Το Μάρτιο 2020 – στην αρχή της πανδημίας – το CHU (Centre hospitalier universitaire de Québec), προέβη σε αγορά 5 εκατομμυρίων μασκών Ν95 αξίας $45.000.000 από τον επιχειρηματία του Brossard, Michel Ledoux. Ευτυχώς, σε αυτή την περίπτωση η τράπεζα βλέποντας κάτι το παράξενο, δεν άφησε να κατατεθούν τα χρήματα στο λογαριασμό του Ledoux και δεν ολοκληρώθηκε η απάτη. Φυσικά τότε, το CHU έψαχνε για άλλο προμηθευτή. Στις 26 Μαρτίου, 2020 – μετά από σύσταση από την υπάλληλο Élie Boustani του Κέντρου Συντονισμού Αγορών εγχειριδίων υγείας του Μόντρεαλ, SigmaSanté – το CHU καταθέτει ηλεκτρονικά το ποσό των $13.000.000 Αμερικής (16,4 εκ. δολ. Καναδά) στο λογαριασμό της εταιρείας Tree of Intelligence. Η προμήθεια μασκών Ν95 θα έφτανε την επόμενη ημέρα. Η δε διεύθυνση του λογαριασμού είναι της βίλας του ο ιδιοκτήτη της εταιρείας Michael Caridi στο Connecticut της Αμερικής. Το εμπόρευμα όμως δεν έφτασε ποτέ, την επόμενη ημέρα όπως είχε συμφωνηθεί. Μια μικρή ποσότητα έφτασε τον Απρίλιο αλλά και αυτές ήταν «μαϊμού» Ν95. Μετά από πολλά, το CHU κατέφυγε σε αγωγή κατά του Caridi και της εταιρείας του Tree of Intelligence, που δικάστηκε την Τρίτη 2 Μαρτίου 2021, στο ανώτατο δικαστήριο του Οντάριο, μια και η έδρα της εταιρείας «Tree of Intelligence» του Caridi βρίσκεται εκεί. Ο δικαστής Markus Koehnen αποκάλεσε τον Caridi «απατεώνα και κλέφτη». Θέλοντας να δείξει ότι δεν έχει χρήματα ο Caridi, αντιπροσωπεύτηκε στο δικαστήριο, από τον… εαυτό του. Ήδη το Δεκέμβριο 2020, το δικαστήριο κατάσχεσε την περιουσία του. Το παράξενο είναι, γιατί να δοθεί το συμβόλαιο προμήθειας μασκών Ν95 στον Caridi, εφόσον η εταιρεία του Tree Intelligence δεν έχει καθόλου σχέση με εγχειρίδια υγείας ιδιοκτήτη της εταιρείας, αλλά… παραπροϊόντα μαριχουάνας; Επίσης, αν είχαν κάνει οι υγειονομικές αρχές του Κεμπέκ τον παραμικρό έλεγχο για το ιστορικό της εταιρείας, θα μάθαιναν ότι το μητρώο της εταιρείας και του Caridi δεν είναι και τόσο καθαρό. Συγκεκριμένα, το 2006 δικάστηκε στη Νέα Υόρκη για οικονομική απάτη για συμβόλαια που δεν τήρησε. Το CHU (Centre hospitalier universitaire de Québec) στην αγωγή που κατέθεσε, τονίζει ότι «αν ήξερε το παρελθόν του Caridi δε θα του έδιναν το συμβόλαιο». Άγνωστο είναι λοιπόν, γιατί να εμπιστευτούν προμήθεια μασκών Ν95 στην εταιρία και στον Caridi. Το μόνο που μπορούμε να υποθέσουμε, είναι το γεγονός ότι ο Caridi είναι καλά δικτυωμένος στην Αμερική και λέγεται ότι είναι φίλος του Τραμπ, που ήταν πρόεδρος της Αμερικής όταν υπογράφτηκε το συμβόλαιο. Ως τώρα, από το όλο συμβόλαιο των 13 εκατομμυρίων δολαρίων Αμερικής, που κατατέθηκε ολόκληρο και προκαταβολικά σε τραπεζικό λογαριασμό του Caridi, το Κεμπέκ κατάφερε να αποσπάσει τον Ιούνιο 2020, μόνο 2 εκατομμύρια δολάρια.
ΨΕΥΤΙΚΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΑ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΑ Εν τω μεταξύ, σε όλο αυτό το «χάος» με τα εμβόλια, άρχισε να ανακατεύεται και η διεθνής αστυνομία INTERPOL. Περίπου 2.400 δόσεις ψεύτικων εμβολίων έχουν κατασχεθεί στη Νότια Αφρική, ενώ ένα δίκτυο πλαστών εμβολίων έχει ανακαλυφθεί στην Κίνα όπου συνελήφθησαν 80 άτομα. Όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενο φύλο, η INTERPOL πιστεύει ότι δίκτυα οργανωμένου εγκλήματος επωφελούνται την αφέλεια του κόσμου – αλλά και μερικών κυβερνήσεων – για να πουλούν μέσω ανύπαρκτων εταιρειών πλαστά εμβόλια και άλλα προστατευτικά εγχειρίδια, όπως μάσκες Ν95, γάντια και απολυμαντικά υγρά. Σύμφωνα με το Γενικό Γραμματέα της INTERPOL, Γιούργκεν Στοκ, οι τελευταίες αστυνομικές επιχειρήσεις είναι απλώς η αρχή, μια και τα πλοκάμια του οργανωμένου εγκλήματος βρήκαν «νέο» εμπόρευμα να πλουτίσουν. H INTERPOL, πρόσφατα, αποκάλυψε ότι από 3.000 ιστοσελίδες που σχετίζονται με διαδικτυακά φαρμακεία που είναι ύποπτα για πώληση παράνομων φαρμάκων και ιατρικών εγχειρίδιων, όπως μάσκες κ.λπ. περίπου 1.700 περιείχαν απειλές στον κυβερνοχώρο, στέλνοντας ηλεκτρονικούς ιούς, παγιδεύοντας τους υπολογιστές και τα δεδομένα των ατόμων. Εκτός λοιπόν ότι κάποιος μπορεί να αρρωστήσει από τα ψεύτικα φάρμακα και εμβόλια, μπορεί να βρεθεί και παγιδευμένος από τους «κλέφτες» του διαδικτύου. Προσοχή λοιπόν που κάνουμε… κλικ.
Όσοι θέλετε να εμβολιαστείτε πρέπει να κλείσετε ραντεβού στην ιστοσελίδα https://portal3.clicsante.ca/ ή στο τηλέφωνο 514-644-4545 από τις 8 π.μ. έως τις 8 μ.μ. Δευτέρα έως Παρασκευή ή 8:30 π.μ. έως 4:30 μ.μ. Σάββατο και Κυριακή. Εάν δυσκολεύεστε να κλείσετε ραντεβού στο διαδίκτυο, ζητήστε τη βοήθεια των αγαπημένων σας προσώπων. Ένα συνοδευτικό άτομο θα μπορούσε να εμβολιαστεί ταυτόχρονα με το άτομο στην ομάδα προτεραιότητας, εάν πληροί τα ακόλουθα κριτήρια: -Είναι 70 ετών και άνω, -Παρέχουν υποστήριξη, τουλάχιστον τρεις ημέρες την εβδομάδα στο αγαπημένο τους πρόσωπο, που είναι άνω των 80 ετών. Ο εμβολιασμός COVID-19 γίνεται σταδιακά και προορίζεται για άτομα σε ομάδες προτεραιότητας ηλικίας, προς το παρόν.
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ ΡΑΝΤΕΒΟΥ -Προγραμματίστε το ραντεβού σας και εμφανιστείτε μόνο πέντε λεπτά πριν από το ραντεβού σας. -Εάν αργείτε, το ραντεβού σας μπορεί να αναβληθεί. -Φέρτε την κάρτα ασφάλισης υγείας στο ραντεβού σας (εάν δεν έχετε κάρτα ασφάλισης υγείας, μπορείτε ακόμα να εμβολιαστείτε). -Φέρτε ένα αντίγραφο της λίστας φαρμάκων σας. -Δε μπορείτε να επιλέξετε το εμβόλιο που θα σας χορηγηθεί.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, όπως θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, καθιερώθηκε για να θυμίζει στις γυναίκες του κόσμου ότι ύστερα από πολλές θυσίες και άνισους αγώνες το γυναικείο φύλλο κατέκτησε ίσα δικαιώματα με τους άντρες, διεκδίκησε καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Σε ποιές όμως γυναίκες αναφερόμαστε; Σ’ εκείνες που είχαν την τύχη και γεννηθούν στη πολιτισμένη δύση ή σ’ αυτές που είχαν την ατυχία να δουν το φως του ήλιου σε κάποια μεσαιωνικού τύπου χώρα; Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι η ισότητα των δύο φύλλων είναι δυστυχώς ανύπαρκτη σε πολλές ακόμη χώρες όπου υπάρχουν παιδιά, κοπέλες, γυναίκες, ηλικιωμένες που δεν έχουν καμία αξία, καμία υπόσταση μέσα στην κοινωνία Ακόμη και σήμερα στον 21ο αιώνα της «εξέλιξης» υπάρχουν γυναίκες που γεννιούνται σε καθεστώτα ομηρίας και εκπορνεύονται πριν ακόμη ενηλικιωθούν. Κοπέλες που πωλούνται σαν αντικείμενα για «όλες» τις δουλειές… Η 8η Μαρτίου πρέπει να είναι Ημέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο και όχι Ημέρα γιορτής. Ημέρα «θλίψης» μάλλον, για τα εκατομμύρια κορίτσια θύματα σωματικής, σεξουαλικής ή συναισθηματικής βίας, κορίτσια που υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, που συχνά δολοφονούνται από συγγενείς τους για λόγους τιμής… Σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, υπό την ανοχή κρατών, θυσιάζονται στο βωμό της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και της ηδονής εκατομμύρια ανήλικα κορίτσια. Πώς είναι δυνατόν να γιορτάζονται μάχες, που υποτίθεται ότι έχουν κερδηθεί, όταν υπάρχουν ακόμα ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν; Πώς μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία, ισότητα, ιδανικά και πάνω απ’ όλα, για ανθρώπινα δικαιώματα, σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο; Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εργάτριες στον τομέα της υφαντουργίας κινητοποιήθηκαν πριν 164 χρόνια, στις 8 Μαρτίου 1857 στη Νέα Υόρκη, για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους. Ήταν η έναρξη του εργατικού κινήματος. Δύο χρόνια αργότερα οργανώθηκε το πρώτο σωματείο γυναικών το οποίο συνέχισε τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους. Η φετινή Ημέρα της Γυναίκας είναι αφιερωμένη στον παγκόσμιο αγώνα των γυναικών κατά της κρίσης του COVID-19. Οι γυναίκες βρίσκονται στη πρώτη γραμμή του αγώνα της πανδημίας του κορονοιού, καθώς αποτελούν την πλειοψηφία των εργαζομένων που απασχολούνται στις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης. Πολλές έχουν επίσης πληγεί σοβαρά από την κρίση λόγω της απώλειας θέσεων εργασίας ή της απασχόλησής τους σε επιφανείς θέσεις εργασίας. Επί πλέον, οι συνεχιζόμενοι εγκλεισμοί έχουν οδηγήσει σε αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας. Η φετινή Ημέρα της Γυναίκας θα τιμηθεί επίσημα στις 8 Μαρτίου. Στις μέρες μας πάντως, η Ημέρα αυτή έχει χάσει το πολιτικό και κοινωνικό της μήνυμα. Αφενός εμπορευματοποιήθηκε και αφετέρου εκλήφθηκε ως ευκαιρία για να εκφράσουν οι άνδρες την αγάπη τους στις γυναίκες, όπως κατά την Ημέρα της Μητέρας και του Αγίου Βαλεντίνου… Θα κλείσω με το ρεαλιστικό γνωμικό του Γάλλου ποιητή Λαμαρτίνου: «Υπάρχει μια γυναίκα στην αρχή όλων των μεγάλων πραγμάτων».
Έντεκα χρόνια μετά την επίσημη έναρξη της κρίσης η οποία άλλαξε τα πάντα στην Ελλάδα και ενώ η πανδημία απειλεί να μας ξαναστείλει πίσω, δείχνουμε να μην έχουμε αντιληφθεί τίποτα. Ανυποψίαστοι.
Έντεκα χρόνια μετά την επίσημη έναρξη της κρίσης η οποία άλλαξε τα πάντα στην Ελλάδα και ενώ η πανδημία απειλεί να μας ξαναστείλει πίσω, δείχνουμε να μην έχουμε αντιληφθεί τίποτα. Ανυποψίαστοι.
Νίκος Μελέτης*
Και έτσι και πάλι είμαστε έτοιμοι να ξεκατινιαστούμε, ιδιωτικώς και δημοσίως, για το οτιδήποτε: αν η πανδημία έχει την υπογραφή Μητσοτάκη, αν η έξαρση των κρουσμάτων είναι από το κακό παράδειγμα του Μητσοτάκη στην Ικαρία, ή από τη διαδήλωση για τη «Χρυσή Αυγή», για το εάν θα πρέπει να φυλάσσονται ή όχι τα πανεπιστήμια, για το εάν έπρεπε να κλείσει ή όχι η Εθνική οδός, για το εάν η Μενδώνη και ο Μητσοτάκης διόρισαν το Λιγνάδη στο Εθνικό επειδή ήταν «εφηβόφιλος» και με διαβατήριο τις σεξουαλικές προτιμήσεις του. Έτοιμοι για ένα μικρό εμφύλιο κάθε μέρα, για το οτιδήποτε… Μικροί εμφύλιοι, που δε δίνουν λύσεις, ούτε δίνουν την ευκαιρία για ανταλλαγή σοβαρών επιχειρημάτων. Αλλά συνήθως, καθώς διεξάγονται στο βασίλειο της αυθαιρεσίας, το πεδίο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εξαφανίζουν κάθε πιθανότητα σοβαρής συζήτησης και δημιουργούν χάσματα και μίσος μεταξύ μας.
ΕΙΝΑΙ Ο CYBERHOOLIGANISM Είναι η ελληνική και πολύ πιο επικίνδυνη εκδοχή του QAnon (σ.σ.: Η QAnon είναι μία ανακριβής και αναξιόπιστη ακροδεξιά θεωρία συνωμοσίας). Γιατί εκεί οι βλαμμένοι φαίνονται από μακριά. Ενώ εδώ περνούν στα μουλωχτά και αποκτούν και «πολιτικές πλάτες»… Δημιουργείται το κίνημα εναντίον του νόμου για τα Πανεπιστήμια, νόμου που ψήφισε το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις του υποτιθέμενου δημοκρατικού / συνταγματικού τόξου, που δεν υπόσχονται απλώς ότι θα καταργήσουν ή θα αλλάξουν το νόμο όταν έρθουν στην εξουσία, αλλά απειλούν ότι θα τον καταργήσουν στο πεζοδρόμιο. Α, μπα; Ωραία αντίληψη περί δημοκρατίας αυτή… Δηλώνουν όλο αυτό τον καιρό ότι αρκούσε το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο για τη φύλαξη των πανεπιστήμιων και δε χρειάζονται οι «χωροφύλακες» του Χρυσοχοΐδη. Και όταν ο πρύτανης του ΑΠΘ εφαρμόζει την υπάρχουσα νομοθεσία, τότε στοχοποιείται ως «καταδότης». Και δε ζητά κανείς συγγνώμη όταν αποδεικνύεται, ότι στην κατάληψη στο ΑΠΘ μετά την επέμβαση της αστυνομίας, όπως προέβλεπε το προηγούμενο καθεστώς, περισσότεροι από τους μισούς που προσήχθησαν δεν ήταν φοιτητές. Και μετά είναι η περίπτωση Κουφοντίνα. Το σύνθημα «όταν θα μπουν οι αντάρτες στην Αθήνα το Σύνταγμα θα λέγεται Πλατεία Κουφοντίνα» απογυμνώνει όσους δήθεν κόπτονται για τα δικαιώματα του κρατούμενου Κουφοντίνα. Είναι δυστυχώς πολύ απλό. Ένα μεγάλο κομμάτι της μικρής περιθωριακής Αριστεράς, που με τις πλάτες της ακροδεξιάς έγινε κυβερνώσα, παραμένει τελικά συμπαθούσα του «φαρμακοχέρη» της 17Ν. Ο οποίος επιλέγει το τελευταίο όπλο που έχει για να κτυπήσει την κοινωνία, την οποία δεν μπόρεσε να διαλύσει με τις δολοφονίες του. Το «όπλο» της ίδιας της ζωής του, λειτουργώντας ως καμικάζι, ως βομβιστής αυτοκτονίας. Ίσως η μεγαλύτερη τιμωρία του θα ήταν η μετακόμιση του σε κελί πολυτελείας στον Κορυδαλλό με θέα, ΤV, δυνατότητα delivery και γιατί όχι, με συγκάτοικο τον Γιωτόπουλο. Για την εξουδετέρωση του μηνύματος που θέλει να περάσει, μέσω της αποκαθήλωσης του. Ο δολοφόνος είναι δολοφόνος και δεν έζησε, ούτε μπορεί να πεθάνει ως ήρωας. Όσοι δηλώνουν τώρα δήθεν περίλυποι ότι αν πεθάνει ο Κουφοντίνας ηρωοποιείτε, είναι οι ίδιοι που ως ήρωα αντιμετώπιζαν τον «Λουκά» και όταν σκόρπιζε το θάνατο. Και προσβάλουν τον Μπόμπυ Σαντς όσοι κάνουν σύγκριση… Ο Σαντς δεν έβαψε τα χέρια του με αίμα αθώων, ούτε εκτελούσε πυροβολώντας πισώπλατα. Κι έτσι μετά το σύνθημα που δόθηκε για το νόμο για τα πανεπιστήμια, δίνεται το παρασύνθημα τώρα με τον Κουφοντίνα. Από εκείνους τους λίγους που είναι θαυμαστές του. Και από εκείνους που εύχονται να πεθάνει μια ώρα αρχύτερα και να αποκτήσουν έτσι το άλλοθι να κρυφτούν πίσω από τους λίγους που θα επιχειρήσουν να βάλουν φωτιά σε κάθε γωνιά της χώρας. Το δηλητήριο τους έχει ήδη χυθεί σαν εύφλεκτο υλικό σε ένα εμφυλιοπολεμικό περιβάλλον. Είναι ο πειρασμός της άσκησης αντιπολίτευσης τού «κι αν μου κάτσει;». Η αντιπολίτευση για ότι βρίσκεται στην επικαιρότητα. Χθες η πανδημία, μετά ο νόμος για τα ΑΕΙ, η «Μήδεια», σήμερα ο Λιγνάδης και ο Κουφοντίνας, αύριο μπορεί να είναι ο… Χατζηπετρής. Μια συνταγή σύγκρουσης τυφλής χωρίς πλαίσιο, χωρίς ειρμό, χωρίς επιχειρήματα και γι αυτό επικίνδυνη. Και από την οποία τελικά χαμένος βγαίνει αυτός που την υποκινεί. Γιατί αυτός που πετροβολάει τη τζαμαρία, αυτός που υπονομεύει μια δύσκολη κοινή προσπάθεια, που δεν έχει σχέση με κυβερνήσεις, είναι αυτός που επιστρέφει στο περιθώριο. Στην αναμπουμπούλα ο Λύκος χαίρεται. Συνήθως όμως καταλήγει στο δόκανο… *Ο Νίκος Μελέτης γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά το 1962. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής Αθηνών. Άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος το 1987. Από το 1990 καλύπτει το διπλωματικό ρεπορτάζ, αρχικά στην ΕΡΤ και κατόπιν και στην εφημερίδα «Έθνος». Αρθρογραφεί στο liberal.gr και στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος».
«ΒΡΑΖΕΙ» Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ Ν.Δ.!
Ο Μητσοτάκης «όμηρος»
ένοχων μυστικών
Σε επιλογές που προκαλούν προβληματισμό και ερωτήματα σε όλα πλέον τα μέτωπα δείχνει να επιμένει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, έστω και εάν ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας – ειδικότερα δε αυτά που ψήφισαν και στήριξαν τη Νέα Δημοκρατία – αντιδρούν και εξεγείρονται.
Ρεπορτάζ: Ανδρέας Καψαμπέλης
Από το θέμα της πανδημίας έως το Μεταναστευτικό και τα ελληνοτουρκικά, από τις συνεχείς μεταγραφές στελεχών του ΠΑΣΟΚ, και δη του «σημιτικού» σκέλους του, έως τη ροπή στο «δικαιωματισμό» και τους τελευταίους χειρισμούς στην υπόθεση Λιγνάδη, οι αποφάσεις του κ. Μητσοτάκη χαρακτηρίζονται από έναν ευδιάκριτο πλέον πολιτικό αυτισμό. Ύστερα, μάλιστα, από τα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά ζητήματα, ήρθαν τώρα και τα ηθικά, για να ενισχύσουν τις απορίες αλλά και τις αγωνίες -εντός των τειχών της «γαλάζιας» παράταξης- για την πορεία των πραγμάτων. Η στοχοπροσήλωση ήταν για τον κ. Μητσοτάκη ανέκαθεν -προτού ακόμη ηγηθεί της Ν.Δ. και γίνει πρωθυπουργός- ένα βασικό χαρακτηριστικό του. Αυτό τον βοήθησε, άλλωστε, να έχει έως το 2019 νικηφόρες μάχες. Ταυτόχρονα όμως, έδειχνε ότι μπορούσε να αφουγκράζεται και τα κοινωνικά μηνύματα, σε συνδυασμό με τις επικοινωνιακές προτεραιότητές του. Η εικόνα αυτή έχει προ πολλού αλλάξει και ο πρωθυπουργός εμφανίζεται να διακατέχεται από μια εμμονική τακτική σε όλους τους κρίσιμους τομείς, ακόμη και αν πηγαίνει εντελώς αντίθετα προς την κοινωνία. Δε θεωρείται από πολλούς άσχετο και το γεγονός ότι σταδιακά άλλαξε το επιτελείο του, παραγκώνισε και παραμέρισε παλαιούς συνεργάτες του και περιστοιχίζεται από ανθρώπους οι οποίοι λειτουργούν πρωτίστως ως «βασιλικότεροι του βασιλέως». Η δικαιολογία ότι στις δημοσκοπήσεις η Ν.Δ. εξακολουθεί να έχει σημαντικό προβάδισμα από τον ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να αντιμετωπίζεται σοβαρά και εντός του κυβερνητικού χώρου. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την κλονισμένη αξιοπιστία των μετρήσεων αλλά και με τα ίδια τα ποιοτικά στοιχεία τους, που κάθε άλλο παρά προοιωνίζονται θετική συνέχεια. Όλες οι καμπύλες ικανοποίησης της κοινής γνώμης σημειώνουν μεγάλη και διαρκή υποχώρηση, την ίδια ώρα, μάλιστα, που το εκλογικό χώμα έχει μετατραπεί πάλι σε «χυλό» και -παρά τη φαινομενική στασιμότητα- οι ανακατατάξεις αναμένονται τεκτονικές. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι, ότι οι βουλευτές και τα στελέχη της Ν.Δ. γίνονται καθημερινά δέκτες είτε της παγωμάρας είτε της δυσαρέσκειας και της οργής που φουντώνει στη βάση τους. Αυτό είναι από μόνο του αρκετό για να ακυρώνει τους επίσημους εφησυχασμούς της κυβερνητικής ηγεσίας και να καταδεικνύει την απόσταση που υπάρχει από την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, η οποία γίνεται ολοένα και πιο δυσάρεστη, αλλά δίχως να υπάρχει κανείς στο Μέγαρο Μαξίμου που να θέλει να την αντιληφθεί και να πάρει το ρίσκο να τη θέσει επί τάπητος. Σε αρκετούς η κατάσταση θυμίζει την περίοδο της διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, που είχε και αυτός μετά το 2010 ανάλογες εμμονές, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα στη συνέχεια. Αυτή η σύγκριση ενισχύει και την εικόνα της «μετάλλαξης» που δείχνει να έχει υποστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν δε θεωρηθεί ότι αυτές ήταν ανέκαθεν οι βαθύτερες αντιλήψεις του. Ό,τι κι αν ισχύει, είναι εμφανές ότι ο κ. Μητσοτάκης επιβάλλει μια πολιτική και στηρίζεται σε επιτελείς που, εκτός από τις «σημιτικές παρακαταθήκες», έχουν έντονο το άρωμα της «εποχής ΓΑΠ», όπως σχολιάζουν χαμηλοφώνως και βουλευτές της Ν.Δ. που έχουν ζήσει το τότε και το τώρα. Οι ομοιότητες είναι πασιφανείς, ειδικά στα εθνικά και τα μεταναστευτικά θέματα, ενώ και στην οικονομία ξυπνούν αυτό το διάστημα οδυνηρές μνημονιακές μνήμες, καθώς η «επόμενη μέρα» της πανδημίας φαίνεται ότι επιφυλάσσει στη χώρα δυσάρεστες εκπλήξεις ανάλογου τύπου. Ήδη οι αρμόδιοι υπουργοί του οικονομικού επιτελείου έχουν αναλάβει να προετοιμάζουν το έδαφος. Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει διαμορφώσει και εξαρτήσεις από τις οποίες δεν μπορεί να ξεφύγει και να απεμπλακεί. Έχοντας θέσει στο περιθώριο παραδοσιακές δυνάμεις και στελέχη της Κεντροδεξιάς, γίνεται, πολιτικά τουλάχιστον, όμηρος των επιλογών που έχει κάνει ο ίδιος. Το επιτελείο του στο Μέγαρο Μαξίμου κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από πρόσωπα που «έρχονται» από το ΠΑΣΟΚ (από τον Γ. Γεραπετρίτη έως τον Α. Σκέρτσο) και το υποκατάστατο του «σημιτικού εκσυγχρονισμού», δηλαδή το Ποτάμι, ενώ ανάλογες είναι οι τάσεις τόσο στο υπουργικό συμβούλιο όσο και στον κρατικό μηχανισμό. Ακόμη και οι τοποθετήσεις υφυπουργών ή συμβούλων, όπως οι κ. Γιατρομανωλάκης και Πατέλης, που διαλαλούν δημοσίως την ομοφυλοφιλία τους ως «χαρακτηριστικό» τους, εντάσσονται εκ των πραγμάτων σε μια άλλη κατεύθυνση, με χαρακτηριστικά που εκφράζουν περισσότερο το λεγόμενο «δικαιωματισμό» και λιγότερο τις αντιλήψεις και τις αρχές της Κεντροδεξιάς στη χώρα μας. Σύμφωνα με πληροφορίες, μάλιστα, ο κ. Μητσοτάκης ετοιμαζόταν να ενισχύσει αυτό τον καιρό το επιτελείο του και με άλλα πρόσωπα «εκσυγχρονιστικών» καταβολών. Μένει να φανεί εάν οι τελευταίες εξελίξεις θα βάλουν κάποιο φρένο.
ΓΑΛΑΖΙΑ ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ ΓΙΑ ΤΑ… ΠΟΥΛΕΝ ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ! Βγήκαν τα… μαχαίρια στη Νέα Δημοκρατία με αφορμή την υπόθεση της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη και τους κάκιστους χειρισμούς της («άστοχους επικοινωνιακά», κατά το Μέγαρο Μαξίμου) στο θέμα Λιγνάδη. Παρότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του αποφάσισαν να στηρίξουν απόλυτα την υπουργό, ο ένας μετά τον άλλο «γαλάζιοι» βουλευτές και ευρωβουλευτές, άλλοι δημόσια και άλλοι -πολύ περισσότεροι- σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, εξαπέλυσαν σφοδρή κριτική στην κυρία Μενδώνη, ζητώντας μάλιστα κάποιοι εξ αυτών και την αποπομπή της από την κυβέρνηση. Πρόκειται, κατά βάση, για στελέχη προερχόμενα από τη λεγόμενη «λαϊκή Δεξιά», που σε κάθε ευκαιρία εκφράζουν τη δυσφορία τους για την προσπάθεια διεύρυνσης της «γαλάζιας» παράταξης επί Κυριάκου Μητσοτάκη προς το Κέντρο, με την αξιοποίηση στελεχών του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Μια τέτοια περίπτωση είναι η κυρία Μενδώνη, η οποία αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα της «σημιτοποίησης» της σημερινής κυβέρνησης της Ν.Δ., κάτι που ξορκίζουν τα παραδοσιακά στελέχη της παράταξης, εκφράζοντας την αγωνία τους για την πορεία της. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ενώ η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να λάβει αυτοδυναμία και να κυβερνήσει μόνη της (χωρίς, π.χ., τη βοήθεια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. όπως συνέβη το 2012), εντός του υπουργικού σχήματος αλλά και μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου βρίσκονται ουκ ολίγα πρόσωπα «μεταγραφές» από άλλους ιδεολογικούς χώρους. Τα πρόσωπα αυτά, σύμφωνα με την πλειονότητα των νεοδημοκρατών, θεωρούνται «ξένα σώματα» και δεν εμφανίζονται να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τον αντίκτυπο των πράξεων τους. Εύλογα δε γεννάται η απορία, τι περισσότερο μπορούν να προσφέρουν αυτοί από εκείνους που είναι νεοδημοκράτες από τα… γεννοφάσκια τους και απαξιώνονται πλήρως από τη σημερινή ηγεσία, παρά την έως τώρα προσφορά τους και τη βούλησή τους να συνεισφέρουν στην προσπάθεια αναγέννησης του τόπου. Η πρώτη από το κυβερνητικό στρατόπεδο που ζήτησε την παραίτηση Μενδώνη ήταν η ευρωβουλευτής Ελίζα Βόζεμπεργκ, η οποία εκτίμησε ότι η υπουργός Πολιτισμού «πρέπει να διευκολύνει τον πρωθυπουργό, διότι είναι ευθύνη της υπουργού η επιλογή των προσώπων, είτε ξεγελάστηκε είτε εξαπατήθηκε». Όπως τόνισε, «δεν είναι ευθύνη του πρωθυπουργού» η επιλογή προσώπων, αλλά «του εκάστοτε υπουργού», ενώ πρόσθεσε ότι ο πολιτισμός είναι η «βιτρίνα» της χώρας. Σειρά πήρε ο βουλευτής Α΄ Αθηνών Θάνος Πλεύρης, ο οποίος άσκησε κριτική στη Λίνα Μενδώνη για δύο αναφορές της. Αφενός, για τη δήλωσή της ότι εξαπατήθηκε από τον Δημήτρη Λιγνάδη, επισημαίνοντας ότι «πολιτικός, κατά την άποψή μου, δε νοείται να λέει “εξαπατήθηκα”». Αφετέρου, για την εκτίμησή της ότι ο Λιγνάδης είναι ένα «επικίνδυνος άνθρωπος», σημειώνοντας ότι, ως νομικός, οφείλει να τονίσει πως «την επικινδυνότητα θα την κρίνουν τα δικαστήρια, δεν την κρίνει η πολιτική ηγεσία». Εάν ο ίδιος ήταν υπουργός Πολιτισμού και είχε ξεσπάσει αντίστοιχο σκάνδαλο με αυτό του Δημήτρη Λιγνάδη κατά τη θητεία του, θα είχε θέσει σε διαθεσιμότητα τον ίδιο και την παραίτησή του στη διάθεση του προέδρου του κόμματος, ξεκαθάρισε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, επίσης βουλευτής της Α΄ Αθήνας. «Το ότι παραιτείσαι δε σημαίνει ότι φταις» τόνισε, ενώ επισήμανε ότι «μερικές φορές καλείσαι να παραιτηθείς από ευθιξία, από κομματικό πατριωτισμό ή για να προστατέψεις τον αρχηγό», εκφράζοντας τις απόψεις μεγάλου μέρους των ανθρώπων που σκέφτονται με κριτήρια τα οποία προφανώς διαφέρουν από αυτά της σημερινής υπουργού. Στο ίδιο μήκος κύματος και η «γαλάζια» βουλευτής της ίδιας εκλογικής περιφέρειας, πρώην υπουργός, Όλγα Κεφαλογιάννη. «Δεν είναι κακό στην πολιτική να αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και δεν είναι κακό να ζητάμε και συγγνώμη. Και η πολιτική ευθύνη είναι αντικειμενική. Δεν έχει να κάνει με το αν “ήξερα, δεν ήξερα” ούτε με το αν “φταίω ή δε φταίω”» είπε. Σύμφωνα με την κυρία Κεφαλογιάννη, «όταν με την υπογραφή σου έχεις ορίσεις ένα πρόσωπο που στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι δεν είχε συνολικά το προφίλ για να υπηρετήσει μια δημόσια θέση ευθύνης, προφανώς εκεί υπάρχει θέμα ευθύνης, που, ξαναλέω, είναι αντικειμενική». Τη σκυτάλη πήρε ακόμα μία εκπρόσωπος της δεξιάς πτέρυγας εντός της Νέας Δημοκρατίας, η ευρωβουλευτής Άννα Ασημακοπούλου. «Η άποψή μου είναι ότι η κυρία Μενδώνη προφανώς κάκιστα σχολίασε την υπόθεση Λιγνάδη και είπε ότι είναι επικίνδυνος, και αυτό το λέω επιστημονικά, ως νομικός, σεβόμενη το Σύνταγμα και το τεκμήριο της αθωότητας. Από τη στιγμή που αυτή η υπόθεση και αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις που περιγράφονται έχουν πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης, δεν πρέπει κανείς να σχολιάζει. Αυτό ήταν μεγάλο “φάουλ”. Επίσης, επικοινωνιακό ατόπημα ήταν ότι μίλησε για εξαπάτηση. Έκανε λάθος, επικοινωνιακό “φάουλ” σε όλα τα επίπεδα. Το θέμα της παραίτησης εναπόκειται και στην κρίση του πρωθυπουργού» σημείωσε με σαφείς τις αιχμές της προς την υπουργό Πολιτισμού.
Αυτό που συνέβη πριν ένα χρόνο τέτοιες ημέρες στον Έβρο, δεν ήταν προσφυγικό – μεταναστευτικό πρόβλημα. Επρόκειτο για μία οργανωμένη από το τουρκικό κράτος εισβολή αμάχων και όχι μόνο.
Σταύρος Λυγερός*
Αναμφίβολα, στόχος της συντριπτικής πλειονότητας όσων πολιορκούσαν τα ελληνικά σύνορα και επιχειρούσαν να προσεγγίσουν τα νησιά, ήταν να κάνουν ένα βήμα προς τον τελικό προορισμό, που είναι ο «παράδεισος» της Ευρώπης. Αυτό, ωστόσο, δεν ακυρώνει το γεγονός, ότι ο Ερντογάν έχει εργαλειοποιήσει τους μετανάστες με διπλό στόχο:
-πρώτον να καταπονήσει και εάν είναι δυνατόν να «αλώσει» την Ελλάδα και -δεύτερον να εκβιάσει την ΕΕ
Η τακτική αυτή δεν είναι καινούρια. Εφαρμόζεται εδώ και πολύ καιρό. Μέχρι τώρα, όμως, η Άγκυρα τηρούσε κάποια προσχήματα. Μεθόδευε τη διοχέτευση μεταναστών στην ελληνική επικράτεια μέσω των νησιών και του Έβρου σε μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις. Η τακτική αυτή θύμιζε λίγο τη γνωστή ιστορία με το βάτραχο στην κατσαρόλα. Η Ελλάδα θύμιζε μέχρι τώρα το βάτραχο που δεν πήδαγε έξω από την κατσαρόλα, επειδή η Τουρκία ζέσταινε σιγά – σιγά το νερό. Εάν συνέχιζε έτσι, τελικώς ο βάτραχος ίσως γινόταν βραστός, όπως στην ιστορία. Με το σιγά – σιγά συνηθίζει να μην αντιδρά, με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ο Ερντογάν έκανε το λάθος και πρέπει ως Έλληνες να θεωρούμε τον εαυτό μας τυχερό γι’ αυτό. Έχοντας συνηθίσει να αντιδρά κλιμακώνοντας και έχοντας μέχρι τώρα συνηθίσει να κερδίζει πόντους από την εκάστοτε κλιμάκωση, εφάρμοσε αυτή την τακτική και τότε. Έτσι, αντί να συνεχίσει να μας στέλνει σε δόσεις τους μετανάστες, οργάνωσε τη μαζική μεταφορά τους στον Έβρο και στα μικρασιατικά παράλια, προκειμένου να πραγματοποιήσει μία ολομέτωπη μαζική εισβολή. Με άλλα λόγια, μάς έριξε καυτό νερό και μας υποχρέωσε να πηδήξουμε έξω από την κατσαρόλα, όπως θα έκανε και ο βάτραχος.
Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ Καταργώντας τα προσχήματα και εξαπολύοντας ανοικτά πλέον αυτόν τον υβριδικό πόλεμο, ο Ερντογάν υποχρέωσε την ελληνική κοινή γνώμη να αφυπνισθεί και τον ίδιο τον Μητσοτάκη να κάνει την υπέρβασή του. Είχαν προηγηθεί οι εμφύλιες συγκρούσεις των νησιωτών με τα ΜΑΤ, οι οποίες είχαν καταδείξει ότι οι νησιώτες (και όχι μόνο) είχαν φθάσει στα όριά τους. Προετοίμασε το έδαφος και η τότε -στα πρώτα βήματά της- πανδημία και έτσι όταν η Τουρκία έστειλε τα πλήθη στον Έβρο, η απόφαση για σφράγισμα των συνόρων παγιώθηκε. Στην πραγματικότητα, ο πρωθυπουργός διέβη τότε το δικό του Ρουβικώνα. Έδωσε εντολές που το 2019 θα τις αρνιόταν μετά βδελυγμίας. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Μητσοτάκης υποχρεώθηκε από τις περιστάσεις να εγκαταλείψει τα ιδεολογήματα του και να κάνει αυτά που έπρεπε να είχε κάνει από το καλοκαίρι του 2019. Κάλλιο αργά, όμως, παρά ποτέ. Προφανώς, λειτούργησε το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, υπό την πίεση των γεγονότων, υιοθέτησε μία λογική αντίστασης σ’ εκείνη την ιδιότυπη αλλά διόλου ακίνδυνη εισβολή. Η αλήθεια είναι ότι έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η κυβέρνηση δεν είχε περιθώρια υποχώρησης. Εάν άνοιγε τα σύνορα, η βόρεια Ελλάδα θα κατακλυζόταν όχι μόνο από όσους βρίσκονταν τότε στον Έβρο, αλλά και από δεκάδες ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες που με μαθηματική ακρίβεια θα ακολουθούσαν. Προφανώς, κάποιοι θα κατάφερναν να περάσουν προς Βουλγαρία, Βόρεια Μακεδονία και Αλβανία, αλλά η συντριπτική πλειονότητα θα εγκλωβιζόταν στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε «βόμβα» στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Σε μία τέτοια περίπτωση, το ενδεχόμενο συγκρούσεων μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών θα καθίστατο από πολύ πιθανό έως σχεδόν αναπόφευκτο. Ο Ερντογάν θα είχε καταφέρει όχι απλώς να καταπονήσει, αλλά και να βάλει φωτιά στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, ο Μητσοτάκης δεν είχε τότε οδό υποχώρησης. Εάν υποχωρούσε θα προκαλούσε καταστροφικό πλήγμα στη χώρα, με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση, εάν όχι την ανατροπή της κυβέρνησής του.
Η ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ Όλα αυτά που συνέβησαν από τέλη Φεβρουαρίου μέχρι το Μάρτιο 2020 στον Έβρο και στα νησιά, ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη πράξη του τουρκικού σχεδίου. Εάν δεν προσέκρουε στη σθεναρή ελληνική αντίσταση, ο Ερντογάν πιθανότατα θα έσπρωχνε μαζικά μετανάστες και στα μικρά νησιά που έχουν πλημμελή φύλαξη, όπως είναι και το στρατηγικής σημασίας Καστελόριζο. Η ευρωτουρκική Κοινή Δήλωση του Μαρτίου 2016 είχε ήδη γίνει κουρέλι από την Άγκυρα. Από τότε, το Βερολίνο επιχειρεί να ξαναζωντανέψει την κοινή δήλωση – ζόμπι και να επαναφέρει τα πράγματα στην κατάσταση που βόλευε -και συνεχίζει να βολεύει- τους βορειοευρωπαίους εταίρους. Για το σκοπό αυτό, όχι μόνο έχει αποφύγει επιμελώς να ασκήσει την οποιαδήποτε κριτική στην τακτική του Ερντογάν να εργαλειοποιεί τους μετανάστες – πρόσφυγες, αλλά και να δίνει σε κάθε ευκαιρία εύσημα στην Τουρκία! Περιττό να πούμε ότι για το ρόλο της Ελλάδας η Μέρκελ είναι πολύ τσιγγούνα. Τελικώς, η σθεναρή ελληνική αντίσταση, σε συνδυασμό με το φούντωμα της πανδημίας, υποχρέωσε την Άγκυρα, αλλά και τους ίδιους τους μετανάστες – πολιορκητές να κάνουν πίσω. Στην πραγματικότητα, εξαπολύοντας η Τουρκία εκείνον τον υβριδικό πόλεμο, υποχρέωσε την Ελλάδα να τεθεί σε κατάσταση εκτάκτου εθνικής ανάγκης και να λάβει δραστικά μέτρα. Όσο η Ελλάδα μετατρεπόταν σε ένα απέραντο hot spot οι Ευρωπαίοι είχαν βολευτεί. Από τις αρχές του 2016, όταν έκλεισαν το βαλκανικό διάδρομο, η ΕΕ ουσιαστικά άφησε την Ελλάδα εκτός της προστατευμένης ζώνης. Το πραγματικό ευρωπαϊκό σύνορο είναι στα βόρεια σύνορά μας, όχι στον Έβρο και στο Αιγαίο. Η δε FRONTEX στο Αιγαίο λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια ως μηχανισμός υποδοχής και όχι αποτροπής της παράνομης εισόδου μεταναστών. Ευτυχώς, τον τελευταίο χρόνο αυτό έχει αλλάξει και είναι ίσως η μόνη θετική κληρονομιά που μας άφησε η μάχη του Έβρου. Οι εισροές μεταναστών, ειδικά στα νησιά, έχουν συρρικνωθεί.
*Ο Σταύρος Λυγερός έχει εργασθεί σε εφημερίδες (για 23 χρόνια στην Καθημερινή), ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Σήμερα είναι πολιτικός – διπλωματικός σχολιαστής στον τηλεοπτικό σταθμό OPEN και διευθυντής του ιστότοπου SLpress.gr. Συγγραφέας 16 βιβλίων. Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973.
Πώς αναλύει το κυβερνητικό επιτελείο τις δημοσκοπήσεις που δίνουν στη Νέα Δημοκρατία | Τεράστιο προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αρχίζουν να «βλέπουν» και τη φθορά λόγω της πανδημίας
Δημοσκοπικά η κυβέρνηση δείχνει να κυριαρχεί, παρά τα πολλά προβλήματα που έχουν προκύψει το τελευταίο διάστημα, όπως η διαχείριση της κακοκαιρίας «Μήδεια» αλλά και η επικοινωνιακή αστοχία στην υπόθεση Λιγνάδη. Παρουσιάζει μία μικρή κάμψη, εν τούτοις εξακολουθεί να υπερέχει, τόσο στην πρόθεση ψήφου, όσο και στις ποιοτικές μετρήσεις. Έτσι, δεν προκαλεί σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στο χώρο του κέντρου, καθώς αυτοί που προσδιορίζονται ως κεντρώοι, σε ποσοστό 78,9% δηλώνουν ικανοποιημένοι από το έργο της κυβέρνησης. Και συνήθως, οι κεντρώοι είναι αυτοί που μετακινούνται και γέρνουν την πλάστιγγα σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Βέβαια, όπως υποστηρίζουν αξιόπιστες πηγές του Μαξίμου, ουδείς στο πρωθυπουργικό μέγαρο παραμένει ήσυχος και αναπαύεται στις δάφνες των δημοσκοπήσεων. Εξάλλου, στο Μαξίμου δεν περιμένουν μόνο τα γκάλοπ που βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας, καθώς έχουν στα χέρια τους και τις λεγόμενες κυλιόμενες μετρήσεις, οι οποίες αναλύονται από το Θόδωρο Λιβάνιο και συζητούνται στις συσκέψεις. Και με βάση τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις σχεδιάζεται και η αντεπίθεση, όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Ειδικά ο Φεβρουάριος επεφύλαξε πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για την κυβέρνηση. Η εικόνα με το τραπέζωμα στο μπαλκόνι του βουλευτή Στεφανάδη στην Ικαρία, το νέο σκληρό lockdown, η «Μήδεια» που βύθισε τα βόρεια προάστια στο σκοτάδι, και φυσικά η υπόθεση Λιγνάδη. Κι όπως μας εξήγησε η ίδια πηγή, στο Μαξίμου ναι μεν ασχολούνται και με τις δημοφιλίες, αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να διατηρείται υψηλά στην εκτίμηση των πολιτών ο πρωθυπουργός. Διότι υπάρχουν κι εκεί αστοχίες, καθώς ναι μεν η Φώφη Γεννηματά θεωρείται ως η πιο δημοφιλής πολιτικός μετά τον πρωθυπουργό έχοντας ξεπεράσει και τον Αλέξη Τσίπρα, όμως το 70% των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ ζητά την αποπομπή της από την ηγεσία. Έτσι στις τελευταίες μετρήσεις σημειώνεται ότι ικανοποιημένοι από το κυβερνητικό έργο δηλώνουν το 42% των πολιτών, ικανοποίηση από το έργο του πρωθυπουργού το 57%, ενώ η δημοφιλία του βρίσκεται στο 58,4%. Αντίθετα και ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται καθηλωμένοι. Και μάλιστα κάθε φορά που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν κάποια κυβερνητική αστοχία, αντί να κερδίζουν πόντους, χάνουν πανηγυρικά. Και μπορεί να μοιάζει ως παράδοξο, αλλά αυτό είναι 100% αλήθεια. Όμως στην πολιτική όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή. Ακόμη και από αστάθμητους παράγοντες.
ΔΕΝ ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙ Και προς το παρόν, η αντιπολίτευση δεν εισπράττει την κυβερνητική φθορά, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας είναι επιρρεπής στις γκάφες. Αυτό εξάλλου το βλέπουν και οι πολίτες, διαβάζοντας απλά μία δημοσκόπηση και δε χρειάζονται οι αναλυτές για να το αναδείξουν. Όμως υπάρχει και δεύτερη ανάγνωση. Η κυβερνητική φθορά μπορεί να είναι μικρή και να μην την εκμεταλλεύεται προς το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή. Υπάρχει, δηλαδή, αναγνώριση ενός πολιτικού προβλήματος, το οποίο οδηγεί και τις κινήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη στο προσεχές διάστημα, καθώς όσο θα προχωρούν οι εμβολιασμοί θα αλλάζει και το σκηνικό και οι πολίτες θα αναμένουν να δουν απτά αποτελέσματα σε τομείς όπως η ανεργία, η καθημερινότητα, η οικονομία. Πάντως, αυτό που προβληματίζει περισσότερο τους συνεργάτες του πρωθυπουργού είναι η πτώση της δημοτικότητας του κ. Μητσοτάκη. Ναι μεν είναι πρώτος και με διαφορά και στην καταλληλότητα και τη δημοφιλία, όμως είναι φανερή η πτώση του, παρά το γεγονός ότι υπερέχει έναντι των αντιπάλων του. Και οι συνεργάτες του θέλουν να αποφύγουν το αφήγημα της αναγκαίας ψήφου προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, επειδή δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Διότι, όπως εξηγούν, «εμείς θέλουμε ο πρωθυπουργός να λαμβάνει θετική ψήφο και όχι την αρνητική των άλλων». Έτσι, στο πρωθυπουργικό περιβάλλον δίνουν μεγάλη έμφαση στις γκέλες του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αναδείξουν τις χαοτικές διαφορές ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό και δίνουν μεγάλη έμφαση στο ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός ομολόγησε το λάθος για την Ικαρία στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ΣΚΑΪ. Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι έδωσε την ευκαιρία στην αντιπολίτευση να βρει μια ρωγμή στην πολιτική ηγεμονία του πρωθυπουργού. Όμως στο Μαξίμου εκτιμούν πως αυτό θα αποβεί υπέρ του πρωθυπουργού, καθώς δείχνει στον κόσμο ότι είναι ένας αληθινός άνθρωπος, που δεν είναι κλεισμένος σε μία γυάλα. Έτσι, και λάθη θα κάνει και θα τα διορθώσει και θα απολογηθεί. Με νέες περιοδείες ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκέφτεται να αντιμετωπίσει τη φθορά του κόμματος του. Ακόμη κι αυτό το αφήγημα του Μαξίμου εντάσσεται στη στρατηγική που έχει σχεδιαστεί στο πρωθυπουργικό επιτελείο για να συγκρατηθεί η φθορά. Έτσι θα διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και το πολιτικό κεφάλαιο που θεωρεί ότι έχτισε στους 18 μήνες εξουσίας και θα οδηγεί τις κινήσεις και τις πολιτικές της επόμενης μέρας. Την ώρα που το πρωθυπουργικό επιτελείο εξετάζει προσεκτικά πρωτίστως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά στις μετρήσεις κοινής γνώμης, προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει στην –επικοινωνιακά δοκιμασμένη– συνταγή του «δε μένω κλεισμένος στο Μέγαρο Μαξίμου», μελετώντας πιο στοχευμένα ανοίγματα. Το δείχνουν τόσο η προτεραιοποίηση στη νομοθέτηση μεταρρυθμίσεων –στην Παιδεία, για παράδειγμα– όσο και οι διά ζώσης συναντήσεις και αυτοψίες του πρωθυπουργού στην αγορά, σε πληττόμενες περιοχές, σε νοσοκομεία για σινιάλα στήριξης στους επιστήμονες και τους υγειονομικούς της πρώτης γραμμής. Στόχος του πρωθυπουργικού επιτελείου είναι κυρίως η προσέγγιση των νέων. Αν υπάρχει μία κατηγορία την οποία μελετά προσεκτικά ο πρωθυπουργός και στην οποία το Μαξίμου επενδύει πολλά είναι η νεολαία, τόσο οι μικρότερες ηλικίες έως 24 ετών, όσο και οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, οι 25-35 ετών.
Η επιμονή των Σκοπίων να αναγράφεται η εθνική καταγωγή των πολιτών στις αστυνομικές ταυτότητες, είδαμε ότι προκάλεσε την παρέμβαση της ΕΕ. Στη γειτονική χώρα, όμως, είδαμε και κάτι άλλο ανησυχητικό.
Η επιμονή των Σκοπίων να αναγράφεται η εθνική καταγωγή των πολιτών στις αστυνομικές ταυτότητες, είδαμε ότι προκάλεσε την παρέμβαση της ΕΕ. Στη γειτονική χώρα, όμως, είδαμε και κάτι άλλο ανησυχητικό. Ο Ζόραν Ζάεφ απέσυρε νομοσχέδιο, για να μετονομαστεί η λεγόμενη «Μακεδονική» Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών, παραβιάζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών. Στα ελληνικά ΜΜΕ δεν έχει αναδειχθεί το θέμα και δεν είναι τυχαίο.
Σταύρος Λυγερός*
Σύμφωνα με τη Σλαβομακεδονική ιστοριογραφία, το «μακεδονικό έθνος» έχει ιστορία 13 αιώνων. Αρνούμενη την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων και τη συνεχή ελληνική παρουσία στην περιοχή, διατείνεται ότι το «νέο μακεδονικό έθνος» διαμορφώθηκε τον 7ο μ.Χ. αιώνα από την επιμιξία των ιθαγενών Μακεδόνων με τα σλαβικά φύλα που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Μακεδονίας. Ούτε κατά το Μεσαίωνα, ούτε αργότερα, όμως, προέκυψαν στοιχεία που να θεμελιώνουν την προπαγανδιστική αυτή θεωρία. Τα γραπτά των ξένων περιηγητών και οι διπλωματικές πηγές της εποχής, που αναφέρονται στους κατοίκους της Μακεδονίας, αναφέρουν την ύπαρξη ελληνικών και σλαβο-βουλγαρικών πληθυσμών. Στην πραγματικότητα, οι προπαππούδες των σημερινών Σλαβομακεδόνων, εάν είχαν εθνική συνείδηση, είχαν βουλγαρική. Υπάρχουν ενδείξεις, ότι από τις αρχές του 20ου αιώνα είχε αρχίσει μία αργή διαδικασία εθνογένεσης. Προέκυψε από μία αντίθεση στους κόλπους του σλαβικού πληθυσμού στην ευρύτερη Μακεδονία. Η μία τάση είχε ως στόχο τη Μεγάλη Βουλγαρία με την προσάρτηση της Μακεδονίας. Η άλλη τάση είχε ως στόχο τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στη Μακεδονία με βουλγαρόφρονα ταυτότητα. Η διαδικασία γένεσης της σλαβομακεδονικής εθνότητας προέκυψε από τη δεύτερη αυτή τάση και προσέλαβε διαστάσεις στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας 1940. Ολοκληρώθηκε με την παρέμβαση των κρατικών θεσμών της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», που δημιούργησε ο Τίτο το 1944.
Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ Η περίπτωση της γλώσσας είναι χαρακτηριστική. Μέχρι τη δεκαετία 1940 δεν υπήρχε αυτοτελής γλώσσα. Υπήρχε ένα προφορικό ιδίωμα, που ουσιαστικά ήταν διάλεκτος της βουλγαρικής. Η Ακαδημία Επιστημών των Σκοπίων, την οποία αφορά το νομοσχέδιο του Ζάεφ, μετέτρεψε το προφορικό ιδίωμα σε γραπτή γλώσσα, περιορίζοντας κατά το δυνατόν τα στοιχεία της βουλγαρικής και εμπλουτίζοντάς το με στοιχεία της σερβικής. Η ύπαρξη διακριτής «μακεδονικής» γλώσσας ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να εδραιωθεί ο ισχυρισμός περί «μακεδονικού έθνους». Γι’ αυτό και η «μακεδονική» αναγνωρίσθηκε ως μία από τις τρεις επίσημες γλώσσες της Γιουγκοσλαβίας. Ας σημειωθεί ότι η πρώτη γραμματική της κυκλοφόρησε το 1952 και το πρώτο φιλολογικό λεξικό το 1961. Το 1969 κυκλοφόρησε η τρίτομη «Ιστορία του Μακεδονικού Έθνους» και ένα χρόνο νωρίτερα (1968) η ορθόδοξη Εκκλησία της περιοχής αυτοανακηρύχθηκε «Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία». Οι Σλαβομακεδόνες κατηγορούσαν την Ελλάδα ότι αμφισβητεί την ύπαρξη της εθνότητας και της γλώσσας τους. Οι κατηγορίες αυτές διατυπώνονταν από την εποχή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Χαρακτηριστικό δείγμα είναι το παρακάτω σχόλιο της κρατικής τηλεόρασης των Σκοπίων, που αναμεταδόθηκε (16 Φεβρουαρίου 1986) και από την ομοσπονδιακή τηλεόραση του Βελιγραδίου: «Η αμφισβήτηση της ύπαρξης του μακεδονικού έθνους, η μη αναγνώριση των δικαιωμάτων των Μακεδόνων που ζουν στην Ελλάδα και η αμφισβήτηση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ως κράτους του μακεδονικού λαού και αναπόσπαστου τμήματος της Γιουγκοσλαβίας, συνεχίζουν να αποτελούν περιοριστικούς παράγοντες για την ανάπτυξη των σχέσεων Γιουγκοσλαβίας – Ελλάδας».
ΤΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ Οι κατηγορίες αυτές διαστρέφουν την πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν είχε κανένα λόγο να ανακατευθεί σε εθνολογικές και γλωσσολογικές διενέξεις μεταξύ των Σκοπίων και της Σόφιας. Αμφισβητούσε την ονομασία «μακεδονική εθνότητα» και όχι το γεγονός ότι ο σλαβικός πληθυσμός της FYROM θέλει να αποτελεί ξεχωριστή εθνότητα και να μιλάει ξεχωριστή γλώσσα. Αμφισβητούσε το δικαίωμά του να αποκαλεί το κράτος του «Μακεδονία» και όχι το δικαίωμά του να έχει δικό του κράτος. Είναι σωστό αυτό που είχε αναφέρει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων Μιλόσοσκι στην επιστολή του προς τους ομολόγους του των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ αμέσως μετά τη σύνοδο κορυφής του Βουκουρεστίου (αρχές Απριλίου 2008): «Η διαφωνία σχετικά με το συνταγματικό όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, το οποίο έχει ως τώρα αναγνωριστεί από 120 και πλέον χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, φαίνεται να είναι μόνο ένα πρόσχημα για την επίτευξη του τελικού στόχου της Ελληνικής Κυβέρνησης, που είναι η άρνηση της μακεδονικής εθνικής ταυτότητας, της μακεδονικής γλώσσας και ολόκληρης της μακεδονικής πολιτιστικής κληρονομιάς». Πράγματι, στον πυρήνα του προβλήματος βρίσκεται η εθνική ταυτότητα των γειτόνων μας, αυτή την οποία παραχώρησε με τη Συμφωνία των Πρεσπών η κυβέρνηση Τσίπρα. Ως κάτοικοι της ευρύτερης Μακεδονίας, οι Σλάβοι της περιοχής έχουν δικαίωμα στη χρήση του όρου. Δεν έχουν δικαίωμα, όμως, να τον μονοπωλούν. Στις περιπτώσεις που σε μία περιοχή ζουν περισσότερες της μίας εθνότητες, χρησιμοποιείται εθνογεωγραφικός όρος για να τις περιγράψει. Το πρώτο συνθετικό δηλώνει την εθνότητα και το δεύτερο συνθετικό την τοπικότητα. Γνωστό, αλλά όχι μοναδικό παράδειγμα είναι η Κύπρος. Οι Έλληνες της Κύπρου ονομάζονται Ελληνοκύπριοι και οι Τούρκοι Τουρκοκύπριοι. Κατά τον ίδιον τρόπο στη Μακεδονία υπάρχουν Έλληνες (Ελληνομακεδόνες), Βούλγαροι (Βουλγαρομακεδόνες), Αλβανοί (Αλβανομακεδόνες) κ.ά. Υπάρχουν και οι Σλάβοι κάτοικοι της FYROM. Οι ίδιοι αποδέχονταν για τον εαυτό τους το όνομα Σλαβομακεδόνες.
Ο ΟΡΟΣ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ Ο εθνογεωγραφικός όρος Σλαβομακεδόνας περιγράφει με ακρίβεια την ταυτότητά τους. Τη θεώρηση αυτή έχω διατυπώσει στο «Ο μειονοτικός επεκτατισμός των Σκοπίων» (Τετράδια πολιτικού διαλόγου έρευνας και κριτικής Νο 11, άνοιξη 1985). Είναι η σλαβική εθνότητα, που κατοικεί σ’ ένα τμήμα της γεωγραφικής περιοχής, η οποία ονομάζεται Μακεδονία. Οι ίδιοι, άλλωστε, δεν έχουν ποτέ αποκηρύξει τη σλαβική καταγωγή τους (με την εξαίρεση του Γκρουέφσκι). Αντιθέτως, την αποδέχονται. Υπάρχουν αρκετές σχετικές δηλώσεις του ίδιου του Κίρο Γκλιγκόρωφ, προέδρου του ομόσπονδου και στη συνέχεια του ανεξάρτητου κράτους των Σκοπίων. Το ίδιο το ελληνικό κράτος, αλλά και ιστορικοί και συγγραφείς, χρησιμοποιούσαν τον όρο Σλαβομακεδόνες, όπως και Βουλγαρομακεδόνες, εννοώντας τους Σλάβους και τους Βουλγάρους που κατοικούσαν στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας.
*Ο Σταύρος Λυγερός έχει εργασθεί σε εφημερίδες (για 23 χρόνια στην Καθημερινή), ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Σήμερα είναι πολιτικός-διπλωματικός σχολιαστής στον τηλεοπτικό σταθμό OPEN και διευθυντής του ιστότοπου SLpress.gr. Συγγραφέας 16 βιβλίων. Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973.
Αποσύρθηκε η Διαμαντοπούλου από την κούρσα για τον ΟΟΣΑ
Το ταξίδι της Άννας Διαμαντοπούλου προς την ηγεσία του ΟΟΣΑ ολοκληρώθηκε μία στροφή πριν από το τέλος. Η πρώην υπουργός, μπορεί να διέψευσε όλα τα προγνωστικά, καθώς εισήλθε στην τριάδα, αλλά όταν κατάλαβε ότι δεν είχε καμία τύχη να επιλεγεί για να αντικαταστήσει τον απερχόμενο γενικό γραμματέα Άνχελ Γκουρία, αποφάσισε να αποσυρθεί. Έτσι η επιλογή του νέου γραμματέα θα γίνει μεταξύ της Σουηδής, πρώην κοινοτικής Επιτρόπου, Σεσίλια Μάλστρομ (θεωρείται μάλιστα και φαβορί) και του Αυστραλού εκλεκτού των ΗΠΑ και των χωρών της Κοινοπολιτείας Ματίας Κόρμαν. Σύμφωνα με όσα αναφέρει σε ανάρτησή της η κ. Διαμαντοπούλου «η απόφαση αυτή έχει σα στόχο να διευκολύνει τη συναίνεση στη διαδικασία επιλογής». Παράλληλα, η κ. Διαμαντοπούλου δεν παρέλειψε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στον Κυριάκο Μητσοτάκη «για την εμπιστοσύνη και υποστήριξη που της παρείχε, στην υποψηφιότητά της». Επίσης αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για περαιτέρω συνεργασία με τη Ν.Δ. και τον πρωθυπουργό, κάτι που φαίνεται και με την αποστροφή της «άλλωστε, οι ωραίοι αγώνες, αφήνουν ωραίες φιλίες και ανοίγουν νέα κεφάλαια».
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ Τα συγχαρητήριά του προς την Άννα Διαμαντοπούλου για την καμπάνια που έκανε για το αξίωμα του γενικού γραμματέα του ΟΟΣΑ, διαβίβασε με ανάρτησή του στο Twitter, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός εξέφρασε τις ευχαριστίες του σε όλες τις χώρες μέλη του Οργανισμού που στήριξαν την υποψηφιότητά της. Κατέληξε δε λέγοντας, πως στη εποχή των μεγάλων προκλήσεων που ζούμε, η Ελλάδα προσβλέπει πάντα σε στενότερη συνεργασία με τον ΟΟΣΑ.
Ηχηρό «όχι» της Μόσχας στην πρόταση Μητσοτάκη για το διαβατήριο εμβολιασμού
Αντίθετος με την πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, για το διαβατήριο εμβολιασμού, είναι ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ.
Όπως τόνισε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας, η πρόταση του Κ. Μητσοτάκη αντίκειται στην εθελοντική φύση των εμβολιασμών.
«Πολλοί λένε ότι η ιδέα αντίκειται στους κανόνες της Δημοκρατίας, γιατί υπάρχει μία απόφαση στην ΕΕ ότι ο εμβολιασμός είναι εθελοντικός. Εάν υπάρξει αυτό το διαβατήριο Covid, αυτό θα αντίκεται στην αρχή του εθελοντισμού. Άρα, οι πολίτες θα αναγκαστούν (σ.σ. να εμβολιαστούν). Θα δούμε πώς θα τελειώσει (σ.σ. το ζήτημα). Ελπίζω, η απόφαση θα ληφθεί αφού έχει ληφθεί υπόψιν η γνώμη των κρατών-μελών και να μην τούς επιβληθεί. Ο παράγοντας περί εθελοντισμού είναι πολύ σημαντικός» ξεκαθάρισε ο Λαβρόφ κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου. Ο Ρώσος διπλωμάτης δεν μπόρεσε να κάνει κάποια πρόβλεψη για το πώς μπορεί να επηρεάσει αυτό Ρώσους πολίτες.
«Πρέπει να περιμένουμε έως ότου υπάρξει τελική λύση σε αυτό το πρόβλημα. Έχουμε ενημερώσει τους συναδέλφους μας στην ΕΕ ότι επιμένουμε σε αποφάσεις που δε θα κάνουν διακρίσεις κατά Ρώσων πολιτών».
Η άρνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν σχετίζεται άμεσα με τη νηοψία της φρεγάτας Ανδρίας στο ρωσικό φορτηγό πλοίο «Adler», κάτι που είχε προκαλέσει διάβημα από το ρωσικό ΥΠΕΞ.
ΣΤΟ… ΤΡΑΠΕΖΙ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Η ώρα του «σφραγίσματος» για τους Ευρωπαίους πολίτες πλησιάζει, καθώς η πρόεδρος Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δήλωσε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, πως οι Βρυξέλλες θα παρουσιάσουν το Μάρτιο την πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, για ψηφιακό πιστοποιητικό εμβολιασμού.
Με αυτό τον τρόπο -αρχικά- θα μπορούν να ταξιδέψουν μόνο όσοι έχουν το πιστοποιητικό εμβολιασμού, ενώ ήδη υπάρχουν φοβίες πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σε άλλες δραστηριότητες.
Να τονίσουμε πως το Ισραήλ, που είναι η «πρωταθλήτρια» χώρα στους εμβολιασμούς, ήδη έχει αναφερθεί σε δουλειές μόνο για εμβολιασμένους, αλλά και στο δικαίωμα που θα έχουν όσοι κάνουν το εμβόλιο να παρακολουθήσουν θέατρα και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
«Όσο για το θέμα του πώς θα μοιάζει το ψηφιακό πράσινο διαβατήριο, θα υποβάλουμε μια νομοθετική πρόταση το Μάρτιο», δήλωσε χαρακτηριστικά η φον ντερ Λάιεν στη διάρκεια βιντεοδιάσκεψης με Γερμανούς συντηρητικούς βουλευτές.
