Ακυρώθηκε ξανά η Παρέλαση της Ημέρας του Καναδά στο Μόντρεαλ
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, το Μόντρεαλ δε θα φιλοξενήσει την εμβληματική Παρέλαση της Ημέρας του Καναδά. Μια είδηση που δεν αποτελεί πλέον απλή διοικητική αναστάτωση, αλλά σηματοδοτεί κάτι βαθύτερο: την αβεβαιότητα γύρω από την ίδια την ύπαρξη ενός θεσμού, που υπήρξε για δεκαετίες αναπόσπαστο κομμάτι του εορταστικού καλοκαιρινού τοπίου της πόλης.
Η παρέλαση, που ξεκίνησε το 1977, συγκέντρωνε κάθε χρόνο χιλιάδες θεατές και συμμετέχοντες από διαφορετικές πολιτισμικές κοινότητες του Μόντρεαλ. Από σχολεία, μουσικές μπάντες και εθνοτικές ομάδες, μέχρι πολιτιστικούς συλλόγους, η εκδήλωση αυτή είχε καθιερωθεί ως ένας ανοιχτός, πολυπολιτισμικός εορτασμός της καναδικής ταυτότητας.
Ωστόσο, όπως ανακοινώθηκε από το βασικό διοργανωτή της παρέλασης, Nicholas Cowen, η φετινή ακύρωση οφείλεται σε ένα συνδυασμό παραγόντων, όπως «συνεχιζόμενες διαταραχές στο σχεδιασμό, οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων του Δήμου και η επιδείνωση της συνεργασίας με τις δημοτικές υπηρεσίες του Μόντρεαλ».
Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΠΝΙΓΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ
Ο Cowen δήλωσε πως, ενώ επιθυμεί διακαώς να συνεχιστεί ο θεσμός, οι συνθήκες που επικρατούν καθιστούν πλέον σχεδόν αδύνατη την ομαλή διοργάνωσή του. «Η ασφάλεια είναι η πρώτη μας προτεραιότητα σε μεγάλα γεγονότα, όπως η Παρέλαση της Ημέρας του Καναδά», ανέφερε χαρακτηριστικά. «Όταν όμως οι ίδιες οι δημοτικές υπηρεσίες είναι απρόβλεπτες, δε γνωρίζουμε αν θα λειτουργήσουν σωστά σε βασικά θέματα, όπως η καθαριότητα, η κυκλοφοριακή ρύθμιση ή οι πρώτες βοήθειες. Αυτό δεν είναι μόνο ζήτημα ασφάλειας, αλλά και αξιοπιστίας της ίδιας της εκδήλωσης».
Η κατάσταση φαίνεται να έχει χειροτερέψει, ιδιαίτερα μετά την πανδημία, με τις διαταραχές να γίνονται όλο και πιο απρόβλεπτες. Οι εργαζόμενοι του Δήμου, σύμφωνα με τον Cowen, πραγματοποιούν συνεχείς «μικρές διακοπές» ως μοχλό πίεσης στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται η προετοιμασία μεγάλων δημόσιων εκδηλώσεων.
Η ΠΟΛΗ ΜΕΤΑΘΕΤΕΙ
ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ
Σε δήλωσή του, ο Δήμος του Μόντρεαλ υποστήριξε ότι – όπως και το 2024 – ο Cowen ουδέποτε υπέβαλε επίσημη αίτηση για άδεια διοργάνωσης της παρέλασης, παρά τις επανειλημμένες προσκλήσεις από την πόλη. Σύμφωνα με τον Δήμο, η έλλειψη συνεννόησης και συνεργασίας δε βαρύνει τις υπηρεσίες του, αλλά τον ίδιο το διοργανωτή.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί, ότι φέτος εκδόθηκε άδεια χρήσης δημόσιου χώρου στην εταιρεία παραγωγής EGP για τη διοργάνωση μιας εναλλακτικής εκδήλωσης, με τίτλο Le Canada en Marche, η οποία θα λάβει χώρα την 1η Ιουλίου στο Μόντρεαλ, παράλληλα με την επίσημη ετήσια εκδήλωση στο Quai de l’Horloge.
ΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΠΟΥ
ΧΑΝΕΙ ΕΔΑΦΟΣ
Η ακύρωση της παρέλασης εγείρει σοβαρά ερωτήματα, για την ικανότητα της πόλης να στηρίξει πολιτιστικές πρωτοβουλίες που δεν έχουν άμεσο οικονομικό όφελος. Όπως δήλωσε ο Cowen, η διοργάνωση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα: «Αυτό το γεγονός είναι για τον κόσμο, όχι για το χρήμα. Ελπίζω κάποια μέρα να επιστρέψουμε στους δρόμους του Μόντρεαλ με μια παρέλαση που θα μας ενώνει αντί να μας διχάζει».
Η παρέλαση όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν απλώς μια γιορτή για τα μάτια του κοινού· ήταν ένα βήμα έκφρασης για τις εθνοτικές και μεταναστευτικές κοινότητες της πόλης, ένα σημείο πολιτιστικής συνάντησης και υπερηφάνειας. Η ακύρωσή της ενδεχομένως να σηματοδοτεί μια πιο βαθιά απομάκρυνση από την ιδέα του ανοιχτού, συμμετοχικού, δημοκρατικού δημόσιου χώρου.
ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ
ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ;
Η στροφή προς μικρότερες, πιο ελεγχόμενες εκδηλώσεις, ίσως εξυπηρετεί προσωρινά τη διοικητική διευκόλυνση και την οικονομική εξοικονόμηση, αλλά μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει σε πολιτιστική αποστείρωση. Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι: Θα αφήσει το Μόντρεαλ την Παρέλαση της Ημέρας του Καναδά να σβήσει σιωπηλά ή θα υπάρξει μια πραγματική, συντονισμένη προσπάθεια αναβίωσής της;
Το μόνο βέβαιο είναι, ότι ένας θεσμός 48 ετών δε σβήνει έτσι απλά. Χρειάζεται πολιτική βούληση, συνεργασία και σεβασμός, απέναντι σε όσους αφιερώνουν χρόνο και ενέργεια για να κρατήσουν ζωντανές τις συλλογικές στιγμές χαράς και μνήμης. Αν η παρέλαση δεν αναγεννηθεί, δε θα φταίει μόνο η γραφειοκρατία – θα φταίει και η απουσία πίστης στην ίδια τη δημόσια ζωή.
