φορές την ταχύτητα του ήχου. Σε σύγκριση με το CONCORDE που πετούσε στα 60.000 πόδια και με ταχύτατα Max 2,09 – δύο φορές την ταχύτητα του ήχου.
Μόνο που το Arrow κατασκευάστηκε το 1958 και θα γινόταν εκείνη την περίοδο το καλύτερο αεροπλάνο που υπήρχε. Αλλά όπως είπαμε, αυτό ήταν αντίθετο στα σχέδια του Αμερικανικού πενταγώνου και της πολεμικής βιομηχανίας των Αμερικανών. Με τι δικαίωμα μια μικρή και αδύναμη χώρα θα μπορούσε να υπερισχύσει στην τεχνολογία της Αμερικής και να γίνει υπερδύναμη καθώς και εξαγωγέας πολεμικών αεροπλάνων του ΝΑΤΟ και άλλων χωρών; Ποτέ των ποτών. Ο τότε καναδός πρωθυπουργός υπέκυψε για διάφορους λόγους στην αμερικανική επιβουλή και στις 20 Φεβρουαρίου 1959 σταμάτησε το πρόγραμμα κατασκευής των Arrow, ενώ μέσα σε δύο μήνες τα πάντα, από μηχανήματα, καλούπια και φυσικά τα ίδια πρωτότυπα αεροπλάνα, ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ. Από τότε ο Καναδάς προμηθεύεται αεροπλάνα από τη σύμμαχο γείτονα χώρα, Αμερική.
Κάτι παρόμοιο φαίνεται κατάφεραν οι σύμμαχοι Αμερικάνοι να κάνουν και με τη φαρμακευτική βιομηχανία μας. Αυτό αποδεικνύεται ακόμα και σήμερα από τις «κραυγές» απόγνωσης των καναδικών φαρμακευτικών εργοστασίων που αγνοεί η καναδική κυβέρνηση.
«ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΤΗ ΕΡΗΜΩ»
Κάθε μέρα που περνάει, έρχονται στο προσκήνιο και άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν την έλλειψη στήριξης της Καναδικής κυβέρνησης στις εγχώριες φαρμακευτικές εταιρείες. Ορισμένες από αυτές μάλιστα, αναγκάστηκαν να ζητήσουν βοήθεια από άλλες χώρες οι οποίες -όπως το Ισραήλ- άρπαξαν την ευκαιρία και έγιναν συνεταίροι και χορηγοί των καναδικών βιομηχανιών. Η έλλειψη οικονομικής υποστήριξης από την καναδική κυβέρνηση οδήγησε το κλείσιμο πολλών από αυτών.
Ένα από τα παραδείγματα είναι το επιστημονικό κέντρο έρευνας λοιμώξεων ασθενειών του πανεπιστημίου Λαβάλ, όπου λόγω απόρριψης χρηματοδότησης 2 εκατομμυρίων δολαρίων, αναγκάστηκε να σταματήσει τις έρευνες που έκανε για τον Κορωνοϊό.
Η φαρμακευτική ProvidenceTherapeutics με έδρα το Τορόντο έμεινε σημαντικά πίσω στον αγώνα κατασκευής εμβολίων, διότι έλαβε μόνο 8 εκατομμύρια δολάρια ενίσχυση από την καναδική κυβέρνηση, ενώ αντιθέτως η κυβέρνηση των ΗΠΑ επένδυσε 1 δισεκατομμύριο δολάρια στη Moderna για την έρευνα και κατασκευή των εμβολίων της. Αυτά είναι δύο από τα πολλά παραδείγματα. Υπάρχει όμως και το «κερασάκι στην τούρτα» που μας κάνει να αναρωτιόμαστε… γιατί;
ΣΤΟ ΡΑΦΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΝΑΔΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΩΝ
Ενώ λοιπόν οι κυβερνήσεις, τόσο η ομοσπονδιακή όσο και οι επαρχιακές, «κόβουν φλέβες» για την προώθηση των ξένων εμβολίων, μια καναδική θεραπεία αντισωμάτων COVID-19 κάθεται σε ράφια νοσοκομείων και φαρμακείων εν μέσω του τρίτου κύματος της πανδημίας της χώρας, επειδή οι γιατροί λένε ότι δεν έχει προγραμματιστεί ως τώρα από τις κυβερνήσεις και τις υγειονομικές αρχές η χορήγηση του φαρμάκου.
«Είναι πραγματικά πολύ απογοητευτικό που διαθέτουμε μια θεραπεία που δεν μπορούμε πραγματικά να χρησιμοποιήσουμε», δήλωσε ο ειδικός για τις ασθένειες μόλυνσης Dr. DeepaliKuma στα Καναδικά ενημερωτικά μέσα, όπως το CTV.
Πρόκειται για το bamlanivimab ένα μονοκλωνικό αντίσωμα που στρέφεται εναντίον της ακίδας πρωτεΐνης του SARS-CoV-2, του ιού που προκαλεί COVID-19. Το φάρμακο μιμείται την ικανότητα του ανοσοποιητικού συστήματος να καταπολεμά τον ιό και αναπτύχθηκε από την καναδική AbCelleraBiologicsInc. του Βανκούβερ με την υποστήριξη (επιτέλους…) της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η οποία είχε δεσμεύσει έως και 175,6 εκατομμύρια δολάρια στην εταιρεία το Μάιο του 2020 για την ανάπτυξη θεραπειών αντισωμάτων.
Σύμφωνα με τη Health Canada, το bamlanivimab μπορεί να αποτρέψει την επιδείνωση των συμπτωμάτων και να μειώσει τη νοσηλεία σε ασθενείς υψηλού κινδύνου που έχουν μολυνθεί με COVID-19.
Η θεραπεία μίας δόσης, η οποία πωλείται από την EliLillyCanadaInc., μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης όπως τα νοσοκομεία, καθώς χορηγείται ενδοφλέβια στους ασθενείς.
«Ως θεραπεία αντισωμάτων, αποτελεί μέρος μιας μεγάλης κατηγορίας φαρμάκων που χρησιμοποιούνται συνήθως για τη θεραπεία ασθενειών, όπως ο καρκίνος και η ρευματοειδής αρθρίτιδα»,δήλωσε ο SachdevSidhu, καθηγητής μοριακής γενετικής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, τονίζοντας ότι ως μέθοδος θεραπείας είναι μια… επικυρωμένη μορφή.
Η Health Canada ενέκρινε το φάρμακο το Νοέμβριο του 2020 με την προσωρινή εντολή που αφορά την εισαγωγή, πώληση και διαφήμιση φαρμάκων για χρήση σε σχέση με το COVID-19. Σύμφωνα με τη Health Canada, 26.000 δόσεις της θεραπείας αγοράστηκαν για 40 εκατομμύρια δολάρια και διανεμήθηκαν μεταξύ των επαρχιών. Ωστόσο, σχεδόν καμία από αυτές τις δόσεις δεν έχει χρησιμοποιηθεί…
«Χώρες σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν το bamlanivimab για να βοηθήσουν να κρατήσουν τους ασθενείς με COVID-19 εκτός νοσοκομείου και να μειώσουν τους θανάτους για μήνες. Περισσότεροι από 400.000 ασθενείς με COVID-19 παγκοσμίως έχουν επωφεληθεί από το φάρμακο»,όπως αναφέρει ο MichaelMcDougall, εκπρόσωπος της EliLilly.
Σύμφωνα με την AbCelleraBiologics, μελέτες έχουν δείξει ότι η θεραπεία είναι αποτελεσματική έναντι του SARS-CoV-2 και η παραλλαγή εντοπίστηκε για πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Παρ’ όλα αυτά, οι επαρχιακές υγειονομικές αρχές δεν έχουν ακόμη διαθέσει τη θεραπεία στους Καναδούς…
Ο διευθύνων σύμβουλος της AbCelleraBiologics, CarlHansen, βρίσκει «θλιβερό» ότι το φάρμακο δεν είναι προσβάσιμο στον Καναδά.
Ο Χάνσεν είπε ότι η επαρχιακή κυβέρνηση της Βρετανικής Κολομβίας δεν εξέδωσε σχέδιο, σχετικά με τον τρόπο χορήγησης της θεραπείας, αναγκάζοντας τους γιατρούς να την αφήσουν στα ράφια.
Εν τω μεταξύ, η πρόσφατη ανάκληση της αδειοδότησης έκτακτης ανάγκης του bamlanivimab από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ θα μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση με το κοινό.
«Δεν υπάρχει καμία αλλαγή στην εξουσιοδότηση bamlanivimab στον Καναδά και η EliLilly δε ζήτησε από την HealthCanada να ανακαλέσει την εξουσιοδότησή της. Το Bamlanivimab που χρησιμοποιείται από μόνο του, είναι αποτελεσματικό έναντι της παραλλαγής B.1.1.7 (UK), η οποία είναι η κύρια παραλλαγή που κυκλοφορεί στον Καναδά το τελευταίο διάστημα»,δήλωσε ο GeoffroyLegault – Thivierge της HealthCanada.
Δεδομένου ότι χορηγείται μέσω ενδοφλέβιας, οι ειδικοί λένε ότι το Bamlanivimab πρέπει να χορηγείται σε νοσοκομείο εντός 10 ημερών από την εμφάνιση συμπτωμάτων. Εάν ένας ασθενής είναι πολύ άρρωστος, η θεραπεία δεν μπορεί να χορηγηθεί.
Στις ΗΠΑ, νοσοκομεία όπως το Johns Hopkins Medicine έχουν δημιουργήσει κέντρα έγχυσης μονοκλωνικών αντισωμάτων εξωτερικών ασθενών, για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση των προκλήσεων της θεραπείας.
«Τα φάρμακα για αντισώματα είναι επίσης πιο δύσκολο να γίνουν»,είπε ο καθηγητής Sidhu και με τη δόση να κοστίζει άνω των 1.500$ το bamlanivimab δεν είναι και το φθηνότερο φάρμακο.
Στις ΗΠΑ, οι ερευνητές διερευνούν επίσης τη χρήση μονοκλωνικών αντισωμάτων ως προληπτική επιλογή για ευάλωτες ομάδες, όπως ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς, που δεν ανταποκρίνονται στα εμβόλια COVID-19. Αυτοί οι ασθενείς παράγουν λίγα ή καθόλου αντισώματα, είτε ως αποτέλεσμα θεραπείας για άλλες ασθένειες, όπως ο καρκίνος, είτε επειδή γεννήθηκαν με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα.
Ομοίως, το bamlanivimab αποδείχθηκε ότι μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης συμπτωματικών COVID-19 μεταξύ των κατοίκων και του προσωπικού των εγκαταστάσεων μακροχρόνιας περίθαλψης, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας κλινικής δοκιμής φάσης III από την Eli Lilly που διεξήχθη σε συνεργασία με το Εθνικό Ινστιτούτο Αλλεργίας και Μολυσματικών ασθενειών (NIAID) και το δίκτυο πρόληψης COVID-19. Καθώς οι λοιμώξεις συνεχίζουν να αυξάνονται, η αξιοποίηση αυτής της «παραμελημένης» θεραπείας θα έσωζε ζωές.
Ο ιατρός Kumar προτρέπει τους επαρχιακούς ηγέτες και αξιωματούχους υγείας, να συμφωνήσουν για να βρουν έναν τρόπο για την εφαρμογή του Bamlanivimab στο σύστημα υγείας του Καναδά. Τα νοσοκομεία θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κινητές κλινικές και κέντρα έγχυσης, για να βοηθήσουν στη διάθεση της θεραπείας αντισωμάτων σε όσους θα μπορούσαν να επωφεληθούν από αυτήν.
«Τα νέα δεδομένα που έρχονται, δείχνουν ότι αυτές οι θεραπείες αποτρέπουν πραγματικά το θάνατο και αποτρέπουν τις νοσηλείες και εάν πρόκειται να μειώσουμε το βάρος στα δωμάτια έκτακτης ανάγκης και στα κρεβάτια του νοσοκομείου μας, τότε πρέπει πραγματικά να καταλάβουμε πώς να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις θεραπείες σε μεγάλη κλίμακα»,ανέφερε ο Kumar.
Πάνω από δώδεκα γιατροί και μέλη του συμβούλιου μολυσματικών ασθενειών υπέγραψαν επιστολή, καλώντας όλα τα επίπεδα κυβέρνησης να συνεργαστούν με κλινικές και νοσοκομεία για να αυξήσουν την πρόσβαση σε μονοκλωνικά αντισώματα και να επισπεύσουν την έγκριση συνδυασμένων μονοκλωνικών αντισωμάτων.
«Τα στοιχεία για αυτές τις θεραπείες είναι τώρα αρκετά ισχυρά – και οι παρενέργειες είναι αρκετά περιορισμένες – ότι οι Καναδοί γιατροί θα πρέπει να μπορούν να προσφέρουν αυτές τις θεραπείες σε επιλέξιμους ασθενείς», αναφέρει η επιστολή. «Πράγματι, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποδέχονται αυτά τα στοιχεία και έχουν ήδη δημιουργήσει πάνω από 5.000 τόπους έγχυσης, που έχουν χορηγήσει αυτή τη θεραπεία σε περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους», σημειώνεται στην επιστολή.
Οι επιστήμονες ιατροί πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο ο Καναδάς να αρχίσει τη χορήγηση δόσεων της θεραπείας για να αποτρέψει περισσότερους Καναδούς από το θάνατο του COVID-19. Μια θεραπεία που ήδη έχει χρυσοπληρωθεί από τους καναδούς φορολογούμενους και κάθεται στα ράφια.
Τέλος να υπενθυμίσουμε, ότι η φαρμακευτική εταιρία SATONIZE (https://sanotize.com/) με έδρα στο Βανκούβερ, που πρόκειται να βγάλει έως το τέλος του έτους σπρέϊ θεραπείας του ιού, χρηματοδοτείτε από το… Ισραήλ (η ιδιοκτήτρια Dr. Gilly Regev είναι Καναδο-ισραηλινή) αντί από τον Καναδά. Γιατί άραγε;
*Ο Γιώργος Στυλ. Γκιούσμας είναι συν-εκδότης της έντυπης εφημερίδας ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ και της ιστοσελίδας www.tanea.ca
Η θεσμική βία την οποία βιώνει ο Έλλην Πολίτης, ένεκεν της σωρείας καταστρατηγήσεων του Καταστατικού Χάρτη του Ελλαδικού Συντάγματος, ενεργοποιούν αυτοδικαίως την ακροτελεύτια διάταξη του άρθρου 120 παράγραφος 4 του Συντάγματος, ήτοι την, κατά το προσφυώς λεγόμενον, «Επιτομή του Συνταγματικού Πατριωτισμού», καθότι, η εν θέματι διάταξη, αναγνωρίζει ευθέως προς τον Έλληνα Πολίτη, το δικαίωμα και την υποχρέωση, να αντλήσει την εξουσία αυτή, εκ του ως άνω άρθρου, ίνα καταστεί αυτόκλητος θεματοφύλακας και άγρυπνος φρουρός της Συνταγματικής Νομιμότητας, δοθέντος ότι η παράγραφος 2 του άρθρου 120, απαιτεί από τον Έλληνα πολίτη τον σεβασμό προς το Σύνταγμα και τους Νόμους οι οποίοι συμφωνούν με αυτό, αλλά και την αφοσίωση εις την πατρίδα και την Δημοκρατία.
Ως εκ τούτου επαφίεται εις τον Πατριωτισμό των Ελλήνων, η σύννομη _κατά την υποκειμενική μου γνώμη, κατά διασταλτική ερμηνεία της ως άνω διάταξης, αντίδραση του πολίτη_, εν προκειμένω, κατά των σφετεριστών της λαϊκής κυριαρχίας, οι οποίοι πραξικοπηματικά καταλύουν θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος, φαλκιδεύοντας δυσανάλογα των αντικειμενικών περιστάσεων μείζονα δικαιώματα των πολιτών (κατά κατάφωρη παραβίαση δηλαδή της περίπτυστης αρχής της αναλογικότητας, ειδικότερης έκφανσης του Κράτους Δικαίου κατ’ άρθρο 25 του Συντάγματος), όπως η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας ως προς το σύνολο των επιμέρους πτυχών και εκφάνσεώς της (ατομική-επαγγελματική δράση, απρόσκοπτη μετακίνηση) αλλά και την μείζονα αποστέρηση της ελευθέρας βούλησης αποφάσεως περί της αυτοδιάθεσης της υγείας αυτής καθ’ αυτήν των πολιτών, αλλά και της ανεπηρέαστης αλλά και κατόπιν ρητής εμφατικής αξιώσεως τους (νοείται των πολιτών), δια ειδικής έγκυρης και εμπεριστατωμένης ιατρικής πληροφόρησης περί της πανδημίας και των παρενεργειών της υπό της Πολιτείας, ούτως ώστε εν τέλει να συγκαταθέσουν συνειδητά, προς πάσα επιγενόμενη Ιατρική πράξη.
Η ανεδαφική και στερούμενη, επαρκούς τεκμηριώσεως, θεμελίωση του όρου «δημόσια υγεία» και ο δογματικός και άκρατος μονισμός ενημέρωσης από μία συγκεκριμένη μερίδα Λοιμοξιολόγων εν Ελλάδι, περί του αντικειμενικώς ή επιστημονικώς κατά το μάλλον ή ήττον, «ορθώς λαμβάνειν» ως προφυλακτικό μέτρο εξουδετερώσεως διασποράς του σύγχρονου επάρατου ιού, εν συνδυασμώ με τον σιδηρούν αποκλεισμό της ανεμπόδιστης ελευθερίας εκφράσεως, αντιφρονούντων ιατρών εις τα, εν Ελλάδι, συστημικά Μ.Μ.Ε, ελεγχόμενα απεριφράστως υπό τους μη διαυγείς μηχανισμούς, ορισμένου εσμού συμφερόντων, ήγειραν ευλόγως υποψίες προς τους γρηγορούντες πολίτες, περί της φυόμενης, εις τον αντίποδα, οιονεί «επιδημίας», καθολικής ποδηγέτησης των Μ.Μ.Ε, περί καλλιέργειας συλλογική φόβου, δια μέσου της παράνομης κατακράτησης και βιαίας στέρησης της προσωπικής ελευθερίας των πολιτών, δια των αλλεπάλληλων εγκλεισμών, υπό την «ιδιώνυμη» επαχθή απειλή επιβολής διοικητικού προστίμου και απηνούς ασκήσεως ποινικής διώξεως.
Ως εκ τούτου, την κατηγορία των σκεπτικιστών πολιτών, περί του τρόπου επιβολής της πανδημίας και των επιπτώσεων εις τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, άρχισαν, οι διάφοροι μηχανισμοί, να τους στιγματίζουν με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, κατονομάζοντας τους αορίστως ως «σεσημασμένους εγκληματίες του νεοπαγούς ιού, ψεκασμένους, συνομωσιολόγους, ακροδεξιούς», δια τον απλούστατο λόγο ότι τόλμησαν, να αμφισβητήσουν την αυθεντία της εξουσίας, η οποία επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου, την ιατρικώς αναιτιολόγητη υποχρέωση, διαρκούς λογοδοσίας των πολιτών δια πάσα κίνηση τους, η την δια νόμου επιβολή αμφίβολης αποτελεσματικότητας προφυλακτικών μέτρων.
Η συλλογική αυτή αντίδραση νέων επιστημόνων προς την Νέα Τάξη Πραγμάτων προς μία άκρως ιατρικώς αβάσιμη αλλά και νομικώς αντισυνταγματική και καθόλα έκνομη, επιβολής συλλήβδην και κατά συρροή μέτρων, τα οποία προσβάλλουν ευθέως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, προϊόν επεξεργασίας επιβολής υπερεθνικών αλλότριων συμφερόντων της, προφανώς ανησύχησε τους κρατούντες.
Η πατερναλιστική αυτή υπερ-εξουσία της κυβέρνησης, ομοιάζει με αστυνομικό κράτος ολοκληρωτικού τύπου, το οποίο υπό τον μανδύα της επίφασης της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, επιχειρεί να περιάγει την χώρα, προς μία μόνιμη κατάσταση πολιορκίας, η οποία δήθεν δικαιολογείται και συγχωρείται, από την πολύκροτη πανδημία ως παγίως επαπειλούμενο κίνδυνο της δημόσιας υγείας, εξ αυτού του λοιπόν του λόγου ο πολίτης σήμερα απολύεται εκδικητικά από την εργασία του, ακόμη και τα παιδιά στερούνται της εκπαιδεύσεως, άνευ ετέρου τινός εν είδει τιμωρίας, ως αντιφρονούντες και μη συμμορφούμενη προς την άλογη κρατική βία.
Η διχοστασία εις τους κόλπους της κοινωνίας καθώς και η ρατσιστική βία προς τους έχοντες μία τεκμηριωμένα διαφορετική άποψη αμφισβήτησης του ως άνω επιβεβλημένου «αφηγήματος» διώκεται καθοιονδήποτε τρόπο, με την μομφή του αρνητή της αυθεντίας της δεσποτείας του αδιαμφισβήτητου κύρους του «Ηγεμόνα».
Εν τω πλαισίω αυτό, νύκτωρ, βεβιασμένα, εν κρυπτώ και παραβύστω, ψηφίστηκε, στις 22-4-2021, άρον άρον, το ανεύθυνο των «Λοιμοξιολόγων», μία θεσμικώς πραξικοπηματική ενέργεια, η οποία σηματοδοτεί εκκωφαντικά, τον ενταφιασμό της Δημοκρατίας και την πρόδηλη κατάλυση των Δημοκρατικών Θεσμών.
Η περί ης ο λόγος ψήφιση άπτεται της περί της αφέσεως της ποινικής ευθύνης των μελών της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας της Δημόσιας Υγείας έναντι του Κορωνοϊού COVID-19, της Επιτροπής Αντιμετώπισης Εκτάκτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας από Λοιμογόνους Παράγοντες της Επιτροπής Εμβολιασμών, οι οποίοι εφεξής δεν ευθύνονται, δεν διώκονται και δεν εξετάζονται για γνώμη που διατύπωσαν ή ψήφο που έδωσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους στο πλαίσιο λειτουργίας των ως άνω Επιτροπών. Δίωξη επιτρέπεται μόνο για συκοφαντική δυσφήμιση ή εξύβριση.
Πρόκειται για το άρθρο 4, της επίμαχης τροπολογίας προσθήκης του Σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης «Κώδικα Δικαστικών Υπαλλήλων» όπου το άρθρο 32ο του Ν. 4771/2021 (Α’ 16) αντικαθίσταται με βάσει τα ως άνω προρρηθέντα, υπογεγραμμένο υπό των Υπουργών Οικονομίας και Υγείας.
Η ως άνω, διάταξη, αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα εις τα θεμέλια του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος αναγνωρίζοντας συλλήβδην προληπτική ασυλία προς τους «πρωταγωνιστές» της Πανδημίας με ό,τι τούτο συνεπάγεται της δημόσιας υγείας, των πλημμελειών (ιατρικών και διοικητικών) ως προς την διαχείριση αυτής, με αποτέλεσμα δηλαδή, να αμνηστεύεται εκ των προτέρων και να καθαγιάζεται ως αυθεντικά ανεπίδεκτη, ποινικής διερεύνησης οιαδήποτε τυχόν μη ορθή λήψη αποφάσεως, η οποία αντικειμενικά δεν επέφερε το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αλλά ενδεχομένως να αποτέλεσε γενεσιουργό αιτία, πολλαπλών άστοχων ενεργειών και παραλείψεων ως προς την ιταμή διαχείριση της περιλάλητης πανδημίας.
Η εν λόγω ανεκδιήγητη πράξη, όζει ολοκληρωτισμό, και συνιστά ανυπερθέτως εκκωφαντική ομολογία αφενός αποτυχίας της κυβερνήσεως, η οποία φοβούμενη τυχόν, παρέμβαση της Δικαιοσύνης, ως έδει, _καθότι φρονούμε ότι ζούμε σε Συντεταγμένο Κράτος Δικαίου, όπου η λειτουργική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, δύναται να παρέμβει, κατόπιν ελευθέρας ασκήσεως του προσήκοντος, νομικού και ουσιαστικά βάσιμου ένδικου βοηθήματος, υπό οιονδήποτε πολίτη προς τυχόν διαλεύκανση της υποθέσεως της πανδημίας και αφετέρου απερίφραστη παραδοχή ότι ημείς οι πολίτες καθιστάμεθα ανυπόληπτα ενεργούμενα ψεκασμένοι, οι οποίοι στερούμεθα οιασδήποτε προστασίας, ακόμη και της δικαστικής προστασίας, καθότι, απλώς αποτελούμε μία διανοητικώς λοβοτομημένη, ευκαταφρόνητη και ανυπόληπτη υδαρή μάζα, προκειμένου η ελίτ να πειραματίζεται εις την αντοχή της υγείας μας.
Η θέσπιση της ποινικής ανευθυνότητας συνεπάγεται εις το διηνεκές ατιμωρησία των πρωταγωνιστών διαχείρισης της πανδημίας και πηδαλιουχήσεως της κοινωνίας περί της λήψεως των προσηκόντων κατά το δοκούν μέτρων, δηλαδή, εν άλλοις λόγοις, η διάταξη αυτή, απαλλάσσει τα μέλη, κατά τρόπο πρόδηλα αντισυνταγματικό διότι παραβιάζει το άρθρο 4 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο «οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου», καθόσον με το ακαταδίωκτο και επί δολίων πράξεων ή παραλείψεών τους επέρχεται αδικαιολόγητη ευνοϊκή μεταχείριση υπέρ αυτών και μη εφαρμογή των ελληνικών ποινικών νόμων υπέρ της συγκεκριμένης κατηγορίας, ως υπαλλήλων εν ευρεία εννοία, έναντι άλλων κατηγοριών υπαλλήλων, δοθέντος ότι η άνω διάταξη του Συντάγματος κατοχυρώνει όχι μόνο την ισότητα των Ελλήνων πολιτών έναντι του νόμου αλλά και την ισότητα του νόμου έναντι αυτών.
Είναι γεγονός, ότι ο νομοθέτης μπορεί να προβαίνει σε διαφορετική ρύθμιση, όταν τούτο επιβάλλεται από λόγους γενικότερου κοινωνικού ή δημόσιου συμφέροντος, για τους οποίους είναι δυνατό να κάμπτεται νομοθετικώς η προεκτεθείσα αρχή της ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου (Ολ. Α.Π. 4/2012, 11/2008, 3/2006, 38/2005).
Τούτο, όμως, δεν μπορεί να ισχύσει στην περίπτωση τελέσεως εκ δόλου αξιόποινων πράξεων παρά οιουδήποτε, αφού επί τέτοιου είδους πράξεων δεν είναι νοητή ύπαρξη λόγων γενικότερου κοινωνικού ή δημόσιου συμφέροντος, που να δικαιολογούν συνταγματικώς τη διαφορετική ρύθμιση με τη θέσπιση ακαταδίωκτου υπέρ των ανωτέρω προσώπων κατά την εκφορά γνώμης ή διενέργεια πράξεως, που ανάγονται στα καθήκοντά τους
Έτι περαιτέρω και συμπληρωματικώς προς την εθνική νομοθεσία λειτουργεί και η ευρωπαϊκή και ειδικότερα το άρθρο 14 της ΕΣΔΑ που καθιερώνει την αρχή της ισότητας και απαγορεύει τις διακρίσεις ορίζοντας ότι «η χρήσις των αναγνωριζομένων εν τη παρούση Συμβάσει δικαιωμάτων και ελευθεριών δέον να εξασφαλισθεί ασχέτως διακρίσεως φύλου, φυλής, χρώματος, γλώσσης, θρησκείας, πολιτικών ή άλλων πεποιθήσεων, εθνικής ή κοινωνικής προελεύσεως, συμμετοχής εις εθνική μειονότητα, περιουσίας, γεννήσεως ή άλλης καταστάσεως».
Ειδικότερα, στόχος της ευρωπαϊκής νομοθεσίας κατά των διακρίσεων είναι να εξασφαλίσει σε όλα τα άτομα ισότιμες και δίκαιες προοπτικές πρόσβασης στις ευκαιρίες που παρουσιάζονται στην κοινωνία.
Μάλιστα, αυτή η νομοθεσία δεν παρουσιάζει μόνο μια μονόπλευρη διάσταση αξιώνοντας την απαγόρευση των διακρίσεων στις σχέσεις κράτους πολίτη, αλλά ταυτόχρονα τριτενεργεί και στις σχέσεις μεταξύ των ιδιωτών.
Εξειδικεύοντας παρατηρούμε ότι η απαγόρευση των διακρίσεων αναλύεται ως εξής:
Προβλέπει ότι τα πρόσωπα που βρίσκονται σε όμοιες καταστάσεις πρέπει να τυγχάνουν όμοιας μεταχείρισης και να μην υφίστανται δυσμενέστερη μεταχείριση λόγω κάποιου ιδιαίτερου «προστατευόμενου» χαρακτηριστικού το οποίο διαθέτουν. Αυτές είναι οι «άμεσες» διακρίσεις που υπόκεινται σε ένα γενικό κριτήριο αντικειμενικής αιτιολόγησης. Ειδικότερα το ΕΔΔΑ έχει κρίνει ότι «[…] διαφορετική μεταχείριση ατόμων που βρίσκονται σε σχετικά όμοιες καταστάσεις […] μπορεί να θεωρηθεί διάκριση εάν στερείται αντικειμενικής και εύλογης αιτιολογίας, με άλλα λόγια εάν δεν επιδιώκει την επίτευξη ενός θεμιτού σκοπού ή εάν δεν υπάρχει εύλογη σχέση αναλογικότητας μεταξύ των χρησιμοποιούμενων μέσων και του σκοπού που επιδιώκεται να επιτευχθεί».
Συνελόντι ειπείν, η κυβέρνησις, τελεί εις ρόλο ωσεί «Ποντίου Πιλάτου», ο οποίος ναι μεν θεσπίζει την ατιμωρησία, κατά τον πιο ιταμό, Αντισυνταγματικό και αντιδημοκρατικό τρόπο, δια ένα τόσο καίριο, ακανθώδες και ιστορικό ζήτημα, καταφάσκοντας όμως δε, εμμέσως πλην σαφώς, ενδεχόμενο δόλο ως προς την αποτυχία της μέχρι τούδε διαχείρισης της πανδημίας αλλά εν ταυτώ και δια το μέλλον, νίπτοντας ανενδοιάστως, τας χείρας της, αποτινάσσοντας οιαδήποτε ανάληψη ουσιαστικά πολιτικής ευθύνης, πλήττοντας όμως τοιουτοτρόπως, εκ βάθρων τα θεμέλια της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μας.
Στις Βρυξέλλες, εκεί όπου οι ευρωκαρεκλοκένταυροι χαράσσουν πολιτικές ακραίας λιτότητας για τους άλλους, οι ίδιοι δε γνωρίζουν περικοπές στους μισθούς, δεν ξέρουν τι πάει να πει ακρίβεια, ούτε ανέχεια. Για να συνεχίσουν να ζουν την προνομιούχα και πολυτελή ζωή τους, οι περίπου 66.000 υπάλληλοι των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. θα δουν και πάλι το μισθό τους να αυξάνεται τον Απρίλιο. Θα πρόκειται για την έβδομη αύξηση μισθού από τις αρχές του 2022. Την έβδομη, δηλαδή, μέσα σε τρία χρόνια! Επί της ουσίας, πρόκειται για μια συμπληρωματική προσαύξηση του 2024, καθώς οι μισθοί των ευρωμανδαρίνων έπρεπε να αυξηθούν κατά 8,5% πέρυσι. Ωστόσο, αυτό κρίθηκε υπερβολικό ακόμη και για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία χρησιμοποίησε τη λεγόμενη «ρήτρα μετριοπάθειας» (έχουν σκαρφιστεί και τέτοιον όρο!) και αρχικά κατέβαλε «μόνο» το 7,3% της αύξησης. Το υπόλοιπο 1,2% θα ακολουθήσει τώρα! Μια «μετριοπάθεια», δηλαδή, που μεταφράζεται σε μία ακόμα αύξηση, ώστε να μη στερηθούν οι τεχνοκράτες την καλοβολεμένη ζωή τους, την ώρα που οι πολίτες των 27 κρατών-μελών παλεύουν, μεταξύ άλλων, με την ακρίβεια, την ενεργειακή κρίση και κάθε παραλογισμό των Βρυξελλών, ο οποίος πρώτα διατυπώνεται σε ψυχρά ανακοινωθέντα και ύστερα μετατρέπεται σε επιβαλλόμενη παραφροσύνη.
ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΦΟΝ ΝΤΕΡ ΛΑΙΕΝ Και για να πάρετε μια γεύση, ο χαμηλότερος βασικός μισθός των «ευρωλειτουργών» (εξαιρουμένων των αφορολόγητων επιδομάτων) θα αυξηθεί από τα 3.361 ευρώ στις αρχές του 2024 σε 3.645 ευρώ από τον Απρίλιο 2025. Όσο για τον ανώτατο μισθό, αυξάνεται από 23.262 ευρώ σήμερα σε 25.229 ευρώ. Από την αύξηση θα επωφεληθούν και τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Έτσι, ο βασικός μισθός της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν θα αυξηθεί κατά 2.700 ευρώ, φτάνοντας τα 34.800 ευρώ μηνιαίως, σύμφωνα με γερμανικά δημοσιεύματα. Αλλά και οι επίτροποι δε θα έχουν παράπονο: θα λάβουν 2.200 ευρώ περισσότερα από την 1η Απριλίου, αγγίζοντας μισθό 28.400 ευρώ. Οι ευρωκράτες επωφελούνται από έναν εντελώς αδιαφανή τρόπο υπολογισμού των εισοδημάτων τους. Σε αυτόν λαμβάνονται υπόψη ο πληθωρισμός στις Βρυξέλλες και στο Λουξεμβούργο, καθώς και η εξέλιξη των μισθών στις δημόσιες υπηρεσίες των κρατών-μελών. Κανονικά, οι μισθοί στο ευρωιερατείο αυξάνονται μία φορά το χρόνο, με αναδρομική ισχύ από την 1η Ιουλίου. Ωστόσο, λόγω του υψηλού πληθωρισμού τα τελευταία χρόνια, αξιοποιήθηκε μια ειδική ρύθμιση, με αποτέλεσμα ένα μέρος της αύξησης να καταβάλλεται ήδη από την 1η Ιανουαρίου. Γι’ αυτό το λόγο, από το 2022 οι εργαζόμενοι της Ε.Ε. λαμβάνουν αυξήσεις δύο φορές το χρόνο, την 1η Ιανουαρίου και την 1η Ιουλίου. Φέτος, όμως, μπορεί να υπάρξουν τρεις ακόμα αυξήσεις: ◘ Εάν ο πληθωρισμός δε μειωθεί τον Απρίλιο, θα καταβληθεί ένα επιπλέον ποσό για το 2024. ◘ Στα μέσα του έτους θα δοθεί μία επιπλέον αύξηση (τα αναδρομικά του Ιανουαρίου). ◘ Αργότερα, την 1η Ιουλίου, θα δοθεί το υπόλοιπο της αύξησης.
ΟΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΣΠΡΑΤΤΟΥΝ ΜΗΝΙΑΙΑ ΟΙ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ Όπως και οι Έλληνες βουλευτές, έτσι και οι ευρωβουλευτές επωφελούνται από αποδοχές και προνόμια όπως και πρόσθετες αποζημιώσεις, για να καλύψουν τα έξοδά τους ή να πληρώσουν τους βοηθούς τους. ◙ «Βασικός μισθός»: Από τον Ιούλιο του 2009 όλοι οι ευρωβουλευτές λαμβάνουν την ίδια αποζημίωση (μισθό), είτε είναι Γάλλοι είτε Γερμανοί ή Βούλγαροι. Η αμοιβή τους ανέρχεται σε 9.975,42 ευρώ μεικτά το μήνα από την 1η Ιανουαρίου 2023. Μετά τις φορολογικές παρακρατήσεις και τις κοινωνικές εισφορές, ο καθαρός μηνιαίος μισθός τους είναι 7.776,06 ευρώ. ◙ Επίδομα γενικών εξόδων: Εκτός από το μισθό τους, οι ευρωβουλευτές λαμβάνουν, επίσης, δύο αποζημιώσεις. Η πρώτη είναι το επίδομα γενικών εξόδων, που ανέρχεται σε 4.950 ευρώ το μήνα το 2024, το οποίο καλύπτει τα έξοδα διαχείρισης του γραφείου του ευρωβουλευτή στη χώρα εκλογής του (τηλέφωνο, ίντερνετ, εξοπλισμός πληροφορικής κ.λπ.). Αυτό το επίδομα μειώνεται στο μισό για ευρωβουλευτές που χωρίς βάσιμη δικαιολογία δεν παρίστανται στις μισές τουλάχιστον ετήσιες συνεδριάσεις. ◙ Κατ’ αποκοπή αποζημίωση: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παρέχει μια δεύτερη αποζημίωση, την κατ’ αποκοπή αποζημίωση, ύψους 338 ευρώ (ανά ημέρα). Αυτή καλύπτει διάφορα έξοδα που σχετίζονται με την παρουσία του ευρωβουλευτή στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο (έξοδα ξενοδοχείου, γεύματα κ.λπ.) για την παρακολούθηση ολομελειών ή συνεδριάσεων επιτροπών. Οι ευρωβουλευτές λαμβάνουν επίσης ημερήσια αποζημίωση 169 ευρώ για όλες τις επίσημες συναντήσεις εκτός Ε.Ε. στις οποίες συμμετέχουν. Για να λάβουν αυτά τα ποσά, οι ευρωβουλευτές πρέπει να υπογράφουν το επίσημο μητρώο παρουσίας και πρέπει να συμμετέχουν τουλάχιστον στο 50% των ονομαστικών ψηφοφοριών, διαφορετικά η αποζημίωση μειώνεται στο μισό. ◙ Αποζημίωση ταξιδιών: Οι δραστηριότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μοιράζονται μεταξύ Βρυξελλών και Στρασβούργου, γεγονός που συνεπάγεται πολλές μετακινήσεις. Το κόστος των εισιτηρίων των μετακινήσεων που αγοράζουν οι ευρωβουλευτές για να παρευρεθούν σε αυτές τις συναντήσεις τους επιστρέφεται με την προσκόμιση αποδείξεων. ◙ Αμοιβές βοηθών: Το 2024 οι ευρωβουλευτές διέθεταν 28.696 ευρώ το μήνα για να πληρώνουν τους βοηθούς και τους ασκούμενούς τους. Αυτά τα χρήματα δεν καταβάλλονται απευθείας στους βουλευτές, καθώς οι βοηθοί πληρώνονται απευθείας από τις υπηρεσίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Υπάρχουν δύο τύποι βοηθών: ► Διαπιστευμένοι βοηθοί στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο. ► Τοπικοί βοηθοί στη χώρα εκλογής του βουλευτή. ◙ Ενισχυμένοι κανόνες δεοντολογίας (2023): Μετά το σκάνδαλο «Κατάρ-gate» (Δεκέμβριος 2022), οι κανόνες δεοντολογίας των ευρωβουλευτών αυστηροποιήθηκαν. Από την 1η Νοεμβρίου 2023 οι βουλευτές πρέπει να δηλώνουν κάθε αμειβόμενη δραστηριότητα άνω των 5.000 ευρώ ετησίως.
Μείωσαν πάντως τη διαφορά στις 5 μονάδες οι Συντηρητικοί
Η τελευταία έρευνα της Leger, όσον αφορά τη δυναμική των κομμάτων και την πρόθεση ψήφου των Καναδών, στις Ομοσπονδιακές εκλογές που θα γίνουν σε λιγότερο από δύο εβδομάδες από σήμερα, φέρνουν στην πρώτη θέση τους Φιλελεύθερους, όμως οι Συντηρητικοί φαίνεται να έχουν μειώσει τη διαφορά στις 5 μονάδες, με ένα αξιοσέβαστο ποσοστό να μη γνωρίζει ακόμα τι θα ψηφίσει… Τα αποτελέσματα γι’ αυτό το «κύμα έρευνας» βασίζονται σε διαδικτυακή έρευνα που διεξήχθη από τις 11 έως τις 14 Απριλίου 2025 (δημοσιεύτηκε στις 16 Απριλίου) με αντιπροσωπευτικό δείγμα 3.005 Καναδών ενηλίκων ηλικίας 18 ετών και άνω, από το πάνελ LEO της Leger. Τα δεδομένα σταθμίστηκαν στατιστικά σύμφωνα με τα στοιχεία της καναδικής απογραφής του 2021. Ένα περιθώριο σφάλματος δεν μπορεί να συσχετιστεί με ένα δείγμα μη πιθανότητας σε μια έρευνα πάνελ, αλλά για λόγους σύγκρισης, ένα δείγμα πιθανότητας 3.005 θα είχε περιθώριο σφάλματος +/- 1,79%, 19 φορές στις 20. Ειδικότερα, τα κυριότερα σημεία της έρευνας δείχνουν τα εξής: ► Το Φιλελεύθερο Κόμμα του Μαρκ Κάρνεϊ συνεχίζει να προηγείται στην πρόθεση ψήφου. Επί του παρόντος, το 43% των Καναδών δηλώνουν ότι θα ψήφιζαν το Φιλελεύθερο Κόμμα, εάν οι εκλογές διεξάγονταν σήμερα [σ.σ.: 11-14 Απριλίου], σε σύγκριση με το 38% για το Συντηρητικό Κόμμα του Pierre Poilievre. Η διαφορά μεταξύ των Φιλελευθέρων και των Συντηρητικών μειώνεται από 7 μονάδες σε 5 μονάδες αυτή την εβδομάδα. ► Σχεδόν επτά στους δέκα Καναδούς (68%) λένε ότι η ψήφος τους είναι τελική σε αυτό το σημείο της εκστρατείας, ενώ λιγότερο από το ένα τρίτο (31%) παραμένουν ανοιχτοί στο να αλλάξουν γνώμη. Οι συντηρητικοί ψηφοφόροι (76%) είναι πιο πιθανό να πουν ότι η επιλογή τους είναι οριστική. ► Σχεδόν οι μισοί Καναδοί (47%) δηλώνουν ότι θα προτιμούσαν μια νίκη των Φιλελεύθερων στις επερχόμενες εκλογές, με το 32% να τάσσεται υπέρ μιας φιλελεύθερης κυβέρνησης πλειοψηφίας και το 14% υπέρ μιας φιλελεύθερης μειοψηφίας. Συγκριτικά, πάνω από το ένα τρίτο (36%) θα προτιμούσε μια νίκη των Συντηρητικών, συμπεριλαμβανομένου του 30% που θα ήθελε να δει μια συντηρητική πλειοψηφία και το 6% μια κυβέρνηση μειοψηφίας των Συντηρητικών. ► Ο Ντόναλντ Τραμπ και οι δασμοί του επηρεάζουν την ψήφο περισσότερων από τους μισούς Καναδούς (58%) όσον αφορά την επιλογή ενός κόμματος ή ηγέτη κόμματος, συμπεριλαμβανομένου του 21% που λένε ότι επηρεάζονται πολύ, το 23% κάπως και το 14% πολύ λίγο. ► Η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον στον Καναδά για να ζήσουν, να εργαστούν και να μεγαλώσουν μια οικογένεια, είναι το κύριο συναίσθημα που οδηγεί την επιλογή των ψηφοφόρων για περισσότερους από τους μισούς Καναδούς (51%), μπροστά από το φόβο για το τι μπορεί να επιφυλάσσει το μέλλον για τη χώρα, υπό το πρίσμα των εμπορικών δράσεων των ΗΠΑ (39%). Οι συντηρητικοί ψηφοφόροι (76%) είναι πιο πιθανό να κινητοποιηθούν από την ελπίδα, ενώ οι φιλελεύθεροι ψηφοφόροι (60%) είναι πιο πιθανό να επηρεαστούν από το φόβο. ► Ο Μαρκ Κάρνεϊ θεωρείται ο καταλληλότερος ηγέτης για να διαχειριστεί τη σχέση του Καναδά με τις ΗΠΑ και τον Ντόναλντ Τραμπ (46% έναντι 28% για τον Poilievre), να πλοηγηθεί στην οικονομία μέσα από τη σημερινή αβεβαιότητα (44% έναντι 31%), να χειριστεί την κρίση του κόστους ζωής (38% έναντι 33%) και να ενισχύσει την εθνική ενότητα (36% έναντι 29%). Αντίθετα, ο Pierre Poilievre θεωρείται ως ο ηγέτης που καταλαβαίνει καλύτερα τους Καναδούς (33% έναντι 27% για τον Carney), ο οποίος έχει ό, τι χρειάζεται για να διορθώσει το σύστημα μετανάστευσης (35% έναντι 26%) και ποιος είναι πιο ικανός να μειώσει τους φόρους (39% έναντι 25%). ► Η εμπειρία του Carney στην Τράπεζα του Καναδά και την Τράπεζα της Αγγλίας (45%), μαζί με το γεγονός ότι φαίνεται ήρεμος και σταθερός (42%), είναι οι κύριοι λόγοι για τους οποίους οι Καναδοί τον βλέπουν ως τον καλύτερο ηγέτη για να διαχειριστεί τη σχέση με τις ΗΠΑ και τον πρόεδρο Donald Trump. ► Η υποστήριξη για την κυριαρχία είναι χαμηλή σε επαρχίες έξω από το Κεμπέκ. Ένας στους πέντε Καναδούς (20%) θα υποστήριζε την επαρχία του να γίνει ξεχωριστή χώρα. Οι κάτοικοι της Αλμπέρτα είναι πιο πιθανό να έχουν αυτή την άποψη, με 29% υπέρ. Συγκριτικά, το 40% των κατοίκων του Κεμπέκ θα ήθελαν η επαρχία τους να γίνει χώρα.
Αυτό είναι το σχέδιο της Λέσχης των Γκλομπαλιστών. Η Grosse Koalition. Ο μεγάλος συνασπισμός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όπως στη Γερμανία. Μετά τις εκλογές, όταν κανένα κόμμα δε θα έχει αυτοδυναμία, θα επικαλεστούν εθνικούς λόγους για να καταστήσουν τη συνεργασία υποχρεωτική. Στόχος τους είναι να διασώσουν από την κατάρρευση το σύστημα: Την ύστερη Μεταπολίτευση. Ένα χρεοκοπημένο καθεστώς, ελεγχόμενο από τους ολιγάρχες και τους τραπεζίτες. Η διαφθορά κυριαρχεί. Μία χώρα χωρίς δεξιά και αριστερά. Ένα πολιτικό κέντρο με θεό το χρήμα. Οι ηγέτες έχουν αποσυρθεί. Η διάκριση των εξουσιών έχει καταργηθεί. Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι διακοσμητικός. Στα Τέμπη αποκαλύφθηκε η μαύρη τρύπα της πολιτείας, η Δικαιοσύνη. Μία συγκαλυμμένη Ολιγαρχία. Στην ύστερη Μεταπολίτευση, η αποδοχή των θεσμών από τους πολίτες είναι κωμική. Πάνω από το 70% δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη και τον τρόπο που λειτουργεί η Δημοκρατία. Το 75% των πολιτών δεν εμπιστεύεται το Κοινοβούλιο, το 80% πιστεύει ότι το κράτος δε λειτουργεί αποτελεσματικά, το 85% δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα και το 90% τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Στις 28 Φεβρουαρίου, στο Πολυτεχνείο του 21ου αιώνα, εκατομμύρια πολίτες έστειλαν το μήνυμα. Η ανοχή έχει και τα όριά της.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ… ΚΟΙΜΑΤΑΙ Το colpo grosso. Η συνεργασία των δύο μεγάλων – συστημικών πια – κομμάτων της παλιάς εποχής. Βασική προϋπόθεση για την υλοποίησή τού σχεδίου, είναι να μείνουν όλα όπως έχουν, τόσο στη ΝΔ, όσο και στο ΠΑΣΟΚ. Μέχρι τις εκλογές, να μην αλλάξει τίποτα. Εάν το ΠΑΣΟΚ καταλήξει στην τρίτη ή την τέταρτη θέση δεν έχει σημασία. Όσο πιο αδύναμο, τόσο το καλύτερο. Ο κίνδυνος του χάους θα φαντάζει ακόμα μεγαλύτερος. Ο Κυριάκος θα παραμείνει πρωθυπουργός και ο Ανδρουλάκης στην αρχηγία του γαλάζιου ΠΑΣΟΚ. «Κάντε ησυχία. Το ΠΑΣΟΚ κοιμάται», θα μπορούσε να γράφει η πινακίδα έξω από τη Χαριλάου Τρικούπη. Σε έναν κόσμο που κάθε μέρα αλλάζει, το κίνημα που προσπάθησε να αλλάξει την Ελλάδα δεν έχει πια τι να πει. Συνεχίζει να κάνει αντιπολίτευση light. Κατάντησε μέρος του συστήματος. Ένα κόμμα που συνήθισε να χάνει. Αντί να ετοιμάζεται για να πάρει την εξουσία, είναι εγκλωβισμένο στις επιλογές των μικροκομματικών μηχανισμών του και πλέον στην εσωκομματική φαγωμάρα. Οι θετικές γνώμες για το κόμμα στην κοινή γνώμη περιορίζονται στο φτωχό 12%. Ακόμα πιο χαμηλά κρίνεται η καταλληλότητα του αρχηγού του να κυβερνήσει. Μόλις στο 6%, άντε με σπρώξιμο στο 7%. Ενώ το 56% των πολιτών ζητάει να γίνουν άμεσα εκλογές, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν τολμά καν να τις ζητήσει. Φοβάται. Στο Μαξίμου τα πράγματα παραμένουν όπως ήταν. Open for business, as usual. Το γεγονός ότι το 74% των πολιτών πιστεύει ότι η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση δεν έχει καμία σημασία. Ούτε το 53% που βλέπει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αρνητικά, λίγες εβδομάδες μετά την ορκωμοσία του. Ούτε ακόμα το πενιχρό 12% που είδε θετικά τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Ο πατριωτισμός δεν αποτελεί πια κριτήριο για την επιλογή των υπουργών. Οι επιταγές του Γκλομπαλισμού υπερισχύουν όλων των άλλων. Σύμφωνα με το σχέδιο, ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για παραχωρήσεις κοιτασμάτων και άλλες υπεράκτιες εργασίες. Προσοχή στο ξεκάρφωμα! Η επιστροφή του ασώτου από το βασίλειο των διαμαντιών σε μια επικράτεια διαμεσολαβούμενης Δικαιοσύνης. Το Κράτος Δικαίου έχει μπαζωθεί. Ένας παραδικαστικός μηχανισμός εξυπηρέτησης παρασιτεί. Δημοσίως, οι έντιμοι λειτουργοί σιωπούν. Φοβούνται και αυτοί. Ο νόμος της σιωπής επικρατεί. Η οργή της κοινωνίας έχει συσσωρευθεί. Το 70,7% των πολιτών θεωρεί αιτία αυτής της οργής τη διαφθορά. Όπως αναφέρει στην έρευνά της η Metron Analysis, «φαίνεται ότι η 28η Φεβρουαρίου δεν είναι μια τομή, αλλά μια συμπύκνωση διεργασιών που επωάζονταν επί μακρόν και τώρα εισβάλλουν στην πολιτική σκηνή. Η κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης βαθαίνει». Για το 59% των πολιτών, η Δύση ολόκληρη βρίσκεται σε παρακμή.
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ή ΧΑΟΣ; Ενώ το κύμα της κοινωνικής αντιπολίτευσης γιγαντώνεται σε όλη την Ελλάδα, ο πρωθυπουργός έχει ξεμείνει με ένα μόνο επιχείρημα: Την απουσία αντιπάλου. Εγώ ή το χάος, ισχυρίζεται. Εάν συνεχίσει να μην έχει αντίπαλο, με αυτό το δίλημμα θα πάρει την πρώτη θέση στις εκλογές, αλλά όχι την αυτοδυναμία. Τότε θα τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο Grosse Koalition. Το ΠΑΣΟΚ βολεύει να είναι αδύναμο, για να μη μπορεί να προτείνει κάποιο άλλο πρόσωπο για πρωθυπουργό. «Δε θα αφήσουμε τη χώρα ακυβέρνητη», θα δηλώσουν οι αρχηγοί των δύο κομμάτων. Μέχρι να γεννηθεί το καινούργιο, να αποκτήσει ολοκληρωμένη μορφή, λόγο και πρόσωπο, αναγκαία προϋπόθεση για να αποτραπούν τα σχέδια της Λέσχης των Γκλομπαλιστών είναι ένα ισχυρό πατριωτικό κίνημα. Απελευθερωμένο από τους ολιγάρχες και τους τραπεζίτες. Αυτό έπρεπε να εκπροσωπεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Όχι το βοηθό εκπληρώσεως της ΝΔ. Ένα κόμμα έξω από το σύστημα. Μόνο εάν ξαναβρεί την ψυχή που του ξερίζωσαν, το ΠΑΣΟΚ θα μπορέσει να ξανακερδίσει. Με τα σημερινά δεδομένα, αυτό μπορεί ακόμα να συμβεί μόνο με τον Παύλο Γερουλάνο αρχηγό. Γιατί μόνο αυτός μπορεί να κοιτάξει στα μάτια και να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη. Μόνο αυτός έχει τη μόρφωση, την επαγγελματική εμπειρία και την τεχνογνωσία να κερδίσει εθνικές εκλογές. Μόνο τότε, εάν το ΠΑΣΟΚ αποκτήσει υποψήφιο πρωθυπουργό, ο Κυριάκος θα έχει – επιτέλους – αντίπαλο. Τότε, το παιχνίδι τού κατακερματισμένου πολιτικού σκηνικού θα τελειώσει. Το διακύβευμα που προσπαθεί να επιβάλλει η ΝΔ θα έχει ακυρωθεί. Το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος» θα πάψει να υπάρχει.
Ο Δημήτρης Τζιώτης είναι σύμβουλος στρατηγικής. Πτυχιούχος πολιτικών επιστημών και δημόσιας διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδίκευση στις Διεθνείς σχέσεις και τις Ευρωπαϊκές Σπουδές. Αποφοίτησε από το Fletcher School of Law and Diplomacy, Tufts University και Harvard University. Τιμήθηκε με Mid–Career Masters of Arts in International Communications, για εκπροσώπους κυβερνήσεων και μη κυβερνητικών οργανισμών.
ΤΑ ΝΕΑ | Ο Pierre Poilievre, ηγέτης του Συντηρητικού Κόμματος του Καναδά, ενέτεινε πρόσφατα την εκστρατεία του κατά των υπεράκτιων φορολογικών παραδείσων, μια κίνηση που έχει συγκεντρώσει σημαντική προσοχή και συζήτηση. Παρά την ισχυρή στάση του ενάντια σε αυτά τα οικονομικά κενά, ο Poilievre συνεχίζει να λαμβάνει σημαντικές εγκρίσεις από εξέχοντες επιχειρηματικούς ηγέτες, απεικονίζοντας μια περίπλοκη σχέση μεταξύ πολιτικής ρητορικής και οικονομικών συμφερόντων.
ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΩΝ Η εκστρατεία του Poilievre κατά των φορολογικών παραδείσων αποτελεί κεντρικό θέμα της οικονομικής πολιτικής του. Έχει υποσχεθεί να κλείσει τα κενά, που επιτρέπουν σε εταιρείες και πλούσιους ιδιώτες να αποθηκεύουν τα χρήματά τους σε υπεράκτιες τοποθεσίες, για να αποφύγουν την πληρωμή φόρων στον Καναδά. Αυτή η πρακτική, αν και νόμιμη, θεωρείται από πολλούς ως ένας τρόπος για τους πλούσιους να αποφύγουν το δίκαιο μερίδιό τους στους φόρους, συμβάλλοντας στην οικονομική ανισότητα. Στις ομιλίες και τις δημόσιες δηλώσεις του, ο Poilievre έχει μιλήσει για την ανάγκη ανακατεύθυνσης της εστίασης της Υπηρεσίας Εσόδων του Καναδά (CRA) από τον έλεγχο των ιδιοκτητών μικρών επιχειρήσεων, στην πάταξη των φορολογικών παραδείσων. Υποστηρίζει ότι το σημερινό σύστημα στοχεύει άδικα τις μικρές επιχειρήσεις, ενώ επιτρέπει σε μεγάλες εταιρείες και πλούσιους ιδιώτες να εκμεταλλεύονται φορολογικά καταφύγια. Το σχέδιο του Poilievre περιλαμβάνει τη δημιουργία μιας ομάδας εργασίας για την αναθεώρηση και την απλούστευση των φορολογικών νόμων του Καναδά, καθιστώντας τους πιο δίκαιους και ευκολότερους στη διαχείριση. Μία από τις πιο εντυπωσιακές πτυχές της πρότασης του Poilievre είναι η υπόσχεσή του να προσφέρει οικονομικές ανταμοιβές σε πληροφοριοδότες που βοηθούν στην αποκάλυψη μεγάλων διεθνών φοροφυγάδων. Αυτή η πρωτοβουλία στοχεύει στην ανάκτηση έως και 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων ετησίως, το οποίο ο Poilievre σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει για να χρηματοδοτήσει μια σημαντική μείωση του φόρου εισοδήματος για τους Καναδούς. Με την παροχή κινήτρων στους πληροφοριοδότες, ο Poilievre ελπίζει να εκθέσει και να εξαλείψει τα παράνομα φορολογικά συστήματα που αποστραγγίζουν δημόσιους πόρους.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΓΚΡΙΣΕΙΣ Παρά την επιθετική στάση του κατά των φορολογικών παραδείσων, ο Poilievre κατάφερε να εξασφαλίσει την υποστήριξη περισσότερων από 30 επιφανών επιχειρηματικών ηγετών. Αυτή η υποστήριξη έρχεται με τη μορφή μιας ανοιχτής επιστολής, που δημοσιεύθηκε σε διάφορες καναδικές εφημερίδες, όπου τα στελέχη υποστηρίζουν ότι οι πολιτικές του Poilievre είναι οι πλέον κατάλληλες για να πλοηγηθούν στον Καναδά μέσα από οικονομικές προκλήσεις. Οι υπογράφοντες περιλαμβάνουν σημαίνουσες προσωπικότητες, όπως ο διευθύνων σύμβουλος της Fairfax Financial, Prem Watsa, ο διευθύνων σύμβουλος της Canaccord Genuity, Dan Daviau και ο πρώην πρόεδρος της Scotiabank, Brian Porter. Αυτές οι εγκρίσεις υπογραμμίζουν ένα παράδοξο στην εκστρατεία του Poilievre. Από τη μία πλευρά, επικρίνει τις υπερβολές της εταιρικής ελίτ και τη χρήση φορολογικών παραδείσων. Από την άλλη, λαμβάνει υποστήριξη από την ίδια επιχειρηματική κοινότητα, που επωφελείται από αυτές τις πρακτικές… Η πολιτική επιστήμονας Lori Turnbull προτείνει, ότι οι ηγέτες των επιχειρήσεων βλέπουν τη ρητορική του Poilievre ως στρατηγική κίνηση για να κερδίσουν ψήφους και όχι ως πραγματική απειλή για τα συμφέροντά τους. Πιστεύουν ότι εάν ο Poilievre γίνει πρωθυπουργός, είναι απίθανο να εφαρμόσει πολιτικές που θα βλάψουν σημαντικά την επιχειρηματική κοινότητα.
ΠΡΑΞΗ ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗΣ Η ικανότητα του Poilievre να εξισορροπεί την κριτική του για τους φορολογικούς παραδείσους, με την απόκτηση επιχειρηματικών εγκρίσεων, είναι μια απόδειξη της πολιτικής του οξυδέρκειας. Έχει δημιουργήσει ένα αφήγημα που απευθύνεται, τόσο στους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης όσο και στην επιχειρηματική ελίτ. Στοχεύοντας τους φορολογικούς παραδείσους, ο Poilievre τοποθετείται ως υπέρμαχος της οικονομικής δικαιοσύνης, απευθυνόμενος στους ψηφοφόρους που αισθάνονται ότι οι πλούσιοι πρέπει να πληρώνουν το δίκαιο μερίδιό τους στους φόρους. Ταυτόχρονα, οι ευρύτερες οικονομικές πολιτικές του, όπως η μείωση των φόρων και η μείωση των κανονισμών, έχουν απήχηση σε ηγέτες επιχειρήσεων που αναζητούν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις. Αυτή η πράξη εξισορρόπησης είναι εμφανής στη στρατηγική εκστρατείας του Poilievre. Έχει φλερτάρει επιθετικά με τις ψήφους των συνδικάτων, διατηρώντας παράλληλα ισχυρούς δεσμούς με την επιχειρηματική κοινότητα. Αυτή η διπλή προσέγγιση τού επιτρέπει να διευρύνει τη βάση υποστήριξής του, καθιστώντας τον έναν τρομερό υποψήφιο στις επερχόμενες ομοσπονδιακές εκλογές.
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ Η στάση του Poilievre σχετικά με τους φορολογικούς παραδείσους και οι επιχειρηματικές του εγκρίσεις, έχουν σημαντικές πολιτικές επιπτώσεις. Στοχεύοντας τους φορολογικούς παραδείσους, δημιουργεί ένα ζήτημα σφήνας που τον διαφοροποιεί από τον κύριο αντίπαλό του, τον ηγέτη των Φιλελευθέρων, Μαρκ Κάρνεϊ. Ο Carney, ο οποίος προηγουμένως διαχειριζόταν επενδυτικά κεφάλαια εγγεγραμμένα σε υπεράκτιους φορολογικούς παραδείσους, έχει επικριθεί από τον Poilievre για τις διασυνδέσεις του με αυτές τις οικονομικές πρακτικές. Αυτή η κριτική επιτρέπει στον Poilievre να τοποθετηθεί ως πιο ηθικός και διαφανής ηγέτης, απευθυνόμενος σε ψηφοφόρους που δίνουν προτεραιότητα στην οικονομική ακεραιότητα. Καθώς η εκστρατεία εξελίσσεται, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς ο Poilievre θα πλοηγηθεί σε αυτές τις δυναμικές και αν οι υποσχέσεις του για την πάταξη των φορολογικών παραδείσων θα μεταφραστούν σε συγκεκριμένες πολιτικές, εάν εκλεγεί.
Ποιοι και πως προετοιμάστηκαν για το ενδεχόμενο, οι πόλεμοι σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή να λάβουν απρόβλεπτες διαστάσεις και να συγκλονίσουν την οικονομία; Πολύ πρόσφατα, είχαμε αναστάτωση στα διεθνή χρηματιστήρια, με επίκεντρο το Τόκιο και τη Νέα Υόρκη. Κατά τον Economist, οι βασικοί παράγοντες που δημιούργησαν την ανατροπή του κλίματος, ήταν οι εξωπραγματικές ελπίδες για το μέλλον των γιγάντων της υψηλής τεχνολογίας – Alphabet, Amazon, Apple, Meta και Microsoft – που δημοσίευσαν οικονομικά αποτελέσματα τα οποία προκάλεσαν απογοήτευση στους μετόχους. Παράλληλα, η ανεργία στις ΗΠΑ, με ρεκόρ τριετίας, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα στοιχεία, ερμηνεύτηκαν από τις αγορές ως προμήνυμα για επιβράδυνση της αμερικανικής οικονομίας. Με απλά λόγια, οι αναλυτές εκτιμούν πλέον, πως ο κίνδυνος ύφεσης για τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, όχι μόνο δεν έχει αποφευχθεί, αλλά έχει αυξηθεί. Πλην όμως, δε βλέπουμε το δάσος, αν μείνουμε μόνο σε αυτές τις εξηγήσεις. Όπως χαρακτηριστικά είπε πρόσφατα ο Σουν Γουόν Σον, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Loyola Marymount, η Ουάσιγκτον συνεχίζει να ξοδεύει χρήματα σαν να είναι οι πόροι της απεριόριστοι και προσέθεσε με έμφαση: «Η ουσία είναι ότι δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα και νομίζω ότι η προοπτική είναι αρκετά ζοφερή». Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2023 το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ έφτασε στο 131% του ΑΕΠ – αρνητικό ιστορικό ρεκόρ – ενώ το έλλειμμα ξεπέρασε τα 1,7 τρις και σχεδόν διπλασιάστηκε σε σύγκριση προς το προηγούμενο έτος. Δραματικό ήταν το μήνυμα που έστειλε ο επικεφαλής της ανεξάρτητης δημοσιονομικής εποπτικής αρχής του Κογκρέσου, Φίλιπ Σουάγκελ, που τόνισε ότι η αμερικανική οικονομία μπορεί να υποστεί σοκ, εάν η κυβέρνηση αγνοήσει το διογκούμενο ομοσπονδιακό χρέος. Το κόστος των τόκων αυξήθηκε στα 659 δισεκατομμύρια δολάρια το οικονομικό έτος 2023. Αυτό είναι αυξημένο κατά 39% από το προηγούμενο έτος και σχεδόν διπλάσιο από ό,τι ήταν το οικονομικό έτος 2020, ενώ για το 2025 υπολογίζεται πως οι ΗΠΑ θα κληθούν να πληρώσουν συνολικά 1 τρις δολάρια (!) για τόκους, ποσό που ξεπερνά τις δαπάνες για την άμυνα και το πρόγραμμα υγείας!
► Ποια μέτρα όμως μπορεί να ληφθούν, όταν οι στρατιωτικές δαπάνες, ως βασικός μοχλός παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, παρασύροντας σε ύφεση και τις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες; ► Ποιοι και πως προετοιμάστηκαν για το ενδεχόμενο ο πόλεμος στην Ουκρανία απέναντι σε μια πυρηνική δύναμη όπως είναι η Ρωσία και η ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή να λάβουν απρόβλεπτες διαστάσεις και να συγκλονίσουν την παγκόσμια ενεργειακή αγορά;
Οι ΗΠΑ ξοδεύουν περισσότερα για το στρατό τους απ’ ό,τι αθροιστικά οι δέκα επόμενες χώρες με τις υψηλότερες δαπάνες, ενώ η Κίνα είναι πλέον η υπερδύναμη της παραγωγής στον κόσμο, καθώς ξεπερνά σε παραγωγική απόδοση το άθροισμα των εννέα επόμενων μεγαλύτερων παραγωγών, σημείωσε σε άρθρο του ο καθηγητής Richard Baldwin, που διδάσκει στο IMD Business School και είναι αρχισυντάκτης του VoxEU.org. Και την αδιέξοδη αυτή κούρσα, ακολουθούν και τα ευρωπαϊκά κράτη του ΝΑΤΟ που αναγκάζονται να αυξήσουν τη φορολογία και να κάνουν περικοπές για να καλύψουν τις αυξανόμενες αμυντικές δαπάνες, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία. Πρόσφατες έρευνες δείχνουν, ότι οι κρατικοί στρατιωτικοί προϋπολογισμοί παγκοσμίως αυξάνονται διαρκώς. Το περασμένο έτος έφτασαν τα 2,44 τρισεκατομμύρια δολάρια, παρουσιάζοντας έτσι σχεδόν 7% αύξηση συγκριτικά με το 2022 – τη μεγαλύτερη ετήσια άνοδο που έχει καταγραφεί από το 2009. Όπερ σημαίνει, πως οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες βρίσκονται τώρα σε σημείο-ρεκόρ από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Και σε αυτές τις συνθήκες, η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας καθηλώνεται σε ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα της ΕΕ, με αποτέλεσμα να αποκλίνει αντί να συγκλίνει με την υπόλοιπη Ευρώπη. «Το 2023 το ελληνικό ΑΕΠ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης ανά ώρα εργασίας το 2023, αντιστοιχούσε μόλις στο 57,4% του μέσου όρου της ΕΕ» αναφέρει η έκθεση της Κομισιόν, πράγμα που σημαίνει πως, παρά τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς περί ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης, η χώρα έχει σημαντικό χάσμα παραγωγικότητας με την υπόλοιπη ΕΕ – και μάλιστα το μεγεθύνει, κι όσο το μεγεθύνει, τόσο βυθίζεται. Αν οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν κατανοήσουν την ανάγκη χάραξης ανεξάρτητης, από τα αμερικανικά συμφέροντα, πολιτικής, εγκαταλείποντας τον τυφλό νέο-φιλελευθερισμό, θα δοκιμαστούν σκληρά, οικονομικά και κοινωνικά. Και η Ελλάδα του προστάτη τής κλεπτοκρατίας Μητσοτάκη, ήδη δοκιμάζεται.
*Ο Δημήτρης Χρήστου είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1952. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα από τον «Ριζοσπάστη» (1980-1985). Στη συνέχεια ήταν αρχισυντάκτης και διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Πρώτη». Την περίοδο 1990-2005 ήταν διευθυντής στην οικονομική εφημερίδα «Εξπρές». Τη διετία 2006-2008 εργάστηκε για τον ανασχεδιασμό του σαββατιάτικου φύλλου της «Καθημερινής». Στη συνέχεια, και μέχρι το 2013, ανέλαβε το σχεδιασμό της «Αυγής» και εργάστηκε ως διευθυντής σύνταξης του κυριακάτικου φύλλου. Μέχρι σήμερα είναι σύμβουλος έκδοσης της εφημερίδας και αρθρογράφος της.
Ανησυχία για σπάνια και φρικτή νευρολογική επιπλοκή
Σε μια θλιβερή ανατροπή για τη δημόσια υγεία, ο Καναδάς βιώνει τη χειρότερη έξαρση ιλαράς από το 1998, όταν η νόσος είχε επισήμως εξαλειφθεί. Μέχρι τις 12 Απριλίου 2025, είχαν καταγραφεί 914 επιβεβαιωμένα κρούσματα ιλαράς σε όλη τη χώρα, εκ των οποίων τα 804 βρίσκονται στην Οντάριο, καθιστώντας την επαρχία το επίκεντρο της κρίσης. Οι γιατροί προειδοποιούν ότι, πέραν των γνωστών συμπτωμάτων, η ιλαρά ενέχει σοβαρούς και υποτιμημένους κινδύνους για το ανοσοποιητικό και το νευρικό σύστημα – ακόμα και χρόνια μετά τη φαινομενική ανάρρωση του ασθενούς. Η Δρ. Michelle Barton, επικεφαλής της παιδιατρικής ομάδας λοιμωδών νοσημάτων στο London Health Sciences Centre, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά της επιδημίας. Περιγράφει το πόσο απογοητευτικό είναι να βλέπει παιδιά να επιδεινώνονται, γνωρίζοντας ότι ο εμβολιασμός θα μπορούσε να έχει προλάβει τη μόλυνση. Οι γιατροί όπως η Barton και η Dr. Cora Constantinescu από το Alberta Children’s Hospital κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τα παιδιά με εξασθενημένο ανοσοποιητικό, όπως οι ογκολογικοί ασθενείς. Η παραμικρή καθυστέρηση στη νοσηλεία μπορεί να αποβεί μοιραία. Η κατάσταση δεν περιορίζεται μόνο στον Καναδά. Στις ΗΠΑ, δύο ανεμβολίαστα παιδιά χωρίς υποκείμενα νοσήματα πέθαναν από ιλαρά στο Τέξας, μεταξύ των οποίων και ένα 8χρονο κορίτσι. Οι αρχές αναφέρουν ότι το 97% των περιπτώσεων αφορούν άτομα μη εμβολιασμένα ή με άγνωστο εμβολιαστικό καθεστώς. Η ιλαρά μεταδίδεται εύκολα μέσω αερομεταφερόμενων σωματιδίων και προκαλεί υψηλό πυρετό, εξάνθημα, βήχα, ερεθισμό στα μάτια και εξανθήματα, που ξεκινούν από το κεφάλι και κατεβαίνουν προς τα κάτω. Πέρα από αυτά, ο ιός καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα, οδηγώντας σε πνευμονία, ωτίτιδες και δευτερογενείς λοιμώξεις. Σε περίπου μία στις 1.000 περιπτώσεις προκαλεί φλεγμονή του εγκεφάλου (εγκεφαλίτιδα), με επιπλοκές όπως σύγχυση, υπνηλία και επιληπτικές κρίσεις. Ακόμη πιο τρομακτική είναι μια εξαιρετικά σπάνια αλλά φρικτή επιπλοκή που ονομάζεται υποξεία σκληρυντική πανεγκεφαλίτιδα (SSPE). Πρόκειται για μια καθυστερημένη νευρολογική διαταραχή που εμφανίζεται 6 έως 10 χρόνια μετά την αρχική μόλυνση από ιλαρά. Η Δρ. Barton εξηγεί ότι ο ιός παραμένει λανθάνων στον εγκέφαλο και μπορεί να «ξυπνήσει», καταστρέφοντας τις περιοχές που σχετίζονται με τη μνήμη, την κίνηση και τη νοητική λειτουργία. Η ανοσολόγος Dawn Bowdish από το McMaster University περιγράφει την πορεία του SSPE ως μια ύπουλη και αναπόφευκτα θανατηφόρα διαδικασία: αρχικά μαθησιακές δυσκολίες, ακολουθούμενες από σπασμούς, απώλεια γνωστικών ικανοτήτων και τελικά φυτική κατάσταση. Παρότι η πιθανότητα εμφάνισης του SSPE εκτιμάται σε μία στις 10.000 περιπτώσεις, ο Dr. Dele Davies υπογραμμίζει ότι «οι στατιστικές δεν έχουν σημασία για εκείνη τη μητέρα που βλέπει το παιδί της να καταρρέει». Οι ειδικοί επισημαίνουν, ότι η κατάσταση οφείλεται εν μέρει στη μείωση της εμβολιαστικής κάλυψης. Στην Αλμπέρτα, για παράδειγμα, η συμμετοχή στον εμβολιασμό φτάνει μόλις το 50% σε ορισμένες κοινότητες. Η Constantinescu προτρέπει τους γονείς που έχουν εμβολιάσει τα παιδιά τους να μοιραστούν την απόφασή τους στα κοινωνικά δίκτυα, για να ενισχύσουν την εμπιστοσύνη και να αποτρέψουν την περαιτέρω εξάπλωση. Ο εμβολιασμός MMR (ιλαρά, παρωτίτιδα, ερυθρά) παραμένει εξαιρετικά ασφαλής και αποτελεσματικός, λένε οι γιατροί. Όχι μόνο σώζει ζωές, αλλά αποτρέπει και τη μακροπρόθεσμη αναπηρία. Οι θάνατοι από ιλαρά θεωρούνται πλήρως αποτρέψιμοι στον 21ο αιώνα, κι όμως η επιδημία του 2025 επαναφέρει την απειλή. Η αναζωπύρωση της ιλαράς αποτελεί σαφή ένδειξη ότι η υγειονομική επαγρύπνηση δεν πρέπει να ατονήσει. Ο εμβολιασμός δεν είναι μόνο ατομικό δικαίωμα – είναι κοινωνική ευθύνη. Και σε μια χώρα όπως ο Καναδάς, με ισχυρό σύστημα υγείας και πρόσβαση σε εμβόλια, η επανεμφάνιση αυτής της νόσου αποτελεί σκληρή υπενθύμιση του τι διακυβεύεται, όταν η παραπληροφόρηση και η αμέλεια υπερισχύουν της επιστήμης.
H ηθελημένη εξασθένηση του δολαρίου μπορεί να έχει ανεπιθύμητες παρενέργειες, προειδοποιούν οικονομολόγοι ◘ Νέο «Plaza Accord» στα σκαριά;
Ο Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται πλέον πεπεισμένος ότι το ισχυρό δολάριο δεν ευνοεί την αμερικανική βιομηχανία. Εκτιμά ότι ένα πιο αδύναμο νόμισμα θα υποβοηθούσε τις εξαγωγές, με αποτέλεσμα μεσοπρόθεσμα να αυξηθεί η απασχόληση στη μεταποίηση και να μειωθεί το χρόνιο έλλειμμα των ΗΠΑ στο εμπορικό τους ισοζύγιο. Ωστόσο, πολλοί διαφωνούν με αυτή την επιχειρηματολογία ή τη θεωρούν υπεραπλουστευμένη. Όπως εξηγεί στη Deutsche Welle ο Ντέιβιντ Λούμπιν, ερευνητής στο Chatam House του Λονδίνου, «όταν το δολάριο είναι ισχυρό, οι εισαγωγές αγαθών προς τις ΗΠΑ αυξάνονται, γιατί τα εισαγόμενα προϊόντα είναι πιο φθηνά σε σχέση με τα εγχώρια, ενώ οι αμερικανικές εξαγωγές μειώνονται, καθώς γίνονται πιο ακριβές». Ωστόσο, επισημαίνει ο Βρετανός πολιτικός επιστήμων και οικονομολόγος, είναι «εξαιρετικά περίπλοκο» να θέσει κανείς υπό τον έλεγχό του τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, καθώς αυτό δεν εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την εκτελεστική εξουσία.
ΠΟΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΧΕΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ; Η «αξία» ή μάλλον η ισοτιμία του δολαρίου απέναντι σε άλλα νομίσματα, καθορίζεται στις αγορές συναλλάγματος και όχι με κυβερνητικές αποφάσεις, τονίζει ο Λούμπιν. Από την πλευρά του, ο Άντονι Αμπραχαμιάν, αναλυτής της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Rotschild & Co Wealth Management, εκτιμά ότι ένας βασικός λόγος για την ισχύ του δολαρίου την τελευταία δεκαετία είναι οι «υψηλότεροι ρυθμοί ανάπτυξης» που καταγράφει η αμερικανική οικονομία σε σύγκριση με άλλες αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες. Την ίδια στιγμή, λέει ο Αμπραχαμιάν στη Deutsche Welle, το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ φαίνεται ότι οφείλεται κυρίως στην υψηλή ζήτηση. «Ο Αμερικανός καταναλωτής είναι ο Νο 1 καταναλωτής σε όλον τον κόσμο, γι’ αυτό σήμερα η Αμερική εισάγει περισσότερα αγαθά από όσα εξάγει», επισημαίνει. Ασφαλώς, η αμερικανική κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της κάποιους μοχλούς πίεσης, για να εξασθενήσει το νόμισμα. Κατ’ αρχάς, η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ θα μπορούσε να μειώσει τα επιτόκια. Βεβαίως, η Κεντρική Τράπεζα είναι θεωρητικά ανεξάρτητη από την πολιτική εξουσία, αλλά και στο παρελθόν ο Ντόναλντ Τραμπ δε δίσταζε να ασκεί πιέσεις στη διοίκηση της Τράπεζας. Επιπλέον, το υπουργείο Οικονομικών θα μπορούσε να αγοράσει περισσότερα ξένα νομίσματα μέσω του εθνικού Ταμείου Σταθεροποίησης Συναλλάγματος (Exchange Stabilization Fund). Σε αυτή την περίπτωση όμως, τονίζει ο Άντονι Αμπραχαμιάν, θα αναγκαζόταν «να αγοράσει τεράστιες ποσότητες, αν αναλογιστούμε τα σημερινά μεγέθη της παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος, όπου ο ημερήσιος τζίρος μπορεί να φτάσει μερικά τρισεκατομμύρια δολάρια…». Συν τοις άλλοις, η ηθελημένη εξασθένηση του δολαρίου μπορεί να έχει ανεπιθύμητες παρενέργειες. Για παράδειγμα, μπορεί να «απογειωθούν» οι τιμές σε εισαγόμενες πρώτες ύλες, οι οποίες συχνά τιμολογούνται σε δολάρια. Ο Ντέιβιντ Λούμπιν εκτιμά, ότι για τα αμερικανικά νοικοκυριά ο μεγαλύτερος κίνδυνος θα ήταν η αύξηση του πληθωρισμού, αλλά και της ανεργίας. Τέλος, ο Άντονι Αμπραχαμιάν υπενθυμίζει ότι, ακόμα και αν ο Τραμπ καταφέρει να εξασθενήσει «τεχνηέντως» το δολάριο, αυτό δε σημαίνει ότι θα έχει κερδίσει το στοίχημα της ανταγωνιστικότητας. Διότι «οι τιμές δεν καθορίζονται από τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, αλλά πρωτίστως από άλλες παραμέτρους, όπως το κόστος παραγωγής, την παραγωγικότητα και την ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων».
Η «ΕΜΜΕΣΗ» ΕΞΑΣΘΕΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΟΛΑΡΙΟΥ Ο Ντέιβιντ Λούμπιν θεωρεί ότι ο Τραμπ θα μπορούσε να εξασθενήσει το δολάριο και με έναν άλλον τρόπο, καθιστώντας τις ΗΠΑ «ένα λιγότερο ελκυστικό προορισμό για ξένες επενδύσεις». Ωστόσο, υποστηρίζει, «πρόκειται για δίκοπο μαχαίρι που εγκυμονεί κινδύνους και τα αποτελέσματα θα ήταν εξαιρετικά απρόβλεπτα». Ουσιαστικά όμως αυτό συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες, εκτιμά ο ερευνητής του Chatam House. Διότι «οι αντιφατικές αποφάσεις σε θέματα όπως, για παράδειγμα, η επιβολή δασμών, δίνουν την εντύπωση ότι επικρατεί μεγαλύτερη αστάθεια στις ΗΠΑ, κατά συνέπεια η χώρα γίνεται λιγότερο ελκυστική ως επενδυτικός προορισμός».
ΝΕΟ «PLAZA ACCORD» ΣΤΑ ΣΚΑΡΙΑ; Μία άλλη εναλλακτική λύση θα ήταν να πείσουν -ή να αναγκάσουν- οι ΗΠΑ άλλες χώρες να μειώσουν εκείνες τα συναλλαγματικά τους αποθέματα στο αμερικανικό νόμισμα, να πουλήσουν δολάρια, με λίγα λόγια. Ακούγεται εξωπραγματική μία τέτοια υποτίμηση, αλλά υπάρχει προηγούμενο: Πρόκειται για τη συμφωνία «Plaza Accord» που υπεγράφη το 1985 και πήρε το όνομά της από το ξενοδοχείο Plaza της Νέας Υόρκης, όπου γίνονταν οι σχετικές διαπραγματεύσεις. Αυτή τη (μοναδική, μέχρι σήμερα) συμφωνία είχαν συνυπογράψει οι χώρες της ομάδας G5, δηλαδή οι μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου εκείνη την εποχή: ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Ιαπωνία, Δυτική Γερμανία και Γαλλία. Μετά από αμερικανικές πιέσεις, οι εμπορικοί εταίροι των ΗΠΑ δέχθηκαν να παρέμβουν απευθείας και συντονισμένα στις αγορές συναλλάγματος, πουλώντας δολάρια και προκαλώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μία εξασθένηση του αμερικανικού νομίσματος. Κάτι παρόμοιο είχε προτείνει τον περασμένο Νοέμβριο ο Στέφεν Μίραν, επικεφαλής των οικονομικών συμβούλων του Ντόναλντ Τραμπ. Κατά την άποψή του, όσοι δε συμμορφωθούν με τις αμερικανικές προτάσεις θα πρέπει να τιμωρηθούν, είτε με επιβολή δασμών και φόρων, είτε με την απομάκρυνσή τους από την αμερικανική αμυντική ομπρέλα. Ωστόσο, ο Άντονι Αμπραχαμιάν βλέπει σημαντικές διαφορές ανάμεσα στη σημερινή εποχή και το 1985. Κατ’ αρχάς, υπενθυμίζει, η συμφωνία Plaza Accord είχε, τυπικά τουλάχιστον, εθελοντικό χαρακτήρα. Κατά δεύτερον, σε μία αντίστοιχη συμφωνία σήμερα, ο πρώτος που θα έπρεπε να υπογράψει θα ήταν η Κίνα, κάτι που θεωρείται «μάλλον απίθανο».
«Η Γαλλία είναι ένας από τους πιο στενούς εταίρους της Ελλάδας. Στους τομείς της άμυνας και της ασφάλειας έχουμε εγκαθιδρύσει μια πολύ σημαντική στρατηγική εταιρική σχέση, που εμβαθύνεται διαρκώς» τόνισε τη Μ. Δευτέρα 14 Απριλίου, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος συναντήθηκε με τον υπουργό Ενόπλων Δυνάμεων της Γαλλίας Σεμπαστιάν Λεκορνί, στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο κ. Μητσοτάκης εξήρε το επίπεδο συνεργασίας των δύο χωρών και τόνισε ότι η Ελλάδα και η Γαλλία θεωρούν ότι το σχέδιο ReArm προσφέρει μια στέρεη βάση για την επίτευξη της στρατηγικής αυτονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Είναι ένας στόχος για τον οποίο έχουμε εργαστεί από κοινού, εξ αρχής, με τον Πρόεδρο Μακρόν. Στόχος είναι να ενισχύσουμε, ως Ένωση, το επίπεδο ετοιμότητάς μας και τις δυνατότητες της αμυντικής μας βιομηχανίας, να μειώσουμε τις εξαρτήσεις μας και όχι να τις διατηρήσουμε» είπε ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος χαρακτήρισε την επίσκεψη του Γάλλου υπουργού «μεγάλης σημασίας επειδή η αμυντική συνεργασία βρίσκεται σήμερα στην κορυφή της ατζέντας της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και προσέθεσε: «Ειδικότερα, πρέπει να μειώσουμε την εξάρτησή μας απέναντι σε χώρες που δρουν με τρόπο που αντιβαίνει στα στρατηγικά συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και πρέπει να προστατεύσουμε τα εθνικά συμφέροντα ασφαλείας και άμυνας όλων των κρατών μελών, χωρίς καμία εξαίρεση». Κατά τη διάρκεια της συνάντησης συζητήθηκε η αμυντική συνεργασία Ελλάδας-Γαλλίας και οι προοπτικές περαιτέρω ενίσχυσής της, καθώς και οι τελευταίες εξελίξεις που αφορούν την ευρωπαϊκή άμυνα και την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία, σε συνέχεια της παρουσίασης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή του προγράμματος ReArm Europe. Στο πλαίσιο αυτό αντηλλάγησαν απόψεις για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής συλλογικής άμυνας και την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία, καθώς και για τις περιφερειακές και διεθνείς εξελίξεις. Ο πρωθυπουργός σημείωσε, ότι η συνεργασία της ΕΕ με τρίτες χώρες στον τομέα της άμυνας δεν μπορεί να είναι αντίθετη στα στρατηγικά συμφέροντα της ΕΕ και στις ευρωπαϊκές αποφάσεις για την εξωτερική πολιτική και άμυνα, υπογραμμίζοντας ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα ασφαλείας του συνόλου των κρατών-μελών της ΕΕ, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Από την πλευρά του, ο Γάλλος υπουργός Άμυνας Σεμπαστιάν Λεκορνί τόνισε μεταξύ άλλων, ότι «λαμβάνοντας υπόψη πάντα την ποιότητα της συνεργασίας, επαγγελματικής αλλά και προσωπικής που διατηρείτε με τον Πρόεδρο Μακρόν, δε χρειάζεστε υπουργούς για να υπάρξει πρόοδος και στις δύο. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε» και συμπλήρωσε: «Σε κάθε περίπτωση, είχαμε μια πολύ καλή συνάντηση εργασίας με τον δικό σας υπουργό Άμυνας, εξετάσαμε προφανώς τα επιχειρησιακά ζητήματα, τις στάσεις. Σας ευχαριστώ για τον τρόπο που η Ελλάδα υποδέχθηκε τις στάσεις των πλοίων μας, σε μια χώρα όπου το Πολεμικό μας Ναυτικό κάνει περισσότερες στάσεις, συμπεριλαμβανομένου προφανώς του αεροπλανοφόρου Charles de Gaulle και της ομάδας συνοδείας». Ο Γάλλος υπουργός Άμυνας σημείωσε επίσης, ότι κατά τη συνάντηση του με τον ομόλογο του Νίκο Δένδια συζητήσανε την κατάσταση στο Λίβανο, την κατάσταση στα Βαλκάνια και στη Μαύρη Θάλασσα, καθώς και ζητήματα ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο, και επιπρόσθετα, την ενίσχυση της άμυνας, μέσα και από τις διάφορες πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν οι ηγέτες Ελλάδας και Γαλλίας με διαφορετικούς αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, γύρω από το σχέδιο ReArm. «Και προκειμένου να διατηρηθεί μια συνέχεια στο ναυπηγικό – ναυτιλιακό κλάδο, γιατί προφανώς είναι ένας τομέας στον οποίο η Ελλάδα είναι ηγέτιδα και ένας προνομιούχος εταίρος» κατέληξε ο κ. Λεκορνί. ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ
«Μέχρι το Σεπτέμβριο θα ξέρουμε τι προκάλεσε την επιδημία αυτισμού και θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε αυτά τα αίτια», είπε ο υπουργός Υγείας
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: ZACHARY STIEBER ΠΗΓΗ: EPOCH TIMES
Ο υπουργός Υγείας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Φ. Κέννεντυ, είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ξεκινήσει μια «μαζική» νέα προσπάθεια, για να μάθουν τι έχει προκαλέσει την αύξηση των ποσοστών αυτισμού τα τελευταία χρόνια. «Ξεκινήσαμε μια τεράστια προσπάθεια δοκιμών και έρευνας που θα συμμετάσχουν εκατοντάδες επιστήμονες από όλο τον κόσμο», είπε ο Κέννεντυ στις 10 Απριλίου, κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου στην Ουάσιγκτον. «Μέχρι το Σεπτέμβριο θα γνωρίζουμε τι προκάλεσε την επιδημία αυτισμού και θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε αυτές τις αιτίες». Δεν είναι σαφές ποιοι ερευνητές εμπλέκονται. Το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών (HHS) δεν απάντησε αμέσως σε αίτημα για σχολιασμό. Τα άτομα στο φάσμα του αυτισμού έχουν αναπτυξιακή αναπηρία και μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα, όπως δυσκολία στην επικοινωνία, και υποφέρουν από ζητήματα όπως επιληπτικές κρίσεις. Μερικοί μπορεί να επισκεφθούν θεραπευτές για να αναπτύξουν καλύτερες δεξιότητες ζωής. Μελέτες έχουν εντοπίσει πιθανές αιτίες για τον αυτισμό, συμπεριλαμβανομένης της προγεννητικής χρήσης στεροειδών, του φθορίου και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. «Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί παράγοντες που έχουν εντοπιστεί, που μπορεί να κάνουν ένα παιδί πιο πιθανό να έχει διαταραχή του φάσματος αυτισμού, συμπεριλαμβανομένων περιβαλλοντικών, βιολογικών και γενετικών παραγόντων», αναφέρει ο ιστότοπος του HHS. Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) δήλωσαν ότι τα εμβόλια δεν προκαλούν αυτισμό, αν και ο Κέννεντυ είπε ότι μπορεί να υπάρχει σύνδεση. Ένα στα 36 παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει διαταραχή του φάσματος αυτισμού, σύμφωνα με το CDC. Αυτό είναι αυξημένο από ένα στα 150 το 2002. Ορισμένοι ερευνητές λένε ότι η αύξηση του αυτισμού οφείλεται εν μέρει σε καλύτερες δυνατότητες διάγνωσης των επαγγελματιών υγείας. Ο Κέννεντυ έκανε εκστρατεία για θέματα υγείας και περιβάλλοντος, ως ανεξάρτητος υποψήφιος για πρόεδρος το 2024, αλλά αργότερα αποχώρησε από τον αγώνα. Αφού ο τότε πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έλαβε την έγκριση του Κέννεντυ, επέλεξε τον Κέννεντυ ως υποψήφιο για να ηγηθεί του HHS και να διερευνήσει την πιθανή σχέση μεταξύ εμβολίων και αυτισμού, με στόχο να κάνει την Αμερική ξανά υγιή (MAHA). Ο Κέννεντυ είπε στην Epoch Times στα τέλη του 2024 ότι θα ανανεώσει τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας, τα οποία αποτελούν μέρος του HHS, για να διερευνήσουν τα αίτια του αυτισμού και των ασθενειών. «Μαζί θα τερματίσουμε την επιδημία χρόνιων ασθενειών και θα κρατήσουμε τα παιδιά μας ασφαλή, υγιή και απαλλαγμένα από ασθένειες», είπε ο Τραμπ κατά την εναρκτήρια ομιλία του. Το Φεβρουάριο, αφότου η Γερουσία επιβεβαίωσε τον Κέννεντυ ως υπουργό Υγείας, ο Τραμπ ίδρυσε την Επιτροπή MAHA, η οποία δήλωσε ότι ο Λευκός Οίκος θα ερευνούσε τα «πρωταρχικά αίτια της κλιμακούμενης κρίσης υγείας στην Αμερική». Ο Τραμπ είπε στις 10 Απριλίου, πως το γεγονός ότι τόσα πολλά παιδιά έχουν αυτισμό «είναι ένα φρικτό στατιστικό στοιχείο και πρέπει να υπάρχει κάτι εκεί έξω που το κάνει αυτό». Μιλώντας στον Κέννεντυ, είπε: «Λοιπόν, πιστεύετε ότι θα έχετε μια πολύ καλή ιδέα; Δε θα υπάρξει μεγαλύτερη συνέντευξη Τύπου από αυτήν».
Η πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε από το ZeroHedge, μια πλατφόρμα γνωστή για την κριτική της ανάλυση των γεωπολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, αποκάλυψε στοιχεία που επαναπροσδιορίζουν τη λειτουργία της Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών (USAID). Ιδρυθείσα το 1961 υπό την αιγίδα του Προέδρου Τζον Φ. Κένεντι, η USAID προοριζόταν να αποτελέσει όργανο «μαλακής ισχύος» για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων. Ωστόσο, τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι η υπηρεσία υπερέβη τον αρχικό της σκοπό, εξελισσόμενη σε κεντρικό μηχανισμό ενός παγκόσμιου συστήματος ελέγχου της πληροφορίας και χειραγώγησης της κοινωνικής αντίληψης, με συνέπειες που υπερβαίνουν ακόμη και τις πιο ακραίες θεωρίες συνωμοσίας. Η USAID, διαθέτοντας ετήσιο προϋπολογισμό ύψους 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων, έχει ιστορικά παρουσιαστεί ως οργανισμός ανθρωπιστικής βοήθειας. Ωστόσο, η έρευνα του ZeroHedge αποκαλύπτει τη συστηματική συνεργασία της με την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) και μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως το Internews Network, με σκοπό τη διαμόρφωση της παγκόσμιας πληροφοριακής ροής. Ειδικότερα, η υπηρεσία διέθεσε 472,6 εκατομμύρια δολάρια στο Internews, υποστηρίζοντας 4.291 μέσα ενημέρωσης, παράγοντας 4.799 ώρες τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού περιεχομένου το 2023 και επηρεάζοντας 778 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Παράλληλα, εκπαίδευσε περισσότερους από 9.000 δημοσιογράφους, διασφαλίζοντας την ευθυγράμμιση του δημοσιογραφικού λόγου με τις στρατηγικές της προτεραιότητες. Επιπρόσθετα, η USAID φαίνεται να υπερέβη το διεθνές της πεδίο δράσης, εμπλεκόμενη σε εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες των ΗΠΑ. Σημαντικό παράδειγμα αποτελεί η συμμετοχή της στην απόπειρα καθαίρεσης του προέδρου Τραμπ το 2019, γεγονός που υποδηλώνει τη χρήση των μηχανισμών της για την υπονόμευση της εγχώριας δημοκρατικής νομιμότητας.
ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ: Η «ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ» Η λειτουργία της USAID μπορεί να αναλυθεί μέσω ενός τριμερούς μοντέλου, το οποίο το ZeroHedge ορίζει ως «αρχιτεκτονική της αντίληψης»: ► Έλεγχος της Πληροφοριακής Ροής: Η χρηματοδότηση μέσων ενημέρωσης και η εκπαίδευση δημοσιογράφων επέτρεψαν τη διαμόρφωση της δημόσιας αφήγησης σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η πανδημία COVID-19 και οι εκλογικές διαδικασίες. ► Νομιμοποίηση μέσω Ανθρωπιστικών Προγραμμάτων: Προγράμματα όπως το PEPFAR (110 δισ. δολάρια σε 50+ χώρες) ενίσχυσαν την εικόνα της USAID ως φιλανθρωπικού οργανισμού, αποκρύπτοντας τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες. ► Κοινωνική και Πολιτιστική Επιρροή: Η προώθηση ιδεολογιών, όπως η DEI και η περιβαλλοντική ατζέντα, αποσκοπούσε στην αναδιαμόρφωση των κοινωνικών δομών, συχνά σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας.
Τα παρακάτω δεδομένα, προερχόμενα από το ZeroHedge για το 2023, καταδεικνύουν την έκταση της επιρροής της USAID: ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΣΟΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
ΕΤΗΣΙΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 40 δισ. δολάρια Χρηματοδότηση από τον αμερικανικό φορολογούμενο για διεθνείς δραστηριότητες
Η ανάλυση των δεδομένων υποδεικνύει ότι η USAID λειτουργούσε ως υβριδικός μηχανισμός, συνδυάζοντας ανθρωπιστική δράση με εργαλεία λογοκρισίας και πολιτικής χειραγώγησης, όπως οι «λίστες αποκλεισμού» του Internews για τον εντοπισμό και την καταστολή «ανεπιθύμητου περιεχομένου».
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ Η έρευνα του ZeroHedge καταδεικνύει, ότι η USAID αποτέλεσε μέρος ενός ευρύτερου συστήματος που αποσκοπούσε στη διαμόρφωση της ανθρώπινης αντίληψης, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την έννοια της ελευθερίας της σκέψης. Η τρέχουσα πολιτική απόπειρα αποδυνάμωσής της από την κυβέρνηση Τραμπ ενδέχεται να περιορίσει τη δράση της, ωστόσο οι γεωπολιτικές συνέπειες παραμένουν αβέβαιες. Η Κίνα παρακολουθεί τις εξελίξεις, ενδεχομένως εκμεταλλευόμενη την αποσταθεροποίηση της Δύσης, ενώ η Ευρώπη αντιμετωπίζει το δίλημμα της ανάληψης του ρόλου της ως νέου χρηματοδότη των ΜΚΟ. Η υπόθεση της USAID υπογραμμίζει την ανάγκη για περαιτέρω έρευνα, σχετικά με τη διασταύρωση της ανθρωπιστικής βοήθειας και της γεωπολιτικής ισχύος. Σε έναν κόσμο όπου η πληροφορία αποτελεί το κυρίαρχο όπλο, η διατήρηση της πνευματικής αυτονομίας αναδεικνύεται σε κρίσιμο ζήτημα για τις σύγχρονες κοινωνίες.
O Νίκος Ζάππας είναι σκηνοθέτης, εικαστικός και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στην Αμερική το 1970 και ήρθε στην Ελλάδα το 1979. Έκανε σπουδές κινηματογράφου στο γνωστό πανεπιστήμιο UCLA (California Los Angeles). Τελευταία ταινία του το ντοκιμαντέρ Greek Tale. Σήμερα εργάζεται ως σκηνοθέτης και δημοσιογράφος για την κρατική τηλεόραση.
