Το πρόσφατο τραγικό επεισόδιο στο Λαβάλ, φέρνει τον καθένα από εμάς μπροστά σε ένα γεγονός που ο νους μας δεν μπορεί να συλλάβει. Το ερώτημα παραμένει: Ποιος μπορεί να είναι ικανός να πράξει κάτι τέτοιο; Πως μπορεί ένας πατέρας με δύο μικρά παιδιά, να ρίξει ως οδηγός το λεωφορείο της αστικής συγκοινωνίας του Λαβάλ, που ζυγίζει περίπου 22 τόνους, πάνω σε ένα παιδικό σταθμό, σκοτώνοντας 2 αθώα πλάσματα και τραυματίζοντας άλλα έξι;
Κι όμως, αν ρωτήσετε ειδικούς, που κάθε μέρα αντιμετωπίζουν άτομα με διάφορες ψυχώσεις, κάνεις δεν μπορεί να προβλέψει τι μπορεί να κάνει ένα άτομο από τη μια στιγμή στην άλλη. Φυσικά, όλοι οι ειδικοί ψυχολόγοι και ψυχίατροι αναγνωρίζουν, ότι αυτό που ζήσαμε σαν άνθρωποι τα τελευταία δύο χρόνια με την απομόνωση και την κλεισούρα, δημιούργησε τρομακτική αύξηση των γεγονότων, ατόμων που «έχασαν» τα λογικά τους και προέβησαν σε ακαταλαβίστικες ενέργειες.
Επιπλέον, η έλλειψη αριθμού ψυχολόγων, επιδεινώνει την όλη κατάσταση. Η επαρχιακή κυβέρνηση έχει υποσχεθεί να επενδύσει τα επόμενα πέντε χρόνια 1,5 δις $ σε προγράμματα ψυχολογικής βοήθειας. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του αρμόδιου υπουργού, μια ομάδα ατόμων επισκέφτηκε πάνω από 70 χιλιάδες άτομα στο Λαβάλ ρωτώντας τους πως αισθάνονται ψυχολογικά… Εσείς είδατε κανέναν από δαύτους; Εγώ πάντως όχι, ούτε άκουσα τίποτα ως τώρα…
ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΣΤΡΙΨΕΙ Η ΒΙΔΑ…
Κανείς ειδικός δεν μπορεί να προσδιορίσει τη στιγμή που θα χάσουμε τα λογικά μας ή όπως λέμε: «Μας έστριψε η βίδα». Στην ψυχική διαταραχή το άτομο χάνει την επαφή με την πραγματικότητα. Χάνει την ικανότητα του να σκεφτεί καθαρά, να κάνει σωστές κρίσεις, να ανταποκριθεί συναισθηματικά, να επικοινωνήσει αποτελεσματικά, και να συμπεριφερθεί κατάλληλα με τις περιστάσεις.
Εκείνη τη στιγμή κάτι μας κυριεύει σαν στοιχειό από σκοτεινές δυνάμεις. Μας καταρρέει από το συναισθηματικό βάρος, μην έχοντας την ανοχή που χρειάζεται για να αντέξουμε κάποια πίεση που δεχόμαστε ψυχολογικά. Αυτό θα οδηγήσει να «εκραγούμε» σαν… ηφαίστειο που ξυπνά, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Το λιγότερο θα νευριάσουμε, θα αγριοφωνάξουμε, θα χάσουμε την ψυχραιμία μας, θα κτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι (συνηθίζετε στην τραπεζαρία εν ώρα φαγητού ή ακόμα και σε συνεδριάσεις συλλόγων και κοινοτήτων). Μπορεί και να σπάσουμε διάφορα αντικείμενα που βρίσκονται μπροστά μας.
Σε αυτή την ψυχική φάση, το άτομο μπορεί και να μεταμορφωθεί σε στυγνό δολοφόνο. Πράγμα που συμβαίνει πολύ συχνά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν κάποιοι πυροβολούν και σκοτώνουν αθώους περαστικούς στους δρόμους, στα κέντρα και σε άλλους δημόσιους χώρους.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΒΑΛΙΩΤΗ
Άγνωστοι παραμένουν οι λόγοι που οδήγησαν τον Λαβαλιώτη οδηγού λεωφορείου, να ρίξει το όχημα του στον παιδικό σταθμό. Το παράξενο είναι ότι ο δράστης Pierre Ny St-Amand έβγαλε το παντελόνι του και τα… εσώρουχά του! Και ούρλιαζε βγαίνοντας από το όχημα. Σύμφωνα με μαρτυρίες γειτόνων, έπρεπε να τον χτυπήσουν για να τον υποτάξουν, πριν αστυνομικοί του περάσουν χειροπέδες.
Εδώ δύο πράγματα εξηγούν το «ξεβράκωμα» του: Ο δράστης πολύ πονηρός, ξέροντας τη νομοθεσία και πιο συγκεκριμένα το άρθρο 16 του ποινικού κώδικα «περί μη ευθύνης των πράξεων του λόγω ψυχικής διαταραχής» το έπαιξε «τρελός». Ή πραγματικά δεν ήταν στα λογικά του. Θα φανεί τι από τα δύο ισχύει…
Σίγουρα ο δικηγόρος του θα διεκδικήσει την υπεράσπιση του πελάτη του, ως μη ποινικά υπεύθυνος λόγω ψυχικής διαταραχής: ότι όταν μπήκε ορμητικά στον παιδικό σταθμό με το λεωφορείο, δεν ήταν σε θέση να διακρίνει το σωστό από το λάθος. Πάσχει, δηλαδή, από μια ψυχική διαταραχή τέτοιας έντασης, που δεν αντιλαμβάνεται ότι η χειρονομία του είναι κακή ή ότι δε μετράει τη φύση και την ποιότητα των χειρονομιών του, είτε ότι δεν ελέγχει τις κινήσεις του. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο να αποδειχτεί.
Προς το παρόν, ο δράστης κατηγορείται για δύο φόνους εκ προμελέτης, μία απόπειρα ανθρωποκτονίας και πολλές επιθέσεις. Σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες, ο δράστης δεν είχε ζητήσει ποτέ βοήθεια από ψυχολόγο. Μόνο μια κλινική εξέταση του δράστη θα φωτίσει μελλοντικά τις σκοτεινές όψεις του ψυχισμού του. Έπεται συνέχεια…
Προς το παρόν, υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι ακόμα και ο πρωθυπουργός του Κεμπέκ, μετέβησαν στο χώρο του συμβάντος για να δείξουν τη συμπαράσταση τους, φυσικά υπό το… φακό φωτογράφων και τηλεοράσεων.
ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΠΑΙΔΙΩΝ
Ξέρουμε ότι δύο αθώα μικρά παιδιά έχασαν τη ζωή τους από την πράξη του Λαβαλιώτη Pierre Ny St-Amand. Αναρωτηθήκαμε ποτέ, πόσα μικρά παιδιά σκοτώθηκαν σε πολέμους, όπως στον πρόσφατο στην Ουκρανία; Πόσα παιδιά σφαγιάστηκαν στη γενοκτονία των Ποντίων, των Αρμενίων, στην καταστροφή της Σμύρνης; Πόσα κάηκαν και έλιωσαν στους φούρνους των Ναζί και πόσα άλλα πέθαναν από την πείνα στην Κατοχή; Πόσα σκοτώθηκαν στο Βιετνάμ από τις βόμβες ΝΑΠΑΛΜ των ΗΠΑ; Πόσα άλλα στους βομβαρδισμούς στο Ιράκ και στη Σερβία, και πάλι από βόμβες των ΗΠΑ; Πόσα βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν από τους ποιμένες της καθολικής εκκλησίας; Πόσα αποκεφαλίζονται από τους εμφύλιους σε αφρικανικές χώρες; Όλοι αυτοί που σκοτώνουν παιδιά είναι στυγνοί φονιάδες, και αν υπάρχει δικαιοσύνη πρέπει να τιμωρούνται για τις πράξεις τους. Υπάρχει όμως δικαιοσύνη;
